Rendez - vous door Esther Verhoef

Gebruikte editie Uitgeverij Ambo/Anthos, die in Nederland vooral literaire thrillers uitgeeft. 1e druk: tweede week april 2006 (30.000 exemplaren.) Aantal bladzijden: 334 bladzijden. Illustratie voorkant Op de voorkant van de thriller staat een afbeelding waarin een slanke vrouw naakt en enigszins verslagen op de grond zit in een oud huis met zicht op de natuur. Ongetwijfeld moet de vrouw de vertelster Simone Jansen voorstellen, die de regie over haar leven in het verhaal is kwijtgeraakt. Na enkele weken stond het boek in de bestseller top-10. Genre “Rendez-vous” wordt gerangschikt onder de literaire thrillers: De literaire thriller is een term die door uitgeverij Ambo|Anthos in 1996 is geïntroduceerd, voor de boeken van Nicci French, die qua stijl en verhaal tussen een thriller en roman in zitten. Zij hebben het "subgenre" in NL (erg) groot gemaakt. In 2003 volgde Saskia Noort, daarna Simone van de Vlugt en daarna Esther Verhoef.
Motto en opdracht Het boek heeft geen opdracht. Een simpel Engels motto opent het boek: Welcome to the other side Desgevraagd antwoordde de schrijfster zelf op de betekenis van dit motto: "Het 'welcome to the other side" slaat op de overstap: van de harde "mannelijke" thriller naar een rustiger, "vrouwen"thriller. Daarnaast is "welcome to the other side" een zin uit het nummer" I spy" van Anouk, waarnaar de schrijfster luisterde tijdens het schrijven van de Michel/Simone-momenten. Ze vond die zin tekenend voor waar ze mee bezig was - vandaar een motto in het Engels. Geschikt voor De literaire thriller is een populair genre voor scholieren. Op alle eindexamenniveaus is deze roman voor scholieren goed te lezen. Ook voor een vmbo-TL - eindexamenkandidaat is het boek goed te volgen. Het is een spannende ‘pageturner’ die voor jonge mensen aantrekkelijk is om te lezen. Wie van flink doorlezen houdt, kan de roman op een lange avond uitlezen en daarmee een goed nummer op zijn literatuurlijst zetten. Het is ook zo’n lekker boek voor in de vakantie op het strand of tijdens een lange, saaie vliegreis. Of fijn voor scholieren op de achterbank van een auto op weg naar de vakantiebestemming in Frankrijk. Goed te combineren met “Het gouden ei” van Tim Krabbé, dat ook in Frankrijk speelt. Vooral scholieren die van spannende lectuur houden, zullen het boek waarderen. Ook al gaat het natuurlijk meer om de achtergronden van de moord dan om het plegen van de moord zelf. Esther Verhoef weet de spanning goed vast te houden en heeft een snelle vertelstijl. De structuur is niet lastig te volgen, ook al lopen er twee verhaallijnen door elkaar heen. Maar dat heeft een goede lezer al vrij snel door. De spanning wordt langzamerhand steeds meer opgevoerd:je weet namelijk al dat er een moord is gepleegd (waarvan Simone wordt verdacht, maar je weet aanvankelijk niet wie er is vermoord. Dat wordt pas na ruim driekwart van de gebeurtenissen duidelijk. Op de schaal van 1-4 zou ik deze thriller willen waarderen met 2 punten. Uitermate geschikt voor de groep leerlingen die van een lekker ongecompliceerd, spannend boek houden. En van hen lopen er momenteel nogal wat rond op havo en vwo. flaptekst Wie heeft niet de droom te emigreren naar het zuiden van Frankrijk waar het klimaat beter, de mensen minder gehaast, de omgeving weidser, de natuur meer aanwezig, en de algehele stemming vrolijker is? Ontmoet Simone, een 34-jarige vrouw die de stap waagt om in het zuiden van Frankrijk een nieuw leven te beginnen. Samen met haar man en twee kinderen koopt ze een bouwvallig landhuis om op te knappen, erin te wonen en een deel ervan te verhuren als chambres d’hôtes. De werkelijkheid haalt de droom in. Waar haal je goede werklui vandaan in een vreemd dorp waar je nog niet eens de bakker weet te vinden? Hoe stel je je kinderen gerust die de taal nog niet machtig zijn en al hun vriendjes hebben moeten achterlaten? Hoe houd je je relatie opwindend terwijl de stress van de verbouwing steeds zwaarder op je schouders drukt? Terwijl de hectiek in en om het huis steeds groter wordt vlucht Simone – die er genoeg van heeft haar leven continu aan dat van haar man aan te passen – in een hartstochtelijke affaire met de aantrekkelijke twintigjarige Michel. Ze raakt daarbij echter langzaam maar zeker de controle over haar eens zo georganiseerde leven kwijt. Esther Verhoef (1968) werd vooral bekend door haar actiethrillers Onrust en Onder druk, die lovend werden ontvangen en welke beide boeken genomineerd werd voor de Gouden Strop. Onder druk werd bovendien bekroond met de Vlaamse Diamanten Kogel. Met Rendez-vous slaat Esther Verhoef een andere weg in en bewijst ze dat ze ook een meester is in het schrijven van psychologische thrillers.
