Titel: Komt een vrouw bij de dokter
Auteur: Kluun
Uitgeverij: Podium b.v. Uitgeverij
Druk: veertigste druk
Jaar van uitgave: oktober 2007
Eerste druk: oktober 2003
Plaats van eerste uitgave: Amsterdam

Titelverklaring:
De eerste verklaring voor de titel is dat in het boek de vrouw Carmen bij de dokter komt en daar krijgt te horen dat ze borstkanker heeft.

De tweede verklaring voor de titel zijn de bekende moppen ‘komt een man/vrouw bij de dokter’. Wat aansluit bij de man Stijn en zijn vrouw Carmen die het liefst willen dat de hele nieuwe situatie ook maar een grapje was.

Uittreksel:
Stijn (36) is pas getrouwd met Carmen (35), met wie hij een dochter heeft, Luna (1). Ze zijn hip, heel gelukkig, en kunnen dankzij hun eigen bedrijfje zonder geldzorgen en met een flinke vriendenkring leven in het bruisende Amsterdam.


Hun leven neemt een dramatische wending. Als Carmen een brandende pijn aan haar tepel voelt en voor een onderzoek naar het ziekenhuis gaat, wordt er een agressieve borstkanker geconstateerd. Ze zijn woedend, omdat Carmen een halfjaar geleden wegens pijn in haar borst ter controle was doorverwezen naar hetzelfde ziekenhuis en toen te horen kreeg dat alles in orde was. Door die kardinale fout heeft Carmen nu een grote tumor.

Een vreselijke periode van controles, onderzoeken en chemotherapie breekt aan. Stijn houdt oprecht van Carmen, maar kan geen weerstand bieden aan zijn monofobie: zijn ziekelijke angst om monogaam te zijn en dwangmatige behoefte tot vreemdgaan. Wel gaat hij elke keer met Carmen mee voor de controles en doet hij werk voor zijn bedrijf, maar hij wringt zich in allerlei bochten om zijn afspraakjes met collega's, vriendinnen (ook bevriend met Carmen!) en nieuwe veroveringen na te komen. Het is ondenkbaar dat hij zijn wekelijkse uitgaansavond op vrijdag schrapt. Goede vrienden als Ramon en Frenk (mededirecteur) gebruikt hij als dekmantel om zijn vreemdgaan te verbloemen. Ook zijn jaarlijkse 'mannenweekend' in Miami of Barcelona wil hij voor geen goud missen.

Omdat het met Carmen steeds slechter gaat, stopt ze met werken. Ze vindt het fijn dat Stijn zo zorgzaam is, maar heeft een dubbel gevoel omdat hij vaak weg is (vergadering, zakenlunch!) en na zijn stapavond steeds vaker pas zaterdagochtend vroeg het huis binnensluipt. Ze weet bijna zeker dat hij vreemdgaat, omdat hij haar dat in het begin van hun relatie heeft verteld, nadat zij een vreemd sms'je had onderschept. Sindsdien heeft ze het onderwerp laten rusten en weggestopt.

Stijn is met enkele vrienden in Breda voor het carnaval en is dolblij als hij Roos ziet, een prachtige vrouw die hij vorig jaar al heeft ontmoet. Ze hield toen zijn versierpoging af en herhaalt dat ze ook nu haar grens stelt. Wel mag hij haar zijn visitekaartje geven.

Terug in Amsterdam is hij verrast als ze hem belt voor een afspraakje. Er volgen er meer en het komt tot een verhouding. Dit is nieuw voor Stijn: zo ver is het met zijn scharrels nooit gekomen. Hij raakt aan haar verslaafd, probeert haar zo veel mogelijk te zien en vrijt op de vreemdste plaatsen. Hij moet zorgvuldig opereren, sms'jes wissen, populaire cafés vermijden en heel vaak tegen Carmen liegen.

