Over het boek
Het boek heeft 216 bladzijdes. Het is de eerste versie en het hoort tot het genre avonturen.
Personen
Er zijn vier hoofdpersonen, maar de meest belangrijke is Dicey van 13. Haar broertjes en zusje James van 10, Maybeth van 9 en Sammy van 6, zijn ook belangrijke hoofdpersonen.
Dicey en James hebben heel donker haar en Maybeth en Sammy blond.
James is de slimste van het stel. (Citaat:) “Ik wist alle antwoorden op school,” zei hij trots. (einde citaat)
Dicey is vooral praktisch, Maybeth is heel stil en verlegen. (Citaat:) “Je bent zeker de hele tijd bij de juffrouw gebleven?” vroeg Dicey. “Ja,” zei Maybeth, met een verlegen stemmetje, met een verlegen glimlachje. (einde citaat)
Sammy is een druktemaker. (Citaat:) Sammy eiste meer en meer aandacht “Ga mee,” zei hij. “Laten we gaan ballen. Zullen we om het hardst lopen op de stoep?” Hij wilde na het eten met Dicey stoeien en ze moest hem iedere avond komen instoppen. (einde citaat)
Er zijn nogal wat bijpersonen: Liza Tillerman (hun moeder), Edie, Lou, Zwampie, Stewart en nicht Eunice.
Hun moeder doet niets in het verhaal, maar het hele verhaal draait wel om haar.
Ze komen Edie en Lou tegen op een camping, Zwampie vindt hen in een park en neemt hen mee naar zijn kamer. Bij nicht Eunice gaan Dicey, James, Maybeth en Sammy wonen voor een tijdje.
Inhoud
Dicey, James, Maybeth en Sammy Tillerman zijn 4 gelukkige kinderen. Ze wonen met hun moeder in een huisje aan de zee in Provincetown. Hun vader is weggelopen toen Dicey 2 was. Midden in de nacht gaan ze met de auto naar een tante van hun moeder, tante Cilla. Ze woont in Bridgeport. In Peewauket, vlak bij Provincetown, stopt hun moeder en gaat een winkelcentrum in. Ze blijft een hele dag en een nacht weg en komt niet terug.
Ze weten niet wat hun moeder doet en waar ze heen is. Ze blijven, op Dicey’s aanraden een nacht in de auto. Als ze dan nog niet terug is, besluiten Dicey en James dat ze met z’n vieren naar tante Cilla gaan. Maybeth wil wel mee, maar de eigenwijze Sammy niet. Hij wil wachten op hun moeder. Maar Dicey krijgt hem toch zover door te zeggen dat hun moeder waarschijnlijk bij tante Cilla is, ook al weet ze dat het niet zo is.
Dan gaan ze op stap. Ze hebben niet veel geld: maar zeven dollar.
Ze kunnen niet met de bus, want dat zou bij elkaar ter duur zijn. Dus ze moeten wel lopen. Bijna elke avond maken ze een klein vuurtje en maken daar wat eten op klaar wat ze gekocht hebben. Ze overnachten op allerlei plaatsen; de eerste nacht op de veranda van een onbewoonbaar verklaard huis, op het terras van een strandpaviljoen en bij een camping aan het strand. Daar komen ze twee jonge mensen tegen, Edie en Lou, die eigenlijk Louis heet. Dicey wil niet dat mensen weten dat zij als meisje met een stel jongere kinderen op stap is zonder ouders, daarom zegt ze tegen Edie en Lou dat ze Danny heet.
