Gebruikte editie Eerste druk: oktober 2007
Gebruikte druk: 1e
Aantal bladzijden: 166
Uitgever: Prometheus, Amsterdam Gegevens voorkant Er is slechts een gele stofomslag en de afdruk van de titel. Niettemin een mooie gebonden uitgave, waar de naam van het meisje in de echte kaft is uitgespaard. Genre Psychologische roman over een alles omvattende maar onbereikbare jeugdliefde. Krabbé heeft een nieuw gouden ei gelegd: Marte Jacobs Met de kleine en compacte roman over een onmogelijke jeugdliefde heeft Tim Krabbé m.i. meteen zijn beste roman tot nu toe geschreven. Waar zijn eerste “gouden ei” nog steeds de nummer 1 is van de literatuurlijsten op scholen, zal plaats gemaakt moeten worden voor het tweede gouden ei, de nieuwste roman van de schrijver. Het universele idee van een onbereikbare liefde uit iemands jeugd is zo mooi en integer beschreven dat het een plaats verdient op elke lijst van de eindexamenkandidaten. Op prachtige beeldrijke wijze laat Emile Binnenbaum, de jonge dichter, zien wat er zo bijzonder is aan het kleine meisje Marte. Stom dat hij zich een beetje Petrus toont en niet voor de ware liefde uitkomt. Maar de originele verpakking van zijn liefde levert tenminste een prachtig stukje poëzie op. Wat was ik als lezer nieuwsgierig naar de opzet en de inhoud van dat gedichtje dat als een rode draad door de roman loopt. Menig schrijver zou het hebben afgedrukt, maar door het niet te doen maakt Krabbé de lezer nog nieuwsgieriger naar iets wat hij nooit te weten zal komen. Dat is vakmanschap. Maar ook zullen vele lezers het gevoel van die onmogelijke jeugdliefde met zich meedragen. Jammer voor hen heeft het bij de meeste niet geleid tot een glanzende dichtersloopbaan. Toch zullen er op verlaten zolderkamers vaak gedichten zijn samengesteld met gevlekte woorden van het traanvocht. Ik kan nog maar een ding zeggen tegen de eindexamenkandidaten van havo en vwo. Vergeet het gouden ei van Krabbé en richt je op de onmogelijke jeugdliefde Marte Jacobs. Wolter Noordhoff zal dit zeker in een [Top] lijsterserie gaan opnemen. Ondanks de geringe lengte (166 bladzijden op een fraaie bladspiegel, waardoor je het boek snel uit hebt) verdient Marte Jacobs een waardering van 3 punten.
De flaptekst Er was een moment waarop ze allebei alleen aan de kant zaten en elkaars blik opvingen. Ze had een soort ernstige spot in haar blik, die hij niet eerder had gezien. Ze werd natuurlijk ook ouder, ze wist meer van zichzelf. Ze knikten en lachten even. Maar Emile ging niet naar haar toe. Haar rol in het toneelstuk was te klein geweest om haar ermee te kunnen complimenteren, en hij kon ook niet met haar gaan dansen. Een zesdeklasser met een eersteklasser _ zoiets bestond niet. De hele school zou gonzen van de vraag wat dat te betekenen had.’ De ‘zij’ in bovenstaand fragment is Marte Jacobs, het mysterieuze en ongrijpbare meisje om wie alles draait in de zwartromantische, ontroerende nieuwe roman van Tim Krabbé. De jonge en succesvolle dichter Emile Binenbaum is verliefd op haar, eerst zonder het zelf te weten en op afstand, maar al spoedig met de bedoeling haar meer te laten zijn dan de bezielster van zijn beste gedicht. Het is het begin van een bijzondere vriendschap tussen twee geestverwanten, die voorbestemd lijken om de rest van hun leven te delen. Met Marte Jacobs schept Tim Krabbé een uniek personage in de Nederlandse letteren. Marte Jacobs is een prachtige roman gecomponeerd door een meesterverteller. Structuur en verhaalopbouw