Het gaat steeds slechter met Carmen, de kanker heeft zich ook uitgezaaid in andere organen. Ze moet een borst laten amputeren, is kaal, weegt nauwelijks nog 50 kilo en wordt snel moe. Haar aftakeling heeft ook gevolgen voor hun relatie: Carmen heeft geen zin in seks meer, Stijn moet zijn best doen om te verbergen dat hij haar niet meer aantrekkelijk vindt, en vraagt zich af of medelijden de plaats van liefde heeft ingenomen. Hij zoekt Roos nog vaker op. Carmen weet hem zover te krijgen dat hij zijn vreemdgaan opbiecht, maar hij vertelt haar niet over Roos.

Na ruim een jaar gaat het zo slecht met Carmen dat een chemokuur niet meer lijkt te baten en alleen pijnbestrijding (morfine) nog helpt. Ze geeft haar verzet op en besluit dat ze euthanasie wil, om zelf het moment van haar dood te kiezen. Via de huisarts wordt de euthanasie geregeld. Stijn, haar moeder en hun vrienden zijn opgelucht, want hoe wreed dat ook lijkt, haar lijden is vreselijk en ook voor hen is het zwaar geweest. Stijn is heel zorgzaam, helpt haar telkens als ze heeft overgegeven, wast haar en veegt haar billen af na het poepen.

Tot hun verbazing bloeit Carmen weer wat op, nadat een laatste kuur toch aanslaat. Zij en Stijn besluiten alleen nog leuke dingen te doen, elke dag is winst. Ze gaan veel op vakantie, zoeken vrienden op, maken lol en worden opnieuw verliefd op elkaar. Stijn heeft afscheid van Roos genomen, maar na vier maanden zien ze elkaar toch weer. Ook sms'en ze veelvuldig.

Op advies van Roos maar tegen zijn zin zoekt Stijn een alternatieve genezeres op, Nora. Het bezoek helpt, Nora geeft hem inzicht in zijn relatie tot Carmen en Roos.

Carmen houdt een dagboek bij, speciaal voor Luna, voor later, en Stijn maakt met enkele vrienden een homevideo. Hoewel Luna pas drie is, willen ze haar zo goed mogelijk voorbereiden op Carmens dood.


Als ook de laatste kuur niet meer werkt, is Carmens dood nabij. Ze komt het bed niet meer uit. Stijn is er nu alleen nog voor Carmen, ze zijn (naar omstandigheden) zielsgelukkig, en genieten van haar laatste dagen.

Ze regelen haar afscheid tot in de puntjes, het afscheid van alle vrienden, de uitvaart en de dienst, tot en met de kaartjes en Stijns afscheidsspeech. Merkwaardig genoeg lijkt het door alle liefde die ze krijgt, beter te gaan met Carmen. Maar al snel is duidelijk dat ze zich flink voor hen houdt en dat het einde nabij is.

Dan neemt Carmen een beslissing over het tijdstip van haar dood. De huisarts wordt gebeld en ingelicht. Opnieuw komen velen afscheid nemen.

Nu het bijna zo ver is, wordt Stijn bang: hij heeft nog nooit iemand zien sterven. Hij bewondert zijn vrouw, die tot aan het einde zo flink blijft. Ze praten openlijk over zijn overspel, ook over Roos. Carmen zegt dat ze ondanks alles zielsveel van hem houdt, dat hij zich niet schuldig moet voelen en dat ze hem bewondert om alles wat hij de laatste jaren voor haar gedaan heeft.

Alleen Stijn is er bij als de arts Carmen het dodelijke drankje geeft. Omdat dit na twintig minuten nog niet werkt ('Nee hoor, ik ben er nog', p. 310), geeft hij haar een extra spuit. Die maakt vijftien seconden later een einde aan haar leven.

Stijn bekijkt met wat vrienden de video van Carmen en bereidt zich voor op de begrafenis van twee dagen later. Tegen enkele goede vrienden zegt hij dat hij erover denkt ook Roos uit te nodigen. Die weten van de situatie af en vinden dat het moet kunnen. 's Avonds gaat hij zorgvuldig op zijn eigen plaats in bed liggen. Hij zapt wat televisie en nodigt Roos met een sms'je uit voor de begrafenis. Plotseling ziet hij op het nachtkastje de Gucci's liggen, de gymschoenen die Carmen bij de begrafenis had willen dragen. Hij pakt de gympen en loopt naar de kist beneden om ze aan haar voeten te doen.

