De ontsnapping door Heleen van Royen

Gebruikte editie Op 15 februari 2006 ontving de schrijfster uit handen van Jan Mulder en Linda de Mol de eerste druk van haar derde roman "De ontsnapping". De gebonden uitgave telt 295 bladzijden en werd uitgegeven door Foreign Media Group. Op de voorkant staat een vrouw met een fraai lichaam in een witte bikini die onder water naar boven zwemt. De foto zal de hoofdfiguur verbeelden die in het boek een midlifecrisis beleeft en haar lichaam laat verbouwen. Genre De roman hoort tot de schelmenromans. Bijzonder is wel dat het een vrouw is die de avonturen beleeft. Vanwege de inhoud (vrouw zoekt droomprins met vooral een groot geslachtsdeel) kan de roman m.i. tot het genre van de chicklit worden gerekend. Het boek wordt ook op de site van
Ckicklit.nl besproken. Geschikt voor Ook de eerste twee romans van Heleen van Royen bleken kassuccessen. Deze derde roman leest natuurlijk wel als een trein, dat moet gezegd worden. Het is een echte "page turner". Hij is gemakkelijk van woordkeus en structuur (vrijwel chronologisch verteld) en vanwege de aantrekkelijke inhoud voor de jeugd van deze tijd wel een goed nummer voor de literatuurlijst van de bovenbouw van vmbo-TL, havo en vwo. Ook vmbo-leerlingen moeten deze roman heel goed aankunnen. De waardering voor de roman bedraagt twee punten. Hij is qua thema op de literatuurlijst prima te combineren met de nieuwste roman van Herman Koch: "Denken aan Bruce Kennedy". In deze roman vertrekt een vrouw in een midlifecrisis naar de Costa del Luce in Zuid-Spanje, terwijl Julia de Groot de Zuid-Portugese
Algarve als haar jachtterrein beschouwt. De flaptekst Ik heb een man, twee kinderen en een koophuis, ik ben gezond, zij ook, we hebben het goed, we hebben alles. Soms kijk ik van een afstandje toe en wacht ik vergeefs op de ontroering die met het kijken naar je gezin gepaard schijnt te gaan. Waarom werkt het niet meer bij mij? Julia de Groot is zesendertig jaar. Op het eerste gezicht ontbreekt het haar aan niets, maar de werkelijkheid is anders. Haar passieloze huwelijk, het gezinsleven en het juk van het huishouden benauwen haar zo, dat ze een radicaal besluit neemt. Van de ene dag op de andere verlaat ze man en kinderen en vertrekt naar de zon. Niet dat het wat uitmaakt, maar mijn broer is dood. Julia wordt vergezeld door de geest van haar jonggestorven broer Jimmy, met wie ze vlak voor zijn dood een geheim verbond heeft gesloten. Jimmy helpt zus 'Jules' op weg en moedigt haar aan, terwijl Julia, afgesneden van man en kinderen, alles probeert waar te maken wat ze hem ooit heeft beloofd. Mijn lijf is voor hem, mijn liefde is voor hem, alles in me hunkert naar hem, naar versmelting, naar eenwording, naar altijd samen zijn. Wanneer Julia de onweerstaanbare Romeo ontmoet, ontdekt ze wat ze haar leven lang heeft gemist, zowel in haar hart als in haar bed. Romeo dwingt Julia af te rekenen met het verleden en stelt haar de hamvraag: durft ze nog terug naar huis? Het is goed, Jules, je hebt mijn permissie. Schrijf. Doe het maar. De tijd is gekomen. Motto en opdracht De roman wordt opgedragen aan Ton (Heleens echtgenoot) Er zijn twee motto’s. Het eerste motto is afkomstig uit een dichtbundel van een Finse dichter Sirkka Turkka: "De hond zingt in zijn slaap". "De sterren lijken weer een huilerige ballade, en iedere avond stemmen de honden hun gebarsten violen. Ik geef het verdriet geen ruimte, laat het niet dichterbij komen. Duizend meter sneeuw op mijn hart." Het is geen onlogische keuze voor het motto. De broer van Julia, Jimmy, heeft zijn zus op zijn sterfbed een ander gedicht van deze Finse dichter laten voorlezen. In de roman legt ze aan haar kinderen uit dat ze er tussenuit moet, omdat ze een muur om haar hart heeft. De duizend meter sneeuw zijn hiermee wel te vergelijken. Het tweede motto is een tekst van Glenda Jacson, actrice.
