Een barbaar in China door Adriaan van Dis

Samenvatting Het boek “een Barbaar in China” is een reisverslag. Hierin beschrijft Adriaan van Dis zijn hele reis en wat hij van die dingen vind die hij ziet. In het voorwoord bezoekt Adriaan een eethuis in Amsterdam waar hij een Chinese serveerster vertelt dat hij de zijde route gaat volgen. Hij gaat per vliegtuig naar Hongkong en dan naar Shanghai, Peking en Xian. De route die al twintig eeuwen oud is werd gebruikt door de Chinezen om zijde, papier en porselein naar de Romeinen te brengen, in ruil hier voor kregen de ze wijn, graan en katoen.Enige godsdienstige stromingen kwamen ook langs deze weg naar China: het boeddhisme, het christendom en het jodendom, de islam. Van Turpan naar Kashgar De reis begint met een busreis van Turpan naar Kashgar. Adriaan weet met moeite een kaartje te kopen. Want Chinezen houden niet zo van vreemdelingen in verband met het communisme. Als een vreemdeling vraagt om een kaartje is het antwoord steeds: 'Mei you'. Dit betekent: hebben we niet, nee. De busreis is niet bepaald comfortabel, Iedereen rochelt op de grond en een oud vrouwtje gebruikt zijn schouder als een zacht kussen. Hij komt in de bus een Japanner tegen,Minoroo. omdat de Japanners 1500 jaar geleden hun schrift uit China hebben gehaald, kunnen beide volken elkaars taal lezen, maar niet verstaan. Minoroo schrijft dus op zijn hand wat hij wil vragen. Hij krijgt schriftelijk antwoord. De reis duurt 4 dagen en er wordt vaak gestopt om te eten, want de restaurants betalen de chauffeur van de bus om bij hun te stoppen. Adriaan heeft veel moeite met de taal, Als hij vraag om thee krijgt hij een bord rijstepap. En op stations wijst men hem nooit naar het juiste perron. Als Adriaan in verband met de kou een trainingspak wil kopen en niet geholpen wordt, klimt hij over de toonbank, grist het pak van de plank en smijt het geld neer. Eten is voor Chinezen erg belangrijk. Adriaan eet zoveel mogelijk in gewone restaurants; het eten is erg goed. De Chinezen gedragen zich tijdens de maaltijd nogal onsmakelijk: ze slurpen , schransen, boeren en laten winden, naar hartelust. In de hotels is de dienstverlening slecht en aan onderhoud wordt weinig gedaan. Adriaan verklaart dit uit 'communistische sloddervosserij'.
Van Xian naar Lanzhou Xian is het eindpunt van de zijderoute. Als Adriaan probeert een zijdeplantage te bezoeken, verzinnen de Chinezen allerlei smoesjes om maar geen buitenlander op hun plantages te krijgen. Want eigenlijk hebben vreemdelingen geen recht om de rupsen te zien. Uiteindelijk vindt hij een iemand die hem wel zijn zijdeplantage wil laten zien. Hij kweekt de rupsen nog op een oud Chinese manier: Hij heeft de eitjes van de rupsen op een riem die hij draagt. ‘s Avonds maakt Adriaan een wandeling door Lanzhou. Twee meisjes vragen aan hem of hij even met ze wil praten. Het blijkt dat ze bij een groep horen, die andere talen wil leren. Het wordt hem verteld dat ze binnen die groep alleen maar vreemde talen spreken maar dat geloofd hij niet. Als hij naar zijn hotel loopt blijkt het toch waar te zijn. In de verte hoort hij Frans, Engels, Japans en andere vreemde talen maar geen woord Chinees. De volgende dag bezoekt Adriaan het Labrang-klooster, een Tibetaanse gemeenschap, vlak bij Lanzhou. In het klooster is er bijna alleen maar voedsel te vinden dat is gebaseerd op yak vlees of boter. Zijn gids vertelt hem dat hij in de kamer van hun “Levende Boeddha” slaapt. Dat is een reïncarnatie van Boeddha. Maar als Adriaan de levende Boeddha wil zien, verzint zijn gids een hoop smoesjes. Later komt Adriaan erachter dat de levende Boeddha gewoon in Lanzhou werkt. Hij is verbannen uit Labrang. Van Lanzhou naar Turpan Adriaan reist met een trein naar het westen. Het reizen per Chinese trein doet hem denken aan zijn kinderjaren, toen hij elke winter met Bello (het treintje tussen Bergen aan Zee en Alkmaar) naar school ging. Bij een station bedelen kinderen aan de raampjes van de trein. De passagiers gooien halve