Duitse bruiloft door Pieter Waterdrinker

Gebruikte editie Pieter Waterdrinker publiceerde in november 2005 zijn roman "Duitse Bruiloft". De roman verscheen bij de Arbeiderspers in Amsterdam. De roman telt maar liefst 365 bladzijden. Op de omslag staat een afbeelding van een jonge vrouw die in een sexy houding in een wit jurkje op het strand zit. Leuke roman om te lezen De dikke roman is een pageturner, wat wil zeggen dat je eigenlijk het liefste wil doorlezen naar het einde. De gebeurtenissen volgen elkaar snel op, al worden er nogal wat zijpaadjes door de auteur bewandeld. De structuur van de roman is eenvoudig: het verhaal speelt zich helemaal af in de dagen rondom een bruiloft en de voorbereidingen daarop zijn hoogst amusant. Door middel van korte flash backs wordt de voorgeschiedenis van de meeste personages onthuld. De roman is uistekend geschikt voor eindexamenkandidaten van havo en vwo, maar zoals in de aanhef gezegd: er zijn 365 bladzijden en het vergt daarom nogal wat leestijd. Maar de roman past natuurlijk uitstekend op een lijstje boeken waarin de Duits-Nederlandse betrekkingen na de Tweede Wereldoorlog worden verhaald. Hoewel het een heel ander genre betreft, is een combinatie op de literatuurlijst met romans als "De Tweeling" van Tessa de Loo en "Dat meisje uit München" van Jan Cartens aantrekkelijk. Zo kan op je mondeling een gesprek ontstaan over de Duitse betrekkingen met Nederland. Genre De roman is een psychologische roman, maar de inhoud mag wel met een korreltje zout worden genomen. Het is een echte vertelling over een bizarre situatie in de jaren vijftig: een huwelijk tussen een Hollandse playboy en een Duits meisje dat haar ouders wil ontvluchten. Het bizarre begint al met de constatering dat het meisjes helemaal niet zwanger is (en ze had verteld dat ze moest trouwen met de jongen) en de bruidegom intussen via een vlugge seksuele relatie met een stewardess een geslachtsziekte heeft opgelopen, waardoor hij geen seksueel contact met zijn aanstaande bruid mag hebben. In zijn recensie in "De Volkskrant" van 18 november 2005 noemt de bekende recensent Arjan Peters de roman zelfs een klucht.
De flaptekst "De oorlog is nog alom in de hoofden van de mensen aanwezig als Liza Bender met haar ouders - rijk geworden met een worstfabriek - in een Mercedes vanuit Keulen arriveert om met hotelierszoon Ludo Bagman te trouwen. Liza heeft haar zwangerschap verzonnen om weg te komen uit de klem van haar ouders, terwijl Ludo op de dag van zijn bruiloft lijdt aan een kort daarvoor opgelopen syfilis. Het zijn maar een paar van de maskers die de hoofdpersonen op- en weer afzetten in deze pageturner, waarin vijf liefdesgeschiedenissen op ingenieuze wijze met elkaar zijn verstrengeld. Een opera van moedwil en misverstand, die doorloopt tot het jaar 2005." (Arbeiderspers) Motto en opdracht De roman heeft een opdracht: "Voor Iris en de jongens." Het motto van de roman is een spreuk van Kati Bender: "Es ist ja alles Quatsch". Kati Bender is de moeder van Liza die in de roman trouwt met een Hollandse jongeman Ludo. Op pagina 95 van de roman wordt de zin van het motto door Kati Bender geciteerd, wanneer ze hoort dat er oudere talen dan het Duits zijn (Dat is toch pure onzin, vindt ze). Ook in de epiloog citeert Kati Bender de woorden van het motto (blz. 364). De inhoud zou ook kunnen opgaan voor de inhoud van het gehele boek. Die moet namelijk niet al te serieus worden genomen. Of als je het vanuit een macro standpunt zou willen bezien: God speelt maar een macaber spelletje met zijn schepsels. Structuur en verhaalopbouw De roman heeft een opbouw in drie delen en een epiloog. De delen worden onderverdeeld in hoofdstukken: in totaal zijn dat er 89 (gemiddeld zo’n 4 à 5 pagina’s per hoofdstuk). Daarna volgt een epiloog van 20 bladzijden. Tenslotte volgt nog een verantwoording van P.W. zomer 2005 in Moskou, waarin hij verklaart dat alle gebeurtenissen in de dikke roman op fictie berusten. De roman heeft een opening in handeling en een gesloten einde. In de epiloog wordt het boek afgerond. Perspectief In de roman wordt een impliciet auctoriale verteller gebruikt. Deze allesweter bekijkt de personages van binnen en van buiten. Hij kan daardoor afstand nemen van de gebeurtenissen waardoor er een tragikomisch effect wordt bereikt. De auctoriale verteller neemt in zo’n situatie zelf een beetje de plaats in van een schepper: hij beslist immers wat er in de handeling gebeurt. In een interview met zijn eigen krant De Telegraaf (11 november 2005) zegt Van der Sloot:
"We zijn dolende zielen die elkaar toevallig treffen. Als schrijver zweef ik boven mijn personages en laat hun levens als vanzelfsprekend in elkaar overgaan. Die 'menselijke vochtigheid', hier onder de kaasstolp van het hotel, intrigeert me, altijd". Titelverklaring "Duitse Bruiloft" is niet zo lastig te verklaren: het boek draait om de bruiloft tussen Ludo Bagman en Liza Bender. In het naoorlogse Holland is dit niet direct een gewenste situatie. De anti-Duitse houding van de Hollanders speelde in die jaren nog volop een rol. Het dorp aan zee dat commercieel wel profiteert van de situatie met Duitse badgasten, verzet zich wel tegen de bruiloft. Grappig is natuurlijk ook dat het in feite helemaal niet tot een bruiloft komt, maar tot een begrafenis. Tijd en decor De eerste hoofdstukken spelen aan het eind van de vijftiger jaren. Nederland is zich aan het herstellen na de ellende van de Tweede Wereldoorlog, maar heeft de anti-Duitse gevoelens nog niet geheel overwonnen. Daarom is het natuurlijk heel bijzonder dat het Duitse meisje Liza (dochter van een worstfabrikant) naar Nederland komt om te trouwen met de Hollandse Ludo (zoon van een hotelier). De epiloog speelt (wordt nadrukkelijk vermeld) in augustus 2005, wanneer Felix Bagman terugkeert naar zijn geboortedorp om zijn broer Ludo te cremeren. Hij geeft een overzicht van de afloop van de meeste personages. Het decor is een Nederlandse badplaats aan de Noordzeekust. Het is aannemelijk dat Zandvoort model heeft gestaan voor de roman. Er komen nogal wat Duitse toeristen in het dorp en de plaats ligt vlak bij Amsterdam, waar Jacob Bagman eerst had gewoond, voordat hij het hotel Nieuw Luxe had overgenomen. Maar heel concreet wordt Zandvoort niet in de roman genoemd. Thematiek Er gebeurt in deze roman van Waterdrinker zoveel dat het vrij lastig is om de het thema van de roman onder woorden te brengen. Eigenlijk is de roman een caleidoscoop van wat er allemaal in een mensenleven kan gebeuren en hoe sommige gebeurtenissen met elkaar samenhangen. In zijn slotzin geeft Waterdrinker aan dat er een God is die in zijn schepping zichzelf een plaats heeft bedacht om de mensen te kunnen troosten en te behoeden voor krankzinnigheid. Als een soort regisseur laat hij de personages in zijn roman dingen ondergaan. In het interview met De Telegraaf van 11 november 2005 over de nieuwe roman zegt de schrijver: "De wedstrijd Nederland-Duitsland wordt op een literaire manier uitgespeeld." "In principe streeft de mens naar geluk en harmonie. Maar getekend door zijn persoonlijke geschiedenis, door 'tijd' en door de buitenwereld, struikelt hij. Heimelijke verlangens, dubbele agenda's, aberraties, al die zaken dwingen hem tot maskerades. Wat weten we van elkaar? En dan de liefde, of de onmogelijkheid daarvan. Ondanks dat leed de norm is - iedereen weet dat hij zal sterven - verbaast me de elementaire goedheid van de mens. Waar haalt hij de moed vandaan om er, telkens weer, het beste van te maken? Neem mijn vader. Ondanks de nazi die hem in de oorlog door de benen schoot en zijn jeugddromen frustreerde, heeft hij zijn hele leven opgewekt schnitzels staan bakken voor de Duitsers in zijn hotel. Zonder boosheid of rancune. Hij heeft zich over het verleden heen gezet." De tegenstellingen van de jaren vijftig bestaan niet meer, zegt de auteur. Toch is Nederland in essentie niet veranderd.