De roman is onderverdeeld in zeven getitelde hoofdstukken. Krabbé is een meester in het construeren van verhalen. In het eerste en het laatste hoofdstuk worden we in het verhaal-Nu geplaatst, waarbij het zevende hoofdstuk enkele maanden na het eerste hoofdstuk speelt. In het eerste hoofdstuk wordt de naam van Marte Jacobs aan de hand van een foto opgeroepen bij de reünie van oude vrienden. Dat geeft de verteller de gelegenheid om in vijf volgende hoofdstukken over zijn ontmoetingen met zijn grote jeugdliefde Marte Jacobs te vertellen. In het zesde hoofdstuk geeft hij aan dat dit de laatste keer was dat hij haar zag. In het zevende vertelt hij de afwikkeling van het verhaal door in het Verhaal-Nu over de publicatie van de roman van zijn vriend Reiff te vertellen. In dat boek wordt het einde van Marte Jacobs beschreven. Eigfenlik heeft Marte Jacobs dus de structuur van een kadervertelling (raamvertelling) : het verleden wordt ingeklemd tussen twee delen van het heden. Zo wordt het een opening in handeling. Het einde is gesloten: Emile Binnenbauw weet wat er met Marte is gebeurd en wat ze voor hem heeft betekend. Perspectief Het personaal perspectief (hij-verteller) in deze korte romen berust bij de dichter Emile Binnenbaum. In het kader van het heden (1e en laatste hoofdstuk) vertelt hij in de tussenliggende hoofdstukken over zijn ontmoetingen met zijn jeugdliefde Marte. We zien alle gebeurtenissen worden beschreven door Emilie: we leren zijn gevoelens voor Marte kennen , zijn fantasieën. Dat perspectief is tot het einde toe door de schrijver volgehouden. Titelverklaring De titel hoeft geen nadere uitleg Tijd en decor Er worden geen concrete jaartallen genoemd in de roman. De eerste keer dat Emile Binnenbaum Marte ziet, is hij zestien jaar oud en zij negen jaar. De hoofdsfiguur is vijf en twintig wanneer hij Marte voor de laatste keer ziet. Dat gedeelte speelt zich af in de zestiger jaren gezien de gegevens van de tijd. Daarna pleegt Marte op achttienjarige leeftijd zelfmoord en 35 jaar later komt zijn vriend met onthullingen in zijn roman “Het Meisje van mijn jeugd” Dan is de verteller zestig jaar. Dat gedeelte speelt zich dus af in het begin van de 21e eeuw. Kortom, de roman omvat een periode van het einde van de jaren vijftig (wanneer Emile zestien is) en het begin van de 21e eeuw. Krabbé is zelf geboren in 1943. Dat zou betekenen dat hij eind jaren vijftig zestien jaar is. Hij heeft al eens in een afgegeven interview dat er sprake is van een autobiografisch gegeven met betrekking tot een jeugdliefde. Nadat de eerste ontmoeting in Schoorl is geweest waar Marte en Emile samen de tovervoorhoede vormden, spelen de andere ontmoetingen tussen hen zich af in Amsterdam. Samenvatting van de inhoud 1. Twee woorden Emile Binnenbaum is dichter weliswaar succesvol, maar er worden niet zo veel gedichtenbundel verkocht. Hij koopt de boeken van zijn klasgenoot Willem Reiff, die dikke boeken schrijft die goed worden verkocht. Toch snapt hij niet dat lezers zich er door heen kunnen worstelen. Ze waren zes jaar klasgenoten geweest op het Amstel Lyceum en met nog twee andere vrienden Leo en Henk waren ze eens van plan geweest om naar Spanje te liften, maar veel verder dan Baarn waren ze niet gekomen. ’s Avonds was Emile met een heel jong meisje een knakworst gaan eten. Leo was later bij een auto-ongeluk om het leven gekomen en Henk was een succesvol directeur geweest die voor een heleboel geld zijn bedrijf heeft verkocht, waarna hij een reünietje uitschrijft voor de vrienden. Emile gaat er heen, weet dat ook Willem Reiff zal komen en weet dat er zeker