sinasappels en kokend water naar hun, en lachen ze uit. Adriaan geeft ze een appel. Adriaan had de wagonbediende gevraag hem 20 minuten voor de trein bij zijn station kwam wakker te maken. Maar de trein was veel eerder bij het station dan verwacht en Adriaan had maar een minuut om zijn spullen te pakken en uit te stappen. In de haast verloor hij z’n kaartje. Toen hij geen kaartje kon laten zien, dachten de controleurs dat hij een zwartrijder was en wordt hij hardhandig met de andere zwartrijders in een cel gegooid. Met moeite wist Adriaan zijn boete te betalen om zo vrij te komen. Van Kashgar naar Khunjerab probeert Adriaan mee te rijden met een vrachtwagen chauffeur. Dat kost hem 800 yuan “and shoe”. Adriaan vindt het niet zo erg om zijn schoenen weg te geven. Later blijkt dat de chauffeur geen “shoe” bedoelde, maar “you”. Na een klap op z’n kop van Adriaan, hoeft het niet zo nodig meer. Van de Khunjerab naar Karimabad De tocht door de bergen is gevaarlijk: de weg is smal en slecht, een steenlawine treft de jeep. In Gulmit verlaat Adriaan de jeep om van het zeuren van Silberman (zijn reisgenoot) af te zijn. Hij neemt zijn intrek in een simpele herberg. Gulmit ligt in Hunza, een bergkoninkrijk dat zich in 1974 bij Pakistan heeft aangesloten. Shah Bahadur, de herbergier, zorgt ervoor dat Adriaan met een vrachtwagen verder kan. De schrijver komt van de Hunza-vallei in Karimabad. Hij is weer in het land van vork en messen en neemt afscheid van zijn stokjes. De volgende dag koopt hij ze weer terug. Leeservaring Onderwerp Het onderwerp sprak me aan omdat het een onderwerp was dat verder eigenlijk nooit gebruikt was. Door het lezen van dit boek heb ik een hoop geleerd over de Chinese cultuur, en ben ik anders gaan denken over Chinezen. Ik had nog nooit eerder een reis verslag gelezen en de manier van het uitwerken van het onderwerp was voor mij dan ook nieuw. Ik ben het eens met de mening die Adriaan van Dis aan het eind heeft over Chinezen. De aandacht is over het algemeen goed verdeeld over de onderwerpen.
Gebeurtenissen Aangezien het verhaal een reisverslag is gebeuren er steeds nieuwe dingen en blijft het verhaal dus boeiend. De gebeurtenissen komen niet altijd logisch uit elkaar voort. En er gebeuren soms onverwachte dingen, die leiden tot ironische situaties. Ik vind de gebeurtenissen boeiend want er wordt veel verteld over de Chinese cultuur. Ook is het vrij humoristisch omdat de antwoorden van de Chinezen op vragen van Adriaan van Dis soms nergens op slaan, En daardoor verliest Adriaan van Dis soms zijn geduld en doet hij vreemde dingen. Het verhaal is ook geloofwaardig omdat alles wat Adriaan van Dis mee maakt echt gebeurd kan zijn. De gebeurtenis die het meeste indruk op me heeft gemaakt is die dat als Adriaan van dis een treinreis maakt van Lanzhou naar Turpan de trein stopt op een station, en er dan bedelende kinderen onder de raampjes van de trein komen staan. Die kinderen worden toegeworpen met halve sinasappels en kokend water. Er is niet echt een probleem thema in dit boek. Als ik toch iets zou moeten aanwijzen dan zou ik zeggen de confrontatie van Dis met China, haar cultuur en haar inwoners. Personages De hoofdpersoon is geen held en ik zou ook op niemand uit het verhaal willen lijken. Want bijna alle belangrijke personages beschrijft hij negatief. Behalve een van zijn gidsen waar hij dan ook verliefd op is, De chinezen hebben enige eigenschappen die ik verafschuw. Ze lachen bijvoorbeeld om andermans leed. De personages worden op zon manier beschreven dat je niet precies weet hoe ze er uit zien maar je ze toch voor je ziet. De Chinezen geven vaak onrealistische antwoorden op vragen van Adriaan van Dis. Je komt het meest te weten over Adriaan van Dis zelf en zijn
