Dik in mijn hoofd door Victoria Farkas

Dik in mijn hoofd

Titel: Dik in mijn hoofd
Auteur:Victoria Farkas
Uitgeverij:Moon

Motivatie
Ik heb dit boek gekozen omdat de titel mij aansprak. Ik werd van de titel nieuwsgierig. Toen ik de achterkant van het boek las en de voorkant bekeek leek het mij een interessant onderwerp. Het sprak me aan. Ik houd van drama boeken en dit leek mij er best een. Ik werd benieuwd en zo ben ik het gaan lezen. Meteen toen ik het boek begon te lezen zat ik in het boek. Ik vond het een leuk boek om te lezen, maar het onderwerp was wel heel serieus. Aan de ene kant vond ik dat de hoofdpersoon begrijpelijk handelde maar aan de andere kant was het ook weer onbegrijpelijk. Het is een boek waar je, je goed bij kan inleven en het boek gaat je aan het denken zetten. Ik vind het een goed boek om te lezen. Ik heb er van genoten.

Samenvatting
Het verhaal gaat over Roos. Ze woont met haar ouders, broer Arne en zusje Floor in een huis. Zij is verliefd op Constantijn en is onzeker over haar uiterlijk. Op een dag komt er een nieuw meisje in de klas komt, Noa. Roos wordt nog onzekerder omdat Noa veel mooier is dan zij zelf. Als ze met haar vriendinnen naar de stad gaat om voor het herfstfeest kleding te kopen, vindt ze een ontzettende leuke broek, maar hij zit een beetje krap. Ze besluit om af te gaan vallen zodat ze de broek met het herfstfeest dat over een maand is toch aan kan. Zo begint ze met af vallen. Eerst alleen geen snoep eten en daarna meer sporten. Maar na 2 weken is ze nog maar 2 kg afgevallen. Ze bedacht bij zich zelf dit gaat te langzaam dus moest ze nog meer gaan sporten en minder gaan eten. Toen het herfstfeest was, paste ze de broek. Ze was ontzettend blij maar op het herfstfeest aangekomen ziet ze Noa naar Constantijn lopen. Ze hangen de hele avond om elkaar heen en Roos voelt zich helemaal kapot. Zie je wel ik ben te dik, denkt ze. Hij ziet me niet eens staan. Ze besluit om nog meer af te vallen. Ze gaat op de fiets naar school en gaat nog minder eten. Tegenwoordig maakt ze haar huiswerk op de hometrainer om nog meer te kunnen afvallen. Op internet gaat ze op zoek naar een makkelijkere manier om af te vallen. Ze gaat een lijst maken met ‘’goede en slechte’’ dingen om te eten. De slechte lijst wordt steeds langer en de goede steeds korter. Ook gaat ze een Pro-ana site bezoeken en gaat chatten met Anna. Die zegt dat alleen dunne mensen in deze wereld verder komen en zegt dat ze moet stoppen met eten. Dat doet Roos. Na ongeveer een maand gaat ze zich afzonderen van haar vriendinnen. Ze gaat steeds meer leren en leren om niet aan eten te hoeven denken. Ze heeft het gevoel dat ze haar leven weer onder controle heeft. Na een tijdje gaan de vriendinnen van haar zich zorgen maken. Ze valt steeds meer af en zegt dat er niets met haar aan de hand is. Omdat na een tijdje haar vriendin Karlijn het echt niet meer vertrouwd gaat ze met de ouders van Roos praten. Als het kerst is moet ze wel gaan eten anders krijgen haar ouders een argwaan. Ze gaat gewoon eten maar spuugt het daarna steeds weer uit. Meestal ging dit goed maar met kerst komt haar vader naar boven als ze net aan het overgeven is. Hij stuurt haar onmiddellijk naar beneden. Ze spreekt af met haar ouders dat ze weer gewoon gaat eten. Ze moet van haar moeder elke week op de weegschaal staan en als ze nog steeds afvalt, moet ze naar een dokter. De dokter raadde Roos aan om zich op te laten nemen in een kliniek. Daar leert ze meer over zichzelf, over haar gedrag, lichaam en gedachten. Toen ze weer 50 kg woog, mocht ze naar huis. Nog vier weken en ze moest weer naar school. Hoe zouden ze op school reageren? Gelukkig reageerde iedereen goed. Maar het kostte Roos wel veel moeite om weer het ritme te vinden. Na een poos vond Roos het moeilijk om zich aan de beloftes, die ze had gemaakt, te houden. Ze wilde niet weer dikker worden. Ze raakte de controle kwijt. Ze at weer minder en ging meer sporten. Het werd steeds moeilijker om haar ouders niet in twijfel te brengen en zocht een alternatief. Laxeermiddelen! Niemand had het door. Haar schuldgevoel ging weg en ze kon blijven eten zonder dat ze aan kwam. Ze had alles weer onder controle. Na een paar maanden moest ze steeds meer pilletjes gaan gebruiken. Anders werkte het niet meer. In februari zei haar vader:'' Roos je valt weer af.'' Roos ontkende het glashard maar haar vader ging hier niet mee akkoord. Ze moest weer naar een dokter. Nu zou ze echt geholpen worden.


