Deel 2: 

Rahmane zat in het vliegtuig. Hij zat in een reusachtige vliegtuig en keek door het kleine raapje naar buiten, naar blauwe eindeloosheid waarin wolken dreven die even zacht leken te zijn als de stoel waarin hij zat. Rahmane is op weg naar Nederland. Op weg naar een stage van vier weken. Niet alleen Rahmane is op weg naar Nederland, maar ook nog vijf mensen. Ze zaten al uren in het vliegtuig, en het zou nog uren duren voor ze er waren. Johnny had de paspoorten geregeld. Hij had alles geregeld. Paspoorten, kleren, schoenen, trein kaartjes en vliegtickets. Ze waren met zijn zessen op de trein gezet op de trein gezet naar de luchthaven. Olifantje werd opeens bang toe de vliegtuig daalde. Ze wachten op hun sporttassen, lieten hun paspoort zien en zagen in een nog grotere hal dat het buiten nog steeds niet donker was. Een magere man kwam op hen af en begroette hen hartelijk. Ze gaven een hand, maar ze begrepen niet wat hij zij. Ze gingen met meneer mee. De man heette Ruud. Ruud bracht hen naar een busje dat geparkeerd was in een reusachtige ruimte waar meer auto’s stonden dan Rahmane ooit bij elkaar had gezin. Ze klommen naar binnen. Het busje was groot genoeg om hum bagage op een van de overgebleven stoelen te zetten, maar Rahmane hield zijn tas op zijn schoot. Daar zaten in echte voetbalschoenen. Ruud brengt hun naar gastgezinnen. Het bus stopte en reed achteruit een smalle straat in. Ze stopen onder een lantaren, en Sunday moest uit. Een voor een werden ze afgeleverd. Rahmane bleef als laatste over. Het papiertje met de naam en het adres hield hij in zijn hand. De straatnaam begreep hij niet, maar hij zou de letters kunnen vergelijken met het straatnaam bordje. Het bus stopte in de zoveelste keer in een smalle straat. Ruud trok het portier voor hem open en Rahmane klom buiten. Rahmane keek om zich heen. Hij liep naar een lantaren en vouwde het papier open. Reinbert van Dommelstraat 25-׀׀ . hij probeerde de letters een voor een in zijn geheugen te prenten, maar het waren er te veel. Hij pakte zijn tas weer, liep de straat in en tuurde naar de huizen. Voor nummer vijfentwintig bleef hij staan. Dit was het goede nummer. Toen zag hij de naambordjes tussen de deuren, en de verlichte knopjes ernaast. De middelste naam klopte: Westerman. Aarzelend duwde hij het knopje in. Rahmane heeft een kamer alleen. Een houten bed op pootjes, in de hoek een grote kast. Hij werk wakker omdat eraan zijn arm werd geschud. Ria maakte hem wakker, hij moet naar zijn nieuwe club. Beneden stond er een bord voor hem klaar met bruingekleurde brood. Er was een aparte stadion voor de jeugd, waar ze later naartoe zouden gaan. Er zou elke dag een ochtend- en een middagtraining zijn, behalve in het weekends. De wedstrijd zouden op zaterdag worden gespeeld, zodat alleen de zondag een vrije dag was.er waren nog meer jongens die op stage waren, uit verschillende landen in Afrika. Die waren al eerder aangekomen. Hun voetbaltenue werd uitgedeeld. Witte broekjes, rood met witte shirt, blauw kousen, rode jacks, blauwe training broeken. Morgen hebben ze eerste training. Buiten stond een busje voor hen klaar dat hen naar het stadion bracht. Ze reden terug naar het hoofdstadion en namen afscheid van Ruud en hun trainer Geer. De auto werd geparkeerd en ze gingen een winkel binnen. Ria liet Rahmane zien hoe je een munt in de wagentje stopte. Rahmane legde zijn voetbalkleren in zijn kast. Hij haalde voetbal kleren en- schoenen weer uit en trok alles aan, de schoenen als laatste. Het waren de eerste schoenen waaraan hij dacht dat hij eraan zou kunnen wennen. De volgende ochtend stond het busje op hem te wachten met Ruud achter het stuur. Na het