Verwerkingsopdracht: Maak een verslag over wat je geleerd hebt over het land en de cultuur waar het boek zich afspeelt. Vergelijk ook met feitelijke gegevens uit andere bronnen, bv. Een encyclopedie. Het boek De zwarte met het witte hart is een historische roman. Arthur Japin heeft het verhaal geconstrueerd aan de hand van de feiten waarover hij beschikte. De hoofdpersonen hebben echt bestaan. Arthur Japin heeft zelf veel onderzoek gedaan voor hij het verhaal schreef. In het boek zelf wordt veel over de achtergrond en de cultuur van Kumasi verteld. Één van de dingen die steeds terugkomt in het boek is het verhaal dat de prins Aquasi aan zijn kleinkinderen vertelt: “Twee takken brak Osei Tutu van de kuma-boom. Hij plantte ze in de aarde, een eind uit elkaar. De ene tak paste zich goed aan. In die nieuwe grond – asi in het Twi – schoot hij wortel. Hij botte uit en droeg vruchten. De andere tak kwijnde weg, verdorde en brak. Osei Tutu bouwde zijn hoofdstad op de plek waar de kuma opbloeide. Kuma-Asi, de grond onder de kuma-boom, is mijn geboortestad. Kumasi, zetel van de machtige Asantehene der Ashanti.” Dit verhaal is niet verzonnen door Arthur Japin, maar is een ware mythe over het ontstaan van Kumasi. Je krijgt door dit fragment ook meteen te weten wat de taal van de Ashanti was, namelijk het Twi. Het Twi was ook een heiligdom
In het boek wordt ook verteld over de stof “kente”, een kleurrijke grote omslagdoek die bestaat uit allerlei verschillende aan elkaar genaaide geweven lapjes met geometrische patronen. Het weven ervan is een ingewikkeld proces, waarvan de geheimen voorheen van familie op familie werden doorgegeven. Er bestonden vroeger twee soorten kentes: de N'tama en de Asasia. De Asasia was van pure zijde van de beste kwaliteit en mocht alleen gedragen worden door leden van de koninklijke familie. Sommige patronen reserveerden de Ashanti speciaal voor henzelf, deze verschenen dan ook nooit op de kentes die in de handel kwamen. De N'tama was gemaakt van katoen en mindere kwaliteit zijde en mocht gedragen worden door het 'gewone' volk, dat echter wel rijk genoeg moest zijn

om een kostbare kente te kunnen betalen. Het bezitten van een of meerdere kente-doeken geldt als een statussymbool. Een deel van de cultuur in Kumasi is ook het rijmen en zingen. Dit komt in het boek sterk naar voren. Bij ieder rijm hoort een adinkra, een traditioneel symbool. Ieder patroon symboliseert zijn eigen wijsheid, die het kind wordt toegezongen vanaf het moment dat het de lijnen herkent in de omslagdoek van zijn moeder. Dit is een fragment van de laatste avond die Kwame en Kwame (dan nog Aquasi) doorbrachten in Kumasi: “Die nacht brachten Kwame en ik gescheiden van elkaar door in de armen van onze ontroostbare moeders. Meer dan haar gezicht herinner ik me de doek die mijn moeder droeg. De symbolen op de stof, waar ze mijn hoofd tegen haar lichaam drukte, strakgespannen door haar heftig ademhalen. Woorden van afscheid zijn evenmin blijven hangen, alleen de cadans van een lied, gezongen met horten en stoten. Ik stel het me tegenwoordig zo voor: zij op de grond, knieën over elkaar, ik in haar armen, suf, terwijl ze het adinkra-symbool van Anansi, een zon met vijf stralen, voor me zingzegt: Kinderen van de spin Anansi zijn wij
En de wijde wereld is ons web
Liefde, lust of lot
Brengt ons naar de verste punten
Waarheen we in dat wereldweb ookgaan
Overal zijn er draden om te grijpen
