Een Diner met Koch

Twee echtparen gaan een avond uit eten in een restaurant. Ze praten over alledaagse dingen, dingen waar mensen tijdens etentjes over praten: werk, de laatste films, de oorlog in Irak, vakantieplannen, et cetera. Maar ondertussen vermijden ze waar ze het eigenlijk over moeten hebben: hun kinderen.

De twee vijftienjarige zoons van beide echtparen, Michel en Rick, hebben samen iets uitgehaald wat hun toekomst kan verwoesten. Tot dusver zijn alleen vage beelden van de twee in Opsporing verzocht vertoond en zit het onderzoek naar hun identiteit vast. Twee mannen, twee vrouwen, twee zoons, wie durft een beslissing te nemen over de toekomst van zijn eigen kind? Wat het nog ingewikkelder maakt is dat de vader van een van de jongens de verwachte nieuwe minister-president van Nederland is.

Hoewel ik verschrikkelijk veel over dit boek heb gehoord en ook ‘Zomerhuis met zwembad’ en andere boeken heb gelezen van dezelfde schrijver, heb ik nooit Koch’s bekendste boek ‘Het Diner’ gelezen, noch heb ik de film gezien. Natuurlijk was ik nieuwsgierig naar dit boek, maar ik vind dat je een boek moet lezen als het zijn tijd is. Nadat ik Herman Koch bij ‘De Wereld Draait Door’ zag was voor mij de tijd voor ‘Het Diner’ nu aangekomen, aangezien zijn nieuwste boek ‘Geachte Heer M.’ uitgekomen is en hij steeds bekender wordt in het buitenland.

Na ‘Het Diner’ gelezen te hebben begrijp ik de commotie eromheen ook. De vier hoofdpersonages hebben iets te bespreken met elkaar, iets ergs, maar doordat hun achtergronden en levensverhalen later pas in het verhaal meer aan bod komen wordt de spanning goed opgebouwd. Koch houdt de lezer door en door nieuwsgierig. Zoals in ‘Zomerhuis met Zwembad’ wordt het snel duidelijk dat er sprake is van een plot: Onze kinderen hebben een vreselijk misdrijf gepleegd, wat doen we? Moeten we onze kinderen aangeven of niet?

Tevens wordt er heel veel beschreven, ik weet niet zozeer of ik dit wel zo fijn vindt. Normaal gesproken zou ik me zeer ergeren aan de hoeveelheid details die gegeven worden, maar toch, heb ik er bij dit boek als het ware over de details heen gelezen. Niet op een slechte manier, want deze details heb je zeker nodig tijdens het verhaal, later komen ze namelijk terug. Aangezien de ‘kleine’ details zo verfijnd waren, had ik geen last van ze.

Als lezer kan ik vaak al raden wat er gaat gebeuren in het boek, misschien niet letterlijk, maar vaak kan ik gaandeweg het verhaal al raden waar het verhaal ongeveer heen gaat. Bij dit boek was het anders, Koch bleef me verassen. Hij heeft dit boek zo geschreven dat de personages niet doen of zeggen wat ik dacht dat ze zouden doen. Dit kan natuurlijk liggen aan mij en dat andere lezers de gebeurtenissen al wel aanzagen komen, toch lijkt dat me sterk. Ik sta er graag bij stil dat Koch misschien wel stiekem zich verplaatst had in de lezer en dacht “Zij verwachten dit, laat ik het compleet anders doen”. Voor mensen die net zoals ik van een goede thriller met plot-twists houden, is dit boek zeker aan te raden.

Hoewel ‘Zomerhuis met Zwembad’ en de andere romans van Koch nu ook steeds bekender worden in het buitenland, ben ik verbaasd dat hij niet eerder bekend was in het buitenland. ‘Red ons Maria Montanelli’ en ‘Odessa Star’ zijn namelijk ook zeer goede boeken. Ook al vind ik het jammer dat hij nu pas naamsbekendheid krijgt, heb ik ook een gevoel van trots. Herman Koch; de eerste en enige Nederlandse schrijver die in de top 10 van The New York Times kwam.