Twee professionele recensies en eigen mening:
Recensie 1, positief:
Komt een vrouw bij de dokter
door Debby Van Otten, 31-12-2003

Op donderdag 16 oktober verscheen bij Podium de debuutroman "Komt een vrouw bij de dokter" van Kluun (ps. Raymond van de Klundert). De auteur beschrijft hierin de ziekte van zijn vrouw Carmen. Zij had borstkanker. Een hele gevaarlijke vorm. Diffuus noemden de artsen het. Geen knobbeltje maar een ontstekingsvorm die al in haar hele borst zat. De auteur kon het niet vatten. Ze waren beiden 36, ze hadden een schat van een dochter Luna, ze hadden allebei een eigen zaak, ze leefden als God in Amsterdam, ze barstten van de vrienden, ze deden alles wat in ze op opkwam, totdat kanker de kop op stak. In de eerste verwerkingsfase wilde Kluun eruit. Hij wilde zich bezatten, hij wilde feesten, hij wilde alles behalve praten over kanker. Hij haatte de kanker en wat die met hun leven deed. Hij haatte zijn nieuwe status als man van een kankerpatiënt. Hij was woedend, gefrustreerd en machteloos. Hij was ook kwaad op zichzelf omdat hij zo kwaad was. Dat hij er niet in kon berusten, dat hij niet kon accepteren dat Carmen kanker had en dat hij haar man was in voor- en tegenspoed. Hij had al zijn hele leven echter een dwangmatige behoefte tot lichamelijk vreemdgaan. Andere vrouwen mochten overal aankomen, behalve aan zijn hart. Zijn lichaam en geest mochten dan monofoob zijn, zijn hart was monogaam. Dat was voor Carmen. Ondanks die overtuiging, leerde hij tijdens Carmens ziekte Roos kennen en begon een verhouding met haar. Carmen, Luna en Roos waren op dat moment de drie belangrijkste vrouwen in zijn leven. Hij kon Carmen niet in de steek laten en hij kon ook niet zeggen dat hij een verhouding had, want dan moest hij daar een eind aan maken. En dan ging hij helemaal kapot. De auteur werd verscheurd door zijn gevoelens. Hij voelde zich schuldig, woedend, zielig, egoïstisch, zwak, slecht, tekortgedaan, huichelachtig, ondergewaardeerd, overspannen, gebroken, immoreel, onbegrepen, laf, leugenachtig en ongelukkig.

Ook al gaat de auteur vreemd en begint hij een relatie met een andere vrouw terwijl zijn vrouw doodziek thuis achterblijft, toch heeft hij iets, een soort kracht, een soort romantiek en is het moeilijk om niet van hem te houden. Je krijgt als lezer een diepgaand inzicht in de lichte en donkere zijden van een relatie van man en vrouw die geconfronteerd worden met kanker. Hij tekent niet alleen een levendig portret van hemzelf, zijn vrouw en hun omgeving maar beschrijft ook op vaak rauwe wijze de psychologische veranderingen die optreden.


Je reist in het boek mee door een landschap van herinneringen, verteld vanuit het standpunt van de auteur. Deel één, 'Carmen' genaamd, is een verslag over een allesvertederende passie en obsessie. Passie voor zijn vrouw. Obsessie voor het versieren van andere vrouwen. In deel twee, 'Stijn en Carmen en Stijn en Roos' genaamd, weet Kluun je mee te trekken en diep te raken. Zijn gevoelens worden zelden met naam genoemd, ze kruipen als een soort nevel doorheen de zinnen. Deel drie staat volledig in het teken van Carmen. Het is een ode aan de liefde, in al haar facetten. Ik moet zelfs bekennen dat ik in het laatste deel mijn tranen nauwelijks kon bedwingen.

Wat het boek ook zo bijzonder maakt is dat er ondanks alle ellende minstens zo veel te lachen valt. Nooit komt zijn humor echter geforceerd over, nooit wekt hij indruk van kijk-eens-hoe-leuk-ik-wel-ben. Maar onder deze deklaag van humor is de onderstroom van gevoelens steeds aanwezig.