rondoontje begon de warming-up. Er werden twee pionnen neergezet, een op zestienmeterlijn, eentje tien meter verder het veld in. Ndanko werd op de zestienmeter gezet. `s Avonds was er een wedstrijd op de televisie. Rahmane begreep een woord van het verslag en de namen van de clubs. Na de mooie tekening ging hij naar bed. Na de eerste training en de lunch ging hij met Sunday en Ndanko over het hek en keek naar de training van jongetjes van niet ouder dan zeven of acht jaar. Ze bleven kijken tot de training afgelopen was. Sunday heeft vriendschap gestolen met paar jongens uit de buurt. De volgende dag was een zondag, en Rahmane hoefde niet te trainen, maar Ria trommelde hem vroeg uit bed. Ze ontbeten met zijn drieën en daarna stopten ze hem in de auto en reden met hem naar zee. Ze wandelden kilometers langs het duin omhoog en kochten gebakken vis en patat bij een tentje. Op de terugweg begon harder te regenen. Ze zaten in de bus op weg naar hun eerste wedstrijd. Een grote bus met een televisie aan boord. De trainer en de assistententrainer zaten voorin met elkaar te praten. Tijden de warming-up begon het opnieuw te regenen. Na de eerste helft scoorden ze met geluk. Ze gingen er zo hard in dat tegenpartij er volledige door werd verrast.de wedstrijd eindigede met nul-een. Ria had hem Rahmane meegenomen naar een warenhuis om cadeautjes te komen voor thuis. Rahmane kreeg van Ria een nieuwe bal. Rahmane ging voor zijn ouders en zijn zus cadeautjes kopen. `s Avonds begon Rahmane brieven te schrijven aan zijn ouder en naar meneer Baouri. Daarna ging hij tekenen plaats van schrijven, omdat het schrijven moeilijk was voor hem. De tweede wedstrijd wonnen ze met een- nul, maar de derde verloren ze. Ze speelden 4-3-3 als opstellingen, met Rahmane als hangende spits. `s Avonds ging de telefoon voor Rahmane met Baptiste. Hun laatste wedstrijd gaat niet door en krijgen ze geen gesprek. Sidou gaat niet meer naar zijn gastouders. Hij heeft zijn paspoort meegenomen, en niemand weet waar hij is. Ze hebben de politie gebeld, en de club heeft dat ook gedaan. De politie vroeg hoe oud hij is, achttien of negentien antwoorde Olifantje. In Nederland ben je dan volwassen, en de politie zegt dat zij niet meteen op zoek gaan naar een volwassen persoon. Hij is van plan om hier illegaal te blijven. Zijn gastouders zijn ongerust. Sunday en Ndanko hadden een plan. In het busje op weg naar de training legden ze het Rahmane uit. Op vrijdagavond zouden ze naar de centrum gaan. Het centrum was groot, met veel kleine straatjes. Zaterdag is de laatste wedstrijd, en maandag gaan ze terug. De trainer wil hun spreken over Sidou. Hij blijft hier illegaal, en als de politie hem vinden, wordt hij het land uitgezet. Vrijdag. De laatste ochtend training, de laatste middag training. Ze waren allemaal rustiger. Na afloop van de training gaven ze de trainer een hand. Rahmane, Ndanko en Sunday aten met zijn drieën. Toen ze klaar waren stond Gert op en gaf hen alle drie een hand. Ze gingen naar een snackbar om drinken te kopen. In de kleedkamer, na de warming-up legde de trainer hun uit dat hen geen fluit kon schelen of ze deze laatste wedstrijd wonnen of niet. Ze moeten tegen makkelijk tegenstander daarom moeten ze winnen. Toen ze het veld opkwamen klaterde er applaus, en verrast keken ze op. Alle andere gastspelers zaten op de tribune, alle gast ouders ook. Eerste helft eindigde nul-nul. In de kleedkamer zat Rahmane in een hoek, Ndanko naast hem. Ze dronken hun thee, liet de aanwijzingen van de trainer langs zich afglijden en liepen nog steeds zwijgend het veld weer op. De trainer bleef op het veld en klopte hen een voor een op de schouder toen ze langs hem liepen. Op