twee woorden worden genoemd bij het weerzien: “knakworst”en “Marte.” Wanneer ze ’s avonds bij elkaar zijn, komt het fotoboek op tafel. Er is een foto bij van het schoolfeest waarop ook Marte te zien is. Het was tijdens de reünie ter gelegenheid van het 100-jarig bestaan. Emile wil eigenlijk “Marte”in het gezicht van Willem Reiff zeggen. Maanden later wordt hij nog meer verrast wanneer hij hoort dat Willem reiff een boek heeft gepubliceerd met de titel “Het meisje uit mijn jeugd.” Emile en Willem zijn op dit moment in het verhaal ongeveer 60 jaar. 2. De tovervoorhoede De zestienjarige Emile is in Schoorl op het feestje van een vriend van zijn ouders. De kinderen moeten gaan spelen in een duinpan. Ze gaan voetballen. Emile is niet zo’n goede voetballer, maar hij wordt ingedeeld in het team met een negenjarig meisje Marte. Die springt als een giraffe, zo dartelt ze en hij wordt geïnspireerd door haar. Ze vormen samen en maken vele doelpunten. In de rust liggen ze bij elkaar in het gras. Natuurlijk is Emile veel ouder dan zij, maar hij is erg tot haar aangetrokken. Ze weet niet dat ze met links schiet. Dat vindt ze heel bijzonder: rechtshandig en linksvoetig. Aan het einde van de avond komt er een meisje (ouder zusje, denkt Emile) Marte ophalen. 3. Pasgeboren girafje Weer enkele jaren later is Emile achttien jaar en op school ziet hij de brugklasser Marte komen. Hij herkent haar onmiddellijk. Emile is eindexamenkandidaat en het is “not done”om je met brugklassers bezig te houden. Hij heeft ook nog een zekere reputatie op school, want hij is redacteur van de schoolkrant en hij levert zelf veel bijdragen. Hoewel Marte niet knap is, nog lang geen sexy uiterlijk heeft, is hij weer direct weg van haar. Op school doet hij pogingen om haar tussen de lessen steeds te zien. Ook schrijft hij in de schoolkrant een gedicht” Pasgeboren girafje . Via de metafoor van het girafje dat wankel op zijn benen staat schrijft hij eigenlijk een ode voor Marte. Hij krijgt diverse complimenten en het zal later zijn bekendste gedicht blijven. Marte speelt een rolletje in een toneelstuk. OP een schoolfeest danst hij met het stuk van de school Thérèse. Daar is iedereen jaloers op. Hij laat een keer tegen Willem Reiff uit zijn mond vallen dat hij een meisje uit de brugklas leuk vindt. Hij wijst haar aan, maar hij krijgt er spijt van, want Willem noemt haar spottend”een platvis.” Het is op school een onmogelijke liefde tussen een zesdeklasser en een brugklasser. Emile ziet nog dat ze goed kan tekenen: een hondje. 4. Iedere keer Drie jaar later studeert de 21-jarige Emile (eerst Nederlands daarna psychologie) In de stad ziet hij de 14-jarige Marte met een aantal vriendinnen in de bioscoop. Eigenlijk ziet ze er qua kleding niet uit, maar hij zoek toch contact met haar. Het weerzien is hartelijk en ze spreken af op de plek waar ze afscheid hebben genomen. Dat zal de rode draad in veel ontmoetingen zijn tussen hen. Steeds spreken ze af op de plek waar ze de laatste keer afscheid hebben genomen. Het worden