Structuur en verhaalopbouw Het verhaal wordt verteld in 50 genummerde maar ongetitelde hoofdstukken. Er zijn twee delen in de thriller. Deel I omvat de hoofdstukken 1- 43 en deel II de hoofdstukken 44-50. Tussen de genummerde hoofdstukken door zijn er korte fragmenten van een ikverteller in de o.t.t. Simone vertelt van haar arrestatie en de gebeurtenissen daarna. Gemiddeld komt na een drietal hoofdstukken een fragment uit het heden van Simone. Zo heeft de thriller de structuur van de twee verhaallijnen (de verleden tijd -vrij chronologisch verteld- en de fragmenten van de arrestatie in het “heden.”) die natuurlijk altijd weer samenkomen. Aan het einde volgt nog een Epiloog en een Spaans/Frans gedicht. Perspectief De verteller van de roman is de 34-jarige Nederlandse vrouw Simone Jansen. Ze is met haar gezin naar Frankrijk geëmigreerd om een ander bestaan op te bouwen. Ze vertelt in de o.v.t. waarom ze verliefd wordt op een veel jongere bouwvakker die hun huis helpt te renoveren. In fragmenten tussendoor in de o.t.t. vertelt ze over haar arrestatie, omdat ze verdacht wordt van betrokkenheid bij een moord. De fragmenten worden aangegeven met een typografisch teken: een klein zwart blokje. Titelverklaring “Rendez-vous” betekent afspraak/ontmoeting. Op blz. 141 (eerste druk) komt het woord letterlijk voor wanneer Simone in de tuin en op een feestje van haar aannemer Peter de jonge bouwvakker Michel ontmoet. Het is dan een stiekeme ontmoeting, maar Peter is er later toch getuige van. De Franse term is natuurlijk heel toepasselijk, omdat de gebeurtenissen zich in dat land afspelen. Maar er komen in deze thriller heel wat rendez-vous voor. Tijd en decor Het verhaal speelt zich af in Zuid-West-Frankrijk, in de buurt van Bordeaux. De tijd is niet nader te bepalen, maar er wordt gesproken over prijzen in euro’s, dus speelt het verhaal zich in ieder geval af na 2002. Esther Verhoef emigreerde zelf in 2004 naar Frankrijk. In een interview geeft ze prijs dat er nogal wat autobiografische elementen (o.a. over de verbouwing) in het boek staan. Aannemelijk is dat de roman in 2004-2005 speelt. Thematiek En thriller gaat natuurlijk altijd over een misdaad, maar in een literaire thriller zijn de omstandigheden waaronder en de motieven waarom een moord gepleegd wordt belangrijker dan bijvoorbeeld de vraag van “whodunit.” Dat is ook het geval in deze thriller. Je zou je zelfs kunnen afvragen of de term thriller op zijn plaats is. Halverwege het boek wordt duidelijk dat de ingehuurde aannemer het slachtoffer van een aantal ontwikkelingen is. Je vraagt je als lezer daarna wel af: wie heeft hem om het leven gebracht (toch een beetje whodunit) Het motief is op dat moment al bijna duidelijk: zijn handelwijze ten opzichte van Simone. Maar later komt daar de handelwijze ten opzichte van zijn werklui bij.Is Simone zo slim dat ze de op haar verliefde Michel voor haar karretje heeft gespannen? Het zou mij niets verbazen. Maar aangezien het perspectief bij Simone ligt en ze dat geheim niet prijsgeeft, valt het niet te bewijzen. Enkele literair-historische motieven uit de thriller: - afnemende belangstelling voor elkaar in een huwelijk - als gevolg hiervan overspel (Simone met Michel) - seksualiteit - de rolverdeling in een huwelijk - moeder-dochterverhouding (heel impliciet verteld door Simone) - afzetten tegen het land dat je verlaten hebt (bijv. de regelgeving in Nederland) - het verlies van oude vriendinnen - integratie in een nieuwe omgeving - misdaad (Peter en de ETA)
Samenvatting van de inhoud In de samenvatting is ervoor gekozen de inhoud van de genummerde hoofdstukken achter elkaar te vertellen en de fragmenten uit de o.t.t. niet tussendoor in de samenvatting op te nemen. Die komen dan aan het einde van de samenvatting. Verhaallijn 1 Deel I Hoofdstuk 1-43
De hoofdfiguur is Simone Jansen, een 34-jarige Nederlandse vrouw (ex-secretaresse na een Schoeversopleiding) die met haar gezin (man en twee kinderen) naar Frankrijk is geëmigreerd om daar een nieuw bestaan op te bouwen. In het eerste hoofdstuk nemen ze de materiële toestand van hun nieuw te betrekken huis op en zien ze dat het allemaal knap tegenvalt. Vergeleken met vier maanden ervoor valt er veel op te knappen. Eric, haar man, is een succesvol zakenman, had hun huis goed kunnen verkopen met een flinke overwaarde en had besloten een nieuw bestaan in Frankrijk op te bouwen. Als de woning opgeknapt is, willen ze een “chambre d’hôtes” (een vakantiepension)starten. Hij besluit een grote stacaravan op het perceel te laten plaatsen, omdat het nog een tijd zal duren voordat ze hun huis in kunnen. De kinderen laten ze ook meteen overkomen, want het gaat nu toch veel langer duren dan ze gedacht hadden. En een week later beginnen de Franse scholen: kunnen ze een beetje acclimatiseren. Bovendien moeten ze knap aan de bak om bedrijven