"Het lijkt alsof we oude zwart-witopvattingen hebben afgeworpen en die vervangen door nieuwe. Nu is de islam de vijand en zijn allochtonen verdacht. Absurd. Geen volk dat zoveel reist als wij, maar eenmaal thuis is onze blik naar binnen gericht." De volgende thematieken zijn in de roman te onderscheiden: - de liefde: in allerlei vormen en variaties gaat de roman over liefde. Natuurlijk is er de aanstaande bruiloft tussen Ludo en Liza, later Ludo en Betsy, maar er zijn ook relaties tussen Kati en Hans Matti Bender, Jacob en Maria Bagman, Felix Bagman en Violet. - de seksualiteit: in het naoorlogse leven neemt dit een grote plaats in. Vrijwel alle mannelijke personages in de roman gaan vreemd, zijn vreemdgegaan of bezoeken hoeren. Hans Matti, Ludo, Jacob, Felix, de wethouder van het dorp. Ludo loopt een geslachtziekte op, wat niet zo vreemd is gezien zijn grote seksuele uitstraling en behoefte. Hans Matti doet voor zijn vrouw Kati zich voor als zijnde impotent, maar hij heeft een minnares in Hamburg om zijn seksuele lusten te botvieren en hij bezorgt haar zelfs een meisje, Jacob Bagman gaat vreemd in Parijs evenals de wethouder in het dorp, Edo Novak (de pseudo-communist) gaat tekeer in Rusland, Felix Bagman kan na zijn relatie met Violet zoveel vrouwen krijgen als hij maar wil: na 200 is hij gestopt met tellen: enz. Ook minder gewone seksuele behoeften krijgen een plaats in de roman (zo doet Kati Bender aan SM-seks met een generaal bij wie ze in dienst is en Ludo loopt wat voor in de tijd met zijn experimenten op het gebied van anale seks met Liza). - de oorlog en de daarna ontstane Duits-Hollandse verhoudingen. Het is ook jaren na de bevrijding voor de gewone burger niet acceptabel om als Nederlandse jongen een huwelijk met een Duits meisje te sluiten, ook al leeft de helft van het dorp van de toeristenindustrie die juist door de Duitsers wordt gestimuleerd. - de dood (ook in een aantal variaties in de roman aanwezig). Het bizarre hoogtepunt in dezen is de zelfmoord van de achterlijke broer van Ludo, Louis die vlak voordat het huwelijk voltrokken zal worden zichzelf met een geleend pistool van het leven berooft. Aan het einde van de roman is ook Ludo overleden. - Verraad en winstbejag in de oorlog. In het Noord-Hollandse dorp aan zee blijkt de familie Prins tot de NSB te behoren en Jacob Bagman wordt er na de oorlog van beschuldigd zich verrijkt te hebben ten koste van de joden. - De invloed van de boulevardpers: Waterdrinker zelf is journalist bij De Telegraaf en weet als geen ander wat de invloed van de media kan zijn, wanneer er een gerucht verspreid moet worden Samenvatting van de inhoud Deel I: Jongverliefden (blz. 11-138) Liza Bender komt met haar Hans Matti vader en moeder Kati naar een Nederlandse badplaats (Zandvoort?) om in het huwelijk te treden met de Hollandse zoon van een hotelier, die het toch ook voornamelijk moet hebben van zijn Duitse toeristen. Hij heeft sinds twaalf jaar een hotel in de badplaats, dat hij Hotel Nieuw Luxe heeft genoemd en er komen nogal wat Duitse toeristen voor een bezoek aan het strand.. Maar een huwelijk tussen een Duitse vrouw en een Hollander is in die jaren (eind ’50) toch nog een beetje "not done". Bovendien spelen er twee zaken. Liza die tegen haar ouders heeft verteld dat ze een gedwongen huwelijk moet sluiten, vanwege de baby die op komst is, blijkt helemaal niet zwanger te zijn: op het moment dat ze naar Nederland vertrekken om de bruiloft te voltrekken, is ze namelijk ongesteld geworden. Maar ze zegt het niet, want ze weet dat haar moeder onmiddellijk zou zeggen dat ze rechtsomkeert zouden moeten maken. Ze wil namelijk ook niet dat ze met een Hollandse jongen trouwt. Voor Liza is het echter de mogelijkheid om het milieu en het oog van haar moeder te ontsnappen. Diezelfde Hollandse jongen heeft vlak voor zijn bruiloft ook een aardig probleem: door zijn nogal vrije seksuele leven (hij is erg geliefd bij de meisjes) blijkt dat hij een geslachtsziekte heeft opgelopen (syfilis) en de dokter verbiedt hem een aantal weken seks te hebben met vrouwen. Dat is nog eens een leuke boodschap vlak voor de bruiloft. De ontvangst van de Duitse familie in het Hollandse