iedere keer zogenoemde kronkeltochten: ze bezoeken alles, bekijken alles, bepraten alles met elkaar. Zo vertelt Marte altijd zijn dromen aan Emile. In één ervan staat ze in een lange rij alfabetisch op de dood te wachten. Maar ze laat in de droom de J vallen en dan heet ze ineens Acobs en dan mag ze voorin de rij gaan staan. (Het zal een voorspellende of een symbolische droom blijken te zijn) Intussen denkt Emile steeds meer na over zijn verhouding met Marte. Ze is nog maar veertien jaar, lichamelijk nog nauwelijks ontwikkeld en hij wil haar wel zoenen, maar heeft het nog steeds niet gedaan. Bij de laatste keer dat ze elkaar zien, fantaseert hij over de kus die haar zal geven. Intussen weet Emile dat het meisje in de duinen niet het zusje maar de moeder van Marte was. Die was heel jong moeder geworden en is eigenlijk een nymfomane. Ze wordt steeds verliefd op mannen, met wie ze gaat samenwonen. Soms moet Marte mee, maar ze mag ook wel eens bij haar nare oma in Amsterdam blijven. Omdat Emile in de stad een bekende dichter is geworden, mag hij optreden in een poëziefestival in Walhalla ( Paradiso?) Natuurlijk doet hij het beroemde gedicht “Pasgeboren girafje.” Hij ziet dat Marte in de zaal zit en voelt zich één met haar. Zijn mooie vriendin Thérèse is ook in de zaal. Die weet niets van het bestaan van zijn relatie met Marte af. Na het festival lijken uitgevers bereid te zijn het werk van Emile uit te geven. Hij gaat met Thérèse op vakantie naar Noorwegen. Daar denkt ze dat ze zwanger is geworden, maar op de laatste dag van de vakantie is ze gelukkig ongesteld geworden. Een dag later maakt ze het uit. Bij thuiskomst liggen er twee brieven: een van een uitgever en één van Marte. Daarin zegt ze de laatste afspraak af. 5. Het honderdjarig bestaan Het Amstel Lyceum viert zijn honderdjarig bestaan met een reünie. Emile geeft zich op in de hoop er Marte weer te ontmoeten. Hij is inmiddels 25 jaar, Thérèse is getrouwd en Willem Reiff wil ook wel naar de reünie komen. Eerst ziet hij Marte niet, maar dat komt omdat ze in het feestcomité zit. Ze is er druk mee bezig en heeft in het begin weinig tijd voor hem. Daarom danst hij met zijn oude vriendin Thérèse, maar uiteindelijk danst hij toch tot in de late uurtjes met zijn grote liefde. Het lijkt een beloftevolle avond te worden en hij weet bijna zeker dat hij nu wel zal kunnen zoenen. Maar als er wat reüniegangers voor de school blijven hangen en Marte en hij een beetje besluiteloos op elkaar wachten, komt popie-jopie Willem Reiff aanzetten en hij neemt Marte mee. 6. Het Tweede gedicht Emile is woedend en verdrietig tegelijk. Dat Willem hem dat kon aandoen, maar ook dat Marte met Willem meeging, vindt hij onbegrijpelijk. Willem heeft zelfs gevraagd om bij hem langs te komen, want hij wil van de relaties van Emile gebruik maken omdat hij nu zelf ook aan het schrijven (van verhalen) begonnen is. In de kamer van Reiff moet Emile er niet aan denken dat Marte hier enkele dagen gelden heeft liggen vrijen met Willem. Dat is een onverdraaglijke gedachte. Omdat hij weet dat Marte zijn carrière volgt, wil hij een een tweede gedicht voor haar schijven. Het gaat over een man en een vrouw die in een woestijn staan totdat er een man op een motorfiets komt die het meisje mee grist. Opvallend zijn haar wapperende benen. Hij vindt het gedicht mooi en denkt dat Marte de symboliek wel zal begrijpen. Maar de redacteur van het tijdschrift wil eerst niet plaatsen. Hij heeft betere gedichten gezien : als concessie brengt Emile toch een verandering in de titel aan: het wordt toch “wapperende benen.” Zo gauw het zaterdags in de krant staat, verwacht hij dat Marte zal reageren, dat ze zal beseffen dat hij van haar houdt. Maar ze komt niet en ten einde raadt belt Emile die avond maar een ander vriendinnetje.