Op een gegeven moment staat James op een rots en zwaait naar Dicey. Dan verliest James zijn evenwicht en valt naar beneden. Hij denkt zelf dat hij een
hersenschudding heeft. Ze moeten een paar dagen blijven. Ondertussen vindt
Sammy twee keer een tas vol met eten, waardoor het geldprobleem minder wordt. Ze hebben heel veel plezier met Edie en Lou. Ze hebben nauwelijks geld voor eten, dus gaan ze allemaal dingen doen om geld te krijgen. Dan hebben ze weer geld. Na een lange reis komen ze, midden in de nacht, half 2, bij een groot park aan. James, Maybeth en Sammy gaan in de bosjes slapen, terwijl Dicey de wacht houdt. Dan komt er een man op Dicey af. Hij studeert aan een college in de buurt. Hij stelt voor dat Dicey en de anderen met hem meegaan om wat te eten en bij hem en zijn kamergenoot blijven slapen. Eerst weet Dicey niet of ze hem kan vertrouwen, maar ze gaat toch mee. Nadat ze wat hebben gegeten in een café, gaan ze naar de studentenkamer van Zwampie en Stewart en daar gaan ze slapen. De volgende morgen biedt Stewart aan om Dicey, James, Maybeth en Sammy naar tante Cilla in Bridgeport te brengen. In Bridgeport laat hij hen achter bij het huis van tante Cilla. Eerst is er niemand thuis. Maar als ze een paar uur later er weer zijn is er wel een chagrijnig oud vrouwtje. Het is niet tante Cilla, maar haar dochter Eunice. Cilla is een paar maanden terug overleden. Ze gaan voorlopig daar wonen. Dicey gaat werk zoeken en James, Maybeth en Sammy gaan naar een soort kamp in de buurt. Maar ze hebben het niet echt naar hun zin. Eunice vertelt over Abigail Tillerman, hun grootmoeder die in Crisfield woont. Hun moeder heeft er ook gewoond. Dicey besluit er heen te gaan om te kijken hoe het is om daar te wonen. Maar James, Maybeth en Sammy komen erachter. Op het moment dat Dicey wil vertrekken, zitten James en de andere twee voor de deur. Uiteindelijk besluit Dicey dat ze met z’n vieren naar Crisfield gaan. Over het verhaal Het boek begint ergens midden in de gebeurtenissen. (Citaat:) De vrouw stak haar droevige, afwezige gezicht door het raampje van de auto. “Zoet zijn, hoor,” zei ze. “Horen jullie me? Jullie kleintjes, doen wat Dicey zegt. Hebben jullie me gehoord?” “Ja, mamma,” zeiden ze. “Goed zo,” zei ze. (einde citaat) Het boek heeft een open einde, want je weet niet hoe het verder gaat met de hoofdpersonen. (Citaat:) “Waar gaan we heen?” vroeg Maybeth. “We gaan naar de plaats waar mama als klein meisje heeft gewoond,” antwoordde Dicey. “Wij allemaal samen?” “Wij allemaal samen,” zei Dicey. “Dat is voor de Tillermans de enige manier van reizen.” (einde citaat) Het is een hij/zij verhaal, want je kan alleen te weten komen wat Dicey denkt en niet van de rest. (Citaat:) Dicey wilde even rustig kunnen nadenken. Er was iets raars aan dit reisje. Ze kon niet precies zeggen wát. Nog niet. (einde citaat) Ik kan niet vinden wanneer het zich afspeelt en ook niet precies hoe lang het duurt. Het wordt in chronologische volgorde verteld. Het verhaal speelt op heel veel verschillende plaatsen, omdat ze op reis zijn van Provincetown naar Bridgeport in het noordoosten van de USA. Titel Ik denk dat het ‘Onder de blote hemel’ heet, omdat ze als het ware in de open lucht leven. Dus dat ze geen vast huis hebben. Ik vond het best een goede titel, want als je de titel leest, weet je wel ongeveer waar het boek over gaat. Mening Ik vond het boek spannend, omdat er veel dingen gebeuren waarvan je niet weet hoe ze aflopen. Daardoor kon je haast niet stoppen met lezen. Ik vond het soms ook wel zielig voor Dicey, James, Maybeth en Sammy, omdat ze wel hulp nodig hebben. Maar ze willen niemand vertellen dat hun moeder is weggelopen, omdat ze niet in pleeggezinnen willen. Want dan worden ze gescheiden. Ze hebben het eigenlijk heel moeilijk, maar toch houden ze het vol. Soms vond ik het boek wel grappig, omdat er ook wel dingen gebeuren die niet zielig zijn. Ik vind dat Dicey de goede dingen heeft gedaan, ik zou het precies zo doen als ik met mijn jongere broertjes of zusjes zonder ouders en zonder geld op reis moest gaan. Ik vond Dicey het aardigst, want ze wordt niet snel boos, alleen als het echt nodig is. En ze neemt het altijd op voor James, Maybeth en Sammy. Ik herken mezelf niet in een persoon. Ik kon wel met Dicey meevoelen, want ze is zo wanhopig over wat ze moet doen op reis en ook bij nicht Eunice.
