De toestand tussen Rusland en De Baltische Staten
Na het uiteenvallen van de Sovjet-Unie gingen de (nu onafhankelijke) voormalige staten uit de Sovjet-Unie een grote uitdaging tegemoet. Ze moesten onafhankelijk doorgaan met hun bestaan. De Baltische Staten werden als eersten onafhankelijk en daar gaat dit verslag ook over. Het gaat ook over de relaties tussen Rusland en Wit-Rusland en die tussen Oekraïne en Rusland, over bijv. de verschillen tussen de landen, maar ook over hoe deze landen zich later met Rusland gaan bemoeien, of juist niet.
De Baltische Staten
De inwoners van de Baltische Staten hadden zich massaal verzet tegen de russificering van hun land. Het eigen taal wordt de officiële taal van het land gemaakt. Ze sluiten zich niet aan bij de GOS. Ze richten zich meer op ’t Westen door bijv. een verdrag te sluiten met de EU. Estland en Letland hoorden als eersten bij de EU, ze kregen als eersten toestemming om hierbij te horen.
Helaas voor de inwoners heeft Litouwen tot nu toe nog geen toestemming gekregen van de EU. Deze feiten zijn allemaal verschillende tekens dat de Baltische Staten onafhankelijk van Rusland wilden worden. Daaruit blijkt dus dat ’t russificatieproces geen succes heeft gehad in de Baltische Staten.
De etnische Russen die i.v.m de russificering naar Estland zijn gestuurd leven in gebieden waar bedrijven die door Moskou geleid werden. Ze leefden dus niet op verschillende plekken in Estland, maar geconcentreerd. Deze Russen bemoeiden zich nauwelijks met de Esten omdat ze zich niet in de Estlandse samenleving wilden verdiepen. Ze hadden daar hun eigen Russischtalige scholen, Russischtalige bibliotheken en andere openbare gelegenheden. Doordat ze op 1 plek woonden en daar dus ook werkten raakten deze etnische Russen in achterstand tegenover de Esten omdat de meeste staatsbedrijven waar ze bij werkten werden opgeheven nadat Estland ’t op zichzelf ging doen, dus zelfstandig werd. De werkloosheid steeg naar ’n ontiegelijke hoogte. Dit gebeurde ook in de andere landen v.d vroegere SU waar etnische Russen woonden. Die hebben bijna allemaal nog steeds een Russisch nationaliteit en willen natuurlijk dus ook naar hun vaderland terugkeren.
Wit-Rusland
Wit-Rusland werd in 1991 officieel zelfstandig. Maar toch toont ‘t Wit-Russisch cultuur aardig wat overeenkomsten met die van Rusland, bijv. de taal want die is bijna identiek aan ’t Russisch en de mensen die in Wit-Rusland wonen voelen zich ook voor ’t grootste deel Russisch. Qua de economie van Wit-Rusland is die voor een groot deel afhankelijk van Rusland, want de Wit-Russische producten worden voor ’t grootste deel (80%) ook afgezet op de Russische markt. Ook is Wit-Rusland bijna helemaal afhankelijk van de gas- en olieimporten uit Rusland. Voor de breuk van ’t Sovjet-Unie werden de olie- en gasprijzen gesubsidieerd, maar daarna niet meer en zo bouwde Wit-Rusland dus een hele vette energie schuld op. Door toestemming te geven aan Rusland voor ’t stationeren van haar troepen in Wit-Rusland, zou Rusland een groot deel van de Wit-Russische energieschuld aflossen.
Maar natuurlijk wou Wit-Rusland niet alleen op economisch gebied met Rusland samenwerken, maar ook op politiek gebied. Zo heeft Rusland ’t USS-Akkoord met Wit-Rusland afgesloten waarin beide landen verklaren niet alleen op economisch gebied samen te werken, maar ook te werken aan ’n gedeelde munteenheid.
