Anorexia

Inhoudsopgave 1. Inleiding
2. Wat is Anorexia Nervosa? 3. Wat zijn de gevolgen van Anorexia Nervosa? - De lichamelijke gevolgen - De sociale gevolgen
4. Andere eetstoornissen - Boulimia Nervosa - Eetstoornissen bij mannen
5. Wat zijn de oorzaken van eetstoornissen
6. Hoe kunnen eetstoornissen behandeld worden
7. Anorexia patiënt aan het woord
8. Boulimia patiënt aan het woord 9. Verslag medeleerling
10. Slotwoord

11. Eigen mening over het onderwerp
12. Literatuurlijst Inleiding Ik houd mijn werkstuk over Anorexia Nervosa, omdat je de laatste tijd veel over de ziekte hoort. Ik lees er ook veel over en ik vond het interessant om me te verdiepen waarom mensen er zoveel voor over hebben om dun te zijn. Zelf vind ik mezelf niet dik dus ik kan me moeilijk voorstellen dat er mensen zijn die er echt alles voor over hebben om af te slanken. Tweederde van alle vrouwen vindt zichzelf te dik en gaat lijnen, dat zijn er behoorlijk veel. Ik zou dus graag te weten komen wat Anorexia Nervosa voor ziekte is, wat mensen er toe leidt, en wat de gevolgen ervan zijn. Ook wil ik wat meer over Boulimia (een eetstoornis die er veel op lijkt) en andere eetstoornissen te weten komen. Wat is Anorexia Nervosa? Als je in het woordenboek het woord Anorexia Nervosa opzoekt staat daar achter: ‘ziekelijk gebrek aan eetlust.’ Dit klopt niet omdat de patiënten die aan Anorexia Nervosa lijden geen gebrek aan eetlust hebben maar juist proberen hun eetlust te onderdrukken. Eigenlijk zou Anorexia Nervosa beter lijnziekte ofzo genoemd kunnen worden, want de patiënten hebben een onweerstaanbare drang om af te vallen. Ze zijn als het ware eraan verslaafd en gaan ermee door, zelfs als zij al sterk zijn vermagerd. Alles wat te maken heeft met eten, gewicht en omvang van het lichaam is een soort obsessie voor Anorexia Nervosa -patienten. Ze wegen zich constant en tobben over wat ze wel en niet kunnen eten, ze mogen van zichzelf pas eten als het voedsel weinig calorieën bevat. Snoepgoed en vette dingen komen daar dus uiteraard niet aan te pas. Vaak eten Anorexia Nervosa -patiënten iedere dag dezelfde paar dingen volgens een soort ritueel. Iedere afwijking van het dieet dat ze zichzelf hebben opgelegd roept paniek op en wordt daarom vermeden. Sommige patiënten kunnen zich niet aan hun dieet houden en krijgen daarom vreetbuien, ze hebben dan zo’n honger dat ze zichzelf met van alles volproppen. Na zo’n eetbui voelen ze zich wanhopig en proberen zo snel mogelijk weer van het eten af te komen. Dit doen ze door hun vinger in hun keel te steken waardoor ze alles weer uitbraken of door laxeermiddelen (middelen die de stoelgang versnellen) te slikken. Om nog meer af te vallen gaan Anorexia Nervosa patiënten vaak ook overdreven veel sporten, bijvoorbeeld aerobics, buikspieroefeningen of joggen. Na een tijdje worden Anorexia Nervosa patiënten broodmager, maar toch blijven ze zich dik voelen, ze zien zichzelf veel dikker dan dat ze zijn. Anorexia Nervosa is dus een psychologische ziekte, naarmate ze magerder worden wordt de angst om aan te komen ook veel groter. Een pondje er bij wordt als een ramp beschouwd. Hoewel Anorexia Nervosa patiënten wel bij anderen opmerken dat die te dun zijn, blijven ze hun eigen toestand tegenover zichzelf en anderen vaak lang ontkennen. Ze proberen hun eetgedrag en de lichamelijk gevolgen daarvan voor anderen verborgen te houden uit angst voor druk die dan op heb uitgeoefend