Acting is not very hard, The most important things
Are to be able to laugh and cry. If I have to cry, I think of my sex life
And if I have to laugh, Well I think of my sex life. Deze eenvoudige spreuk hoeft niet vertaald te worden. Het seksleven van Julia is natuurlijk om te huilen. Haar man heeft een micropenis en na de geboorte van haar kinderen kan hij haar seksueel nauwelijks bevredigen. Dat is natuurlijk om te huilen, maar eigenlijk is het hebben van een heel klein penisje natuurlijk ook altijd iets waarover grappen worden gemaakt. Ook de manier waarop Julia in Portugal opzoek gaat naar seks is lachwekkend. (vgl. haar eerste afspraak met de dwergen) Beide motto’s zijn dus goed gekozen. Structuur en verhaalopbouw De roman heeft vier delen, die elk worden onderverdeeld in een aantal genummerde, maar niet getitelde hoofdstukken. Aan de eerste drie delen gaat steeds een kort stukje tekst vooraf dat betrekking heeft op de dood en de begrafenis van broer Jimmy. Aan Deel IV "Paul" gaat een kort briefje van haar echtgenoot Paul vooraf, waarin hij vraagt om terug te keren naar huis. De delen hebben een eenvoudige titel. (zie hiervoor de samenvatting van de inhoud) De vertelwijze van de roman is overwegend chronologisch. Alleen in Deel III "Romeo" worden twee hoofdstukken in flash backs weergegeven. Julia de Groot vertelt daarin hoe haar broer zijn laatste adem uitblies en hoe zij hem daarbij een handje geholpen heeft. De roman heeft een opening in handeling en een gesloten einde. Haar man Paul maakt Julia duidelijk wat zijn besluit ten aanzien van haar terugkeer is. Perspectief De vertelster van de roman is de 36- jarige en 1 m. 70 lange Julia de Groot. Ze vertelt in de o.t.t. als ikvertelster. In twee flashbacks in Deel III schrijft ze in de o.v.t. De onwetende lezer gaat dus aan haar hand een avontuur beleven. In de flashbacks verneemt hij wat er negentien jaar geleden gebeurd is. Titelverklaring De titel van de roman is eenvoudig te verklaren. Julia de Groot stapt tijdelijk uit haar saaie huwelijk met Paul weg, vooral omdat hij zo’n kleine penis heeft. Haar wens is een man te ontmoeten met een groot geslachtsdeel. Op blz. 79 zegt Julia ook letterlijk dat ze ontsnapt is. Tijd en decor Er zijn twee decors. Een belangrijk deel van de roman speelt zich in een kustplaats aan de Algarve (Portugal.) Het huis van Paul de Groot staat echter in Amsterdam. De Algarve is natuurlijk een mooi decor om aan de benauwdheid van je eigen milieu (Amsterdam) te ontsnappen: zon, zand en zee lokken. De tijd is in ieder geval na 2002, want er wordt steeds over euro’s gesproken. De schrijfster doet in een briefje van Paul aan Julia nogal mysterieus over de tijd: 9 maart 200X. Maar er is een gegeven waaruit je kunt afleiden dat de roman vanaf februari tot en met mei (ze blijft immers drie maanden weg) van 2005 moet spelen. Op blz. 60 staat namelijk een gegeven over de tsunami in Thailand vermeld. Die vond plaats op 26 december 2004. Een medewerker van het kantoor van Julia lag weer als een van de eersten op een Thais strandje. Dat houdt in dat ze dus in februari 2005 de benen neemt naar Portugal. De tweede tijdsperiode die van belang is, betreft het overlijden van haar broer Jimmy. Deze was negentien jaar oud en in deel III geeft Julia aan dat dit ook negentien jaar geleden is. Zij zelf is op dat moment zeventien jaar. Stellen we de eerste tijdlaag hierboven op 2005, dan zal het overlijden van Jimmy in de zomer van 1986 hebben plaatsgevonden. Thematiek De thematiek van de roman is de midlifecrisis waarin de hoofdfiguur Julia verkeert. In het begin van de roman ligt ze naast haar man Paul. Hun seksleven stelt weinig meer voor. Dat komt o.a. door het feit dat Paul een zogenaamde micropenis heeft, een heel erg klein "pikkie". Hiermee kan hij Julia zeker na de geboorte van haar kinderen nauwelijks meer