Velen hebben ook opgemerkt dat de band tussen Rusland en Wit-Rusland wel erg nauw zijn, terwijl ’t tegenovergestelde bij de andere landen van de vroegere Sovjet-Unie een feit is. Dit wordt voor een groot deel veroorzaakt door ’t beleid van de Wit-Russische president Lukashenko. Hij wil dat Wit-Rusland zich opnieuw bij Rusland aansluit, waardoor hij een nieuw soort Sovjet-Unie zou scheppen om er vervolgens president van te worden. Niet iedereen is hier mee eens, want bijv. ’t Wit-Russische Volkfront wil ’t Wit-Russische taal en cultuur opnieuw tot leven wekken. Maar zij worden nog steeds erg onderdrukt dus kunnen ze hun ideeën ook niet erg duidelijk kenbaar maken. Maar ’t lijkt dat de idee van Lukashenko niet verwezenlijkt zal worden, omdat er velen daar een ander mening over hebben.
Oekraïne
In opmerkelijke tegenstelling tot Wit-Rusland, wil Oekraïne absoluut niet afhankelijk van Rusland zijn. Dat kwam na ’t uiteenvallen van de Sovjet-Unie tot stand, want de relatie tussen deze twee landen is verslechterd door 2 oorzaken :
1. De verdeling van de Zwarte-Zeevloot, de marine van de vroegere Sovjet-Unie
2. En de claim van beide landen op de Krim.
Er was in 1997 afgeproken dat Rusland 80% van de Zwarte-Zeevloot zou krijgen, als tegenprestatie voor de schepen die Oekraïne had moeten afstaan moest Rusland een half miljard schrappen van de 3 miljard dollar schuld die Oekraïne aan Rusland moet aflossen. Rusland kwam alsnog toch in ’t voordeel te liggen omdat ze ook de kernraketten zouden aan Moskou overgedragen zouden krijgen.
Maar dan de claim op de Krim. Rusland en Oekraïne zijn niet de enige landen die aanspraak op de Krim leggen. Ook de bevolkingsgroep ‘Krim-Tartaren’ claimen dat ’t land van hun is, omdat ze, althans, volgens hun zeggen, er sinds de 13e eeuw op hebben gewoond, maar velen van hen in 1944 waren gedporteerd naar Siberië. Rusland zegt dat de Krim hun eigendom is omdat ze ’t aan Oekraïne hadden gegeven als cadeau in 1954 en omdat 2/3 deel van de bevolking Russisch zou zijn. Oekraïne zegt aan de andere hand, dat de Krim van hun is omdat ze er jarenlang (sinds 1954) in hebben geïnvesteerd.
Desondanks de slechte band tussen Oekraïne en Rusland blijkt ’t dat ze elkaar toch nog hard nodig hebben, want tenslotte is Rusland Oekraïne’s grootste afzetmarkt en ze importeren ’t grootste deel van hun producten uit Rusland.
Na het uiteenvallen van de Sovjet-Unie gingen de (nu onafhankelijke) voormalige staten uit de Sovjet-Unie een grote uitdaging tegemoet. Ze moesten onafhankelijk doorgaan met hun bestaan. De Baltische Staten werden als eersten onafhankelijk en daar gaat dit verslag ook over. Het gaat ook over de relaties tussen Rusland en Wit-Rusland en die tussen Oekraïne en Rusland, over bijv. de verschillen tussen de landen, maar ook over hoe deze landen zich later met Rusland gaan bemoeien, of juist niet.
De Baltische Staten
Helaas voor de inwoners heeft Litouwen tot nu toe nog geen toestemming gekregen van de EU. Deze feiten zijn allemaal verschillende tekens dat de Baltische Staten onafhankelijk van Rusland wilden worden. Daaruit blijkt dus dat ’t russificatieproces geen succes heeft gehad in de Baltische Staten.
De etnische Russen die i.v.m de russificering naar Estland zijn gestuurd leven in gebieden waar bedrijven die door Moskou geleid werden. Ze leefden dus niet op verschillende plekken in Estland, maar geconcentreerd. Deze Russen bemoeiden zich nauwelijks met de Esten omdat ze zich niet in de Estlandse samenleving wilden verdiepen. Ze hadden daar hun eigen Russischtalige scholen, Russischtalige bibliotheken en andere openbare gelegenheden. Doordat ze op 1 plek woonden en daar dus ook werkten raakten deze etnische Russen in achterstand tegenover de Esten omdat de meeste staatsbedrijven waar ze bij werkten werden opgeheven nadat Estland ’t op zichzelf ging doen, dus zelfstandig werd. De werkloosheid steeg naar ’n ontiegelijke hoogte. Dit gebeurde ook in de andere landen v.d vroegere SU waar etnische Russen woonden. Die hebben bijna allemaal nog steeds een Russisch nationaliteit en willen natuurlijk dus ook naar hun vaderland terugkeren.