bereid te vinden de kluswerkzaamheden aan te pakken. Na een tijdje loopt Eric in een supermarkt toevallig tegen een aannemer aan, Peter. Deze is bereid met een grote groep bouwvakkers de klus aan te pakken en hij doet dat ook voortvarend. Eric moet wel elke week de rekening betalen van de uren die in die week ervoor gemaakt zijn en verder moet Simone (die dat helemaal niet gewend is) voor alle mannen tussen de middag een voedzame maaltijd bereiden. De kinderen gaan intussen naar een Franse school en kampen best met aanpassingsproblemen, omdat ze de Franse taal niet machtig zijn. Onder de bouwvakkers is er ene Michel (een jonge knul) met een imposant lekker lijf, vindt Simone. Hij kijkt ook regelmatig naar haar. Intussen hebben Eric en Simone weinig oog en tijd voor elkaar; vooral Eric wordt geheel in beslag genomen door de verbouwing. Dat kan natuurlijk niet goed gaan. Op een middag moet Simone samen met Michel een zending materialen ophalen bij een bedrijf in de buurt van Bordeaux. De seksuele spanning tussen hen beiden is voelbaar en wanneer ze voor een gesloten deur komen, gaan ze eerst wat eten, daarna naar het strand en daar beginnen ze elkaar te zoenen. Het begint te regenen en ze worden drijfnat; ze vluchten naar de auto en daar gebeurt ‘het’ bijna. Simone wil op het laatste moment echter niet meer en ze rijden naar huis. Onderweg voelen ze dat ze drijfnat zijn en Michel zegt dat ze even langs moeten gaan bij een kennis van hem, bij wie ze hun kleren kunnen drogen. Daar ziet Simone ook het hondje Bleu dat een nieuw baasje nodig heeft. De kinderen willen graag een hondje, dus ze neemt Bleu mee naar hun huis. Dan krijgt Eric een slecht bericht uit Holland. Zijn moeder heeft een hersenbloeding gekregen en hij gaat enkele dagen naar haar toe. Vrienden van hen nemen enkele dagen de kinderen bij zich op hun camping en Simone heeft het rijk voor zich alleen. Met zo’n kat in de buurt, wordt het spek heel lekker. Michel wil graag bij haar langs komen en dan gebeurt het onvermijdelijke. Ze hebben seks met elkaar en dat gebeurt met een voor Simone ongewone heftigheid. Ze is helemaal van slag. De volgende dagen keert Eric terug en komt Michel niet meer op het werk. Enige tijd erna hebben ze een feest bij Peter thuis. Er worden veel mensen dronken en ze roken een stickie. Simone gaat heel laat alleen naar buiten en Michel volgt haar. In de tuin vrijen ze met elkaar; ze hebben bijna seks en dan staat ineens Peter achter hen. Hij heeft het waarschijnlijk gezien. Op het feest heeft Simone gezegd dat ze wel eens cocaïne wil gebruiken en de volgende keer dat ze bij Michel langs gaat (op een vrijdagavond, waarop ze zogezegd boodschappen is gaan doen) heeft hij een lijntje cocaïne voor haar gekocht. Maar omdat ze een uur later al weer thuis wordt verwacht, durft ze het niet te gebruiken. Ze vindt het wel lief dat hij het voor haar heeft durven kopen. Op een feestje bij nieuwe vrienden insinueert Peter, waar Eric bij is, dat veel Franse vrouwen vreemd gaan en dat Simone steeds meer ingeburgerd raakt. Zij weet wat hij bedoelt, maar Eric lijkt niets door te hebben. Ze is woedend op Peter en hoort bovendien dat hij wel eens dubieuze praktijken uitvoert en sowieso personeel in dienst heeft met een strafblad. Michel komt voorlopig ook niet meer klussen. Ze mist hem geweldig, omdat hij ook niet op een afspraakje op zondag is komen opdagen. Hij heeft niets van zich laten horen en een mobiel nummer heeft ze niet van hem. Via een slinkse manier (de mobiel van één van de andere werklui) komt ze achter zijn nummer, maar het contact levert niets op. Erics vader en moeder (weer enigszins hersteld van haar hersenbloeding) komen op bezoek, maar Simone houdt zich tijdens het weekend ziek om wat ruimte voor haar zelf te creëren. Zo kan ze naar Peter om een en ander uit te praten, want tijdens de maaltijden die ze voor de werklui bereidt. maakt hij voortdurend insinuerende opmerkingen. In het gesprek maakt een woedende Peter haar duidelijk dat hij € 250,00 per week wil hebben. Hij zal Eric anders vertellen dat ze en seksuele relatie met Michel heeft. En ook hier gaat Simone mee akkoord, zoals ze sinds haar geboorte eigenlijk altijd heeft gedaan wat een ander van haar wilde. Ze deed wat haar moeder wenste en later wat Eric van haar wilde. Ze gaat geld pinnen en geeft de komende weken op maandag steeds het vereiste geldbedrag aan de aannemer. Ze ontmoet ook in het stadje waar ze gaat pinnen de Hollandse vrouwen die ze eerder op het feest met Peter heeft ontmoet. Uit de opmerkingen van die vrouwen krijgt Simone de indruk dat ze er in getuind is bij Peter en Michel. Michel zorgt voor de seksuele genietingen bij vrouwen met een ingedut huwelijk en Peter chanteert daarna de vrouwen. Als ze dat besef heeft, wil ze eigenlijk meteen terug naar Nederland. Ze zegt dat tegen Eric, die haar