dorp door de hotelier Jacob en zijn vrouw Maria is allervriendelijkst. Maar Kati Bender kijkt in feite gewoon op de Hollanders neer. Haar man kan daarentegen goed overweg met de Hollandse hotelier. Wel laat ze een oogje vallen op één van de jongste werknemers in het hotel van Jacob Bagman. Uit gedachten van haar blijkt dat ze in Duitsland regelmatig seks gehad heeft met andere mannen, omdat ze in feite walgt van haar eigen worstproducent. Ze neemt zich voor om in ieder geval voor ze teruggaat naar Duitsland seks met de knappe jongeman te hebben. Jacob Bagman heeft het een en ander in petto voor de bruiloft: door connecties kent hij een goochelaar (de truc met het doorgezaagde weesmeisje) en hij zou ook graag muziek maken op straat met een Duitse kapel. Maar er komt in het dorp een soort hetze tegen hem, omdat de anti-Duitse gevoelens de overhand hebben. Zo zal de wethouder geen vergunning verlenen voor het spelen op straat door de Duitse kapel. Jacob is woedend en weet nog het een ander uit het verleden van de wethouder. Ze zijn ooit samen met de ondernemingsvereniging naar Parijs geweest en daar heeft de wethouder buiten "de pot gepiest". Door middel van flashbacks komen we uit het verleden het één en ander te weten van de beide families. Zo heeft Liza op de middelbare school een seksuele verhouding gehad met de gymleraar en werd ze om die reden van school gestuurd. Ze krijgt daardoor ruzie met haar moeder die haar voor hoer uitmaakt en in desperate toestand verlaat Liza het huis, waar ze in Amsterdam Ludo ontmoet. Die ziet wel wat in het heel mooie Duitse meisje en maakt min of meer een beetje misbruik van haar. Ook uit Ludo’s verleden wordt verteld: zo was hij in de oorlog bevriend met de zoons van een NSB’er, die hem ook nog eens duidelijk maakten dat er joods bloed in zijn familie zat. Zo is Jacob Bagman een halfjood, maar hoeft hij niet naar Duitsland omdat de Duitsers hem in Nederland beter kunnen gebruiken bij sloopwerkzaamheden in het dorp. Op advies van de buurjongens Prins en om goodwill bij hen te verkrijgen kidnapt hij zijn jongste broertje Felix met zijn duidelijk achterlijke broer (zuurstofgebrek bij de geboorte) Louis. Hij mag dan ook wat "doen" bij Betsy, het zusje van de jongens Prins. In 1940 strandt door de oorlog zijn schoolcarrière in de tweede klas van de Mulo. Ludo is dan 14 jaar en is dus aan het einde van de vijftiger ruim dertig jaar als zijn huwelijk zich aankondigt. Twaalf jaar geleden (net na de oorlog) heeft Jacob Bagman zijn tent voor het verhuren van badspullen ingeruild voor het goedkoop aangekochte (want verwaarloosde ) hotel. Later in de roman lezen we dat de NSB er in de Tweede Wereldoorlog er zijn onderkomen had. Ook weten we uit zo’n flashback dat Liza niet het echte kind van Hans Matti is, omdat Kati Bender haar al bezat voordat ze Hans Matti leerde kennen. Kati Bender blijkt trouwens een behoorlijke portie alcohol aan te kunnen. Maar aan de ander kant is ze ook weer een doorgewinterde vegetariër, die het nogal hoog in haar bol heeft en afgeeft op de eenvoudige komaf van de Bagmannen.. Ludo reageert toch een beetje stijfjes op de komst van Liza. Beiden vinden het omgaan met elkaar op dit moment lastig: Liza is niet zwanger (ze menstrueert immers weer) maar wil dat natuurlijk niet laten merken aan Ludo en Ludo mag geen seks met haar hebben, omdat hij een geslachtsziekte heeft. Daarom raken ze elkaar nauwelijks aan en dat is natuurlijk vreemd voor jongverliefden vlak voor een bruiloft. De situatie is bovendien nog wat gecompliceerder doordat de jongste zoon Felix (die inmiddels in Leiden studeert) in gedachten aangeeft dat hij heel erg verliefd is op het meisje dat met zijn broer Ludo gaat trouwen ( Liza dus). De Hollandse familie Bagman laat vlak voor de bruiloft de Duitsers nog het een en ander van het land zien: zo bezoeken ze de Keukenhof en de Amsterdamse binnenstad. De chauffeur rijdt hen opzettelijk langs de hoerenbuurt, wat hem op een aantal afkeurende reacties van Kati en Maria komt te staan. Ludo