"Komt een vrouw bij de dokter" is een heftig realitydrama, in een vlotte, rake stijl dat je meesleept en je imponeert. In één ruk uitgelezen!

Recensie 2, tussen positief en negatief in:
Boek: Komt een vrouw bij de dokter
door Shekinah, 19-06-2006

Iedereen had het erover, bij mij op school. Komt een vrouw bij de dokter moest je absoluut gelezen hebben, volgens hen. Een klasgenootje van me heeft het boek zelfs als inspiratiebron voor haar eindexamenproject gebruikt.
Ik had er hier en daar wat over gelezen en over gehoord en alles was hetzelfde: positief, positief en nog eens positief. En dat over een boek dat eigenlijk hartstikke negatief is.

Komt een vrouw bij de dokter gaat over een man die verslag doet van het verloop van de ziekte van zijn vrouw, borstkanker, en hoe ze er uiteindelijk aan overlijdt. Ik had zelf niet lang geleden mijn vader aan kanker verloren en eerlijk gezegd interesseerde het onderwerp me wel.

Het eerste wat ik zie, als ik het boek dan eindelijk gekocht heb, is het commentaar van Saskia Noort dat de omslag siert. Ontroerend en confronterend. Kluun heeft Stijn, Carmen en Luna recht mijn hart in geschreven. Daarbij frons ik eerlijk gezegd mijn wenkbrauwen: zo nieuw is dit onderwerp nu ook weer niet. Jan Wolkers ging Kluun met Turks Fruit bijvoorbeeld al voor. Maar goed, laat ik het eerst maar eens lezen, voordat ik oordeel.


Hier en daar lees ik over mensen die na de eerste alinea al verkocht zijn. Ik niet. Al ben ik wel verrukt door zijn schrijfstijl: direct, zonder poespas, geen onnodige details als die rode stoel daar in de hoek die totaal geen functie heeft en bijna nonchalant. Wat later in het boek kom ik goed gevonden, lachwekkende teksten tegen:

‘Wat ik jullie nog wil vragen is om volgende week een tekening te maken…’ – jullie, ze zegt jullie – ‘…waarbij je probeert om de tumor in je borst te visualiseren…’ – mijn jarenlange oefening om zonder een spier te vertrekken de meest onnozele briefings en het oeverloze marketinggelul van klanten aan te horen, betaalt zich nu uit – ‘…Jij kunt ook meedoen, Stijn, stel je gewoon de tumor in Carmens borst voor…’ – gewoon – ‘… en dan ga je tekenen dat de chemo de tumor in de borst te lijf gaat…’ – Jiskefet! Ik zit in Jiskefet! – ‘…en dat visualiseer je met wat er dan in je op komt…’ – dat ik hier in de maling genomen word, dat komt er in me op.

En naarmate ik verder lees, vind ik persoonlijk zijn verhaal helemaal niet confronterend, maar gewoon eerlijk. Men noemt het boek mooi, ik noem het intiem.
Wat mij eerder raakte, was de nuchterheid, de kracht en de humor die Carmen nog bezat en de onschuldigheid van haar dochtertje Luna, die trots verteld dat de vissenhemel in de w.c. is en nog een keer naar haar mama zwaait, voordat die euthanasie ondergaat. Niet de triestheid in het verhaal, maar de gewoonheid die Kluun zo goed heeft weten neer te zetten. Nergens wordt om medelijden gevraagd, nergens wordt het romantischer, boekvormiger gemaakt dan zijn bedoeling is. Alles is echt, alsof het in je eigen leven afspeelt.

En Stijn? Stijn is een klootzak die ik kan begrijpen, die niet alleen verteerd wordt door het doodgaan van zijn vrouw, maar ook door de liefde die hij voor haar voelt. En op het moment dat hij zichzelf afvraagt hoe dat nou gaat, als iemand doodgaat, wat er gebeurt als er die allerlaatste keer adem is gehaald, of hij meteen de begrafenisondernemer moet bellen na Carmens overlijden voor het afleggen van haar lijk, want hij wil niet dat ze pas zes uur later kunnen komen en of hij de dokter moet bellen, dan snap ik dat ik dat helemaal begrijp. Ik heb mezelf bijna precies dezelfde vragen gesteld tijdens het sterfbed van mijn vader en ik besef ook, dat als ik dat niet meegemaakt had, ik alleen maar kon denken dat ik begreep wat Stijn en Kluun bedoelden.