bevredigen. Ze droomt van een man met een heel groot geslachtsdeel, want dat heeft ze tot dusver in haar leven moeten missen. Ze heeft ook voor haar huwelijk alleen maar mannen gekend met een kleine penis. Ook de rest van haar huwelijk benauwt haar: haar man Paul is een echte control freak, die alles in het huishouden voor haar regelt. Daarom wil ze uit haar huwelijk weg. Ze kondigt het aan en na een bezoek aan haar moeder (die gescheiden leeft van haar vader bij wie Julia de boekhouding doet) besluit ze op goed geluk naar Schiphol te gaan. Ze boekt een last minute naar de Algarve, neemt haar intrek in een villa en merkt dat ze te oud is voor de jonge mannen op wie ze zelf wel valt. Alleen twee dwergen willen een keer met haar mee naar de villa, maar als ze wat nuchterder is geworden, wil ze niets met die mannetjes. Een oude vriendin van haar die haar voorziet van coke en xtc, geeft echter aan dat het met Julia’s lichaam wel wat beter kan. Van het met beleggen voor haar vader verdiende geld laat Julia zich in België ombouwen: ze neemt een liposuctie, gelifte borsten en als gratis beloning voor gepubliceerde foto’s krijgt ze gecorrigeerde schaamlippen. Het is de nieuwe literaire Marijke Helwegen. Het zijn natuurlijk allemaal kenmerken van haar midlifecrisis. Het nieuwe lichaam werkt wel, want ze weet een groot geschapen neger te trekken. Prettige bijkomstigheid is dat deze Romeo (let op de naam: Romeo en Julia!) een gevierd Amerikaans pornoacteur is. Als "American gigolo" wil hij wel voor veel geld tijdelijk bij haar intrekken en na een stripteaseshowtje met vleeskeuring, contracteert ze hem. Het gaat meteen van "dik-hout…" en Julia geniet volop van het grote geslachtsdeel van Romeo. Hij pusht haar intussen om de dood van haar broer (waar ze op diens verzoek een handje bij geholpen heeft) op te schrijven. Na zeventien dagen uiterst seksueel gevulde dagen maakt Romeo met een verkrachting (hij dwingt haar tot anale seks) een einde aan het contract. Wanneer ze besluit om naar huis te gaan, blijkt ook nog eens dat Romeo al haar geld en creditcards heeft gestolen. Met hulp van een oude vriend van haar broer kan ze toch terug aar Nederland. Daar wacht haar een echte verrassing. Haar kinderen zijn nog wel blij met haar terugkomst (hoewel ze dus geheel verbouwd is en haar dochter haar eerst niet herkent!), maar Paul heeft het intussen in zijn eenzame periode aangelegd met de Thaise vriendin van Julia’s vader. De laatste heeft net een beroerte gehad en twee eenzame mensen vallen wel eens in elkaars armen. Paul geeft onomwonden aan dat hij liever verder gaat met Mae, de Thaise. Julia smeekt hem nog opnieuw met haar door te gaan: ze hebben toch twee kinderen, maar de les is toch wel dat "boontje om zijn loontje komt". Het thema van deze roman kan dus ook goed als "desillusie" aangemerkt worden.
Literair-historische motieven zijn - seksualiteit (het verlanger naar seks bij Julia) is erg groot - overspel ( want ze gaat inderdaad vreemd met Romeo) - het moederschap (Julia vraagt zich af of ze wel een goede moeder is) - het schuldgevoel (ze voelt zich wel schuldig dat ze haar kinderen in de steek heeft gelaten) - de dood van een naaste (ze heeft een handje geholpen bij het overlijden van haar broer Jimmy) - het contact met de overledene na zijn dood (Julia houdt dialogen met Jimmy, die haar zoals afgesproken bij zijn dood van adviezen voorziet) - de relatie met ouders - drugs en alcoholgebruik ( Julia slikt niet alleen valium en drinkt veel alcohol, maar in Portugal krijgt ze van een ex-vriendin cocaïne en xtc) - escapisme ( Julia ontvlucht haar huishouden, haar huwelijk etc) Van Royen zelf over het boek: De pr-machine van Van Royen draaide de eerste dagen na de uitgave volop. Er waren veel interviews in bladen en op televisie was ze regelmatig te zijn (Life & Cooking op zondag 20 februari en bij Barend & Van Dorp een dag later) In de weken na de publicatie trok Heleen van Royen met een zilvergrijze caravan door het land om publiciteit voor haar roman te krijgen. Tegelijkertijd liet ze doorschemeren wel voor een reportage in "Playboy" te porren te zijn. In veel interviews brengt Heleen van Royen de dubbele moraal ten aanzien van mannen en vouwen ter sprake. Mannen mogen vreemd gaan, vrouwen niet, mannen mogen hun gezin in de steek laten en vrouwen niet. In Spits van vrijdag 17 februari geeft Van Royen een interview over de roman. Van Royen, zo weten haar lezers, is niet bang om in haar romans heikele onderwerpen aan te snijden. In "De gelukkige huisvrouw" belandt een vrouw na een helse bevalling in een psychose, de hoofdpersoon van Godin van de jacht houdt er naast een echtgenoot een hele rits minnaars op na en nu, in "De ontsnapping", beschrijft ze de lotgevallen van een vrouw die bijna stikt in haar dagelijks leven en haar man en kinderen (tijdelijk) verlaat. Samen met de talrijke plastisch beschreven seksscènes en vaak politiek incorrecte grappen, zorgen die thema's ervoor dat rond elk boek controverses ontstaan. "Tsja, dat is blijkbaar toch nog tamelijk shocking", grinnikt de schrijfster. "Ik zou mezelf niet snel een feministe noemen, maar ik kan er slecht tegen dat de positie van vrouwen nog steeds niet gelijk is aan die van mannen. Een vrouw die vreemdgaat of haar gezin in de steek laat, is slechter dan een man die hetzelfde doet. Het is meten met twee maten. Het is leuk om daar een beetje tegenaan te schoppen." Denkt Van Royen dat ze met haar beschrijvingen van het kleine huwelijksleed de gevoelens van veel getrouwde vrouwen verwoordt?"Ik geloof zeker dat veel mensen te hoog gespannen verwachtingen hebben. Dat geldt voor alles: relaties, kinderen krijgen, een nieuwe baan. Dingen wennen snel. Als je tien jaar met iemand samen bent, heb je de neiging niet meer om de ander bij thuiskomst te bespringen. Elk jaar zijn er van die enquêtes over Nederlanders en seks, waaruit blijkt dat stellen het gemiddeld twee keer per week doen. Ik geloof daar helemaal niks van. Een oplossing is bovendien moeilijk te vinden. Trouw blijven is lastig, een open huwelijk is lastig. Maar of die afnemende lust nu zo erg is? Als je altijd maar denkt dat het moet, frustreer je jezelf. Je kunt het beter accepteren. Zo belangrijk is seks nu ook weer niet." In BN/ De Stem van 20 februari 2006 zegt Van Royen over de roman: "Als ik schrijf, leef ik me zo goed mogelijk in en word ik af en toe ook geraakt door mijn eigen tekst, hoe debiel dat ook is. Ik denk dat ik het hardst van iedereen lach om mijn eigen grappen, best gênant eigenlijk. Bij dit boek greep vooral de ontknopingscène rondom het sterfbed van Julia's broer Jimmy me erg aan. Ik heb die in één keer geschreven, het vloog eruit en ik kreeg kippenvel toen ik het teruglas." "Voor mij is dit derde boek een stap vooruit, een cruciaal boek, want ik heb het dit keer van A tot Z bedacht, hoewel sommige elementen wel uit de werkelijkheid komen, maar niet zozeer mijn werkelijkheid. Dit keer wilde ik graag een verhaal schrijven over een vrouw die man en kinderen in de steek laat. Ik was heel benieuwd hoe dat zou zijn, hoe dat zou gaan en wat de gevolgen zouden zijn. Dat heb ik al schrijvend ontdekt. Het einde stond voor mij ook niet vast, bij de beide andere boeken wel. Pas op het allerlaatst heb ik de laatste twintig pagina's met daarin de ontknoping geschreven, toen was het voor mij ook duidelijk: het kan niet anders dan zó eindigen." Samenvatting van de inhoud Deel I Ik ga weg (blz. 13-70) Julia de Groot ligt in bed naast haar echtgenoot Paul en is verdrietig gestemd over haar vastgelopen huwelijk. Haar man Paul kan haar nauwelijks meer seksueel bevredigen. De oorzaak ligt in de grootte van zijn penis. Hij heeft een micropenis en na de bevallingen van