zal worden om aan te komen. Anorexia Nervosa patiënten kunnen daarom lang volhouden dat er niets met hen aan de hand is. Wat zijn de gevolgen van Anorexia Nervosa? De lichamelijke gevolgen: Anorexia Nervosa patiënten kunnen door hun eetgedrag erg vermageren, door ondervoeding kunnen veel lichamelijke klachten optreden. Ø Bij vrouwen stopt de menstruatie, want de hormonen die ervoor zorgen nemen af tot het niveau van voor de puberteit, ze zijn dan ook niet meer vruchtbaar. Ø De ademhaling en de hartslag worden trager. Ook de bloeddruk daalt. Dit komt doordat het lichaam bij dalend gewicht en verminderde voedselinname zoveel mogelijk overschakelt op besparing in de stofwisseling. Als gevolg hiervan voelen de patiënten zich dikwijls moe, duizelig en depressief. Ø Doordat er weinig eten wordt verbrand daalt de lichaamstemperatuur en hebben de patiënten last van koude, blauwe handen en voeten. Ook kan als gevolg van de lage lichaamstemperatuur een donsachtige beharing in het gezicht ontstaan Ø De conditie van het gebit en de haren verslechtert. Haren vallen uit en de huid wordt droog en schilferig. Ø Er kan verstopping optreden, dit is voor een Anorexia Nervosa patiënt vaak een reden om in paniek te raken en op laxeermiddelen over te gaan. Ø Bij extreme vermagering hoopt er vocht op in de benen en worden die dikker. Ø Het honger en verzadigingsmechanisme raakt volkomen verstoord. Patiënten weten na een tijd niet meer of ze honger hebben of vol zitten. Ø Patiënten slapen slecht. Ø Tekort aan vitamine kan leiden tot nier- en leverbeschadigingen, spierkrampen, hartritmestoornissen en zelfs hartstilstand. Bijna alle lichamelijke symptomen verdwijnen wanneer de patiënten weer een normaal gewicht hebben. Maar als de ziekte vele jaren duurt, kan er onherstelbare schade aangericht worden. Zeker omdat de Anorexia Nervosa patiënt de ernst van de ziekte steeds ontkent, is dit risico aanwezig. Bij vrouwen die langdurig niet meer ongesteld zijn kan botafbraak ontstaan. Al met al kun je Anorexia Nervosa als een gevaarlijke ziekte beschouwen. De sociale gevolgen: Mensen met Anorexia Nervosa voelen zich vaak geïsoleerd en verlaten. De omgeving begrijpt niet dat de patiënten hun lichaam heel anders ervaren dan anderen het zien. De vermagering en het abnormale eetgedrag roepen veel onbegrip en bezorgdheid op bij familie en vrienden. Daarom proberen zij hun eetstoornis zo veel mogelijk verborgen te houden en verzinnen ze allerlei smoezen en uitvluchten. Hierdoor kunnen zij door hun omgeving erg leugenachtig en onbetrouwbaar overkomen. Anorexia Nervosa patiënten zijn eigenlijk voortdurend bezig met het plannen en geheimhouden van hun eetgedrag. Dit veroorzaakt veel stress, iets gewoons als een etentje of een verjaardagsfeestje kan Anorexia Nervosa patiënten erg nerveus maken. Door de stress worden ze kwetsbaar, onzeker, dwingerig of snel geïrriteerd en hebben ze last van grote stemmingswisselingen. Ze moeten van zichzelf aan een heleboel regels voeldoen en worden in hun denken en doen erg in beslag genomen door hun ziekte. Anorexia Nervosa patiënten gaan zich op den duur alleen nog maar bezig houden met wel of niet eten, met dik of dun zijn, of met hardlopen, fietsen en zwemmen. Hoewel ze vaak grote moeite doen om zich zo aangepast mogelijk te gedragen zijn zij zo door hun ziekte geobsedeerd dat zij haast niks meer voor ander mensen kunnen voelen. Zijraken dan algauw volkomen geïsoleerd.