de tribune klapten staand spelers, en gast ouders. Rahmane zag Ria in de weer met haar fototoestel. Hij was weer terug naar zijn dorp. Zijn liep op de weg heen en weer, Naneh op haar heup, en toen hij naar haar holde. Hij zette zijn tas neer, en ze sloeg haar armen om hem hee. ‘Ik heb je zo gemist’. Hij wilde zijn cadeau niet uitpakken voor zijn vader thuis was. Hij wou zijn schoenen uittrekken, maar ze protesteerde dat hij aan moest houden. Rahmane haalde zonder te vragen een sigaret voor zijn vader. Hij ging de cadeaus halen. Zijn gooide meteen zijn peukje op de grond. Het T-shirt dat hij gekocht had was klein voor zijn moeder. De volgende dag zag Rahmane Tigani staan bij de waterkar. De moeder van Rahmane had alleen vis nodig en wat suiker. Aan het eind van de middag ging hij mee naar Salomon. Zijn vader had twee grote jerrycans gekocht die hij aan het stuur van zijn fiets kon hangen en waarmee hij naar het plein ging om het water te verkopen. `s Avond kwam Oufzi. Rahmane liet zijn album met foto’s zien, liet zijn voetbalkleren zien. Henri wou eerder al komen, maar zijn vader was ziek. Op het veld waren de mooie witte lijnen verdwenen. Alleen op de middenstip en de doelstenen zaten nog sporen van erf. Ze moesten tien keer rond het veld van meneer Baouri om te beginnen. Ze deden partijtje. Tigani, Rahmane, Joel, Washington, Kwame en Nkosi tegen de rest. Meneer Baouri stak zijn hand uit, en Rahmane schudde hem. ‘Dank u wel’ zei Rahmane. ‘Dank u voor alles’ je kunt altijd terug komen’, zei meneer Baouri. Rahmane raapte het tasje met zijn voetbalschoenen op en begon de lange rode zandweg af te lopen, terug naar de dorp.

Rahmane zat in het vliegtuig. Hij zat in een reusachtige vliegtuig en keek door het kleine raapje naar buiten, naar blauwe eindeloosheid waarin wolken dreven die even zacht leken te zijn als de stoel waarin hij zat. Rahmane is op weg naar Nederland. Op weg naar een stage van vier weken. Niet alleen Rahmane is op weg naar Nederland, maar ook nog vijf mensen. Ze zaten al uren in het vliegtuig, en het zou nog uren duren voor ze er waren. Johnny had de paspoorten geregeld. Hij had alles geregeld. Paspoorten, kleren, schoenen, trein kaartjes en vliegtickets. Ze waren met zijn zessen op de trein gezet op de trein gezet naar de luchthaven. Olifantje werd opeens bang toe de vliegtuig daalde. Ze wachten op hun sporttassen, lieten hun paspoort zien en zagen in een nog grotere hal dat het buiten nog steeds niet donker was. Een magere man kwam op hen af en begroette hen hartelijk. Ze gaven een hand, maar ze begrepen niet wat hij zij. Ze gingen met meneer mee. De man heette Ruud. Ruud bracht hen naar een busje dat geparkeerd was in een reusachtige ruimte waar meer auto’s stonden dan Rahmane ooit bij elkaar had gezin. Ze klommen naar binnen. Het busje was groot genoeg om hum bagage op een van de overgebleven stoelen te zetten, maar Rahmane hield zijn tas op zijn schoot. Daar zaten in echte voetbalschoenen. Ruud brengt hun naar gastgezinnen. Het bus stopte en reed achteruit een smalle straat in. Ze stopen onder een lantaren, en Sunday moest uit. Een voor een werden ze afgeleverd. Rahmane bleef als laatste over. Het papiertje met de naam en het adres hield hij in zijn hand. De straatnaam begreep hij niet, maar hij zou de letters kunnen vergelijken met het straatnaam bordje. Het bus stopte in de zoveelste keer in een smalle straat. Ruud trok het portier voor hem open en Rahmane klom buiten. Rahmane keek om zich heen. Hij liep naar een lantaren en vouwde het papier open. Reinbert van Dommelstraat 25-׀׀ . hij probeerde de letters een voor een in zijn geheugen te prenten, maar het waren er te veel. Hij pakte