natuurlijk niet begrijpt en haar op andere gedachten wil brengen. Dat lukt niet, maar ze verwijt hem dat hij helemaal geen tijd voor haar en de kinderen heeft. Het komt die avond weer eens tot een vrijpartij en Eric belooft aan Simone dat ze het nog een jaartje zullen aankijken. Als alles klaar is, zal ze er vast anders over denken, maar de winter in de kou doorbrengen, is natuurlijk geen reëel beeld van wat Frankrijk te bieden heeft. Simone besluit niet meer te betalen, omdat ze weet dat haar man Peter nu helemaal niet meer zal geloven. Maar op de eerste maandagochtend dat ze dat aan Peter vertelt, schuift hij haar een mobieltje onder de neus met een wel zeer compromitterende foto van haar en Michel, genomen in de tuin van Peter. Simone valt flauw en bezoekt daarna de huisarts, die nogal scheutig is met medicijnen. Dat brengt haar op het idee Peter te vergiftigen met bijvoorbeeld slaappillen. Op internet zoekt ze hierover informatie. Er komt weer een nieuwe bedreiging van Peters kant, nl. dat hij Eric wil meelokken in een avontuur met projectontwikkeling van bungalows. Hij wil dat Eric geld in deze zaak steekt,maar Simone wil dit nietuit angst om alles alles te verliezen, omdat Peter niet te vertrouwen is en ze dus al hun spaargeld en eventueel geleende geld zullen kwijtraken. Wanneer Eric toch gaat praten met Peter, is Simone alleen thuis en dan wordt er gebeld door Michel. Ze kan niet alles verstaan en denkt dat hij in Pays Bas (Nederland) is. Net op dat moment komt Eric thuis en ze gooit,uit angst de hoorn op het toestel. Eric wil wel ingaan op het aanbod van Peter, maar Simone zegt meteen dat zij naar Nederland zal vertrekken met de kinderen als hij voor het project 200.000 Euro investeert. Simone gaat verder bij haar Nederlandse kennissen doorvragen over Peter en via hen hoort ze dat hij vroeger banden heeft gehad met de Baskische afscheidingsbeweging ETA en drugs- en wapensmokkel voor de beweging deed. Nadat een medewerker de dood was ingejaagd, is hij gevlucht en heeft hij een nieuwe zaak opgezet. Hij heeft zich ten doel gesteld om jonge criminelen verder te helpen. Simone vertelt dat tegen Eric, maar die vindt het geen reden om met Peter te kappen. Dan ineens komt er een kentering in de zaak. Peter benadert Simone, geeft haar het geld van de afpersing terug en verklaart haar zijn handelwijze door eigen ervaringen uit zijn verleden. Hij had ook een vrouw die hem met een jonge man bedrogen had en daarover was hij nog zo kwaad dat hij nu wraak had genomen op Simone. Hij ziet nu achteraf in dat dit geen goede zaak is. Bovendien, zegt hij, had hij waar willen waarschuwen voor Michel: “een jongen die zijn lul achternaloopt en constant iets met vrouwen heeft. Peter had hem naar Baskenland gestuurd. omdat hij wilde voorkomen dat Simone en Michel informatie zouden uitwisselen. Hij is 'weggepromoveerd' omdat hij bij die praktijken in de weg zou lopen. "Pais Bas" is dus "Pays Basque" (het telefoongesprek van Michel) Zo wordt Simone heel wat duidelijk gemaakt in dit gesprek. Het lijkt er ook op dat Peter haar gunstig wil stemmen voor deelname van Eric aan het bouwproject. Maar goed, de spanning is weg, Simone heeft haar geld terug en ze is gewaarschuwd voor het seksuele beest dat in Michel huist. Deel II Hoofdstuk 44-50. Het is inmiddels voorjaar en de situatie is voor Simone flink verbeterd. Het huis is bijna klaar en het hotelletje dat ze erin willen vestigen, schiet inmiddels ook op. Een korte terugkeer naar Nederland met kerstmis heoeft ook niet alles gebracht wat ze ervan verwacht had: overbevolking, drukte, chaos, stress en slecht weer. Dan is Frankrijk een veel fijner land, vindt ze. Nog enkele klussen en het hotel annex huis is afgebouwd. Daarvoor is ook Michel weer ingehuurd door Peter. Zodra ze de jongen ziet, staat haar lichaam weer in vuur en vlam. Ze moet hem mijden, anders wil ze hem meteen weer aanraken. Wanneer het toch tot een gesprek komt in de keuken, zegt ze dat ze geen seksueel contact meer wil. Michel uit een krachtterm.(“putain”)Betekent niet alleen hoer, maar ook zoiets als "tering" De volgende dag komt hij niet en van een andere werkman hoort ze dat hij zich de avond ervoor bezopen heeft. Waarschijnlijk een reactie op haar besluit. Maar enkele dagen later komt hij weer om te klussen. Peter nodigt Eric uit om nog een keer te praten over het bouwproject en Michel hoort dat Eric die avond weg zal zijn. Hij komt dan ook die avond naar het huis van Simone. Ze is nog steeds gek op hem en laat zich meetronen naar een mooie plek in de natuur (de locus amoenis) om de liefde te bedrijven. Hij vertelt veel over zijn beruchte verleden: ongewenst kind, jeugdgevangenissen, drugsgebruik etc. Maar ze gaan ook vrijen en het heeft iets weg van een afscheidsvrijpartij. Het is voor Simone weer een spetterende seksbeleving en ze gaat zelfs bij de orale