Andere eetstoornissen Boulimia Nervosa: In het woorden boek staat bij Boulimia: ‘ziekelijke neiging tot eten dat weer uitgekotst word’ Ook deze naam klopt niet helemaal omdat Boulimia patiënten vreetbuien hebben die ook worden afgewisseld met gewoon eetgedrag. Mensen met Boulimia hebben geen grote honger als ze beginnen met eten. Het gaat om het eten, niet om het stillen van honger. De drang om te eten lijkt op een verslaving, Boulimia wordt dan ook wel eetverslaving genoemd. Tijdens een eetbui hebben de patiënten het gevoel dat ze de controle over hun eetgedrag kwijt zijn. Zij kunnen niet meer stoppen met eten. Het voedsel is dikwijls calorierijk en wordt vaak zonder proeven doorgeslikt. De drang tot eten is vaak zo groot dat patiënten deze gaan plannen, zo kunnen patiënten bijvoorbeeld gedurende de dag, op hun werk, nauwelijks iets eten om zich s’avonds wanneer ze alleen zijn over te geven aan een eetbui. Maar een eetbui kan ook ontstaan wanneer patiënten het gevoel hebben over de schreef te zijn gegaan omdat zij iets meer gegeten hebben dan zij zichzelf hadden toegestaan. Hoeveel ze eten verschilt van persoon, de ene patiënt heeft twee eetbuien per week, de andere heeft er vele per dag. Na een eetbui proberen Boulimia patiënten het eten zo snel mogelijk weer kwijt te raken. Dit doen ze door bijvoorbeeld hun vinger in hun keel te steken en zo alles weer uit te kotsen, of ze kopen laxeermiddelen. Niet elke patiënt doet dat, sommige eten daarna gewoon niks meer en lijnen alles er weer af. Maar daardoor krijgen ze weer honger waardoor er nieuwe eetbuien ontstaan, en zo gaat het maar door. De patiënten worden als het ware aangemoedigd door het kotsen, blijkbaar kun je eten én afvallen. Net als bij Anorexia worden de Boulimia patiënten geobsedeerd door eten en afvallen. De meeste patiënten van Boulimia hebben wel een normaal gewicht, daarom valt het voor de buiten wereld niet zo op. Veel patiënten schamen zich ook voor hun kots- en vreetbuien en doen er dan alles aan om het verborgen te houden. Op feestjes eten ze ook gewoon mee, maar daarna kotsen ze alles weer uit. Eetstoornissen bij mannen: Eetstoornissen komen veel meer voor bij vrouwen dan bij mannen. Waarschijnlijk komt het doordat de maatschappij hogere eisen legt aan vrouwen dan aan mannen. De ideale vrouw is lang en slank, de ideale man is meer gespierd (de ideale in het algemeen dan, smaken verschillen uiteraard) spieren krijg je in de sportschool en door niet te eten word je juist slap en mager. Als mannen anorexia hebben word daar anders tegen aangekeken dan bij vrouwen, allereerst wordt het bij mannen meestal niet herkend, omdat mensen er vanuit gaan dat het alleen vrouwen overkomt. Wat zijn de oorzaken van eetstoornissen? Er is niet één oorzaak voor het ontstaan van een eetstoornis, het is altijd een combinatie van, je vind jezelf bijvoorbeeld al een tijdje te dik en dan word je door iemand afgewezen en loop je een blauwtje. Of iemand maakt een opmerking, daar ga je dan toch over nadenken. Mensen met een eetstoornis zien zichzelf altijd een stuk dikker dan ze zijn. Het zit dus eigenlijk altijd tussen de oren, uiteraard is dat niet altijd zo je hebt ook mensen die echt dik zijn. Er is onderzoek gedaan of eetstoornissen erfelijk zijn, maar dat is niet het geval. Dik zijn is wel erfelijk maar meestal zijn anorexia of Boulimia patiënten niet echt dik