zijn tas weer, liep de straat in en tuurde naar de huizen. Voor nummer vijfentwintig bleef hij staan. Dit was het goede nummer. Toen zag hij de naambordjes tussen de deuren, en de verlichte knopjes ernaast. De middelste naam klopte: Westerman. Aarzelend duwde hij het knopje in. Rahmane heeft een kamer alleen. Een houten bed op pootjes, in de hoek een grote kast. Hij werk wakker omdat eraan zijn arm werd geschud. Ria maakte hem wakker, hij moet naar zijn nieuwe club. Beneden stond er een bord voor hem klaar met bruingekleurde brood. Er was een aparte stadion voor de jeugd, waar ze later naartoe zouden gaan. Er zou elke dag een ochtend- en een middagtraining zijn, behalve in het weekends. De wedstrijd zouden op zaterdag worden gespeeld, zodat alleen de zondag een vrije dag was.er waren nog meer jongens die op stage waren, uit verschillende landen in Afrika. Die waren al eerder aangekomen. Hun voetbaltenue werd uitgedeeld. Witte broekjes, rood met witte shirt, blauw kousen, rode jacks, blauwe training broeken. Morgen hebben ze eerste training. Buiten stond een busje voor hen klaar dat hen naar het stadion bracht. Ze reden terug naar het hoofdstadion en namen afscheid van Ruud en hun trainer Geer. De auto werd geparkeerd en ze gingen een winkel binnen. Ria liet Rahmane zien hoe je een munt in de wagentje stopte. Rahmane legde zijn voetbalkleren in zijn kast. Hij haalde voetbal kleren en- schoenen weer uit en trok alles aan, de schoenen als laatste. Het waren de eerste schoenen waaraan hij dacht dat hij eraan zou kunnen wennen. De volgende ochtend stond het busje op hem te wachten met Ruud achter het stuur. Na het rondoontje begon de warming-up. Er werden twee pionnen neergezet, een op zestienmeterlijn, eentje tien meter verder het veld in. Ndanko werd op de zestienmeter gezet. `s Avonds was er een wedstrijd op de televisie. Rahmane begreep een woord van het verslag en de namen van de clubs. Na de mooie tekening ging hij naar bed. Na de eerste training en de lunch ging hij met Sunday en Ndanko over het hek en keek naar de training van jongetjes van niet ouder dan zeven of acht jaar. Ze bleven kijken tot de training afgelopen was. Sunday heeft vriendschap gestolen met paar jongens uit de buurt. De volgende dag was een zondag, en Rahmane hoefde niet te trainen, maar Ria trommelde hem vroeg uit bed. Ze ontbeten met zijn drieën en daarna stopten ze hem in de auto en reden met hem naar zee. Ze wandelden kilometers langs het duin omhoog en kochten gebakken vis en patat bij een tentje. Op de terugweg begon harder te regenen. Ze zaten in de bus op weg naar hun eerste wedstrijd. Een grote bus met een televisie aan boord. De trainer en de assistententrainer zaten voorin met elkaar te praten. Tijden de warming-up begon het opnieuw te regenen. Na de eerste helft scoorden ze met geluk. Ze gingen er zo hard in dat tegenpartij er volledige door werd verrast.de wedstrijd eindigede met nul-een. Ria had hem Rahmane meegenomen naar een warenhuis om cadeautjes te komen voor thuis. Rahmane kreeg van Ria een nieuwe bal. Rahmane ging voor zijn ouders en zijn zus cadeautjes kopen. `s Avonds begon Rahmane brieven te schrijven aan zijn ouder en naar meneer Baouri. Daarna ging hij tekenen plaats van schrijven, omdat het schrijven moeilijk was voor hem. De tweede wedstrijd wonnen ze met een- nul, maar de derde verloren ze. Ze speelden 4-3-3 als opstellingen, met Rahmane als hangende spits. `s Avonds ging de telefoon voor Rahmane met Baptiste. Hun laatste wedstrijd gaat niet door en krijgen ze geen gesprek. Sidou gaat niet meer naar zijn gastouders. Hij heeft zijn paspoort meegenomen, en niemand weet waar hij is. Ze hebben de politie gebeld, en