7. Een meisje uit iemands jeugd In de krant ziet Emile een advertentie dat Willem Reiff weer een nieuwe roman heeft. De foto van Marte staart hem aan. Het boek heet “Een meisje uit mijn jeugd”en zal spoedig verschijnen. Emile weet intussen dat Marte op 18-jarige leeftijd zelfmoord heeft gepleegd : hij verneemt dat toevallig tijdens een vakantie in Joegoslavië. Maar verder weet hij er niets over en gaat zijn vriend een boek over haar schijven. Hij is van slag. Zal hij er trouwens zelf in voorkomen? Ze hadden er samen altijd over gezwegen. Binnenbaum heeft inmiddels wel 1000 gedichten geschreven, maar hij wordt nog steeds gerefereerd aan zijn “Pasgeboren girafje”. Hij is de enige van het poëziefestival in Walhalla die was blijven publiceren. Nu lag er een verzoek van een speeltuinvereniging om een gedicht voor de opening te schrijven, maar hij voelt er niet veel voor. Zoals met alle boeken van Reiff gaat hij op weg om het te kopen. Onderweg komt Marte naast hem lopen. (In zijn verbeelding: ze houden een gesprek.) Marte is verontwaardigd dat Reiff een boek over haar geschreven heeft. Ze zegt dat ze het meisje uit Emiles jeugd was. Ook vertelt ze hem dat ze begrepen had dat Pasgeboren Girafje voor haar geschreven was. Emile koopt het boek en kan niet wachten met lezen. Willem vertelt in zijn roman over het meisje M* dat hij op de reünie heeft opgepikt. Hij had haar op die avond ontmaagd en daarna was hun relatie alleen op seks gebaseerd. (het waren “neukmarathons.” Pure lichamelijke liefde, ze had verder nooit iets over haar zelf losgelaten. Willem had haar nooit kunnen krijgen. OP de 85e dag van hun relatie komt M* naar Willem: ze heeft een ananas meegenomen. Terwijl hij bezig is met het eten, leest zij d e krant. Willem neemt onverwachts een foto van haar. Op dat moment beseft M* dat ze er een einde aan wil maken: eerst aan de verhouding met Willem en daarna aan haar leven. Ze hangt zich op in de badkamer. Emile vindt het wel een goed boek. Hij rekent terug en de dag dat Marte zich ophangt is precies de dag nadat zijn “Wapperende benen” werd gepubliceerd. Had ze de symboliek begrepen en beseft dat ze nooit met Reiff had moeten meegaan. Hij beseft dat hij geen begenadigd dichter is, maar dat de goden hem en Marte hebben samengebracht, waardoor hij tenminste één mooi gedicht heeft kunnen schrijven. Hij zou de ware toedracht nooit onthullen en hij zou het gedicht voor de speeltuin gaan schrijven. Hij loopt er zelfs langs om inspiratie op te doen. Hij zou weer een gedicht gaan schrijven: het vertaalwerk waarmee hij geld verdient, kan wel even wachten. Want dichter, dat was wat hij was. Dat had Marte Jacobs hem gemaakt. Zolang hij gedichten schreef, waren ze samen. [ slotzin op blz. 166] Thematiek en symboliek “Marte Jacobs “is een prachtige compacte roman over een onmogelijke liefde. De in zijn jeugd veel oudere Emile ontmoet een negenjarig meisje voor wie hij meteen een goed gevoel heeft. Ze spelen samen in een voetbalteam en dat geeft veel synergie, want Emile kan zelf niet zo goed spelen. Het is liefde op het eerste gevoel. Later ontmoet hij haar weer in een situatie die weeronmogelijker is geworden: hij is eindexamenleerling en die kan zich nooit ophouden met een eersteklasser. De reactie van zijn vriend Willem is dan ook dat ze “een platvis”is. Maar hij schrijft in die periode een prachtig gedicht over een pasgeboren girafje. Daaraan deed ze hem denken toen ze met hem voetbalde. Marte is zijn muze. Hij blijft haar