Het onderwerp is niet nieuw en ik vind het boek niet confronterend. De stijl waarin het verteld wordt vind ik wel nieuw, waarin steeds die eigenheid, die echtheid en zelfs nuchterheid naar voren springt. Drama ja, maar zonder dat het boek zich er in verliest. Kluun verliest zichzelf in de realiteit en niet in wat zijn fantasie hem had kunnen vertellen. De woorden zijn echt en het boek hoeft je niet bij de keel te grijpen, om het goed te vinden.

Eigen mening, positief:
Komt een vrouw bij de dokter is een emotioneel boek. Niet dat ik heb zitten janken maar de sfeer die er hangt van begin tot het einde is best wel zwaar. Vooral op het laatst wanneer Carmen besluit euthanasie te plegen. Ze neemt afscheid van de mensen en laat Stijn iets bewaren voor haar dochter wanneer die groot geworden is.

Ik ben het met Debby van Otten van recensie één eens dat het boek in het geheel om de liefde draait. Liefde voor je vrouw of man, voor je kind, voor familieleden, voor vrienden en voor je minnaressen. Maar ook over de humor die Stijn gebruikt ben ik het met de recensent eens. De humor komt soms op momenten van een gespannen sfeer en doorbreekt dat dan. Het komt tenminste niet over als ‘ik maak een grapje, kijk hoe leuk ik ben’.

Omdat Debby van Otten van recensie één niet veel haar mening in de recensie heeft gegeven kan ik niet iets vinden waar ik het mee oneens ben. Daarom heb ik wat meer vertelt in het stukje waar ik schrijf waar ik het mee eens ben met haar.


Ik ben het met Shekinah van recensie twee eens dat het boek eigenlijk hartstikke negatief is maar dan wel in de zin van ‘de sfeer’. Angst voor de dood speelt toch constant een rol en dat brengt natuurlijk niet bij ieder een vrolijk geweldig feestelijk gevoel.

Ik ben het met Shekinah van recensie twee oneens dat Kluun zich zou verliezen in de realiteit. Ik bedoel, Kluun heeft die boek geschreven n.a.v. wat hij heeft meegemaakt. Misschien ziet Shekinah de gedachtes van Stijn wel als onrealistisch maar er ligt nog altijd een verschil tussen wat men denkt en wat men zegt. Stijn bevindt zich in een bepaalde sfeer en heeft misschien rare ideeën maar om nu te zeggen dat het onrealistisch is? Apart is misschien een beter woord.

Verhaallijn en ’t einde:
In het boek Komt een vrouw bij de dokter is duidelijk maar 1 verhaallijn aanwezig: het begint met het ziekenhuisbezoek waar Carmen krijgt te horen dat ze borstkanker heeft, vervolgens haar omgang met de ziekte en de ziekte zijn omgang met haar, en eindigt met de dood van Carmen.

Het einde kent een gesloten einde. Stijn biecht zijn overspel op aan Carmen en Carmen vertelt dat zij dit ook wel eens gedaan heeft. Carmen sterft door het laten plegen van euthanasie en je weet dat Stijn nooit monogaam zal worden. Ook weet je dat Stijn verder wil met Roos en Luna.

Spanning en open plekken:
Het boek zorgt ervoor dat je heel goed kan meeleven met de personages met gevolg dat je wil weten hoe het nu afloopt met Carmen. Dat brengt de spanning in het verhaal. Gaat ze het halen of niet?

Een aantal belangrijke open plekken in Komt een vrouw bij de dokter zijn:
- Zal Carmen ooit nog beter worden?
- Hoe zal de relatie tussen Roos en Stijn verder gaan?
- Is Stijn wel de biologische vader van Luna, want Carmen is vreemdgegaan met ene Pim?