en Liza hebben dan het gezelschap al verlaten en Ludo kan eigenlijk niet wachten om seks met Liza te hebben, zo geil ziet ze eruit. Hij denkt dat hij het wel veilig kan doen met een condoom, gaat die dan ook kopen en heeft tenslotte seks met Liza op een herentoilet van een Amsterdams café. Als het hele gezelschap weer in de badplaats aankomt, ligt er een telegram dat de Duitse blaaskapel van de worstfabriek al onderweg is naar de badplaats. Jacob moet dat vertellen tegen Hans Matti, want hij heeft van de gemeente nog geen vergunning voor de kapel om te spelen gekregen. Kati flirt opnieuw met de knappe Hollandse medewerker uit het hotel. Deel II: Een nieuwe toekomst (blz. 141-240) De voorbereidingen op de bruiloft moeten verder gaan. In het dorp aan zee komt steeds meer verzet tegen de bruiloft. Het lokale "sufferdje", De Boulevard, publiceert een artikel met een kop waarin staat dat de dochter van een Nazi trouwt met de zoon van een Joden-verrijker. Mensen die in de oorlog goedkoop spullen kochten van Joden, werden na de oorlog ook niet als erg heldhaftig gezien. Het is natuurlijk gewoon een hetze die de roddelpers voert tegen het huwelijk, want voor de foto van Hans Matti gebruikt de krant een foto van zijn tweelingbroer die inderdaad in het Duitse leger had gediend. Jacob vraagt dit aan Hans Matti. Uit door de verteller verstrekte gegevens blijkt verder dat Ludo en Liza het plan hebben om de worstfabrikant te doden en zo aan een aanzienlijke erfenis te komen, waardoor ze economisch voortaan onafhankelijk worden. Intussen is een vriend van Ludo, Edo Novak, in een flashback verder op weg gegaan in zijn communistische ideeën en begeeft hij zich daarna ook daadwerkelijk naar Moskou. Hij droomt over een nieuwe toekomst die in het verschiet ligt. Maar eigenlijk is hij toch een pseudo-communist: hij geniet ook van de lichamelijke geneugten van de Russische meisjes die hij daar ontmoet. En hij leert er cocaïne gebruiken. Door middel van andere flashbacks krijgt de lezer steeds meer zicht op de gedachten en gevoelens van de andere personages: zo wordt verteld dat Hans Matti zich thuis voordoet als een impotente worstfabrikant, maar ook dat hij er in Hamburg een minnares op na houdt. Hij verzint steeds uitvluchten om die vrouw te bezoeken. Zijn eigen vrouw Kati vindt dat niet zo erg, omdat zij dan ook de handen (en de rest van haar lichaam) vrij heeft. In andere stukken tekst uit het verleden wordt verhaald hoe Hans Matti en Kati elkaar hebben ontmoet: ze was in dienst bij een generaal die ze seksueel ter zijde stond waardoor ze een bevoorrechte positie kreeg en ze wilde een vader voor haar reeds geboren kind Liza hebben. Hans Matti trapte in de val. Zijn kostje was echter gekocht,omdat hij zulke lekkere worst kon maken en de generaal dat luidkeels aan zijn omgeving verkondigde. Het is de start voor de worstfabriek die na de oorlog furore maakt. Een flash back over Jacob Bagman leert ons opnieuw dat hij in de oorlog contact had met een rijke jood, met wie hij allerlei antiquarische artikelen had aangekocht, waarna hij na de oorlog financieel in staat is om in de antiekhandel te gaan en later het hotel aan te kopen. Het zijn deze verhalen die hem ten tijde van het huwelijk van Ludo de das omdoen. Het dorp is verdeeld in twee kampen: het ene wil Jacob wel helpen, het andere gelooft in zijn foute oorlogsverleden. Jacob blijft echter een sociaal mens: hij helpt een neger een paar dagen aan werk door hem als portier te laten optreden voor zijn hotel. De neger kan echter niet veel meer zeggen dan: "Yes sir". Via een bevriende relatie uit zijn eerdere handelspraktijken weet hij de Duitse blaaskapel ondergebracht te krijgen in bunkerhuisjes in de duinen: dat is noodzakelijk omdat de Friese familie van Maria Bagman voor de bruiloft zijn intrek genomen heeft in het hotel. Het zijn eigenlijk een beetje ouderwetse mensen, zeer tot ergernis van Kati Bender die zich steeds meer begint af te vragen waar ze aan begonnen is. Ludo sponsort inmiddels Edo Novak. Hij denkt dat