haar twee kinderen is Julia toch wat "ruimer" geworden. Een andere oorzaak is dat ze wat het huishouden betreft door Paul een aantal vaste regels opgelegd heeft gekregen, waardoor het leven haar allemaal benauwt. Ze overweegt om weg te gaan. Ze wil wel iets anders. Ze heeft een parttime baan bij haar vader bij wie ze als boekhouder werkt. Haar vader en moeder leven gescheiden van elkaar. Ze heeft nog een zus die veel reist en op negentienjarige leeftijd is haar broer Jim aan kanker gestorven. Zij zelf was toen zeventien jaar. Julia heeft het trouwens in haar leven met mannen en penissen helemaal niet getroffen. Voordat ze met Paul trouwde heeft ze alleen maar vriendjes gehad met kleine penissen. Een
neger die ze op kermis had ontmoet en met wie ze het graag had willen doen (alle negers hebben toch een grote?) bleek een mislukking te zijn. Ook de rozengeur en maneschijnsituatie als moeder herkent Julia niet meer. Naarmate haar kinderen ouder worden, lijkt ze steeds meer slechte dingen van de kinderen te zien. De kinderen vragen waar Julia heengaat, maar die weet zelf nog niet waarheen ze moet gaan om los te komen van haar huwelijk. Paul reageert woedend op de mededelingen dat ze nog steeds van plan is om te gaan. Op de bewuste dag neemt ze afscheid van haar kinderen en laat ze zich met een taxi naar de zaak van haar vader brengen. Ze vraagt aan hem of ze de auto van Jimmy (haar overleden broer) mag gebruiken. Vlak voor zijn dood had haar vader deze aan Jimmy cadeau gedaan. Het mag en ze rijdt ermee naar het huis van haar moeder. Die is na de dood van haar zoon fanatiek religieus geworden. Ze vertelt aan haar moeder dat ze van plan is om er tussenuit te knijpen. Uiteraard is haar moeder niet erg enthousiast. Ze vertelt Julia dat het goed gaat met de dode Jimmy in de hemel. In de auto terug heeft ze een gesprek met Jimmy. Bij zijn dood hadden ze samen afgesproken dat hij regelmatig contact met haar zou zoeken en haar adviezen zou geven om het leven door te komen. Jimmy heeft tijdens zijn leven een hekel aan zijn vader gekregen, toen die het gezin in de steek had gelaten. Tijdens zijn leven had hij hem daarna niet meer gezien. Julia parkeert de auto op Schiphol en loopt naar de luchthaven.
Deel II Casa de Crianca (Het huis van het Kind) (blz. 75-139) Ze heeft geboekt voor Portugal. Op Schiphol was ze nog gebeld door de kinderen via haar mobiel. Haar kinderen en Paul blijven de komende dagen nog heel veel bellen en onbenullige vragen stellen. Het irriteert haar mateloos, want zo kan ze natuurlijk de band met thuis helmaal niet doorknippen. Eerst neemt ze haar intrek in een hotel in Faro. Het leven kan voor haar beginnen. Ze denkt dat alle mannen op haar zitten te wachten, maar dat pakt de eerste dag al heel verkeerd uit. Ze ziet een prachtige neger bij de balie van het hotel, die de receptie heel hautain behandelt. Maar de macht die hij uitstraalt, trekt haar aan. Als hij zijn mobieltje vergeet, gaat ze hem achterna, maar hij toont nauwelijks belangstelling voor haar. De volgende dag rijdt ze naar een kustplaatsje, waar ze een peperdure bungalow huurt. Het huren van de villa kost 2800 € per week, maar ze heeft geld genoeg. Ze heeft geld belegd voor haar vader om diens pensioengat te dichten, maar de koersen gingen een aantal jaren zo goed dat ze een deel van dat geld voor zichzelf had gehouden. Bij het vertrek had ze Paul nog 10.000 € gegeven en zelf heeft ze een flink bedrag ter beschikking. De villa is een architectonische schoonheid, maar eigenlijk veel te duur voor wat ze krijgt. Nu kan de queeste naar mannen beginnen, maar dat valt vies tegen. De discogangers zijn allemaal veel jonger en lijken totaal geen belangstelling voor haar te hebben. Een keertje wil een 17-jarig ventje haar wel "tongen", maar daarna gaat hij toch snel met zijn vriendje mee naar de volgende disco. In een