seks zo ver dat ze “hem drinkt.” Maar op hetzelfde moment komt Eric terug. Michel neemt halsoverkop afscheid en vlucht weg. Eric is verbaasd dat hij Simone buiten aantreft. Maar haar verwarde antwoorden maken niets bij hem wakker, omdat hij vol zit van het project van Peter. Hij denkt er in de toekomst veel geld aan te kunnen verdienen. Nogmaals benadrukt Simone dat zij met de kinderen zal vertrekken als hij met Peter in zee gaat. Dan breekt de laatste vrijdag van de afronding in de bouw aan. Michel komt nog een keer bij Simone in de keuken en vraagt haar om geld. Peter heeft niets betaald; dat is vreemd want ze heeft net gezien dat Eric aan Peter geld heeft gegeven. Ze geeft Michel een cheque die hij kan verzilveren. Wanneer hij weg is, wordt Simone opnieuw bedreigd door Peter. Hij wil haar bang maken en doet een poging tot een soort halve verkrachting: dat is toch wat ze wil, de hoer. Hij dwingt haar bovendien Eric mee te laten doen in het bouwproject. Zo niet, dan zwaait er wat…… Het gaat dus min of meer om te laten zien dat hij de baas is. Simone neemt haar toevlucht tot Michel. Ze bezoekt hem en hij heeft bezoek. Bruno (een van de andere werklui) en hij hebben een meisje op bezoek met wie Bruno coke snuift. Ze vertelt Michel alles: van de betalingen van Eric aan Peter en dat die het geld voor zichzelf gehouden heeft, de halve aanranding van Peter. Michel en Bruno (die flink onder invloed van de coke is) worden woedend en gaan verhaal halen bij Peter. Simone gaat naar haar auto. Als ze in haar zak voelt, mist ze haar portemonnee. Die moet ze bij Michel hebben achter gelaten, maar ze kan zijn huis niet in. Verhaallijn 2 Simone vertelt in de o.t.t van haar arrestatie. Ze wordt in een politiecel gezet, alles wordt haar afgenomen en ze mag geen contact met Eric hebben. Wel kan ze wat eten krijgen.Maar dat weigert ze. Na een dag wordt haar duidelijk dat ze verdacht wordt van betrokkenheid bij een moord. Ze wordt uit de cel gehaald en met hulp van een Vlaamse tolk wordt ze verhoord. Haar wordt gevraagd wat ze op de bewuste vrijdag heeft gedaan, hoe laat ze boodschappen in de supermarkt heeft gedaan en wie ze op die dag allemaal gesproken heeft. O.a. wordt ze doorgezaagd over haar portemonnee. Die is blijkbaar gevonden bij het plaats delict en zij kan zich niet herinneren, wanneer ze hem voor het laatste in haar handen had. In het verhoor wordt haar het vuur aan de schenen gelegd. Maar ze kan helemaal niet veel zeggen, ze weet weinig. Maar vanwege het ikperspectief weet de lezer natuurlijk niet of hij de waarheid voorgeschoteld krijgt. Zo weet hij uit verhaallijn 1 dat Simone bezig was met plannen voor vergiftiging. Dan vertelt een rechercheur dat Peter Vandamme vermoord is. Wanneer ze weer teruggebracht wordt naar haar cel, is Simone wanhopig. “Wat doet ze hier?” Heel haar leven heeft ze al andermans zin gedaan. Ze is echt radeloos. Vanaf bladzijde 325 komen beide verhaallijnen samen: Simone wordt vrij gelaten en Eric vertelt haar later hoe de vork in de steel zit. Bruno en Michel zijn naar Peters huis gegaan en hebben hem helemaal in elkaar geslagen. Bovendien hadden ze alles vernield: laptop, computers, mobiele telefoon. Alles is waarschijnlijk gebeurd onder invloed van coke. Op weg naar het Baskenland zijn ze klemgereden door de politie. Alleen Simones portemonnee lag wel naast het lijk van Peter Vandamme.. Eric denkt in zijn onnozelheid dat Michel die gestolen heeft op de laatste vrijdagmiddag tijdens het klussen. Hij heeft namelijk geen vermoeden wat er zich altijd op vrijdagsavond afspeelde tussen Michel en Simone. Hij spreekt schande over Michels handelwijze, maar Simone is hem natuurlijk eeuwig dankbaar. Hij heeft haar vuile werkje opgeknapt.Het vernielen van de computer en de laptop is natuurlijk met opzet gebeurd zodat er geen data met compromitterende foto.s zijn bewaard. Was het misschien Simones opzetje, omdat ze wist hoe Michel zou reageren, als ze hem over de verkrachting door Peter zou vertellen. Desgevraagd antwoordt de schrijfster hierop:
"Nee, het is geen opzetje, ze voelde zich heel eenzaam na de bedreiging van Peter en ze kon haar verhaal bij niemand anders kwijt. Michel heeft alle schuld op zich genomen. Hem staat 5 tot 8 jaar straf te wachten. Epiloog Simone geniet een paar maanden later met haar gezin van de zon in Frankrijk. Ze heeft het prima naar haar zin. Ze schrijven de geschiedenis van hun nieuwe bestaan, maar Simone weet: er loopt altijd een geschiedenis naast die niet openbaar mag worden (nl. haar geschiedenis met Michel) Terwijl ze naar Eric kijkt, voelt ze gerommel in haar buik. Ze kent het gevoel. Ze is niet meer alleen in haar lichaam. Esther Verhoef hierover: " In de cel is ze steeds al misselijk en ze geeft gal over. Ze walgt zomaar ineens van de geur van koffie (typisch iets wat je tijdens het begin van een zwangerschap kan overkomen). Ze denkt dan dat het van nervositeit is, maar het is van de zwangerschap: ze is zwanger van Michel. Op de allerlaatste bladzijde volgt nog een Spaans/ Frans gedicht