Personages:
In het boek is er duidelijk sprake van karakters. De karaktereigenschappen zijn beschreven maar ook op te maken uit verschillende gebeurtenissen die hebben plaatsgevonden en die plaatsvinden in het boek. We kennen in het boek de karakters van de hoofdpersonen ‘Stijn’ en ‘Carmen’.

Hoofdpersoon: Stijn
Een zeer gevoelige jonge man die een goed leventje leeft. Hij heeft een eigen bedrijf, geld, een geweldige vrouw , een dochtertje van 1 jaar en een heleboel vrienden. Het zit hem allemaal maar mee.


Totdat er bij Carmen borstkanker geconstateerd wordt. Stijn weet hier niet goed mee om te gaan en krijgt het er dan ook lastig mee. Om aan de kanker te ontsnappen duikt hij vaak s’avonds de kroeg in.

Doordat Carmen steeds minder zin heeft in seks gaat Stijn ook steeds meer affaires aan. Maar op een gegeven moment merkt hij dat het zo niet langer door kan gaan en besluit zijn liefde en zorg aan Carmen in haar laatste maanden te geven om zo de mooiste maanden van haar leven te maken.

Hoofdpersoon: Carmen
Carmen is een jonge sterke vrouw. Ze leeft ook een gelukkig leventje totdat er natuurlijk ontdekt wordt dat ze borstkanker heeft. Z probeert alles op alles te zetten om beter te worden maar ziet het niet meer zitten wanneer ze te horen krijgt dat het een aflopende zaak is. Toch houdt ze de humor er in en vergeeft Stijn om zijn overspel.

Relaties tussen bijpersonen en de hoofdperso(o)n(en):
Bijpersoon Luna:
De dochter van Stijn of Pim en Carmen.

Bijpersoon Carmens moeder:
Moeder van Carmen.

Bijpersoon Pim:
Pleegde Carmen overspel mee en kan misschien de vader zijn van Luna.

Bijpersoon Roos:
Naast Carmen de 2e minnares van Stijn.

Bijpersoon Natasja:
Naast Carmen en Roos de 3e minnares van Stijn.

Bijpersoon Frenk:
Met Stijn eigenaar van hun marketingbureau en tevens een goede vriend van Stijn en Carmen die hun wekelijks bezoekt en altijd steunt.

Bijpersoon Ramon:

Het stapmaatje van Stijn.

Bijpersoon Anne:
De beste vriendin van Carmen.

Bijpersoon Toos:
Lotgenoot van Carmen en mede daardoor vriendin van haar.

Bijpersoon Maud:
Een ex van Stijn en immers een goede vriendin van Carmen.

Bijpersoon Thomas:
De man van de beste vriendin van Carmen.

Thema:
Hoe de ziekte kanker het leven een totaal andere wending kan geven. Omdat alles in het leven van Carmen veranderd. Ze probeert nog het beste uit het leven te halen maar wordt steeds zwakker om dit nog te kunnen doen. Zo begint Carmen ook nog te beseffen dat ze haar kind nooit zal zien opgroeien…

Motieven:
In het boek kennen we een aantal motieven. De belangrijkste hiervan zijn: angst, liefde en overspel.

Angst:
Carmen is al bang dat ze waarschijnlijk kanker heeft maar wanneer dit bevestigd wordt zijn Stijn en zij beide bang voor de toekomst. Carmen heeft ook angst voor de chemokuren omdat het aanprikken waarschijnlijk erg pijn doet.


Stijn is voornamelijk bang of Carmen erachter komt dat hij vreemd gaat. Maar uiteindelijk zijn ze allebei bang om elkaar te verliezen.

Liefde:
Alles in het boek slaat wel op de liefde. Liefde voor je vrouw of man, voor je kind, voor familieleden, voor vrienden en voor je minnaressen.

Overspel:
Stijn en Carmen zijn beide vreemdgegaan. Carmen maar een aantal keer maar Stijn constant. Hij zou nooit monogaam kunnen zijn en pleegt zelfs nog meer overspel wanneer Carmen kanker heeft.

Ruimte:
Er zijn veel verschillende ruimtes waar het verhaal zich afspeelt. Het verhaal speelt zich voornamelijk af in Nederland in Amsterdam., dat is ook waar zij wonen. Maar Stijn komt zo nu en dan ook bij Roos thuis en gaat op vakantie naar Miami, met een paar vrienden, en Barcelona, met Carmen en Luna. Ook speelt het verhaal zich af en toe op Stijns werk af en een keer in het Vondelpark.