het geld in een communistische organisatie wordt gestoken, die hem behulpzaam zou kunnen zijn bij het vermoorden van Hans Matti Bender. In werkelijkheid is Edo in Rusland aan de cocaïne verslaafd geraakt en hij heeft de drug nodig om goed te kunnen functioneren. Ludo bezoekt Edo, maar moet in Haarlem ook zijn medicijnen tegen de syfilis ophalen, wat Liza die met hem meereist weer niet mag weten. Het is allemaal erg gecompliceerd aan het worden. Als de pillen uit zijn zak vallen, vertelt hij dat het om valiumtabletten gaat. De Duitse blaaskapel neemt zijn intrek in de bunkerhuisjes, de Friese familie in het hotel. Een van de neven Wierd heeft een pistool bij zich dat hij aan de labiele Louis Bagman laat zien. Die fantaseert inmiddels zijn seksuele behoeften bij het zien van een Marokkaans boek met scabreuze plaatjes: na de dood kun je je in de islam-hemel vermaken met honderden maagden. Louis en Wierd beloven dat ze de volgende dag in de duinen op wild zullen gaan jagen. Kati Bender gaat de avond voor de bruiloft haar thuisgebleven vriendin en hulp in de huishouding Gabi bellen. Ze vertelt over het verschrikkelijke Nederland. Op de terugweg naar het hotel belandt ze in een dorpscafé waar ze veel te veel jenever drinkt. Ze wordt daarvan heel erg geil en bij terugkomst in het hotel laat ze zich door de "Yes-sir"-neger in een klein linnenkamertje hardhandig seksueel in bezit nemen. (De situatie is vergelijkbaar met het einde van deel I als Liza zich door Ludo op het herentoilet in een café laat nemen.) Deel III: Het feest (blz. 243-343) De bruiloft is nu echt op komst en alle voorbereidingen zijn getroffen: de toespraak van Jacob, de maaltijden in het hotel, de gasten die moeten komen en de kunstenaars die zullen optreden tijdens het feest. Ludo en Liza hebben in de nacht voorafgaande aan hun huwelijk experimentele seks (anaal met een condoom) en vooral Ludo die toch een beetje spijt van zijn voorgenomen huwelijk lijkt te krijgen, denkt aan de moord die hem later een rijk man zal moeten maken. ’s Morgens is Kati Bender geen mens: ze moet overgeven van de drank van de avond ervoor en Hans Matti moet op zoek naar aspirines. Kati merkt dat ze een zeer dure broche met goud en briljanten is kwijtgeraakt en ze vraagt zich af of dat tijdens de vrijpartij met de neger in het linnenkamertje is gebeurd. Intussen is Wierd alleen op jacht gegaan om konijntjes in de duinen te schieten. Hij neemt de gedode dieren mee en vilt ze op zijn hotelkamer. Hij heeft zich niet aan de afspraak gehouden met Louis, die daar later natuurlijk achter komt. Zeer waarschijnlijk pakt hij daarna met behulp van de universele hotelsleutel het pistool van de kamer van Wierd weg. Maar ook zijn ineens de trouwringen van Ludo en Liza verdwenen en de bruidegom kan niets anders doen dan naar de plaatselijke juwelier te gaan en twee (overigens afschuwelijke ringen) te kopen. Felix Bagman de student masturbeert op de ochtend van de bruiloft op zijn kamer en wanneer hij naar de trein gaat en een meisje Violet met een heel sterke neus ontmoet, zegt ze dat ze zijn masturbatielucht herkent. Hij wordt op slag verliefd op het meisje dat haar telefoonnummer in zijn handpalm noteert. Het lijkt wel of iedereen op de dag van de bruiloft nog even wat dingen wil regelen, want Hans Matti gaat naar de redactie van het boulevardblaadje en koopt van één van de zonen van Prins (die van de NSB uit de oorlog) voor 400 Mark een koffertje met documenten uit de oorlog. Hij blijft immers op zoek naar zijn tweelingbroer die hij sinds de oorlog niet meer heeft gezien. Als grote verrassing heeft Jacob Bagman ook nog koetsjes geregeld om naar het stadhuis te gaan en de hele familie stapt pontificaal in. In het rijtuigje laat Ludo de nieuwe trouwringen zien en zoals verwacht mag worden, vindt Liza ze afschuwelijk. Het dorp is toch uitgelopen om het Hollands-Duitse paar te aanschouwen en de ambtenaar van de burgerlijke stand begint aan zijn mooie toespraak. Ludo heeft in de raadzaal ook Betsy Prins zien zitten en op slag wordt