1. Zakelijke gegevens. Titel: Het schnitzelparadijs
Auteur: Khalid Boudou
Uitgever: Vassallucci
Jaar van uitgave: 2002
Eerste druk: maart 2001
Aantal bladzijden: 290
Land van herkomst: Nederland
Genre: Roman. 2. Eerste reactie. Keuze: Ik heb voor dit boek gekozen omdat mijn moeder het me aanraadde en de titel en het omslagplaatje erg grappig zijn. Inhoud: Ik vond het mooi maar lastig. De manier van taalgebruik is eventjes wennen, en er zijn af en toe stukjes die gewoon niet te volgen zijn. Uiteindelijk snap je het belangrijkste wel, en de schrijfstijl is ook wel heel grappig. De beschrijvingen zijn erg grappig, en soms zitten er erg grappige woordgrapjes in. 3. Verdieping. Samenvatting. Nordip verteld, en het is in de ik-vorm geschreven. Soms worden de gedachten van Nordip cursief tussen de tekst gezet bijvoorbeeld: ‘Ik begrijp Amimoem soms wel, o boy’. Het boek begint met een gefingeerd krantenartikeltje, waarin gemeld wordt dat er in het restaurant De Blauwe Gier in het plaatsje Opdeinen een flinke brand gewoed heeft. Pas aan het eind van het boek wordt duidelijk waarom. Het boek gaat over een Marokkaanse 18-jarige koffie-junk genaamd Nordip Doenia. Hij wil zijn leven gaan beteren nadat hij twee jaar lang niets anders heeft gedaan dan een beetje slapen en niksen. Daarom gaat hij in het restaurant de Blauwe Gier werken. Nordip ziet het als een stage. Hij wordt aangenomen om pannen te schrobben, waar hij dus geen cent mee verdient. Hij mag de hele dag alleen maar pannen schrobben, daarom wordt hij sopkop genoemd. Hij heeft een apart pannenhoekje, dat echt heel erg smerig is. Hij omschrijft het zo: "Hoe zou ik je een indruk kunnen geven hoe het er hier in mijn hoekje uitziet, waarmee zou ik het kunnen vergelijken? Een kleine vuilnisbelt? Een SM-studio voor extravagante bejaarden? Een duizelige modderpoel? Een bassin voor jonglerende bacteriën? Werkelijk, de bacteriën hebben in deze soeppolder tussen de muizenkeutels een eigen bacillenstaat opgericht, ze gaan hier naar school, in het schnitzellaboratorium, drinken gezamenlijk een pintje, doen aan carrièreplanning, organiseren wedstrijden wie het eerst bij de soep is, en doen toelatingsexamen voor de Hogere Bederfschool." Zijn collega’s komen regelmatig even bij Nordip in de pannenhoek zitten om te kletsen en over hun problemen te praten. Zo komt Nordip steeds meer te weten van de mensen die daar werken, en iets over een mysterieus spel. Er werken verschillende types in het restaurant zoals zijn neef Krimo, een rijkeluisdochter Agnes en een uitslover Amimoen. Niemand wil Nordip vertellen wat voor spel het is maar wel heeft hij al begrepen dat je ermee hogerop kan komen. Nordip weet dromer Krimo en Lieve Agnes aan elkaar te koppelen. Amimoen is hier nogal pissig over, zijn maten bedreigen Nordip. Nordip wil het spel ook een keer spelen, hierop antwoordt Amoemin dat hij de Blauwe Gier in brand zal steken als Nordip wint. Op een dag komt de FIOD het restaurant controleren. Meerman (de baas) blijkt schuldig te zijn aan belastingfraude en heeft zwartwerkers in dienst. Een aantal werknemers verlaat het restaurant, omdat het er een zooitje is. De eerste die de keuken verlaat is Krimo, tot iedereen verbazing omdat hij ineens zo brutaal optreedt. Krimo pakt zijn zangtalend weer op waar hij vroeger zo verschrikkelijk beroemd mee was. Nordip raakt erg geïnspireerd door het optreden van zijn neef die hij bijwoont. Dan ontstaat er een nog grotere crisis in het restaurant en dreigt de Blauwe Gier failliet te gaan. Nordip wordt verzocht het spel een keer te spelen, omdat ze nieuwe mensen nodig hebben. Het spel blijkt te zijn, dat hij een potje dammen tegen Wilhelm (de chef-kok) moet. Nordip heeft nog nooit gedamd, maar wint tegen de verwachting in toch het spelletje. Dit betekent dat hij het baantje van Krimo over mag nemen. Als Nordip naar huis gaat hoort hij Brandweersirenes. De brandweer is op weg naar de Blauwe Gier die in de fik staat. Tussen deze belangrijkste verhaallijn heen zitten nog andere stukken verhaal, die flashbacks zijn van Nordip uit Marokko, inclusief een deel van Krimo’s levensverhaal. Bij die flashbacks zitten ook stukjes flashback van toen Nordip net in Nederland was, en kennis maakte met zijn buurvrouw. Voor de lezer wordt er een verschrikkelijk beeld geschetst van mevrouw Malade maar uiteindelijk blijkt hij haar best wel liefgehad te hebben. (Als ze aan het einde van het boek sterft is hij helemaal van streek en tijdens het dampartijtje heeft hij een redelijk goede herinnering aan de tijd dat hij bij haar zat). Verder verteld Nordip ons hier en daar over zijn vorige grote liefde die hij verloor doordat hij alleen maar sliep. Onderzoek van de