van Manu Chao, Me gustas tú ( Ik hou van jou, ik vind je lekker) Me gustas los aviones, me gustas tú Me gusta viajar, me gustas tú Me gusta la manana, me gustas tú Me gusta el viento, me gustas tú Me gusta sonar, me gustas tú Me gusta la mar, me gustas tú Que voy a hacer, je ne sais pas
Que voy a hacer, je ne sais plus
Que voy a hacer, je suis perdu
Que horas son, mi corazón. Het motto luidt vrij vertaald: “Ik hou van de vliegtuigen, van reizen, van de morgen,van de wind, van geluiden, van de zee, maar zes keer staat er ik hou van jou. Wat ga ik doen(drie keer), ik weet het niet, ik weet het niet meer, ik ben verloren, wat een heerlijke uren, mijn hart /geliefde.” Esther Verhoef over deze toevoeging: "Dit is een songtekst van Manu Chao, een zanger die enorm populair is bij jongeren in Franstalige en Spaanstalige landen. Het is een nummer dat zowel Michel in de cel als zwangere Simone thuis op het lijf is geschreven als ze aan elkaar denken. Ze heeft er uiteindelijk dus voor gekozen om binnen de muren van haar veilige huwelijk te blijven, een goede moeder voor haar kinderen te zijn in plaats van - egoistisch - haar hart te volgen. Ook al zou ze nu nog anders willen, het kan niet meer ongedaan worden gemaakt - voorlopig - want Michel zit vast. Ze heeft het rationele laten overheersen op gevoel/intuïtie." Recensies Voor de beoordeling van literaire thrillers hebben de landelijke dagbladen vaak maar weinig plaats in de recensierubrieken. Andere kanalen zijn vaak beter om te bekijken of de thriller geslaagd is. Een bekende website voor misdaadliteratuur is
www.crimezone.nl . Op 18 april 2006 bespreekt de redactie het boek van Esther Verhoef Het boek wordt beoordeeld met 4 sterren op een schaal van 1-5. “Met Rendez-Vous slaat Verhoef een nieuwe weg in. Haar twee vorige thrillers vielen in de categorie ‘actie’ terwijl haar nieuwste boek als ‘psychologisch’ valt te typeren. De hoofdrol in het verhaal wordt vervuld door Simone. Zij verhuist samen met haar gezin naar Frankrijk verhuist om een langgekoesterde droom te vervullen. Samen met haar man wil ze een bouwvallig landhuis omtoveren in een chambre d’hôtes. Aannemer Peter en zijn klusteam worden ingehuurd om het huis bewoonbaar te maken. Een van de bouwvakkers is de aantrekkelijke Michel en Simone begint een affaire met hem. Haar man heeft niets in de gaten, maar Peter wel. Hij begint Simone af te persen en wordt steeds veeleisender. Simones eens zo mooie en veilige leventje komt steeds meer op zijn kop te staan en de enige manier om te ontsnappen is het heft in eigen hand nemen… Esther Verhoef heeft met Rendez-Vous laten zien dat ze meer in huis heeft dan keiharde actie. Met haar nieuwste boek toont ze ook haar gevoelige kanten. Haar uitstapje naar de psychologische thriller is wat mij betreft een geslaagde. Ze heeft haar vlotte schrijfstijl behouden, maar is ook in staat om een broeierige spanning te creëren die de lezer van begin tot eind in de greep houdt. De spanning is goed gedoseerd en leidt uiteindelijk tot een onvermijdelijke climax. De zinderende passie brengt het boek naar een hoogtepunt en doet denken aan bijvoorbeeld De eetclub van Saskia Noort. Dit is typisch zo’n boek dat je in één avond verslindt en dat je hongerig maakt naar een vervolg. Uitgeverij Anthos heeft er weer een raspaardje bij en ik als Nederlander ben trots op Verhoef. En op www.chicklit.nl vindt de redactie na een waardering van 4 hartjes op een schaal van 1-5 : “ “Rendez-vous” is door uitgeverij Anthos in hetzelfde jasje gestoken als de thrillers van Simone van der Vlught en Saskia Noort. En hoewel Esther Verhoef al meerdere boeken geschreven heeft, lijkt dit boek nu op een debuut van wéér een Nederlandse schrijfster die thrillers schrijft, in de ik-vorm, met een vrouw in de hoofdrol. Het onderwerp is niet origineel. Na ‘Plan B’ van Emily Barr en ‘De eetclub’ van Saskia Noort (en nog meer boeken over buitenechtelijke relaties, en alle tv-programma's over emigreren naar het buitenland) is alles eigenlijk wel gezegd. Ook is Rendez-vous niet echt een thriller, maar meer een spannend boek. Maar het kan natuurlijk ook zijn dat je geen verwachtingen hebt, en de boeken van de voorgangsters niet gelezen hebt... Met die insteek is Rendez-vous eigenlijk gewoon een ontzettend goed geschreven boek, met een lekkere stijl, waar je doorheen raast en waar je niet mee kan stoppen voor het uit is. De stijl van Esther is wat wolliger dan bijv. de snelle Heleen van Royen, het boek bevat meer sfeerbeschrijvingen en de spanning bouwt zich tergend langzaam op. Verder kan je je heel goed inleven en is de titel briljant gevonden. Alles klopt aan dit boek en de