discotheek ontmoet ze Lotus, een kennis van vroeger en die maakt het haar wat gemakkelijker. De cocaïne die ze krijgt, stemt haar humeur beter en in de loop van de avond ziet ze twee dwergen. Als ze ook nog een xtc-pil slikt, wordt alles nog veel rooskleuriger en ze wil twee Duitse dwergen (Wolfgang en Heinz) mee naar de villa nemen om seks met hen te bedrijven. Maar in de villa aangekomen, wordt ze toch weer nuchter en lijken de dwergen toch niet de ideale sekspartners voor haar te zijn. Maar ja, bij hen is het vuurtje ontbrand en ze weigeren het huis te verlaten. Julia belt Eddie, een soort huismeester, en vraagt hem als haar echtgenoot in de villa te komen optreden. Ze doet net alsof ze een beroemde Nederlandse actrice is, die aan het repeteren is voor een toneelstuk. Eddie komt, de dwergen maken dat ze wegkomen, maar niet nadat ze haar hebben toegevoegd dat ze toch niet van plan waren met haar te neuken, omdat ze hangtieten, een dikke komt en rimpels heeft. Dat hakt er wel in bij Julia. Omdat ze ook nog steeds wordt opgebeld door de kinderen en Paul, besluit ze het anders aan te pakken. Van een oude Portugees koopt ze voor 250 € een semafoon. Ze belt nog een keer dat alleen in hoognodige gevallen haar semafoon gebruikt mag worden . Haar mobiele telefoon wil ze niet langer gebruiken en ze laat de simkaart van het apparaat in zee verdwijnen. Het is te vergelijken met de symbolische handeling van het begin van haar Portugese verblijf. Ze heeft de dropzak die ze van haar dochter kreeg weggegooid en de foto’s van de kinderen verscheurd en opgegeten. Als ze terugkeert op het strand, ziet ze Jimmy zitten. Hij glimlacht naar haar en belooft op haar kleren te passen. Deel III Romeo (blz. 145-278) De boodschap van de dwergen heeft wel indruk gemaakt op Julia: hangtieten, een dikke kont en rimpels. Dat zal de reden zijn waarom er zo weinig mannen naar haar kijken. Van haar vriendin Lotus krijgt ze het advies om naar een plastisch chirurg in België te gaan. Dat doet ze en ze vliegt naar Brussel, waar ze een afspraak maakt met een plastisch chirurg. Die doet haar een aanbieding om voor 15000 € het een en ander aan haar lichaam te verbouwen. Als ze er foto’s voor publicatie van mogen maken, krijgt ze als bonus gecorrigeerde schaamlippen. Daar stemt ze mee in. De operaties vallen tegen qua pijn, ze is bont en bauw van de liposucties, maar het resultaat mag er zijn. Na een maandje kan ze weer terug naar Portugal als een nieuwe barbiepop. Ze ziet er fantastisch uit, koopt nieuwe kleren en bikini’s en wacht af tot dat er een nieuwe categorie mannen op haar afkomt. Wanneer ze op een avond in een restaurant zit, vraagt een man of hij bij haar aan het tafeltje mag komen zitten. Het blijkt de neger te zijn die ze in Faro al ontmoet had, maar die toen geen oog voor haar had. Ze raken in gesprek en Julia gaat erg ver door te suggereren dat ze die avond met elkaar naar bed zullen gaan. Romero is echter een professional. Hij werkt als pornoacteur in de Amerikaanse bedrijfstak en hij vermoedt dat Julia hem daarvan kent. Ook heeft hij een escortservice, waarbij hij voor veel geld seks aan hunkerende vrouwen biedt. Zo’n man heet een gigolo. Julia wil hem wel inhuren, hoewel ze had verwacht dat de mannen nu wel voor haar nieuwe lichaam zouden vallen. Rome gaat mee naar de villa van Julia en geeft daar een promotieshowtje weg. Hij doet een striptease voor haar en vooral de maat van zijn geslachtsdeel bevalt haar wel. Ze draagt hem op een offerte uit te brengen. Hij noemt een bedrag van 6000 € per week. Dat vindt ze wel te gortig. In ieder geval blijft Rome in de villa slapen en tegen de ochtend komt het tot de eerste vrijpartij. Voor Julia gaat er een wereld open en ze geniet met volle teugen. Het gebeurt dan ook enkele keren achter elkaar. Ze weet nu wat ze al die tijd gemist heeft. Intussen praten beiden met