En draden om los te laten” Ik vind dat met dit stukje wel duidelijk wordt hoe belangrijk het zingen van de moeder en het zingen op zichzelf in de cultuur van Kumasi was. Vanuit Kumasi ontstond een levendige handel tussen de Ashanti en de Nederlanders, die eeuwenlang werd voortgezet. Commentaar bij de recensie: “Van overdocumentatie…schools uitpakt.”: Ik had tijdens het lezen niet het idee dat Japin zijn roman strikt volgens bepaalde regels had geschreven. Ik had ook niet het idee dat Arthur Japin zo graag belangrijke literatuur wil schrijven, maar gewoon dat hij een mooi verhaal wilde vertellen. “Maar het…te zien.”: Ik vind juist helemaal niet dat het verhaal overkomt alsof Japin Kwasi als een heel tragisch geval wil laten overkomen. Hij wil volgens mij juist laten zien dat het aan de oppervlakte misschien wel mooi leek, om te dineren met Multatuli en te flikflooien met prinses Sophie, maar dat het eigenlijk helemaal niet zo een leuk leven was als je in eerste instantie zou denken. Ik vind dat de recensent op de oppervlakte blijft hangen, terwijl het goede van het boek juist is dat Arthur Japin daar doorheen prikt. “Hij had…moeten ingrijpen”: Ik ben het hier wel een beetje met de recensent eens, omdat het soms leek alsof ik een geschiedenisles aan het lezen was. Natuurlijk is het leuk en noodzakelijk om was van de achtergrond te weten, maar soms ging Arthur Japin hier een beetje te ver in. Persoonlijke beoordeling: Ik vond het een heel mooi geschreven boek. Ik had al eerder een boek van Arthur Japin gelezen (“een schitterend gebrek”) en vond dat zo een mooi boek dat ik De zwarte met het witte hart op vakantie heb gelezen. Het was ook een boek waar ik me niet los van kon maken, net als bij een schitterend gebrek. Ik zat midden in Parijs en toch kon ik het boek niet naast me neerleggen. Er zitten stukjes in het boek die zo mooi geschreven zijn dat ik er soms echt ontroerd van raakte. Zoals dit fragment: “Had men ons gekneveld en openlijk tekortgedaan, dan hadden we kunnen vechten. Dan waren we sterk geworden. We hadden ongetwijfeld verloren, maar verloren hebben we toch. Nu heeft men ons getolereerd. Dat is onvergeeflijk. Als je iemand niet van harte kan omarmen, heb dan de moed hem te verstoten” Dit is maar één van de vele mooi geschreven stukken uit De zwarte met het witte hart. Het verleden en het heden wordt afgewisseld in het boek. Ik vind dat Arthur Japin dit goed heeft gedaan. Hij heeft het in delen opgedeeld en het verhaal wordt eigenlijk verteld door de oude Kwasi. Soms kreeg ik wel een beetje het idee dat ik in een geschiedenisles zat, omdat ik zoveel informatie achter elkaar kreeg over het land en de cultuur. Hoewel het soms een beetje veel was, stoorde het me niet heel erg tijden het lezen.
Leesverslag
Beschrijving Arthur Japin, De zwarte met het witte hart, Amsterdam, Uitgeverij De Arbeiderspers, 1997, 1e druk 1997 Samenvatting: Als een soort onderpand voor een handelscontract tussen de Ashanti en de Nederlandse regering, worden Kwame en Kwasi, twee prinsjes, meegegeven aan de Nederlanders om in Nederland hun opvoeding te genieten. Ze worden zomaar van huis en haard weggerukt en komen in Delft in een kostschool. Beide blijken ze erg goed te kunnen leren, en bovendien blijkt Kwame ook nog bijzonder creatief te zijn. Ze zijn een bezienswaardigheid in Holland en worden ook regelmatig uitgenodigd op het koninklijk huis. Kwasi wordt verliefd op de prinses, maar die trouwt met een groothertog. Beide jongens gaan studeren, maar na een jaar gaat Kwame in het leger, en hij wordt aan de kust van Ghana geplaatst. Hij wil naar huis terug, maar de vader van Kwasi (de koning) wil hem niet ontvangen omdat hij zijn moedertaal is verleerd. Drie jaar lang blijft Kwame in het legerkamp en hij leert zichzelf allemaal woordjes Twi aan. Één avond praat hij alleen