kwaliteit en het tempo zijn heel constant. Ik zou Rendez-vous dan ook zeker aanraden aan leeftijds- en seksegenoten… maar niet aan diegenen die de bovenstaande boeken al gelezen hebben. In het NRC van 7 april 2006 bespreekt Gert Jan de Vries de thriller van Verhoef, die hij in dit artikel oestrogeenthriller noemt in tegenstelling tot de testosteronthrillers (de actiethrillers) die Verhoef eerder schreef. De mannelijke thriller dus ten opzichte van de vrouwelijke thriller. (zie het motto)Hij concludeert: "Voor oestrogeenthrillers lijkt dit soort spanning de toverfomule: vrouw belandt doordat ze haar gevoel volgt in een onmogelijke positie.Terwijl ze eruit wordt gered, blijkt hoe de motieven van de dader(s) in elkaar staken. Het sprookje van d eprinses die uit de toren wordt gered, voor de verandering verteld door de prinses. De over elkaar struikelende zinnetjes zijn gelukkig gebleven. De actiescènes zijn ook in dit boek Verhoefs sterkste punt. En geheel passend bij de genreswitch figureren darain in plaats van roodgloeiende vuurwapens nu bloedwarme lichaamsdelen. In BOEK (MAGAZINE,jaargang 3, nummer 2) bespreekt de redactie de thriller en beloont het boek
met 5 sterren: "Rendez-vous'lees je bijna ademloos uit. Verhoef houdt de vaart er stevig in. De ongedwongen sfeer op het Franse platteland weet ze uitstekend te mengen met gevoelens van wanhoop en flink wat seksuele spanning. Tussen de hoofdstukken blikt ze telkens heel kort vooruit, zodat de lezer al wel vermoedt dat de toekomst genadeloos zal zijn. Toch is de ontknoping verrassend en blijkt de hele affaire nog een staartje te krijgen." Over de schrijfster Esther Verhoef werd geboren als Esther Verhallen in ’s-Hertogenbosch, als eerste kind van een gitarist/zanger en acquisiteur, en groeide grotendeels in het Brabantse op. De drang om te schrijven was al vroeg aanwezig. Sinds haar zevende jaar schreef ze dagelijks en waren zij en haar Olympia typmachine onafscheidelijk. Het schrijven bleef een constante factor. In 1989 begon ze met een wekelijkse column in Flair en in 1995 kwam haar eerste boek uit. Vanaf 1995 tot nu schreef zij 45 boeken over huisdieren voor de uitgeverijen Zuid Boekprodukties en Rebo International, en begeleidde ze ruim 50 boeken van diverse auteurs. Een groot deel van haar boeken werd vertaald. In 22 verschillende landen zijn Esthers boeken te koop, van Rusland en de VS tot Italië, Griekenland en Frankrijk. Wereldwijd zijn er ruim 4.500.000 boeken verkocht. In Nederland haalden twee van haar dierenboeken in 1997 en 1998 de CPNB-tophonderdlijst (fictie en nonfictie). Met name de Hondenencyclopedie was een bestseller met de 37ste plaats. In 1999 werd Esther hoofdredacteur van Dier en Vriend, een kwartaalblad over dieren met een oplage van 120.000 exemplaren. In de winter van 2005 legde ze het hoofdredacteurschap neer om zich meer te kunnen wijden aan het schrijven van thrillers. In 1999 richtte Esther fotostock FurryTails op, een beeldbank die gespecialiseerd is in afbeeldingen van huisdieren, en die voornamelijk uitgevers, reclamebureaus en organisaties op dierengebied tot haar klanten rekent. In 2002 schreef Esther de psychologische actiethriller Onrust, die in september 2003 verscheen en binnen 6 weken een 2de druk beleefde. Onrust kreeg uitstekende recensies (waaronder een vier sterren classificatie in de VN’s Detective & Thrillergids) en werd genomineerd voor de Gouden Strop 2004. In 2006 werd Onrust in het Duits vertaald en verscheen onder de titel Rastlos bij het Duitse Grafit Verlag. De opvolger Onder Druk verscheen in oktober 2004, werd genomineerd voor de Gouden Strop 2005 en won de Diamanten Kogel 2005, een Belgische award ter waarde van 25.000 euro voor de beste oorspronkelijk Nederlandstalige thriller. Bibliografie Onrust (2002, actiethriller of "testosteronthriller, term van recensent NRC GertJan de Vries) Onder druk (2004, actiethriller,testosteronthriller) Rendez-vous (2006, literaire thriller, oestrogeenthriller) BIJLAGE: INTERVIEW IN DE GELDERLANDER OP 6 APRIL 2006 Veel schrijvers hebben intussen een eigen website, waarop je veel informatie over hun leven en hun boeken kunt vinden. Op de website van Esther Verhoef kun je o.a. het onderstaande interview van 6 april uit De Gelderlander tegenkomen. “Ik moet schrijven, het is alles” Schrijfster Esther Verhoef verhuisde naar Frankrijk. Het inburgeren leverde haar meer dan voldoende stof op voor haar literaire thriller Rendez-vous. Nog niet zo heel erg lang geleden zette Esther Verhoef (37) ’s ochtends vroeg de vuilcontainer buiten. ’s Middags had de Brabantse gemeente een briefje op de nog steeds overvolle kliko geplakt. Het ding stond verkeerd om: de container had met het handvat naar de straat moeten staan. Verhoef kan zich enorm ergeren aan deze overregulering. In Frankrijk, waar ze met haar gezin in een gehucht – op