hij weer geil en verliefd op haar: ze is getrouwd met de plaatselijke dokter, maar hij is van alle meisjes die hij heeft versierd altijd het gekste op haar geweest. Halverwege wordt hij onderbroken omdat er een schot klinkt. Het blijkt dat Louis zichzelf heeft neergeschoten in zijn maagstreek. De ontreddering is nabij, terwijl de dokter pogingen onderneemt om het leven van Louis te redden, wat niet lukt. (Louis ziet ook alleen maar zwart als hij overlijdt en zeker geen honderden maagden; is hij toch weer bedrogen.) Ludo zit bij zijn broer en voelt in diens zakken: hij vindt een 1-regelig briefje met de tekst "Ludo nu is het tijd voor jou om te lijden". Hij spoelt dat later door het toilet: is het de wraakneming voor de gebeurtenis uit de oorlog toen ze Felix te vondeling hadden gelegd. Hij weet het niet: wel merkt hij dat Liza eigenlijk niets meer van hem wil weten. Haar ogen zijn geopend. Als ze terug is op haar kamer en haar bruidsjapon heeft uitgedaan, ziet haar moeder Kati dat ze een bloedvlek tussen haar benen heeft: ze is immers nog steeds ongesteld. Onmiddellijk benutten beide vrouwen de mogelijkheden van het moment: Liza wil liever niet trouwen met Ludo, maar wel financieel onafhankelijk zijn en Kati wil niet dat haar dochter met die Hollandse hansworst trouwt en belooft haar daarom een ruime maandelijkse toelage. De volgende dag rijdt de familie Bender (alleen Hans Matti stribbelt nog een beetje tegen) weer in de Mercedes naar "die Heimat". In plaats van een bruiloft wordt het gezin van Bagman nu geconfronteerd met een begrafenis in de duinen. Epiloog (blz. 345-365) In het nawoord wordt de lezer weer in contact gebracht met Felix Bagman die in augustus 2005 in Madrid woont. Hij is een op middelbare leeftijd een bemiddeld man; als afgestudeerd bioloog is hij in de graanhandel gegaan en hij had goed geboerd op de aandelenbeurs. Enige tijd ervoor heeft hij een hersenbloeding gehad, maar hij is er redelijk goed van af gekomen: hij trekt alleen nog wat met zijn linkerbeen. Successievelijk is iedereen van zijn familie overleden en via de terugblik in de epiloog horen we hoe het een ieder vergaan is. Hij zelf had een lange relatie met Violet achter de rug: aanvankelijk was alles heel goed tussen hen gegaan, later leidde ze een promiscue bestaan en het kwam tot een einde van de relatie toen bleek dat Felix onvruchtbaar was en Violet per se kinderen wilde. Toch was ze de enige vrouw van wie hij echt had gehouden en daarna had hij er nog ruim 200 bezeten. Maar de ideale vrouw kom je maar één keer in je leven tegen en dan moet je de kans grijpen. Felix is een week ervoor in Nederland geweest om zijn broer Ludo te laten cremeren. Bij de condoleance ontmoet hij Betsy Prins van wie hij weet dat ze na de bruiloft een verhouding met Ludo was begonnen: eerst stiekem en toen de dokter overleden was in het openbaar. Ludo was echter steeds meer aan lager wal geraakt: hij had het hotel van zijn ouders moeten overnemen, die zich in de schulden hadden gestoken, omdat het nu eenmaal moeilijk was om een hotel goed te exploiteren. Betsy vraagt hem die avond langs te komen en geeft hem bij dat bezoek alle documenten, herinneringen (inclusief rekeningen) aan hem mee. Het is het persoonlijke archief van Ludo en ze vindt het zonde als dat zomaar verdwijnt. Edo Novak was inderdaad een tijdje in Cuba geweest, maar blijkt later toch die communistische idealen te hebben ingeruild voor commerciële. Op de laatste bladzijde vertelt Felix nog iets over de Benders. Ze zijn tot hoge leeftijd bij elkaar gebleven. Op haar zeventigste was Kati ineens wel vlees gaan eten. Heel veel vlees zelfs. Liza heeft nog wat mannen mee naar huis genomen en steeds was er de afkeuring van Kati. "Ik kom nooit aan de man en ik krijg nooit kinderen", verzucht Liza als ze 36 is. "Quatsch, es is ja alles quatsch", antwoordt Kati. Op een zomerdag ontvangen de Benders een brief uit Holland, een brief van Felix. In opdracht van Kati wordt de brief niet geopend en meteen verbrand in de open haard. Zo