Twi en de volgende dag schiet hij zichzelf dood. Kwasi heeft dan zijn studie Mijnbouwkunde afgemaakt en vertrekt naar Java om een baan te vinden. Hij wordt daar secretaris van iemand anders, en hoe vaak hij ook om zelfstandigheid vraagt, hij krijgt het niet. Pas als hij naar Nederland gaat om zijn zaak te bepleiten krijgt hij een stuk grond toegewezen, maar eigenlijk mag het die naam niet dragen. Als hij het na vijftig jaar toch tot iets bloeiends heeft weten te maken organiseert iemand een jubileumfeest voor hem. Waar ook de commandant is die hen heeft weggevoerd. Van hem krijgt hij te horen waarom hij altijd werd tegengewerkt. Dit was omdat mensen vonden dat het schadelijk was voor de samenleving als iemand met een zwarte huid een belangrijke functie zou hebben. Kwasi wordt niet boos of verdrietig, want hij hoort deze dingen al zijn leven lang. Interpretatie Genre: het is een historische roman, omdat het eigenlijk een geschiedenisverhaal vertelt over een Kumasi en over Kwasi en Kwame. Taalgebruik: Ik vond de taal heel goed te begrijpen, hij gebruikt geen heel lange zinnen en maakt de zinnen niet te moeilijk. Ik vind juist dat hij de zinnen heel mooi formuleert en het op een manier brengt die je aandacht vasthoudt. Titel: De titel slaat op Kwasi. Hij wordt in Nederland duidelijk als een zwarte ervaren, terwijl hij al het mogelijke doet om maar zo Nederlands/ wit mogelijk te worden. Hij wil zijn Afrikaanse verleden het liefst compleet vergeten. Dit wordt vaak in het boek beschreven: “Ik kneep mijn slechte oog dicht. Ik doofde de lamp om de schittering te
doen minderen. Maar wat ik ook probeerde, ze bleven allebei zichtbaar, Kwasi en Aquasi. Zwart, wit, zwart, wit, zwart, wit. Zo draagt die ene afbeelding twee jongemannen in zich, een blanke met
een zwarte schaduw, een donkere met een witte zielenschim. Twee
mannen, de één gedoodverfd door de ander, in één portret vereeuwigd. Die mannen ben ik allebei geweest.” “Op een dag zat ik, als jongeman, op mijn vaste bank in het park bij
Weimar, dat naar mij Ashanti’s Höhe wordt genoemd. Ik liet twee van
de kinderen, een jongen en een meisje, die daar altijd aan het spelen
waren, paardjerijden op mijn knie. Het meisje streelde mijn wang en zei: ‘jij, zwarte met je witte hart.’ Ik wist niet wat haar te antwoorden van ontroering. Toen keek ze in
de palm van haar hand of ik niet had afgegeven.” motto: niet aanwezig

opbouw: Het boek is ingedeeld in vijf delen, en bevat een nawoord dat de historische feiten over de hoofdpersoon belicht. Deel één heeft drie hoofdstukken, deel vijf vier, en deel twee tot en met vier heeft elk één hoofdstuk. De lengte van de delen verschilt sterk, net zo als de lengte van de hoofdstukken. In totaal bestaat het boek uit 420 bladzijden, inclusief nawoord. Opdracht: niet aanwezig
Thema: Wat er gebeurt als je moet kiezen tussen een cultuur die je kent, maar ver weg is, en een cultuur die vreemd, maar dichtbij is. Kwame koos voor zijn eigen cultuur, maar hij werd door de Nederlandse cultuur toch zo veel beïnvloed dat hij zijn eigen cultuur verleerde en Kwasi koos er zelf voor om zich aan te passen, maar vergat zo de gezichten van zijn geliefden. Het gaat dus eigenlijk ook over de zoektocht naar je eigen identiteit. Motieven: Een van de belangrijkste motieven in dit boek is het verschil tussen zwart en wit. Zelfs in de titel wordt dit motief naar voren gebracht. “De zwarte met het witte hart.” Het hele boek gaat eigenlijk over dat verschil, en dan niet alleen over hoe de buitenwereld ertegen aan kijkt, maar ook over de innerlijke strijd die Kwasi en Kwame voeren om hun eigen identiteit te vinden. De vraag of je binnenkant ook zwart of wit is staat centraal. Verteltechniek Perspectief: Het verhaal wordt verteld door een ik-verteller. De ik-verteller is in dit geval Kwasi Boachi, alleen deel 4 zijn dagboekfragmenten van Kwame. Tijdsaspect: Het hele boek is eigenlijk een soort flashback, die verteld wordt door Kwasi. Af en toe gaat het boek terug naar het heden, namelijk als Kwasi als oude man en opa aan het woord komt. Personages: Kwasi/ Aquasi
