Stormbreaker door Anthony Horowitz

Gegevens Titel: Bolbliksem Oorspronkelijke title: Stormbreaker
Auteur: Anthony Horowitz
Vertaling door: Annemarie van Ewyck
Jaar van uitgave: 2000
Vanaf 14 jaar Anthony Horowitz Anthony Horowitz, geboren in ’55 in Groot-Brittanië, is een Engelse kinderboekenschrijver die ondertussen al een aardig aantal titels op zijn naam heeft staan. Hij heeft een ongelukkige jeugd gehad op een school in Harrow, Londen, waar de jongens naar eigen zeggen geslagen werden met zwepen tot ze bloedden. Hoewel hij geliefd was om zijn vertelkunsten, heeft hij het er nooit fijn gevonden. Later heeft hij gestudeerd in York. Hij wist al heel jong dat hij schrijver wilde worden, maar hij is begonnen als tekstschrijver voor een reclamebureau. Terwijl hij daar werkte heeft hij een contract getekend bij een uitgever en toen zijn boeken goed bleken te verkopen is hij helemaal overgestapt naar het schrijven. Sommige van zijn boeken zijn verfilmd en zijn grootste succes tot nu toe is waarschijnlijk de Alex Rider-serie, waarmee hij in 2000 begon, waarvan het eerste deel, Stormbreaker, pas geleden is verfilmd en nu in de bioscopen draait. De scripts voor die films schrijft hij altijd zelf. Hij houdt van strips en sinds een flink aantal jaren schrijft hij ook televisieseries, zoals het succesvolle Foyle’s War, en dat is terug te vinden in de cliffhangers in zijn boeken. Hoewel hij erg geliefd is bij zijn fans en trouwe lezers, wordt hij opvallend vaak bekritiseerd op meerdere punten, vaak door de wat serieuzere lezers en critici. Hij woont nu in Londen met zijn vrouw, Jill Green, met wie hij twee zoons heeft: Nicholas en Cassian. Bronnen: http://en.wikipedia.org/wiki/Anthony_Horowitz#Alex_Rider ,
http://home.wanadoo.nl/richard.thiel/auteurs/ahorowit.htm en de bijgevoegde biografische artikelen van het Letterkundig Museum. Inhoud Alex rider is een sportieve 14-jarige jongen uit Engeland. Op een dag blijkt zijn oom, en tevens zijn voogd, Ian Rider te zijn overleden, naar zeggen bij een auto-ongeluk. Alex gelooft het niet en gaat op zoek naar het wrak, vindt het en ziet dat het doorboord is met kogels. Uiteindelijk komt hij terecht bij de M16, een geheime eenheid, waar zijn oom werkte voordat hij vermoord werd. Alex wordt stiekem getest, vervolgens verdoofd met een verdovingspijltje en wordt wakker in een afgelegen villa. Alex moet de missie waar zijn oom mee bezig was afmaken, hij krijgt een basistraining en wordt naar de fabriek van de Bolbliksem computers gebracht, in plaats van een jongen die daar met een prijsvraag een verblijf had gewonnen. Alex krijgt een aantal gadgets mee en vertrekt dan. Eenmaal daar wordt hij ontvangen door Herod Sayle, de baas van het bedrijf die niets vermoedt. Hij test de Bolbliksem en gaat dan op onderzoek uit in het bedrijf, en vindt een geheime afgesloten ruimte. Als hij gaat slapen ziet hij in het hemelbed een aanwijzing van zijn oom hangen. Later die nacht verstopt hij zich in een vrachtwagen en wordt meegenomen naar een aanmeerplaats. Daar worden geheimzinnige zilveren pakketjes afgeleverd; die pakketjes blijken later buisjes met een bepaald virus te zijn. De volgende dag gaat hij uit wandelen en wordt bijna vermoord door twee mannen met vlammenwerpers, maar weet ze uit te schakelen. In de bibliotheek vindt hij het boek waar de aanwijzing van zijn oom op sloeg. Het leidt hem naar een verlaten mijn en de verlaten mijn leidt naar de geheime ruimte in de fabriek. Alex komt de mijn en komt in de geheime ruimte terecht, maar wordt ontdekt en naar Herod Sayle gebracht. Die vertelt hem van zijn plan om tienduizend bolbliksems uit te delen op scholen, maar in ieder van de computers een chip met een dodelijk virus te stoppen. Als de eerste minister op de knop drukt om alle computers aan te zetten zal het virus uit de computers spuiten en honderdduizend(en) leerlingen vermoorden. Herod Sayle sluit hem op, maar hij weet te ontsnappen en aan boord van een vliegtuig te komen. Het vliegtuig wordt