Vaak is een oorzaak van een eetstoornis het beginnen met lijnen, mensen die zichzelf het voedsel ontzeggen gaan automatisch aan eten denken. Dat kan dus het begin zijn van Boulimia. Zijn mensen eenmaal op die weg dan kunnen zij doorslaan naar steeds strenger vasten, uit angst om anders de controle over het steeds meer om voedsel schreeuwende lichaam te verliezen. De patiënten komen dan in een soort cirkel terecht die hen steeds meer meetrekt in de wereld van het hongeren. Hoe kunnen eetstoornissen behandeld worden? Eetstoornissen zijn ernstige ziekten, de lichamelijke en sociale gevolgen zijn niet gering. De weg naar genezing is vaak lang, zoals je kunt lezen in het verhaal van Lieke, hieronder. Hoe langer een eetstoornis duurt hoe moeilijker het is om te genezen. Het is echter moeilijk voor een patiënt om toe te geven dat ze medische hulp nodig hebben. Als ze die stap eenmaal gezet hebben is het belangrijk dat zij het gevoel hebben dat ze serieus genomen worden, ze moeten geloven dat de behandeling succes heeft. In de Nederlandse gezondheidszorg speelt de huisarts een centrale rol. Hier komt de eerste hulpvraag dan ook vaak binnen. De huisarts kan doorverwijze Naar de geestelijke gezondheidszorg, bijvoorbeeld naar een psycholoog/psychiater, een RIAGG, een polikliniek van een psychiatrisch ziekenhuis of van de psychiatrische afdeling van een algemeen ziekenhuis (PAAZ), of een speciaal behandelcentrum voor eetstoornissen. Hier kan een behandeling plaatsvinden. Er zijn verschillende behandelingen mogelijk. Welke vorm van therapie gekozen wordt is afhankelijk van de aard van de achterliggende problematiek, de leeftijd en de sociale situatie van de patiënten. Ook speelt de voorkeur van de behandelaar voor een bepaald behandelmodel een rol. De hulp kan bestaan uit individuele gesprekstherapie, gedragstherapie, groepstherapie of gezinstherapie. Ook kan voor een combinatie van deze therapieën gekozen worden. Soms kunnen geneesmiddelen deel uit maken van de behandeling van patiënten met eetstoornissen. Voor anorexia zijn er op dit moment geen echt werkzame medicijnen bekend. Soms worden kalmeringsmiddelen voorgeschreven om de spanningen te verminderen. Voor Boulimia worden soms antidepressiva voorgeschreven. Deze middelen kunnen ondersteunend werken bij de behandeling van ernstige depressiviteit. Ze nemen echter de achterliggende problemen niet weg en mogen daarom uitsluitend in combinatie met psychotherapie worden gebruikt. Soms zal het nodig zijn patiënten op te nemen in het ziekenhuis of te verwijzen naar een (gespecialiseerd) psychiatrisch ziekenhuis. Dit hangt af van de ernst van de lichamelijke of geestelijke problemen. Bij zeer ernstig vermagerde patiënten kan een opname in een algemeen ziekenhuis, meestal op de afdeling interne geneeskunde, noodzakelijk zijn. Als zij daar niet door zelfstandig eten aankomen, kan het, om hun leven te redden, nodig zijn sondevoeding toe te dienen. Met een psychotherapeutische behandeling kan pas begonnen worden als de patiënten in een redelijke lichamelijke conditie verkeren. Ernstige ondervoeding leidt tot stoornissen in het gevoelsleven. Sterk vermagerde patiënten voelen vaak niet veel of weten niet meer wat ze voelen. Ze zien de ernst van hun problematiek niet meer voldoende in of voelen zich volkomen onmachtig iets aan hun situatie te veranderen. Er zijn in Nederland een aantal speciale behandelcentra, met de mogelijkheid om ambulant, poliklinisch of klinisch behandeld te worden. Deze instellingen hebben doorgaans wachtlijsten. Het is mogelijk dat het aantal gespecialiseerde behandelcentra in de toekomst zal worden uitgebreid. Naast deze centra is bij een toenemend aantal hulpverleningsinstanties in heel Nederland steeds meer specifieke deskundigheid aanwezig. Verspreid in het land is men recent ook begonnen met het opzetten van nazorgprojecten. Deze bieden (ex-)patiënten de mogelijkheid om na afronding van hun behandeling nog ervaringen uit te wisselen en elkaar te steunen. De Stichting Anorexia en Boulimia Nervosa beschikt over meer informatie over de behandelingsmogelijkheden in Nederland.