Kwasi is een Afrikaanse prins, die naar Nederland komt om daar westers opgeleid te worden. Hij probeert zich zo goed mogelijk aan te passen. Zelfs de grootste vernederingen ondergaat hij liever dan in opstand komen. Zoals hij zijn neef in een brief mededeelt; ‘Jij verweet me dat ik een te dikke huid heb en me alles maar laat welgevallen. Het tegendeel is waar. Het schild dat mij beschermt, is te dun. Het laat de kleinste gevoeligheden door. Ik heb alleen afgeleerd kwaad te worden, waardoor het voor anderen lijkt of je niet te kwetsen bent.’ In Indië begint hij zelfs een soort kameraadschap te voelen voor Cornelius, zijn ‘beul’. Door de jaren heen blijft hij naïef, en pas aan het eind van zijn leven komt hij erachter dat hij ‘doodnormaal’ gediscrimineerd werd. Hij blijft zijn hele leven alleen, zelfs zijn goede vriendin Sophie verraad hem. Ook met de Indonesische vrouwen trouwt hij niet, echter heeft hij wel kinderen bij enkelen. Uiteindelijk legt hij zich bij zijn lot neer. Kwasi wordt round weergegeven
Kwame/ Quame
Kwame is de neef van Kwasi, en kroonprins. Kwame is het tegenovergestelde van zijn neef. Hij heeft veel kritiek op de Nederlandse cultuur, en wil zich eigenlijk helemaal niet aanpassen. Hij verwijt Kwasi dat hij zijn eigen volk vergeet, en is vastbesloten naar Afrika terug te keren. Zodra hij daar aankomt, blijkt hij zeer vervreemd te zijn geworden van zijn land, zelfs zijn moedertaal is hij verleerd. Hierdoor wordt hij door zijn oom verbannen en wordt ontzegd van zijn troon. Na dit bericht gaat het steeds slechter met hem, en uiteindelijk pleegt hij zelfmoord. Kwame wordt round weergegeven. Inhoudelijke samenhang Situering: Het verhaal speelt zich deels in Afrika, (daar begint het verhaal) deels in Nederland, en deels op Java en Nederlands- Indië af. De streek heeft veel invloed op het verhaal, omdat de twee hoofdpersonen constant in een strijd zitten tussen Afrika en Nederland. Ruimte: De ruimte speelt een grote rol in het verhaal. Kwame en Kwasi komen van het platteland, en zijn gewend aan Afrika. Als ze in Nederland in de stad terecht komen is dit een grote verandering voor ze. Deze plek kan de jongens meer opleiding bieden en heeft dus gezorgd voor een andere ontwikkeling dan de ontwikkeling die ze op het platteland van Afrika tot hun beschikking hadden. Tijd: De gebeurtenissen spelen zich af tussen 1836 en 1862, en in 1900. Dit zijn eigenlijk twee verhalen die door elkaar lopen, 1900 is het nu, de daarvoor genoemde periode bestaat uit herinneringen. Deze tijdsopbouw heeft een spanningverhogende functie. Door in Java 1900 te beginnen wordt de interesse van de lezer gewekt. Hij wil erachter komen hoe het kan dat een zwarte prins eenzaam en verlaten in Indië zit. Door telkens meer te vertellen over het verleden krijg je steeds meer inzicht in de geschiedenis van Kwasi, en wordt het bedrog dat hem is aangedaan stukje bij beetje ontrafeld. Milieu: Het speelt zich af in een koninklijk milieu. Dit heeft een grote invloed op het verhaal, want ze werden alleen naar Nederland gestuurd omdat ze de twee prinsjes van Kumasi waren. Als ze dat niet waren geweest, was hun geschiedenis dus heel anders gelopen.