Dik in mijn hoofd door Victoria Farkas

Victoria Farkas is op 25 april 1973 geboren in Amsterdam. Toen ze klein was wilde ze al  schrijfster worden. Eerst schreef haar moeder al haar verhaaltjes op. Toen ze zelf kon schrijven deed ze het zelf. Haar kasten staan vol met schriften vol met verhalen. Haar vader en moeder vroegen vaak aan haar wat ze wilde worden. Het antwoord was altijd hetzelfde. Namelijk schrijfster. Ze las heel veel en schreef ook heel veel in haar dagboek. Ze is naar de PABO gegaan en heeft hier 4 jaar op gezeten. Daarna heeft ze een jaar les gegeven aan kinderen met een verstandelijke handicap.  Na dit jaar is ze opstandige kleuters gaan lesgeven. Ze heeft ook nog in groep 6, 7 en 8 lesgegeven. Thuis bleef ze altijd schrijven.. Ze heeft 3 jaar als juf voor de klas gestaan. Hierna besloot ze te gaan doen wat ze het liefst wilde: schrijven!  Ze ging zonder ervaring werken bij de krant de Spits. Ook heeft ze nog bij de Telegraaf en Kidsweek gewerkt. Nu schrijft ze alleen nog maar. Haar eerste boek was Adam in Amsterdam.  Een andere grote  hobby van haar is reizen.

Als ze schrijft probeert ze zoveel zich in te leven in de hoofdpersoon. De reden dat ze Dik in mijn hoofd heeft geschreven, zijn de pro-ana-sites. Ze vond die sites heel erg en was erg verbaasd dat zulke sites bestonden. Ze heeft gepraat met vrouwen en meisjes die anorexia hebben of hadden.  Maar ook met psychologen, en ze heeft ook een aantal dagen minder gegeten, maar heeft dit niet lang volgehouden.  Ze had zich goed voorbereid.

Het is een non-fictief boek, het verhaal is op ervaringen en gebeurtenissen van anderen gebaseerd.  Dus een realistisch boek. Ze heeft het boek geschreven voor puberende meisjes en jongens die meer willen weten over anorexia. En dan vooral voor meisjes met vriendinnen die ze misschien kunnen helpen.

Dit zijn enkele boeken die ze geschreven heeft. Ze schrijft boeken voor alle leeftijden.

-          6 jaar:          MUISJES IN DE SNOEPFABRIEK, PLIEP,

-          8 jaar:          DIERENPOLITIE, DE DUBBELDIKKE DIERENPOLITIE

-         10 jaar:         HOE WORD IK EEN FILMSTER

-         12 jaar:         DIK IN MIJN HOOFD, IK STERF DUIZEND DODEN

Roos is veertien. Ze voelt zich onzeker over zichzelf, over haar lichaam en over haar verliefdheid op een populaire jongen van school. Wanneer er een

Pas geleden heb ik het boek DIK IN MIJN HOOFD GELEZEN. Ik ga in het kort vertellen waar het boek over gaat en ook waarom ik het boek zo mooi vond.

De hoofdpersoon in het boek is Roos. Roos is veertien. Ze woont samen met haar ouders, oudere broer Arne en jongere zusje Floor. Haar vriendinnen zijn  Karlijn, Jet en  Eva. Ze is verliefd op Constantijn die bij haar in op school zit. Tijdens het schoolfeest flirt hij met een meisje uit haar klas. Voor dit schoolfeest had ze een nieuwe broek gekocht. Deze was een beetje te klein maar door te lijnen paste ze hem toch op het schoolfeest. Ze denkt nu dat ze nog steeds te dik is omdat Constantijn flirtte met Noa.. Ze wordt nog onzekerder en gaat nog harder lijnen.. Ze sport meer (hometrainer, fiets naar school)en ze gaat ook op internet zoeken naar dingen om nog meer af te vallen. Zo komt ze ook op pro ana sites waar ze ook chat met Anna, een meisje die haar slechte dingen zegt over lijnen en dik zijn. Haar vriendinnen maar ook haar broer maken zich zorgen. Haar ouders ontdekken dat en ze moet weer gaan eten. Haar moeder houdt haar erg in de gaten maar door truukjes denkt haar moeder dat ze weer aan het aankomen is.  Als ze flauwvalt moet ze naar de dokter en wordt ze opgenomen in een kliniek. Na een poosje mag ze hier uit en gaat het een tijdje goed. Maar door spannningen enzo houdt ze zich niet meer aan haar beloftes en gaat ze weer lijnen.  Op de verjaardag van haar zusje gebeurt er iets waardoor ze nu pas weet hoe haar familie en vriendinnen zich moeten voelen omdat ze niks eet. Ze besluit om hulp te vragen aan haar beste vriendin Karlijn. Want ze kan het niet alleen. eet helemaal mis en vraagt ze toch maar weer om hulp omdat ze nu ook pas in de gaten krijgt hoe het moet zijn voor haar ouder. Door allerlei dingen te verzinnen tijdens een gesprek met Arne denkt ze dat hij het niet door heeft. Roos weet zeker dat ze geen anorexia heeft. Ze let wel op haar eten maar zo erg is het nou ook weer niet, vind ze. Maar ze vindt zich wel heel erg dik als ze voor de spiegel staat. Het wordt steeds erger met haar, dus gaat een van haar vriendinnen, Karlijn, met haar ouders praten. Ze spuugt haar eten ook uit. Haar vader ontdekt dit en weet ook van Karlijn dat ze bijna niet meer eet.  Ze moet nu van haar ouders wel gewoon gaan eten.. Maar dit wil ze niet en het lukt haar ook niet. Haar gedachten zijn erger. Haar moeder zet haar elke week op de weegschaal. Maar Roos houdt haar moeder voor de gek. Ze drinkt heel veel water zodat ze zwaarder lijkt. Ze blijft toch nog steeds afvallen. Ze valt flauw in de klas en ze gaan naar de dokter. De dokter zegt dat ze opgenomen moet worden. In de kliniek leert ze meer over haar gedachten, haar redenen. Als ze het goede gewicht weer heeft mag ze weer naar huis. Eerst gaat het goed, maar na een tijdje vindt ze het steeds moeilijker om zich aan haar goede voornemens en beloften te houden. Ze gaat weer allerlei smoesjes verzinnen. In plaats van overgeven gaat ze laxeermiddelen gebruiken. Die moet ze steeds meer gebruiken. Haar vader merkt dat ze weer afvalt en is helemaal radeloos. Ze zorgde dat ze ’s avond weer at en ook in het weekend, zodat haar ouders zich niet zo ongerust maakten. Maar op school gooit ze haar boterhammen weg. Ook Karlijn heeft in de gaten dat het weer niet goed gaat met Roos. Karlijn wil het gaan vertellen aan Roos haar ouders. Maar dat mag ze pas na de verjaardag van Floor. Anders is de verjaardag verpest. Op de verjaardag van haar zusje Floor is Roos in haar hoofd alvast smoesje te verzinnen om maar geen taart te eten. Op een gegeven moment zegt haar zusje dat ze geen taart wil omdat ze daar dik van wordt. Roos denkt dat Floor dat idee van haar heeft, maar later blijkt dat ze dat op tv gezien heeft. Ze voelt zich erg schuldig en weet nou ook hoe haar ouders zich voelen omdat ze niet eet. Roos wil niet meer zo verder en vraagt Karlijn om hulp. Want ze kan het niet alleen. En zo eindigt het verhaal. Roos is nog niet beter...