Plaats
Het boek speelt zich af op verschillende plekken. Het speelt zich af bij haar vriendinnen thuis, op school, buiten op straat, in de discotheek, bij Roos zelf thuis, in de kliniek en bij de dokter.

Tijd
Het boek speelt zich af in deze tijd. Het gebeurt mensen hier nu ook.
Ik denk dat het boek op chronologische volgorde is opgebouwd. Ik heb in dit boek geen terugblikken gelezen. Het is geschreven net als de werkelijkheid.

Motieven
Anorexia nervosa betekent letterlijk ‘gebrek aan eetlust door psychische oorzaken’. Deze naam is misleidend, omdat de patiënten die eraan lijden, geen gebrek aan eetlust hebben. Ze hebben wel honger maar ze geven er niet aan toe.
Mensen met anorexia denken de hele dag aan eten en afvallen. Ze tellen de calorieën van alles wat ze eten, ze wegen zich dagelijks en meten hun lichaamsomvang. In dit boek komt dit zeer aan bod doordat Roos heel erg wilde afvallen. Omdat ze de hele tijd aan eten denkt gaat ze zich meer op haar school storten en laat ze haar vriendinnen in de steek. Anorexia is in dit boek heel goed beschreven doordat je veel kenmerken er van ziet/leest. Je kunt er echt een film bij maken in je hoofd. Mij is dat gelukt!

Mening
Het onderwerp van dit boek spreekt mij aan. Ik vind het interessant en daardoor boeit het me. Het boek heeft mij een paar andere kanten van het onderwerp laten zien. Ik heb over het onderwerp anorexia meer boeken gelezen, maar dit boek vond ik het interessantste. Waardoor dat komt weet ik niet precies. Ik denk dat het komt omdat het verhaal hoe het in dit boek word behandeld herkenbaar is. Het verhaal zet mij aan het denken. Hoe zou het zijn als je anorexia hebt? Wat gebeurt er met je in je gedachten en heb je zelf niet door? Wat in het boek stond verwachtte ik wel een beetje want vaak is het een beetje voorspelbaar maar doordat er een gebeurtenis opkomt die je niet verwacht blijf je geboeid. Ik ben door het lezen van dit boek niet anders gaan denken over het onderwerp. Ik vind dat het boek grondig is uitgewerkt. Er staan veel details in het boek, maar het onderwerp anorexia blijft een beetje voorspelbaar. Ik vind dat het boek goed is uitgewerkt.

Ik vond dat het boek niet lastig te lezen is. Het is niet heel moeilijk taalgebruik. Je snapt goed wat ze bedoelen en er staan niet echt onbekende woorden in. Het boek bevat niet veel beschrijvingen. Wel is het boek zeer gedetailleerd geschreven. Ook zitten in het boek veel dialogen. Dit is prettig vind ik omdat het makkelijker leest. Je begrijpt het makkelijker en je blijft geboeid.
De gebeurtenissen zijn in het boek op logische volgorde geschreven. De opbouw is niet ingewikkeld. Er zitten wel tijdsprongen in het boek maar geen terugblikken. Het slot is niet heel voorspelbaar. Het is deels een open slot en je denkt er nog over na ook al is het boek uit. Je vraagt je af: Wat nu? In het boek vind ik niet dat er veel spanning zit. De hoofdpersoon van het boek, Roos, is niet echt mijn held. Wel spreekt ze me op een of andere manier aan. Waardoor dat komt weet ik niet precies.

Informatie schrijfster
Victoria Alexandra Farkas is geboren op 25 april 1973 in Amsterdam. Op jonge leeftijd wist Victoria al dat ze schijfster wilde worden. Maar toch volgde ze vier jaar lang de lerarenopleiding in Amsterdam. Intussen schreef ze thuis korte en lange verhalen, gedichten en bedacht ze honderden ideeën voor nieuwe verhalen. Uiteindelijk kwam Victoria als lerares voor de klas terecht. Het eerste jaar gaf ze les aan kinderen met een verstandelijke handicap. Na dat jaar ging ze naar een andere school en gaf ze les aan kleuters. Maar na drie jaar stopte ze met lesgeven. Ze liet haar droom uitkomen, ze werd schrijfster.
Toen ze dit boek aan het schrijven was, was ze aan het schrijven met een zak chips op haar bureau. Zelf heeft ze geen anorexia gehad, maar ze vond het interessant om er een boek over te schrijven. Ze heeft met mensen gepraat die het hebben meegemaakt en met vele instanties.