krijgt ze de gouden broche met briljanten niet terug die wel in de envelop ingesloten zat en die blijkbaar ooit door Ludo gevonden is in het linnenkamertje. De asla wordt door een hulp in de huishouding bij de bouw van een appartementencomplex geleegd. Later zal de broche misschien ooit gevonden worden. Niemand zal dan ooit weten hoe het voorwerp daar gekomen is en wat voor seksueel genot de eigenares heeft ervaren in het linnenkamertje. Een vreemde slotzin besluit de roman: "Vandaar dat God in de schepping de mogelijkheid van zijn bestaan heeft opgenomen, om de mens tot troost te zijn en voor krankzinnigheid te behoeden".
Recensies De belangrijkste recensie is te vinden in "De Volkskrant" van 18 november 2005, getiteld "Bruidegom met harde sjanker". De recensent Arjan Peters is over het algemeen heel enthousiast over de roman. In de ondertitel staat: "Daverende klucht van Pieter Waterdrinker". "Zoiets gaf nog een hele heisa, eind jaren vijftig, als er een huwelijk werd aangekondigd tussen een Hollander en een Duitse. En al is Pieter Waterdrinker van 1961, als zoon van een Zandvoortse hotelier heeft hij er vast de naweeën van meegekregen. Van der Sloot) in Sint Petersburg en Moskou fictie ging schrijven, kon hij er goed mee uit de voeten. Ver weg van de Hollandse provincie met zijn heikneuters en betweters attaqueert hij met humor en een opzwepende stijl de mentaliteit die hem ooit omgaf. Dat lukt hem in zoverre, dat hij aan een moeizame worsteling met zijn afkomst ontkomt. Meer dan wat ook maakt Waterdrinker zich vrolijk, en voor een schets van de comédie humaine laat Nederland zich uitstekend lenen. Ook om zijn vierde proeve, de roman 'Duitse bruiloft', valt vaak te bulderen. Och arm, wat een klucht werd er opgevoerd toen een halve eeuw geleden de hotelierszoon Ludo Bagman in de badplaats - die in oorlogstijd wemelde van de NSB'ers - wilde trouwen met de Keulse worstfabrikantendochter Liza Bender. Na een uitvoerige analyse besluit Peters zijn recensie met: "Waterdrinker is een rasverteller die zijn lezers geen moment loslaat. Je zou wensen dat hij ook één van zijn vele brekebenen steviger vasthield en dat hij minder bang was voor zijn ernst, die zich laat raden zonder aan de oppervlakte te mogen komen. In zijn gejaagdheid om permanent te entertainen zit nog iets verkrampts. In de nabije toekomst kan hij ons als gerijpt schrijver écht versteld doen staan." In BOEK (jaargang 2, nummer 6, november /december 2005) krijgt de roman van de recensent (Mathilde van der Hoeven) een beoordeling met vier sterren, wat goed is voor de titel "aanrader". "Waterdrinker maakt er iets moois van, met een goed opgebouwde spanning, gedoseerde onthullingen uit het verborgen verleden van de hoofdpersonen en de familie. Het komt allemaal samen tijdens de geplande bruiloft, die dan ook op een drama uitloopt. Daarna is de spanning een beetje verdwenen en komt het boek snel tot een einde. Het is het enige minpuntje van een in veel opzichten intrigerend boek, dat ook een aardig beeld geeft van de maatschappij van de jaren vijftig en de verhouding tussen de Duitse en de Nederlandse burgers in die tijd." Over de schrijver Pieter Waterdrinker (pseudoniem van Pieter van der Sloot) Pieter van der Sloot (In Haarlem geboren in 1961) is een Nederlands journalist die nu (2005) als correspondent voor De Telegraaf in Moskou (Rusland) werkt. Hij studeerde Russisch en rechten. Onder het schrijverspseudoniem Pieter Waterdrinker schrijft hij romans. Rondom de roman "Danslessen" ontstond een rel, toen de Zandvoortse burgemeester Van der Heijden besloot een klacht in te dienen wegens smaad en antisemitisme. Van der Sloot werd door het gerechtshof in Amsterdam vrijgesproken en later voor de Hoge Raad weer. Wat zijn romans betreft debuteerde Waterdrinker in 1998 met "Danslessen" Zijn bekendste roman tot nu toe is “Een Hollandse romance “uit 2003. Hiervoor werd hij onlangs genomineerd voor de Gerard Walschap-prijs (een tweejaarlijkse prijs voor de letterkunde) In 2001 verscheen nog Liebmanns ring".