gidsen. Hun persoonlijkheid word meestal uitgebreider beschreven.dan hun uiterlijk. De informatie die je over de personen krijgt is meestal Genoeg om hun gedrag te begrijpen. Ik ben het vaak eens met de beslissingen van Adriaan van Dis maar ik snap meestal niet waarom de Chinezen de Beslissingen maken die ze maken. Adriaan verliest soms zijn geduld als Chinezen hem zijn zin niet geven of hem slappe smoesjes geven. Dan doet hij vreemde dingen. Daar zie ik mezelf niet echt voor aan. Ik vind soms de manier die Adriaan van Dis gebruikt om zijn problemen optelossen niet echt goed. Soms wordt hij agressief en dat reageert hij dan af op objecten. Toen hij bijvoorbeeld zijn zin ergens niet kreeg werd hij zo kwaad dat hij tientallen dollarbiljetten verscheurde en ze daarna in slikte omdat hij ze geen enkel aan elkaar geplakt dollar biljet gunde. Bouw Ik vind het verhaal niet echt spannend maar dat heeft de schrijver er ook niet mee bedoeld. Het verhaal is echter wel boeiend omdat je veel nieuwe dingen leert. Bijvoorbeeld het gedrag van de chinezen en je leert ook veel over hun cultuur. De bouw van het verhaal is niet echt ingewikkeld, soms moest ik wel een bladzijde twee keer lezen om iets echt goed te begrijpen. Er zitten wel enkele terugblikken in het verhaal maar dat word van tevoren aangekondigd. Ze worden gebruikt om iets wat hij vertelt te verduidelijken. Aan het eind is alles duidelijk en zijn er geen open plekken meer. De bouw past eigenlijk niet echt goed bij het onderwerp. Want bij een reisverslag verwachtte ik eerder lange ingewikkelde zinnen die veel moeilijke woorden bevatten. Echter werden er weinig moeilijke woorden gebruikt en geen lange zinnen. Taalgebruik Ik vind het verhaal vrij makkelijk te lezen vanwege het beperkte gebruik van moeilijke woorden. Ook gebruikte Adriaan van Dis korte zinnen en werd bij woorden die hij in het Chinees schreef uitgelegd wat het betekende. Eerste reactie Ik vind het boek echt want alles wat hij beschrijft kan echt gebeurt zijn en is ook echt gebeurt. Ook vind ik het een leerzaam boek want je leert veel over de Chinese cultuur. Het boek was vrij eenvoudig, De schrijver gebruikte korte zinnen en weinig moeilijke woorden. Verwerkingsopdracht Schrijfopdracht 6: Stel je voor dat je journalist bent en de hoofdpersoon interviewt. Bedenk passende vragen. De antwoorden moet je afleiden uit het verhaal. Schrijf daarna het interview. Vraag 1: In uw boek heeft u het over bureaucratie. Wat bedoelt u daarmee? Daarmee bedoel ik de kleingeestigheid van ambtenaren zoals bijvoorbeeld die keer in Kashgar, toen bij de bank de caissière mij een uur treiterde met het controleren van mijn paspoort en het natellen van afschriften van eerdere transacties. Vraag 2: Wat voor niet-westerse gewoontes zijn u opgevallen in de Chinese cultuur? Veel, o.a. het eten. Eten heeft een belangrijke plaats in het leven van een Chinees. De regering telt het volk in monden i.p.v hoofden. Chinese eten 2 keer per dag, smakkend, slurpend, spugend, warm. Dat zijn tekenen van tevredenheid. In de trein kom je altijd levende kippen tegen, gedroogde vis gaat van hand tot hand en meegebrachte etenswaar wordt genuttigd. Vraag 3: U beheerst de Chinese taal niet. Hoe communiceerde u met de Chinezen? Via mijn gidsen en met handen en voeten en ik kende enkele zinnen in het Chinees zoals "Goede morgen", "Goede avond" en "Heeft u thee?". In Lanzhou ontmoette ik een groep jongeren die engels sprak. Met hen sprak ik over de cultuur, politiek, abortus en de pil.
Informatie leven schrijver Geboren: 1946
Debuut: Nathan Sid (1984, novelle) Genres: Roman, novelle, reisverhaal, toneel
Bijzonderheid: Toen de KLM zich huiverig toonde Salman Rushdie te vervoeren, dreigde Van Dis zijn Airmiles in te leveren en het publiek op te roepen hetzelfde te doen. Dat deed wonderen. Citaat: 'Ik voel het als een sensatie om op de scherpte van het mes te wandelen, me in donkere holen te begeven, met boeven om te gaan. Maar de meeste avonturen spelen zich in m'n geest af.' (Trouw, 1-9-1986) Recent werk: Indische duinen (1994, roman), Palmwijn (1996, Boekenweekgeschenk), Een deken van herinnering (1998, essay), Totok (1998, poëzie) Dubelliefde, geschiedenis van een jongeman (1999, roman), Op oorlogspad in Japan (2000 , novelle)