later telkens weer ontmoeten, maar ook dan is het nog een onmogelijke liefde: ze is veertien jaar en Emile heeft een vriendin Therese met wie hij natuurlijk ook een seksuele relatie heeft. Hij verzwijgt Marte voor zijn vriendin. Toch komt het in die periode é’’en keer tot het ware samenzijn in platonisch opzicht. Bij een poëziefestival met de symbolische titel Walhalla voelt Emile zich in het paradijs, wanneer hij Marte in de zaal ziet bij het voorlezen van zijn mooiste gedicht. Wanneer zijn vriendin Therese eerste wel en daarna weer niet zwanger blijkt, eindigt ook die relatie, want tussen hen is er geen sprake van liefde , maar meer van lichamelijkheid. Hij ontmoet Marte dan op de reünie van school. Het leeftijdsverschil is nu niet meer relevant: z eis bovendien een sexy meid geworden. Hij krijgt haar zelfs op de dansvloer en alles lijkt erop alsof hij haar eindelijk kan zoenen. Hij weet dat dat het begin kan zijn van meer. Maar nu is er ineens het noodlot in de persoon van Willem Reiff die haar wegplukt uit zijn fantasie. Reiff voelt niets voor haar behalve ordinaire seksgevoelens. Marte wil ook alleen maar seks met hem. Maar op een dag als het tweede gedicht in de krant verschijnt, beseft ze dat het niet kan voortduren. Ze maakt een einde aan haar leven. De ware liefde is onmogelijk gebleken. Ware liefde is nooit alleen op seksualiteit gebaseerd. Ware liefde heeft kenmerken van een platonische liefde, maar toch is het voor Emile niet genoeg: hij wil haar wel kussen en zelfs fantaseert hij over seks met haar. Steeds komt er echter iets tussen: in de eerste ontmoeting de moeder van Marte, in de schoolfase het idee dat een zesdeklasser niets met een brugklasser kan aanvangen, in de periode dat ze veertien is, zit Therese als een voetangel in de relatie en op het enige moment dat er iets had kunnen ontstaan, grijpt Willem Reiff haar van hem weg, wat fatale gevolgen heeft. Zo blijft de liefde van Emile voor Marte weliswaar een oprechte maar toch ook en onmogelijke liefde. Ia de boodschap van Krabbé dat Emile toch wat voortvarender had moeten optreden: dat hij meer initiatief had moeten nemen. Of wil de schrijver aantonen dat de poëzie (en literatuur) alleen kan bestaan wanneer er een muze is die verder ongrijpbaar blijft. Is het hebben van de zaak - - ook in de liefde- het einde van het vermaak. Welk man (welke vrouw) blijft niet met tedere gevoelens rondlopen voor zijn eerste echte grote liefde van zijn jeugd. Waarom is het leven dan zo tragisch dat die liefde vaak onmogelijk blijft? Televisieprogramma als “Memories” ontlenen er hun bestaan aan. Soms wordt ook aangegeven dat het leven waarschijnlijk een andere wending zou hebben genomen. Emile overwint zijn nare gevoelens na het lezen van het boek van Willem en beseft dat hij een dichter is geworden dankzij Marte. Hij mag verder spelen in de tuin van de poëzie en zijn eerste gedicht zal dan ook een gedicht voor de buurtvereniging en de speeltuin zijn. Met zijn roman over Marte Jacobs heeft Krabbé zijn beste roman tot nu toe geschreven over een zo algemeen gevoelde emotie die diep in elk mens leeft. Wie dat weet te raken, verdient een prijs. Hopelijk voor Krabbé komt hij gewoon van de lezer. Recensies Arjan Peters in De Volkskrant van 28 september 2007 is positief over de roman. Het raadsel Marte Jacobs wordt in de korte roman Marte Jacobs uitgespaard door de woorden die Emile en Willem in dicht- en romanvorm aan haar hebben gewijd. Zij was een licht en droevig