Gegevens
Auteur:
Lauren Weisberger
Vertaling (EN-NL):
Sabine Mutsaers
Titel:
De Duivel Draagt Prada
Oorspronkelijke titel:
The Devil Wears Prada
Jaar van oorspronkelijke uitgave:
2003
Jaar van vertaalde uitgave (EN-NL):
2006
Uitgever van vertaalde uitgave:
De Boekerij, Amsterdam
Gelezen druk:
24e druk, 2007
Vertelperspectief:
Ik-perspectief
Verfilmd door Twentieth Century Fox als: ‘The Devil Wears Prada’.

Korte weergave van de inhoud
Andrea Sachs is net afgestudeerd als journalist, en wil niets liever dan voor de ‘New York Times’ werken. Elias-Clark bezorgde haar een baantje als assistent van de gevreesde Miranda Priestly. Zij is de hoofdredactrice van het populaire modeblad ‘Runway’ en ze kan alles, maar dan ook echt alles krijgen wat ze wil. Daar heeft ze immers assistentes voor. Miranda laat Andrea tot het uiterste gaan om te krijgen wat ze wil. Andrea heeft geen tijd meer over om adem te halen, maar als je een jaar voor Miranda Priestly werkt, kan je bij ieder blad gaan werken dat je wilt! Daarom laat Andrea steeds vaker haar vrienden zitten tot ze er geen meer over heeft. Dan ziet ze het licht en vindt ze het genoeg. Ze stapt op.


Hoofdpersonen
Andrea Sachs: De ik-persoon. Zij laat op een gegeven moment haar werk voor alles gaan. Hoe verder je leest, hoe meer asociale dingen ze doet.
Lily: De beste vriendin. Lily en Andrea zijn al eeuwen vriendinnen. Ze heeft een alcoholprobleem.
Alex: Het vriendje. Alex en Andrea zijn een perfect stelletje. Alex is lief, soms zelfs een beetje schattig.
Miranda Priestly: De gemene baas. Zij krijgt altijd alles wat ze wil. Ze wordt vaak beschreven als een onmenselijk kreng, maar je moet het boek lezen als je wilt begrijpen hoe ze is.
Emily: De collega. Ze is er erg trots op dat ze eerste assistent is en ze is niet echt aardig te noemen. Aan het eind van het boek zou je Emily en Andrea heel misschien bijna vriendinnen kunnen noemen. Bijna…
James: De buitenstaander. James is homoseksueel en daar is hij erg trots op. Hij is kledingontwerper en speelt een grote rol bij ‘Runway’. Hij is de enige op het werk met wie Andrea normaal kan praten, maar hij heeft eigenlijk weinig met haar leven te maken.

Thema
De gevolgen van een drukke baan. Andrea geeft bijna alles wat ze heeft op voor haar baantje bij de ‘New York Times’. Voordat ze daar kan werken moet ze eerst een jaar voor Miranda werken. Maar ze heeft alles over voor de ‘Times’. Haar vrienden worden boos op haar, omdat Andrea hen in de steek laat. Andrea heeft niemand meer. Geen vriendin, geen vriendje, zelfs haar ouders praten niet meer met haar. Ze heeft alleen haar werk. Ze wordt iedere tien minuten opgeroepen om nutteloze dingen op te halen voor haar bazin. Haar leven, wat eerst zo perfect leek, stort in door haar sluwe bazin.


Eigen mening
Het was een nieuw verhaal. Boeken zoals deze zijn er niet veel. Het was een ontzettend mooi boek vol humor. Het was waarschijnlijk de bedoeling om de acties van de hoofdpersoon te begrijpen. Dat is heel goed gelukt! Het is ontzettend goed geschreven, maar het moet wel je smaak zijn. Ik denk dat er een heleboel mensen zijn die de manier van schrijven niet prettig vinden om te lezen. Het boek bestaat uit heel langdradige zinnen zoals:
'Het stoplicht sprong net op groen toen ik het voor elkaar had gekregen de sigaret aan te steken, dus moest ik hem wel tussen mijn lippen laten bungelen terwijl ik worstelde met de fijne kneepjes van het koppeling in, gas geven, schakelen (van z’n vrij naar z’n één? Of van z’n één naar z’n twee), koppeling loslaten, en de rook werd bij iedere ademhaling mijn mond in gezogen en er weer uitgeblazen. Pas drie straten verderop reed de auto soepel genoeg om de sigaret uit mijn mond te halen, maar toen was het al te laat: de gevaarlijke lange askegel had rechtstreeks zijn weg gevonden naar de zweetplek op mijn Gucci-broek.'
Even voor de duidelijkheid: Dit zijn twee zinnen die samen 111 woorden zijn! En dit is nog maar één van de vele mogelijke voorbeelden. Ik moest er ook even aan wennen en ik vond het eerst een vreselijk boek, maar nog voordat ik het eerste hoofdstuk uit had, kon ik niet meer stoppen. Als de hoofdpersoon een beslissing neemt of ergens mee bezig wat eigenlijk het verkeerde is, heb je dat amper door. Je leest gewoon door en pas als een andere persoon er iets over zegt merk je dat het eigenlijk de verkeerde beslissing was, of de verkeerde actie. Ik denk dat als de schrijver dat voor elkaar kan krijgen, het echt een meesterboek is.
Een laatste opmerking: Ik vind het einde ronduit meesterlijk! Ergens in het midden van het boek maken Andrea en Alex het uit. Aan het einde zijn ze nog steeds niet bij elkaar. Meestal hebben romans een “En-ze-leven-nog-lang-en-gelukkig-einde”. In dit boek niet. Andrea heeft een nieuwe baan, maar ze heeft nog steeds een lichte ruzie met haar vrienden en ze is nog steeds single. Het eerste wat ik dacht toen ik het boek uit had was: ‘Hé hé, dat is weer eens wat anders!’