Het verhaal van Lieke Lieke is net ontslagen uit een anorexia-kliniek. Tien lange maanden bracht ze er door. De laatste maanden, toen ze ongeveer 40 kilo woog hield ze een dagboek bij: Lieke: “Het begon bijna 3,5 jaar geleden, ik verafschuwde mijn lichaam, moest van mezelf afvallen. Dat lukte, de kilo’s vlogen er vanaf, ik merkte alleen niet dat ik de controle over mezelf verloor. Eten werd mijn grootste vijand, honger mijn beste vriend. Toen mijn menstruatie stopte moest ik naar de dokter, ik woog toen 38 kilo, ik moest me melden bij een internist, hij vertelde me dat ik praktisch uitgedroogd was en moest worden opgenomen in het ziekenhuis. De maanden gingen voorbij; Sinterklaas, kerst alles vierde ik in het ziekenhuis. Pas in maart mocht ik weer naar huis. Ik woog toen 43 kilo en at inmiddels weer zelf. Niet voor mezelf maar voor mijn moeder. Zij heeft kanker en het was voor haar echt vreselijk om mij zo te zien. Helaas werden er bij haar weer nieuwe uitzaaiingen bij haar gevonden. Mijn verdriet uitte ik in niet eten. De huisarts schrok toen hij me weer zag. Ik woog toen 35 kilo, weer werd ik met spoed opgenomen, in het ziekenhuis kreeg ik een infuus en ook werd er water bij me in gepompt. Ik kreeg ook weer sondevoeding. Dat vond ik vreselijk, al die calorieën! Nu moest ik weer wachten tot er plaats was in een kliniek, dat vond ik vreselijk! Wato zouden ze in de kliniek wel niet denken als ik binnenkwam? Wat zou dat dikke varken hier komen doen? De eerste tijd in de kliniek was vreselijk. Steeds haalde ik mijn norm (een pond tot een kilo aankomen per week) niet waardoor ik in het reserveprogramma terechtkwam. Dat houdt in dat je niet naar school mag en dat je veel moet rusten om je norm toch te halen, en de week daarop moet je twee keer zoveel eten. Ik zat constant in de reserveopname, ik wilde gewoon niet aankomen. Maar ja, ik moést… in december werd ik onverwacht weer ongesteld. Daar stond iedereen van te kijken, ik woog toen 45 kilo, bij mijn lengte is dat te weinig om weer ongesteld te worden. Ik wilde nu echt stoppen met aankomen, want ze zeiden altijd dat je pas gezond was als je weer ging menstrueren. Nou dat deed ik weer, dus waarom zou ik nog aankomen? Ik kreeg een crisis gesprek, als ik die week niet zou aankomen kreeg ik een time out. Op mijn twaalfde jaar ben ik seksueel misbruikt. Daarna heb ik een hekel aan mijn lichaam gekregen, ik wilde geen borsten en billen. Ik wilde helemaal niks wat jongens mooi aan me zouden vinden. En nu, moest ik aankomen. Ik kreeg langzaam weer borsten en billen, precies wat ik niet wilde. Na mijn time out mocht ik terug naar de kliniek, er werden keiharde afspraken gemaakt. Iedere keer als ik me woog was ik bang, wat zou de weegschaal me te zeggen hebben? Het verhaal van Judith: “Wie mij over straat ziet lopen denkt ongetwijfeld ‘wat een zelfverzekerde meid’ Maar dat is niet waar, ik ben juist erg onzeker vooral over mijn uiterlijk. Achter dat zelfverzekerde lichaam gaat een meid met Boulimia schuil. Vier jaar geleden ging ik naar de brugklas, toen was er nog niets aan de hand, ik kon goed met iedereen opschieten, haalde hoge cijgers