elkaar en Julia schrijft haar grote geheim op de laptop van Romeo. Negentien jaar geleden heeft Jimmy aan haar gevraagd hem te helpen met euthanasie. Zijn moeder was van mening dat je de hand van God niet mocht helpen en was er eigenlijk tegen geweest. Op de ochtend dat de formele euthanasie zou plaatsvinden, gaat Julia naar de kamer van Jimmy. Die vraagt haar hem met een kussen te doden. Eerst laat hij haar nog een gedicht van de Finse dichter Turkka voorlezen, dat als inhoud de naderende dood heeft. Daarna smoort ze hem. Hij belooft haar voor zijn dood dat hij voor haar als een gids in het leven zal zijn en dat ze elk moment van de dag moet genieten. Even stribbelt Jimmy nog tegen, maar dan kan ze hem toch om het leven brengen. Hij ligt er verder vredig bij; blijkbaar komt er geen onderzoek naar de doodsoorzaak. Romeo praat met Julia over deze netelige kwestie. Dan na zeventien dagen komt er toch min of meer de klad in hun relatie. Julia wil weer terug naar haar kinderen. Op de dag van het afscheid komt Romeo haar slaapkamer binnen en hij neemt haar ruw van achteren (anale seks). Ze beschouwt dat als een verkrachting. Het maakt het afscheid wat gemakkelijker, vindt Romeo. Als Julia naar een reisbureautje gaat om een terugvlucht naar Nederland te boeken, merkt ze dat al haar geld en haar credit cards gestolen zijn. Een leuk souveniertje van Romeo. Ze heeft helemaal niets meer en ze moet een oude vriend van Jimmy bellen om te regelen dat ze weer over geld beschikt en een ticket kan bestellen. Die is bereid dat te doen en zo kan ze naar Nederland terug vliegen. Tussen deel III en IV staat een kort briefje afgedrukt van Paul die haar op 9 maart 200X vraagt terug te keren, want hij is bereid zijn huwelijk en seksuele relatie te redden. Deel IV Paul (blz. 283-295) Patrick komt haar afhalen van Schiphol. (m.i. een omissie van de schrijfster: op de heenweg was ze toch met de auto van Jimmy naar Schiphol gereden?) Ze is hem dankbaar dat hij haar heeft willen helpen met geld. Romeo heeft haar credit card inmiddels voor 6000 € geplunderd (het bedrag dat ze afgesproken hadden voor een week escort) Ze drinken wat met elkaar op Schiphol Plaza. Maar Patrick is een te gewone man voor haar. Vroger was hij al verliefd op haar, maar ook toen zag ze hem niet zitten. Hij zet haar thuis af en Isabel doet open. Eerst herkent ze haar moeder nauwelijks, maar dan is ze toch wel blij dat haar moeder weer terug is. Ze gaan samen naar Jim. Die is nog steeds een beetje boos. Maar de reactie van Paul verrast haar het meest. Hij is nog steeds boos en verwijt haar van alles. De kinderen willen wel dat ze blijft, maar als ze samen zijn, vertelt Paul haar iets over de vriendin van Julia’s vader (die inmiddels een beroerte heeft gehad). Haar vader heeft haar meegenomen uit Thailand: ze is 28 jaar en mooi en zorgzaam. Paul en deze Mae hebben elkaar in de afgelopen weken beter leren kennen en daarna elkaar getroost. Paul voelt meer voor deze nieuwe vlam en weigert Julia een nieuwe kans te geven. Ze probeert het nog een keer, maar Paul antwoordt dat hij weet hoe ze in elkaar steekt. Boontje lijkt hiermee om haar loontje te komen. Recensies Er zijn direct na de datum van uitgifte veel recensies in de kranten te lezen. Ook belangrijke kranten als Trouw, Het Parool en De Volkskrant publiceren over deze mogelijke nieuwe bestseller van Heleen van Royen. Op woensdag 16 februari 2006 heeft Het Parool een primeur met de recensie van Marjolijn Cocq onder de titel: "Teveel knuppels in het hoenderhok": Van Royen beukt de taboes er in razend tempo doorheen, met een toon die van het wrang-sarcastische naar bitter en grimmig is omgeslagen. 'Het is verschrikkelijk, verrukkelijk, het is plat, hilarisch, het is heerlijk... Het is de nieuwe Van Royen', prijst haar website aan. Vooral op dat hilarische is wel heel veel af te dingen.