wezen, door niemand gekend, een ster die kort straalde, de satellieten met vragen achterlatend. Iemand in wie geen ontwikkeling zat. Door in gedachten bij haar te blijven, bewijst Binenbaum zijn trouw, denkt hij zelf. Romantische aanstellerij, denkt de lezer, want heel die liefde bestond alleen in zijn hoofd. Zo bezien is Marte Jacobs niet alleen een gethematiseerde frustratie van de schrijver Krabbé, maar een afrekening met álle schrijverij, die de ware wonderen en tragiek alleen maar ijdel kan omcirkelen. Knap gedaan weer, en ook een tikje pijnlijk, vooral voor de morsdode aanleiding van dit alles, de muze van een evergreen, het Girafje, het Meisje, met die benen die voor altijd onvolgroeid blijven, verstard in de belofte Op 4 oktober 2007 in
Het Parool vindt Alle Lnsu dat Krabbé een geweldige roman heeft geschreven. Tim Krabbé is terug! Tien jaar na De grot, dat zich met gemak kon meten met zijn beroemde klassiekers Het gouden ei en Vertraging, heeft hij een roman geschreven waarin hij zichzelf overtreft. [….]Het lijkt wel alsof Krabbé hier revanche heeft willen nemen op Kathy's dochter. Hij houdt de pathetiek verre van zich, en laat de ontroering bij de lezer. In gebeitelde zinnen vertelt hij heel geserreerd de geschiedenis van een nooit geconsumeerde liefde. Met veel invoelingsvermogen verbeeldt hij de woelige binnenwereld van de onvervalste romanticus Emile. Hij laat zien wat literatuur kan zijn: de triomf van de verbeelding over het echte leven. In de slotalinea laat hij Emile denken: 'Want dichter, dat was wat hij was. Dat had Marte Jacobs hem gemaakt. Zolang hij gedichten schreef, waren ze samen.' De schrijver over zichzelf Geboren 13 april 1943 in Amsterdam, waar ik nog woon. Eindexamen 1960 HBS-B aan het Spinoza Lyceum. Leef sinds 1967 van de pen. Ik ben getrouwd geweest met Liz Snoijink, en heb een zoon Esra. Mijn vader en grootvader waren bekende schilders; mijn moeder was filmvertaalster en schrijfster. Ik heb wat geacteerd, en een tijdje psychologie gestudeerd aan de GU in Amsterdam, maar van beroep ben ik altijd schrijver geweest. Mijn debuten als schrijver en als journalist vielen samen in 1967. Mijn romans zijn in 16 talen vertaald, en vier ervan zijn verfilmd. 'Spoorloos', naar Het Gouden Ei, waar ik zelf het scenario voor schreef, won het Gouden Kalf 1988 voor de beste Nederlandse film. Hij wordt nog steeds gedraaid in Amerika, en in 1993 werd er daar een remake van gemaakt onder de titel 'The Vanishing.' Niet zo goed als het origineel. Naast mijn romans, verhalen en journalistieke werk heb ik vele artikelen en een paar boeken over schaken geschreven. Van 1967-1972 hoorde ik bij de beste twintig schakers van Nederland. Ik heb een aantal schaakproblemen en studies gecomponeerd. Zie ook mijn schaak-site. Bibliografie -- De werkelijke moord op Kitty Duisenberg (1967, roman) -- Flanagan of het einde van een beest (1970, roman) -- Fischer (1972, schaak-biografie) -- 15 goede gedichten (1973, gedichten) -- Red Desert Penitentiary (1975, roman) -- De Stad in het Midden (1978, verhalen) -- De Renner (1978, roman) -- 43 Wielerverhalen (1984, verhalen) -- Het Gouden Ei (1984, roman) -- De Man die de Babson Task wilde maken (1986, schaak-essay) -- De Matador (1991, verhalen) -- Vertraging (1994, roman) -- De Paardentekenaar (1995, verhalen) -- De Grot (1997, roman) -- Kathy's dochter (2002, roman) -- Drie Slechte Schaatsers (2004, novelle) -- Een goede dag voor de Ezel (2005, roman) -- Marte Jacobs (2007, roman)