De ruimtes geven niet veel vorm aan het verhaal. Het enige dat je je kan voorstellen is dat er in Miami en Barcelona een feestsfeer hangt en in een ziekenhuis en op een begraafplaats iedereen minder uitgelaten zal zijn. Maar om nou te zeggen dat dit effect heeft op bijvoorbeeld de spanning… nee.

Tijd:
Het verhaal speelt zich af in de deze tijd. Dit is te merken aan de medicijnen die Carmen krijgt maar ook aan de manier van behandelen zoals de chemokuren/bestraling. Het millenium (2000) bevestigd zeker dat het verhaal zich in deze tijd afspeelt.

In totaal gaat het boek over een periode van 2,5 á 3 jaar.


Verschil tussen fabel en sujet:
Fabel en sujet zijn in dit verhaal gelijk. Het wordt allemaal in chronologische volgorde verteld. Er zijn wel een paar flashbacks maar die zorgen niet voor een extra verhaallijn.

Flashbacks en vooruitwijzingen:
Er zijn nauwelijks flashbacks in het verhaal. Toch kan ik er een paar noemen:
- Carmen komt voor het eerst bij de dokter die haar vertelt dat ze geen kanker heeft.
- De verandering van Carmen nu vergeleken met vroeger.

Er is in het boek geen sprake van duidelijke voorruitwijzigingen.

Perspectief:
Het verhaal wordt als een ik-perspectief vanuit Stijn vertelt. Doordat er sprake is van een ik-perspectief is de informatie die je ontvangt subjectief. Daardoor beleef je personages en gebeurtenissen het meest vanuit Stijns interpretatie. Zijn mening wordt dan vaak voor de lezer als de waarheid gezien. Zo wordt je ook boos op dokter Wolters, omdat deze dokter misschien wel de kanker eerder had kunnen constateren als hij een half jaar eerder beter had gekeken bij Carmen. Maarja, die dokter kan er ook niks aan doen dat Carmen dit had gekregen.

Structuur:
Het boek telt 315 bladzijden en kent drie delen en een epiloog. De delen zijn weer onderverdeeld in uitgeschreven cijfers als hoofdstukken zonder naam. De delen heten: 1 Stijn & Carmen, 2 Stijn & Carmen en Stijn & Roos, 3 Carmen.


Elk hoofdstuk wordt gekarakteriseerd met een tekst uit een liedje of iets dergelijks. Ook wordt er voor elke persoon die voorkomt in het boek een apart blokje besteedt.

Samenhang:
Er is sprake van samenhang door herhaling en overeenkomst maar ook door spiegeling. Herhaling en overeenkomst omdat Stijn overspel heeft gepleegd en dit steeds maar blijft doen. Spiegeling omdat wanneer Stijn opbiecht aan Carmen dat hij overspel heeft gepleegd, Carmen hem vertelt dat zij dit ook wel is heeft gedaan.

Begin van het verhaal:
Het boek Komt een vrouw bij de dokter zit qua begin tussen ab ovo en medias res in. Dit komt doordat Carmen te horen krijgt dat ze kanker heeft maar ze is al eerder voor controle geweest dus het speelt al langer (nijgt naar daarom naar medias res) maar het hele verhaal heeft een te grote tijdsperiode om nou te kunnen zeggen dat we midden in het verhaal beginnen (nijgt daarom naar ab ovo).
Cyclische opbouw:
In het boek Komt een vrouw bij de dokter is er geen sprake van een cyclische opbouw. Dit komt omdat het verhaal begint met dat Stijn en Carmen zich bevinden in het Lucas-ziekenhuis. Het is dan voor hun al de derde keer in een aantal dagen dat ze het ziekenhuis betreden. De twee gaan vervolgens naar kamer 105. Maar op het einde zijn Stijn en Carmen in hun huis. Stijn ligt dan in het bed en Carmen is overleden en staat opgesteld in de woonkamer op een koelcel.