en ik had een hele goede vriendin die ik al kende van de basisschool. Maar langzaam veranderde ze, ze ging ‘stoer’ doen. In de tweede klas gingen we niet meer met elkaar om, maar gelukkig had ik al snel een nieuwe vriendin, helaas sloot zij zich ook aan bij de ‘stoere club’. Die meiden moesten mij niet, ik hoorde bij de ‘gewone’ mensen. Ik werd daardoor onzeker, die twee vriendinnen hadden me vast niet voor niks in de steek gelaten, het had vast aan mij gelegen. Ik ging me met m’n nieuwe vriendinnen vergelijken, zij waren veel slanker dan ik. Ik moest en zou afvallen, dus ben ik gaan lijnen. Dat hield ik een paar weken vol en toen ging het mis, ik voelde me rot, zelfs afvallen lukte niet! Uit frustratie ging ik heel veel eten, omdat ik toch moest afvallen van mezelf ging ik m’n vinger in m’n keel steken. Zo kon ik wél eten. Maanden gingen voorbij, ik kotste overal, op school, thuis op m’n werk, overal waar ik wist dat ik niet betrapt zou worden. Uiteindelijk is m’n vriend erachter gekomen, hij bracht me naar de dokter. Die wilde me doorsturen naar het RIAGG, maar dat hoefde niet van m’n ouders, die zouden het zelf wel oplossen. Tegen m’n ouders zei ik elke keer dat het goed ging, ik schaamde me te veel om te zeggen dat ik weer had gekotst. Ik ben toen laxeermiddelen gaan kopen. Het lijnen, kotsten en laxeermiddelen gebruiken werd een obsessie, huiswerk maken deed ik niet meer, waardoor ik slechte cijfers haalde. Toen ik het echt niet meer aankon ben ik naar een vertrouwenspersoon op school gegaan. Hij verwees me door naar het bureau jeugdzorg. En daar ben ik nu, een halfjaar later nog steeds onder behandeling. Het gaat beter maar soms heb ik dagen dat ik het moeilijk vind om niet te kotsen. Commentaar door: Kirsten Fekkes. Ik vind het werkstuk heel verzorgd. De voorkant is ook leuk. Er wordt heel wat informatie gegeven over anorexia nervosa, waar het werkstuk hoofdzakelijk over gaat. Misschien was het iets duidelijker geweest als je je werkstuk alleen over anorexia nervosa had gedaan, maar aan de andere kant krijg je ook een goede indruk van de andere eetstoornissen. Ik het werkstuk staan achterin twee verhalen van meisjes die ook aan Anorexia leiden. Als je die verhalen leest krijg je een goede indruk van wat je meemaakt als je aan zo’n eetstoornis lijd. Het enige aan die verhalen vind ik dat ze zo slecht aflopen. Het is net of je er niet aan kunt genezen. Commentaar: Het is heus niet zo dat alle mensen die aan Anorexia lijden niet meer beter worden, integendeel. Maar anders werden de verhalen te lang, ik geloof dat het verhaal van Judith ook goed afliep en dat dat ook werd vermeld. In ieder geval is Lieke nu ook weer beter, maar dat paste er niet meer op. Bij het stukje over behandeling is het allemaal in boeken taal geschreven alsof je het gekopieeerd hebt. Commentaar: Dat heb ik niet maar wel bijna letterlijk overgenomen, omdat het allemaal zo ingewikkeld was vond ik het moeilijk om in mijn eigen woorden te vertellen. Dat heb ik bij de rest overigens wel gedaan. Wat betreft de stijl: je gebruikt veel te lange zinnen. Beter kun je een punt zetten dat leest wat prettiger.
