Achtste-groepers huilen niet door Jacques Vriens

Titel: Achtste-groepers huilen niet Schrijver: Jacques Vriens Tekenaar: Annet Schaap Uitgeverij: Van Holkema & Warendorf Het boek is uitgegeven in het jaar: 1999 De genre van het boek is: School Keuzeverantwoording: Ik heb dit boek gekozen omdat, ik het een zielig verhaal vind en het eigenlijk niet mag gebeuren, want een deel het verhaal is echt gebeurd. Hoofdpersoon: De hoofdpersoon van het boek is Akkie. Akkie is een stoer, vrolijk en spontaan meisje dat erg van voetbal houdt. Akkie zit in groep 8 dus zal zij 11 of 12 jaar oud zijn. Terwijl zij in het ziekenhuis ligt, denkt ze toch na over de voetbalindeling voor het meisjesteam. Akkie woont in een dorp. Ze woont in een huis en ze heeft een vader en een moeder. Haar moeder maakt zich heel snel zorgen om haar. Ook al is ze verkouden, haar moeder neemt haar mee naar de dokter. Haar vader houdt zich meer bezig met zijn werk dan met Akkie maar als er iets ergs is maakt hij zich ook wel zorgen. Samenvatting: Joep, een klasgenoot, wil na schooltijd een gevecht met Akkie, omdat ze weer eens ruzie hadden met voetballen. Na het gevecht werd Akkie erg benauwd en ging toen snel met behulp van Laurens en Elise naar haar huis. Elise wou naar haar eigen huis gaan maar dacht er ineens aan dat ze bij Akkie ging eten. Akkie’s moeder maakte zich in de keuken weer eens zorgen om Akkie. Haar moeder zag dat Akkie iets verborg. Ze vroeg of Akkie het weer net als gisteravond benauwd had. Akkie zei: Nee maar Elise zei toen: wel waar, ze floepte het er zomaar uit want ze kon niet tegen liegen. Akkie moest daarom weer met haar moeder naar de dokter. Toen Akkie weer in de klas kwam, wou de juf net iets vertellen over het schoolvoetbaltoernooi, omdat de school over 2 maanden 25 jaar bestond. De jongens en de meisjes gingen onder leiding van meester Henk en hun juf (die niet van voetballen hield) in de pauzes trainen. Toen de school uit was zaten haar ouders in hun auto voor de school te wachten. Akkie moest mee naar het ziekenhuis, omdat de dokter had gebeld, dat er iets niet in orde was met het bloed. In het ziekenhuis moest zij naar de afdeling Oncologie (dit betekent de afdeling voor kankerpatiënten). Er moest een beenmergpunctie gedaan worden. Ondanks dat Akkie zei: Achtste-groepers huilen niet, moest zij huilen, omdat het heel erg pijnlijk was. Toen was het duidelijk, dat Akkie leukemie (dit is een soort kanker, dat met je bloed te maken heeft) had. Zij werd naar een box, dit is een soort kamer, gebracht. Daar kreeg zij medicijnen, waar zij zieker van werd. Zij kreeg daar heel veel post van haar klasgenootjes. Na een paar weken mocht ze weer naar huis en hoefde pas over drie weken weer naar het ziekenhuis te komen voor een nieuwe kuur, maar moest af en toe wel weer voor controle en kon daarna meteen weer naar huis. Toen Akkie een keer weer voor controle naar het ziekenhuis moest, kreeg ze een vervelend bericht dat ze weer moest blijven omdat het toch volgens de dokter niet goed met haar ging. Na de Cito waar Akkie niet aan mee kon doen was het schoolvoetbaltoernooi, de jongens hadden gewonnen in de finale en de meisjes verloren ze zeiden dat het kwam omdat Akkie er niet bij was. Elise dacht we moeten iets leuks doen voor Akkie, samen met Laurens en Brammetje gingen ze samen met de poes van Akkie naar het ziekenhuis. In het ziekenhuis bij Akkie in haar box deed Elise da Mand open en Akkie zag haar poes ze riep kareltje want zo heet haar poes haar vader horde het en kwam kijken hij liet de deur open staan en kareltje ging er van door. Kareltje klom op een kast en bleef daar net zo lang zitten tot Veerle de zuster haar van de kast haalde. Ze mochten nog even blijven maar moesten daarna samen met kareltje weer naar huis. De juf van hun klas had Akkie’s ouders over gehaald dat Akkie toch nog mee mag op schoolkamp, maar haar moeder ging wel mee voor de zekerheid en voor de leiding. Het was een te tof schoolkamp, maar ze moest daarna wel weer een paar dagen rust houden. Toch ging het naar een paar dagen weer helemaal mis. Ze moest weer naar het ziekenhuis en het ging steeds slechter met haar.