zo’n 150 kilometer noordwestelijk van Bordeaux – woont, gebeurt zoiets niet. “Als je vuil hebt, verbrand je dat in je tuin. Dat doet iedereen hier.” Ontsnappen aan de overvloed aan regeltjes en voorschriften in Nederland was echter niet de belangrijkste reden om naar Frankrijk te verhuizen. De doorslag gaf echtgenoot Berry. “Hij wilde weg en ik kon niet echt goede tegenargumenten verzinnen.” In juli 2004 werd de stap gezet. Esther Verhoef, schrijfster van succesvolle dierenboeken en auteur van niet minder geslaagde thrillers, verkaste met haar gezin naar Frankrijk. Ze had een woning gevonden die in een vorig leven als wijnboerderij fungeerde. Er zat een flinke lap grond bij van zesduizend vierkante meter. “Dat is voor Franse begrippen niks. De meeste mensen bij ons in de buurt hebben hectares bos bij hun huis. Het kost ook allemaal niks. Er is genoeg ruimte.” Om te zeggen dat ze een kant-en-klaar huis aantrof, is ver bezijden de waarheid. “Het huis was een ruïne. Geen ramen, geen deuren, geen tussenvloeren, geen kamers. Het dak lekte. In het huis groeiden plantjes, mos, van alles en nog wat. We hadden een caravan meegenomen van vier meter lang en daar hebben we met z’n vijven tien maanden in gebivakkeerd.” Verhoef beschreef bijna dagelijks in korte stukken haar Spartaanse beginperiode onder de Franse zon. “Over ontmoetingen met nieuwe mensen, de cultuurverschillen, boodschappen doen, de verbouwing. Ik wilde die ervaringen vastleggen. Want je vergeet zo gauw. Overdag schreef ik mijn dierenboeken en ’s nachts zat ik mijn belevenissen weg te schrijven.” Die fragmenten mondden uiteindelijk uit in Rendez-vous, een literaire thriller over de 34-jarige Simone Jansen die met man en twee kinderen naar Frankrijk verhuist om daar van een bouwvallig landhuis een charmante chambres d’hôtes te maken. Ze leert er de geneugten van de Franse keuken kennen, maar ontspoort als ze door de knieën gaat voor Michel, een gebeeldhouwde bouwvakker en ‘een uithangbord voor mannelijke seksualiteit’. Er valt een dode en Simone is ineens een verdachte. Verhoef heeft wel iets gemeen met Simone. “Het verhaal komt uit mijn hoofd, dus natuurlijk is er iets van mij in haar te herkennen. Zij heeft dezelfde drukke binnenwereld. Simone was voorafgaand aan de emigratie acht jaar fulltime moeder. Ik ben sinds een jaar of elf fulltime schrijfster. Ondertussen zijn er drie kinderen geboren. In Frankrijk was Berry bezig met de verbouwing, samen met een ploeg, van ’s ochtends acht tot ’s avonds acht. Tussendoor moest hij allerlei bouwmarkten af om materiaal te kopen.” “Ik was daar de enige verantwoordelijke volwassene die voor alles moest zorgen: de kinderen, het eten, de was. Dan weet je pas hoe het is om een huishouden te bestieren. Daar wilde ik in het boek ook iets mee doen.” Ze is geen losbollige moeder zoals die in Heleen van Royens romans beschreven worden, bezweert ze. “Mijn kinderen weten: als mamma schrijft, dan moeten ze haar niet storen. Als ik klaar ben, dan ben ik er ook echt voor ze. Zitten we gezellig met z’n allen naar Idols te kijken.”Esther Verhoef heeft met Heleen van Royen, Gerrit Komrij en Felix Thijssen gemeen dat ze in den vreemde wonen en werken. “Ik had Rendez-vous natuurlijk nooit kunnen schrijven met deze intensiteit als ik er niet zelf onderdeel van was geweest.” “Reizen werkt sowieso inspirerend. Ik houd ervan nieuwe dingen te zien en nieuwe mensen te ontmoeten. Dat levert vaak stof voor verhalen op. Evengoed kan ik bevlogen raken als ik een documentaire zie, muziek luister of zelfs een boek lees. Dan denk ik: wauw, dat had ik zelf kunnen schrijven, waarom heb ik dat eigenlijk niet gedaan.” Haar non-fictieboeken over (ras)dieren en hun verzorging zijn al jaren een succes. Zo komt dit jaar ‘een heel dik boek’ uit over het fokken van katten: en het gaat ‘heel goed’ met haar thrillers. Rendez-vous verschijnt in een gezonde, eerste oplage van dertigduizend exemplaren. Ze wil zich niet het predikaat van non-fictieschrijver dan wel thrillerauteur laten aanmeten. “Ik voel me niet eens een schrijver van thrillers. Ik voel me gewoon schrijver en ik wil niet uitsluiten dat er ooit een roman van mijn hand zal uitkomen. Er gebeurt van alles in mijn hoofd momenteel.” Het schrijven is de passie voorbij, weet ze. “Ik denk dat het veel verder gaat. Het is misschien wel het belangrijkste onderdeel van mijn karakter. Zolang ik me kan heugen, heb ik geschreven. Ik móet schrijven, het is alles. Het is zoals ik ben. Als ik een dag met de kinderen ben weggeweest en het is laat geworden, dan kan ik nooit meteen gaan slapen. Er dringen allerlei zinnen mijn hoofd binnen. In gedachten perfectioneer ik ze en breng ik een structuur aan. Dat vraagt om actie, dus spring ik uit bed en zet de computer aan. Dan pas heb ik rust.” Het interview is van Peter Kuijt, in De Gelderlander van 6 april 2006.