Commentaar: Sorry, ik heb het verbeterd. Slotwoord Volgends mij zijn de vragen wel goed beantwoord, in ieder geval de vragen van; wat is Anorexia nervosa, en wat zijn de gevolgen ervan. Bij de vraag wat zijn de oorzaken van eetstoornissen en hoe kunnen eetstoornissen behandeld worden heb ik nog zo mijn twijfels omdat die geen echte hoofdstukken zijn. Ze horen eigenlijk bij het hoofdstuk, andere eetstoornissen. Daar had ik ze eerst ook maar toen vond ik dat dat eigenlijk ook vragen waren en dus aparte hoofdstukken. Verslag van medeleerling? Ik heb commentaar er bij gezet. Ik heb expres veel plaatjes in mijn werkstuk gedaan, want dat ziet er altijd zo leuk uit, alleen waren veel plaatjes die ik had gevonden te eng voor woorden, van die broodmagere modellen. Die heb ik er maar niet in gedaan want dat ziet er niet zo aantrekkelijk uit. Ik heb er trouwens wel één in gedaan want dan zie je wel wat het gevolg is van anorexia. De andere plaatjes waren allemaal van magere vrouwen (het zijn bijna allemaal vrouwen, ik heb één plaatje van een man gevonden) die in de spiegel keken en zichzelf heel dik zagen. Dat klopt natuurlijk dus zitten er daar veel van in. Ik vond het ook leuk er verhalen van Anorexia en Boulimia patienten erin te doen. Je herkent er namelijk veel van, bijvoorbeeld dat de Anorexia patient Lieke zichzelf te dik vond en er ook nog het verdriet bij had van haar moeder die kanker had. Het is dus bijna nooit één ding waardoor mensen zo gaan lijnen. Verschillende factoren spelen een rol. Wat ik de volgende keer anders zou doen? Misschien zou ik wat eerder gaan beginnen dan hoef ik niet zo te haasten. Toen ik het werkstuk af had vond ik hem een beetje kort, daarom heb ik er toen nog hoofdstuk 4 (andere eetstoornissen) bijgedaan, en heb ik ook nog wat over Boulimia verteld. Dat onderwerp heb ik er niet bij vermeld toen ik moest opgeven wat voor onderwerp ik moest kiezen. Eigenlijk moet het hoofdstuk niet Andere eetstoornissen heten, maar Boulimia nervosa want zoveel vertel ik niet over andere eetstoornissen. Eigen mening over het onderwerp. Ik vond het onderwerp erg interessant, veel dingen hierover wist ik nog niet. Bij van wat de gevolgen zijn. Sommige dingen wist ik al wel omdat ik die verhalen van die meisjes al eens had gelezen en daarmee leer je eigenlijk meer dan 10 werkstukken bij elkaar vind ik, omdat je dan ook de ervaringen van iemand anders leest. Ik vind niet dat mensen er zelf iets aan kunnen doen. Het is een ziekte beeld dat in je hoofd zit, andere mensen kunnen er wel iets aan doen, vaak komt anorexia voor bij kinderen die gepest worden want als iemand een opmerking maakt van bijvoorbeeld: ‘zit die broek niet een beetje strak?’ of ‘eigenlijk ben je te dik voor dat shirtje’ dan ga je daarover nadenken. Maak dus niet van die opmerkingen! Je doet anderen er alleen maar pijn mee en je hebt gelezen wat ervan kan komen!!! Literatuurlijst: Fancy 10, september 2001 (plaatjes) Fancy 3, februari 2003 (verhaal van Judith) Fancy 12, oktober 2002 (verhaal van Lieke) www.ziekenhuis.nl/ziektebeelden
http//:www.anorexianervosa.nl
Wat je moet weten over eetstoornissen; Corana, cop. 1998
www.google.com