Er valt, in tegenstelling tot bij "De gelukkige huisvrouw" en de "Godin", bar weinig te lachen met "De ontsnapping". Een retestrak boek is het wel geworden, zo strak als Julia na haar plastische chirurgie. En vooral een hard boek. Met een heldin die zo doorslaat dat ze weinig compassie meer oproept, en weinig meer van de herkenning waardoor van Royens eerdere romans zo aansloegen. Kwestie van te veel knuppels in één hoenderhok. Twee dagen na de releasedatum (vrijdag 17 februari 2006 ) bespreekt Arjen Peters in De Volkskrant de derde roman van Van Royen. De titel van zijn recensie is alleszeggend: "Julia zoekt Romeo met genotknots". Hij beschrijft vrij uitvoerig en enigszins sarcastisch de inhoud en besluit met: "Daar zit ze dan, een afgewerkte oudere blondine, sniffend tussen de scherven. 'Laten we praktisch blijven', stelt ze haar man voor. Die stelt zich daar iets anders bij voor. Er is geen ontsnapping weggelegd voor wie niet slim is. Les 1 uit de eeuwenoude picareske traditie, waaraan Heleen van Royen haar platte, provocatieve feminiene variant had kunnen toevoegen, als zij wél 'zo'n lezer' was geweest. Maar niks hoor. Julia mag even gebruikmaken van Romeo, maar die trekt zelf aan het langste eind. Wat wil je, met zo'n geschut tussen je benen. In Trouw van zaterdag 18 februari is ook Jann Ruyters toch over de literaire kwaliteiten van Heleen van Royen niet al te positief. "Van Royen is op haar best in de waanzin: de dronken nacht met de twee dwergen in de Portugese villa, de operaties aan borsten, billen, dijen en hun bloederige gevolgen. Het is bizarre slapstick waar een onrust onder giert die ook beklemmend werkt. Ook Van Royen soms geestige, soms alleen maat stoere praat over seks, mannen en hun al dan niet behagende lid, treft mooi de rusteloze ziel van haar op hol geslagen hoofdpersoon. Mis gaat het in dit boek, net als in Van Royens eerdere romans, als de ontsporing niet meer alleen op moet jagen, maar je echt moet gaan raken. De passages over de dood van haar broer, Julia’s snelle meningen over het leven, wereld, schuld en verlies, scheren in banaliteit langs je heen: 'Amadeus is de beste film aller tijden, wat je redt is de liefde voor je kinderen'. Ja, het zal wel." Over de schrijfster (bron: website Heleen van Royen) Heleen van Royen wordt op 9 maart 1965 als Helena Margaretha Kroon geboren in Slotervaart, Amsterdam-West. In 1983 doet Van Royen eindexamen VWO. In 1984 wordt ze ingeloot voor de School voor de Journalistiek in Utrecht, waar ze in 1987 afstudeert. Na haar studie werkt Van Royen bij als redacteur bij Haarlems Dagblad, als verslaggever bij Radio Noord-Holland en als freelancer bij diverse tijdschriften. Heleen van Royen debuteerde in 2000 met de kaskraker "De gelukkige huisvrouw", waarvan tot op heden meer dan 125.000 exemplaren zijn verkocht. Haar debuutroman is vertaald in acht landen en werd internationaal lovend ontvangen. Theatergezelschap Het Vervolg voerde de gelijknamige bewerking van haar boek met veel succes op in heel Nederland, en een film is in de maak. Heleen van Royen schreef tevens wekelijks een spraakmakende column in Het Parool en op Planet Internet. Haar tweede roman "Godin van de jacht: verscheen in 2003. Ook Godin van de jacht is een ware kaskraker. Met inmiddels meer dan 200.000 exemplaren verkochte exemplaren, is "Godin van de jacht" de best verkochte roman van 2003. De film- en vertaalrechten zijn ook al verkocht. Heleen van Royen is sinds 1992 getrouwd met Ton van Royen. Het echtpaar heeft een dochter en een zoon. De schrijfster vertrekt in de zomer van 2005 met haar kinderen Olivia van 13 en Sam van 9 stiekem naar Portugal. "Ik heb me officieel uit laten schrijven. Ik ben echt weg uit Nederland." Het vertrek heeft haar opgelucht:
"Nederland is een prima land, maar iedereen zit wel op iedereen te letten. Elke zin die je uitspreekt is maandenlang stof tot discussie. Hier speelt dat allemaal niet. Heerlijk!" Heleen is geëmigreerd, maar haar echtgenoot Ton pendelt nog heen en weer. "Hij is hier vaak. Ons vertrek was zijn idee. Maar hij kan er nu het minst van genieten." Ze heeft het beste van twee werelden. Echtgenoot SBS-tv-gezicht Ton is er zo vaak mogelijk en de kinderen wonen bij haar. "Los van alles en iedereen heb ik hier een jaar lang gewerkt aan mijn derde boek. Het was een zware bevalling, maar het is een mooi kind geworden. Na drie boeken weet ik het eindelijk zeker: dit is wat ik het beste kan, dit is mijn weg. Ik ben schrijfster."