Wit-Rusland
Wit-Rusland werd in 1991 officieel zelfstandig. Maar toch toont ‘t Wit-Russisch cultuur aardig wat overeenkomsten met die van Rusland, bijv. de taal want die is bijna identiek aan ’t Russisch en de mensen die in Wit-Rusland wonen voelen zich ook voor ’t grootste deel Russisch. Qua de economie van Wit-Rusland is die voor een groot deel afhankelijk van Rusland, want de Wit-Russische producten worden voor ’t grootste deel (80%) ook afgezet op de Russische markt. Ook is Wit-Rusland bijna helemaal afhankelijk van de gas- en olieimporten uit Rusland. Voor de breuk van ’t Sovjet-Unie werden de olie- en gasprijzen gesubsidieerd, maar daarna niet meer en zo bouwde Wit-Rusland dus een hele vette energie schuld op. Door toestemming te geven aan Rusland voor ’t stationeren van haar troepen in Wit-Rusland, zou Rusland een groot deel van de Wit-Russische energieschuld aflossen.
Maar natuurlijk wou Wit-Rusland niet alleen op economisch gebied met Rusland samenwerken, maar ook op politiek gebied. Zo heeft Rusland ’t USS-Akkoord met Wit-Rusland afgesloten waarin beide landen verklaren niet alleen op economisch gebied samen te werken, maar ook te werken aan ’n gedeelde munteenheid.
Velen hebben ook opgemerkt dat de band tussen Rusland en Wit-Rusland wel erg nauw zijn, terwijl ’t tegenovergestelde bij de andere landen van de vroegere Sovjet-Unie een feit is. Dit wordt voor een groot deel veroorzaakt door ’t beleid van de Wit-Russische president Lukashenko. Hij wil dat Wit-Rusland zich opnieuw bij Rusland aansluit, waardoor hij een nieuw soort Sovjet-Unie zou scheppen om er vervolgens president van te worden. Niet iedereen is hier mee eens, want bijv. ’t Wit-Russische Volkfront wil ’t Wit-Russische taal en cultuur opnieuw tot leven wekken. Maar zij worden nog steeds erg onderdrukt dus kunnen ze hun ideeën ook niet erg duidelijk kenbaar maken. Maar ’t lijkt dat de idee van Lukashenko niet verwezenlijkt zal worden, omdat er velen daar een ander mening over hebben.
Oekraïne
In opmerkelijke tegenstelling tot Wit-Rusland, wil Oekraïne absoluut niet afhankelijk van Rusland zijn. Dat kwam na ’t uiteenvallen van de Sovjet-Unie tot stand, want de relatie tussen deze twee landen is verslechterd door 2 oorzaken :
1. De verdeling van de Zwarte-Zeevloot, de marine van de vroegere Sovjet-Unie
2. En de claim van beide landen op de Krim.
Er was in 1997 afgeproken dat Rusland 80% van de Zwarte-Zeevloot zou krijgen, als tegenprestatie voor de schepen die Oekraïne had moeten afstaan moest Rusland een half miljard schrappen van de 3 miljard dollar schuld die Oekraïne aan Rusland moet aflossen. Rusland kwam alsnog toch in ’t voordeel te liggen omdat ze ook de kernraketten zouden aan Moskou overgedragen zouden krijgen.
Maar dan de claim op de Krim. Rusland en Oekraïne zijn niet de enige landen die aanspraak op de Krim leggen. Ook de bevolkingsgroep ‘Krim-Tartaren’ claimen dat ’t land van hun is, omdat ze, althans, volgens hun zeggen, er sinds de 13e eeuw op hebben gewoond, maar velen van hen in 1944 waren gedporteerd naar Siberië. Rusland zegt dat de Krim hun eigendom is omdat ze ’t aan Oekraïne hadden gegeven als cadeau in 1954 en omdat 2/3 deel van de bevolking Russisch zou zijn. Oekraïne zegt aan de andere hand, dat de Krim van hun is omdat ze er jarenlang (sinds 1954) in hebben geïnvesteerd.
REACTIES
:name
:name
:comment
1 seconde geleden