bestuurd door De Grijns, een handlanger van Herod Sayle, maar Alex bedreigt hem met een pistool en laat hem naar Londen vliegen. Daar springt Alex uit het vliegtuig, bereikt het gebouw en schiet net op tijd het stopcontact kapot. Herod Sayle ontsnapt en kidnapt Alex enkele dagen later. Hij brengt hem naar het dak van een flatgebouw, waar hij een pistool op hem richt om hem te vermoorden, maar wordt dan door Yassen Gregorovich in zijn rug geschoten. Yassen vertrekt en alles loopt goed af. Karakterbeschrijvingen: Alex Rider. Alex is de hoofdpersoon. Hij is een sportieve, goedgebouwde 14-jarige die wel tegen een stootje kan. Zijn oom heeft hem jarenlang getraind in allerlei vechtsporten, heeft hem leren autorijden, bungeejumpen, parachutespringen en schieten met een vuurwapen. Nu zijn oom dood is kan Alex dat alles goed gebruiken. Alex is ten eerste heel scherp van geest. Als hij hoort dat zijn oom is omgekomen bij een auto-ongeluk omdat hij zijn gordel niet omhad, bedenkt hij dat zijn oom altijd heel alert was op gordels en dat dat dus een hoogst onwaarschijnlijk scenario is. Verder is hij erg nieuwsgierig. Als hij het verhaal van de dood van zijn oom naar zijn idee niet klopt gaat hij op onderzoek uit en vindt het wrak. Hij is ook zeker erg atletisch: hij sport heel veel en op de autosloperij waar hij het wrak vindt ontsnapt hij aan een zekere dood en stelt een van zijn achtervolgers van de M16 met een karatetrap buiten gevecht. Maar de belangrijkste eigenschap is toch wel zijn koelbloedigheid. Hij gaat zomaar op onderzoek uit in een gebouw waar tientallen gewapende bewakers rondlopen, springt nonchalant achter in de truck van een huurmoordenaar, speelt doodkalm alle informatie door aan de M16, weet door koelbloedig handelen twee quad-rijdende, met vlammenwerpers bewapende mannen uit te schakelen, verkent een mijn met instortingsgevaar, springt op twintig hoog in vlaggenmasten, slaat bewakers neer, schiet gericht met vuurwapens, weet binnen te komen in opstijgende vliegtuigen en springt met een parachute uit een vliegtuig alsof het niets is. Herod Sayle. Herod Sayle is het criminele meesterbrein in dit boek en de eigenaar van het computerbedrijf SayleCom. Op het eerste gezicht lijkt het een zielig, zwak en meelevend mannetje, maar schijn bedriegt. Hij houdt kwallen in een gigantisch aquarium in zijn kantoor (zie omslag van het boek) en houdt er vreemde handlangers op na. Je zou hem zowel laf als voorzichtig kunnen noemen want hij heeft een legertje van enkele tientallen gewapende bewakers op het terrein rond zijn computerfabriek rondlopen. Herod Sayle is in zijn jeugd erg gepest en wil nu zijn woede uiten op de gehele Engelse bevolking: hij wil honderdduizenden scholieren vermoorden om de bevolking van Engeland voor vele decennia te schaden. Onder die pestkoppen zat de eerste minister van Engeland, die de computers allemaal tegelijk aan zou zetten en daarmee al die kinderen zou vergiftigen. Op deze manier denkt Sayle zijn oud-klasgenoot terug te pakken voor alles wat hij hem in het verleden aan heeft gedaan. Veel meer valt er niet over hem te zeggen: Horowitz gaat niet zo gedetailleerd in op de volwassenen in het boek. Fragment: Met een gil sloeg Alex door het glas. En toen eindelijk bleef zijn parachute ergens aan haken en kwam hij met een ruk tot stilstand, heen en weer zwaaiend in de lucht bovenin de oostelijke hal. En wat hij zag was het volgende. Helemaal beneden en overal rondom stonden driehonderd mensen stokstijf van schrik naar hem te staren. Andere mensen zaten pal onder hem op stolen en sommigen daarvan waren geraakt door vallend glas. Hij zag bloed en glasscherven. […] Eerst zag hij de bolbliksem. Toen zag hij Herod Sayle. En met een gevoel van ongeloof herkende hij de eerste minister die met open mond naast Sayle stond. Hij hing in de lucht te bengelen aan het einde van een parachute. Terwijl de laatste stukken glas omlaag vilen en uit elkaar spatten op de terracotta vloer, hernamen geluid en beweging hun