de club heeft dat ook gedaan. De politie vroeg hoe oud hij is, achttien of negentien antwoorde Olifantje. In Nederland ben je dan volwassen, en de politie zegt dat zij niet meteen op zoek gaan naar een volwassen persoon. Hij is van plan om hier illegaal te blijven. Zijn gastouders zijn ongerust. Sunday en Ndanko hadden een plan. In het busje op weg naar de training legden ze het Rahmane uit. Op vrijdagavond zouden ze naar de centrum gaan. Het centrum was groot, met veel kleine straatjes. Zaterdag is de laatste wedstrijd, en maandag gaan ze terug. De trainer wil hun spreken over Sidou. Hij blijft hier illegaal, en als de politie hem vinden, wordt hij het land uitgezet. Vrijdag. De laatste ochtend training, de laatste middag training. Ze waren allemaal rustiger. Na afloop van de training gaven ze de trainer een hand. Rahmane, Ndanko en Sunday aten met zijn drieën. Toen ze klaar waren stond Gert op en gaf hen alle drie een hand. Ze gingen naar een snackbar om drinken te kopen. In de kleedkamer, na de warming-up legde de trainer hun uit dat hen geen fluit kon schelen of ze deze laatste wedstrijd wonnen of niet. Ze moeten tegen makkelijk tegenstander daarom moeten ze winnen. Toen ze het veld opkwamen klaterde er applaus, en verrast keken ze op. Alle andere gastspelers zaten op de tribune, alle gast ouders ook. Eerste helft eindigde nul-nul. In de kleedkamer zat Rahmane in een hoek, Ndanko naast hem. Ze dronken hun thee, liet de aanwijzingen van de trainer langs zich afglijden en liepen nog steeds zwijgend het veld weer op. De trainer bleef op het veld en klopte hen een voor een op de schouder toen ze langs hem liepen. Op de tribune klapten staand spelers, en gast ouders. Rahmane zag Ria in de weer met haar fototoestel. Hij was weer terug naar zijn dorp. Zijn liep op de weg heen en weer, Naneh op haar heup, en toen hij naar haar holde. Hij zette zijn tas neer, en ze sloeg haar armen om hem hee. ‘Ik heb je zo gemist’. Hij wilde zijn cadeau niet uitpakken voor zijn vader thuis was. Hij wou zijn schoenen uittrekken, maar ze protesteerde dat hij aan moest houden. Rahmane haalde zonder te vragen een sigaret voor zijn vader. Hij ging de cadeaus halen. Zijn gooide meteen zijn peukje op de grond. Het T-shirt dat hij gekocht had was klein voor zijn moeder. De volgende dag zag Rahmane Tigani staan bij de waterkar. De moeder van Rahmane had alleen vis nodig en wat suiker. Aan het eind van de middag ging hij mee naar Salomon. Zijn vader had twee grote jerrycans gekocht die hij aan het stuur van zijn fiets kon hangen en waarmee hij naar het plein ging om het water te verkopen. `s Avond kwam Oufzi. Rahmane liet zijn album met foto’s zien, liet zijn voetbalkleren zien. Henri wou eerder al komen, maar zijn vader was ziek. Op het veld waren de mooie witte lijnen verdwenen. Alleen op de middenstip en de doelstenen zaten nog sporen van erf. Ze moesten tien keer rond het veld van meneer Baouri om te beginnen. Ze deden partijtje. Tigani, Rahmane, Joel, Washington, Kwame en Nkosi tegen de rest. Meneer Baouri stak zijn hand uit, en Rahmane schudde hem. ‘Dank u wel’ zei Rahmane. ‘Dank u voor alles’ je kunt altijd terug komen’, zei meneer Baouri. Rahmane raapte het tasje met zijn voetbalschoenen op en begon de lange rode zandweg af te lopen, terug naar de dorp.

Eigen mening:

Ik vond het een makkelijk boek omdat het lekker lezen was geen moeilijke woorden en niet moeilijk te begrijpen. Er wordt goed verteld hoe Rahmane er tegen aan kijkt. Zijn gevoelens zijn erg belangrijk in het verhaal. Het verhaal is ook ze geschreven, dat je er helemaal in zit en ook heel erg met Rahmane meevoelt. Ik heb er namelijk veel van geleerd over voetbal.