verhaaltechniek. Schrijfstijl: Hij schrijft heel omschrijvend waardoor je af en toe hele mooie beelden krijgt van de omgeving, of juist een duidelijk en grappig-dramatisch beeld van bijvoorbeeld zijn pannenhoekje. Het wel een beetje druk, en snel. Hierdoor zijn er hier en daar stukjes die ik niet snapte. Daarbij vertelde hij eigenlijk iets te weinig waardoor het niet echt te volgen was. Ook laat hij veel in het midden qua toon en emoties van de mensen. Er wordt veel gescholden maar soms is dat niet gemeen bedoeld en daar kom je dan pas later achter. Grappig is dat Khalid Boudou veel woorden gebruikt die ook door de personages gebruikt worden, hier en daar Arabisch ofzo. Achter in het boek heeft hij een lijstje gemaakt met de vertalingen van deze woorden. Plaats/ruimte: Het speelt zich af in het plaatje Opdeinen; voornamelijk in De Blauwe Gier. Af en toe ook bij Nordip thuis en in zijn straat. Maar ook in Marokko, waar het vooral om draait in zijn flashbacks. Tijd: Het vindt gewoon in deze tijd plaats. De vertelde tijd bedraagt ongeveer een jaar en ook nog veel flashbacks van de levensjaren van Nordip daarvoor. Verhaalfiguren: Nordip Doenia, de hoofdpersoon; Een 18-jarige Marokkaan die een leven wil opbouwen. Vader van Nordip, de vader van Nordip; Een traditionele Marokkaanse vader die zijn zoons het beste wil geven door in een welvarend land te gaan leven. Mevrouw Malade, de buurvrouw; een beetje zeurderig zielig oud vrouwtje. Krimo Doenia, Nordips neef; een geweldige muzikant en een dromer. (Lieve) Agnes, het nichtje van de baas van de Blauwe Gier, een rijkelui’s dochter die wil rebelleren, en verliefd op Krimo. Wilhelm, de chef-kok en de baas in de keuken, een beetje een heethoofd die niet tegen zijn verlies kan. Amimoen, een macho met problemen met zichzelf.
Opzoek naar de thematiek. Thema: De ontwikkeling van een Marokkaanse jongen in Nederland en de zoektocht naar jezelf. Ook liefde speelt een rol, want Nordip vindt dat hij nog niet klaar is voor de liefde. Nordip is op zoek is naar het leven, dat doet hij door te werken. Hij denkt in het hele verhaal aan Marokko en zijn vader en twijfelt. Het verband tussen de titel en het thema: Dat is er niet echt. De titel slaat op het restaurant waar Nordip gaat werken; de Blauwe Gier. Verder is het een beetje symbolisch voor een paradijs dat eigenlijk niets voorstel, een goedkoop paradijs. En dat is Nederland natuurlijk wel een beetje voor die Marokkanen die hun geluk hier zoeken. Het is zeker op de plek waar Nordip zit cultureel erg goedkoop allemaal. Plaats in de literatuurgeschiedenis. Voor het eerst gepubliceerd: Maart 2001
Schrijver: Khalid Boudou (1974) is geboren in Tamsamane, Marokko, en woont sinds jaar en dag in Tiel, dat door hem consequent wordt aangeduid als Tiel Aviv. Hij is hoofdredacteur van het Marokkaanse jongerentijdschrift ATARIK.NL, won in 1998 de El Hizjra Literatuur Prijs met het verhaal Stemmendans, en trad op tijdens Crossing Border 2000. won in 1998 de El Hizjra Literatuur Prijs met het verhaal Stemmendans, en trad reeds op tijdens Crossing Border 2000. Hij werkt momenteel als columnist bij het Algemeen Dagblad. Tijd waarin het is geschreven: Dat is deze tijd en dat is de tijd van problemen met de “Marokkaantjes” en een verharde maatschappij. Voor immigranten is het moeilijk om te wennen aan onze maatschappij en komen vaak in de moeilijkheden, zeker de jongeren die tussen wal en schip vallen door geen Nederlander én geen Marokkaan te zijn. Ze zijn erg in de war en in de knoop met hun identiteit, en dat dus erger dan jongeren die wel een duidelijke cultuur hebben waar ze bij horen. Dit komt erg terug in dit boek. Typerend voor de schrijver? Dat is moeilijk te zeggen omdat hij nog maar 1 boek heeft geschreven, namelijk deze. Toch kan je wel een beetje zeggen dat het typerend is, omdat hij zelf ook een Marokkaanse achtergrond heeft. Typerend voor de tijd? Ja, wel een beetje. De snelle schrijfstijl is wel iets van deze tijd, en veel harde taal is ook iets dat erg geliefd is bij de jonge schrijvers. 4. Beoordeling. Ik vond het een leuk boek! Grappig, maar ook diepzinnig. En het was ook spannend. Toch vond ik het hier en daar lastig te volgen en dat vond ik wel jammer. Verder is het een beetje een hard verhaal waar ik af en toe een beetje moedeloos van werd. Ik denk dat ik een aantal grapjes heb gemist. Wel vind ik het een origineel boek, met een erg aansprekend onderwerp! Ik raad het zeker aan veel mensen aan. Het is even wennen, maar het is zeker een mooi boek waar je ook in je eigen ontdekkingsreis naar jezelf wat aan kunt hebben. Ook stimuleert het zeker je kritische kijk op de wereld. Het leert je ook beter te kijken, en eerder in te grijpen.