rechten in de oostelijke hal, in steeds wijder wordende kringen. De beveiligingsbeambten waren de eersten die reageerden. Anoniem en onzichtbaar zolang het nodig was, waren ze nu ineens overal. Ze doken op van achter zuilen en van onder tv-steigers en draafden de groene glazen brug over met pistolen in handen die zo-even nog leeg waren geweest. Alex had op zijn beurt zijn pistool uit zijn broekband gehaald. Misschien dat hij kon uitleggen waarom hij hier was, voordat Sayle of de eerste minister de Bolbliksem aanzetten. Maar hij betwijfelde het. Eerst schieten en dan pas vragen stellen was iets dat ze zeiden in heel slechte films. Maar zelfs slechte films hebben het soms bij het rechte eind. Hij schoot het pistool leeg. De kogels knalden door de ruimte en het klonk ongelooflijk hard. Nu begonnen de mensen te schreeuwen. De journalisten probeerden duwend en stompend een goed heenkomen te zoeken. De eerste kogel raakte helemaal niets. De tweede trof de eerste minister in diens hand, in de vinger die minder dan een centimeter van de muis verwijderd was. De derde trof de muis en blies hem aan gruzelementen. De vierde raakte een stopcontact, verbrijzelde daar een stekker en veroorzaakte kortsluiting. Sayle was naar voren gedoken, vastbesloten dan maar zelf op de muis te klikken. De vijfde en de zesde kogel troffen hem. Zodra Alex zijn laatste kogel had verschoten liet hij het pistool vallen zodat het beneden op de vloer kletterde en hield zijn handen op, met de palmen naar voren. Ik heb dit fragment gekozen omdat dit toch het moment is waar naartoe wordt gewerkt in het boek. Het moment waarop alles mis dreigt te gaan, en het kwaad zal zegevieren. Bovendien wordt er met een enorme tijdsdruk naar dit moment toegewerkt. Alex kan het nog maar net halen, er zijn nog maar een paar seconden, hij heeft dat ene moment om heel Engeland voor een ramp te behoeden, en dan komt dat moment, die paar seconden in feite, en die worden dan beschreven in zo’n stuk, zo tergend langzaam alsof alles in slowmotion gaat. Bovendien is dit het punt waar alles goed lijkt te komen en de spanning die voortdurend is opgebouwd valt weg: ‘het is hem gelukt’, denk je. Het is Alex gelukt, hij heeft Sayle’s plan gedwarsboomd en honderdduizenden levens gered. Het is dus een soort hoofdpunt en keerpunt in het boek, en bovendien is het heel spannend. Mening: Dat was het objectieve deel, nu mijn mening. Ik had het boek uit en mijn eerste indruk was: ‘wat een ***boek’, zo onwaarschijnlijk, zo onmogelijk en zo achterhaald, een slecht boek, waar heb ik al die tijd aan verspild?’ Maar toen ik erover na ging denken kwam ik tot de conclusie dat Horowitz me toch het hele boek door heeft weten te boeien, dat hij ondanks de onwaarschijnlijkheid toch een prachtig verhaal heeft neergezet en dat het eigenlijk een verhaal is dat heel goed in elkaar zit. Hij laat de lezer hoofdstukken lang in onwetendheid, geeft alleen vage aanwijzingen, en houdt zo de spanning erin. Hij creëert cliffhangers aan het eind van elk hoofdstuk en zorgt ervoor dat je het boek in een keer uit wilt lezen. Het taalgebruik is heel duidelijk, ook al is het vertaald, hij gebruikt geen moeilijke woorden, slechts af en toe technische termen. Het is dan af en toe wel onwaarschijnlijk, maar die onwaarschijnlijkheden brengen wel de spanning in het verhaal en zijn toch essentieel voor een spionnenroman. Het boek is toch niet voor niets 14+? Na lang nadenken ben ik tot de conclusie dat dit boek inhoudelijk misschien wel wat te wensen overlaat, maar dat de manier waarop het geschreven is het weer helemaal goed maakt. Vergelijk het maar met de Gameboy Pocket: een ongelooflijk lelijk ding, de spelletjes zagen er niet uit, maar als je eenmaal aan het spelen was bleef je toch wel bezig en wilde je toch wel dat ene level halen. Zoiets is dit ook: het is niet geweldig, maar als je eenmaal aan het lezen bent wil je het boek wel uitlezen, wil je wel weten hoe het afloopt, en dat maakt Bolbliksem toch tot een erg goed boek.