Mijn moeder heeft mi dit boek gegeven omdat ze er al veel positieve verhalen over had gehoord. Ik had van tevoren ook al veel van het boek gehoord en het verhaal leek me erg leuk en spannend. Bij de keuze welk boek ik ga lezen kijk ik meestal vooral naar de kaft, ik kies dan het boek met de leukste kaft en dat lees ik eerst. Zo ook dit boek. Dit boek is een heel spannend, maar toch meisjesachtig boek. En dat is waar ik van hou. Vooral omdat er op elke bladzijde iets anders gebeurd. De genre van het boek is jeugdthriller. Ik lees wel vaker dit soort boeken omdat ik bij dit soort boeken goed mijn hoofd erbij wil houden en bij andere boeken heb ik dat niet. De omslag van het boek ziet er al heel mysterieus uit. Je ziet een meisje dat wegrent voor iets, maar je weet niet voor wat. Je ziet wel dat ze alleen in een bos is. dat maakt het ook een beetje griezelig.

Dit verhaal gaat over vier meisjes: Abby, Kim, Pippa en Feline. Met zijn vieren gaan ze op vakantie naar een huisje in de Ardennen. Doordat het slecht weer is en er veel sneeuw val, sneeuwen ze in. Daardoor hebben ze zelfs geen elektriciteit of mobiel netwerk meer. Ze doen alsof er niks aan de hand is tot dat Kim verdwijnt. De meiden vinden het best eng maar hopen dat ze gewoon terug is gegaan naar huis. Maar dat verdwijnt ook Feline. Pippa en Abby vinden het doodeng. De avond dat ze voor het eerst met z’n tweeën zijn wordt het pas echt eng. Ze horen overal geluiden en als ze even naar buiten gaan om hout te halen ligt er een sjaal met bloed in de gang. Ze willen het liefst meteen naar huis, maar dat gaat niet! De rest van de avond en de vakantie wordt een grote ramp…

Ik vond het boek echt heel spannend en heel erg leuk om te lezen. Veel mensen hadden al gezegd dat het goed was, en dat klopte zeker! Elke bladzijde die je las was goed, van begin tot einde. Het boek is heel meeslepend. Toen ik erin begon en de proloog las, was ik heel benieuwd waar die proloog over ging, dus las ik toen heel hard door. En zo heb ik dat het hele boek lang gedaan. Hoe moeilijk en dik het boek ook is, ik heb het in een ruk uitgelezen omdat ik niet kon stoppen. Ik zou en moest weten hoe het afliep. En ook het einde van het boek was goed. In de epiloog vielen alle puzzelstukjes perfect in elkaar. Ik vind dat Mel Wallis de Vries echt heel goed schrijft en ik zou dit boek aan heel veel andere meisjes aanraden. (Heb ik al gedaan.)

Op bladzijde 252 is het boek op een punt dat de meisjes uit het boek zelf er nog helemaal niks van snappen, maar dat de lezer al weet: “Oh, dit gaat fout.”. het is vlak voor dat alles in elkaar valt en iedereen weet wat er allemaal is gebeurd en waarom. De zin die op die bladzijde staat is: ‘Ik voel dat we niet meer alleen zijn.’. dit is een zin uit Pippa’s gedachten. Ze heeft net Abby gezien, wiens gezicht onder het bloed zit. Ze denkt dat alles misgaat op dat moment en dat haar leven op dat moment over is. En dat denkt ze goed. Die zin die daar in het boek staat is heel doorslaggevend en verteld al dat het boek bijna af is en dat je niet langer in spanning hoeft te zitten.