Sammy twee keer een tas vol met eten, waardoor het geldprobleem minder wordt. Ze hebben heel veel plezier met Edie en Lou. Ze hebben nauwelijks geld voor eten, dus gaan ze allemaal dingen doen om geld te krijgen. Dan hebben ze weer geld. Na een lange reis komen ze, midden in de nacht, half 2, bij een groot park aan. James, Maybeth en Sammy gaan in de bosjes slapen, terwijl Dicey de wacht houdt. Dan komt er een man op Dicey af. Hij studeert aan een college in de buurt. Hij stelt voor dat Dicey en de anderen met hem meegaan om wat te eten en bij hem en zijn kamergenoot blijven slapen. Eerst weet Dicey niet of ze hem kan vertrouwen, maar ze gaat toch mee. Nadat ze wat hebben gegeten in een café, gaan ze naar de studentenkamer van Zwampie en Stewart en daar gaan ze slapen. De volgende morgen biedt Stewart aan om Dicey, James, Maybeth en Sammy naar tante Cilla in Bridgeport te brengen. In Bridgeport laat hij hen achter bij het huis van tante Cilla. Eerst is er niemand thuis. Maar als ze een paar uur later er weer zijn is er wel een chagrijnig oud vrouwtje. Het is niet tante Cilla, maar haar dochter Eunice. Cilla is een paar maanden terug overleden. Ze gaan voorlopig daar wonen. Dicey gaat werk zoeken en James, Maybeth en Sammy gaan naar een soort kamp in de buurt. Maar ze hebben het niet echt naar hun zin. Eunice vertelt over Abigail Tillerman, hun grootmoeder die in Crisfield woont. Hun moeder heeft er ook gewoond. Dicey besluit er heen te gaan om te kijken hoe het is om daar te wonen. Maar James, Maybeth en Sammy komen erachter. Op het moment dat Dicey wil vertrekken, zitten James en de andere twee voor de deur. Uiteindelijk besluit Dicey dat ze met z’n vieren naar Crisfield gaan. Over het verhaal Het boek begint ergens midden in de gebeurtenissen. (Citaat:) De vrouw stak haar droevige, afwezige gezicht door het raampje van de auto. “Zoet zijn, hoor,” zei ze. “Horen jullie me? Jullie kleintjes, doen wat Dicey zegt. Hebben jullie me gehoord?” “Ja, mamma,” zeiden ze. “Goed zo,” zei ze. (einde citaat) Het boek heeft een open einde, want je weet niet hoe het verder gaat met de hoofdpersonen. (Citaat:) “Waar gaan we heen?” vroeg Maybeth. “We gaan naar de plaats waar mama als klein meisje heeft gewoond,” antwoordde Dicey. “Wij allemaal samen?” “Wij allemaal samen,” zei Dicey. “Dat is voor de Tillermans de enige manier van reizen.” (einde citaat) Het is een hij/zij verhaal, want je kan alleen te weten komen wat Dicey denkt en niet van de rest. (Citaat:) Dicey wilde even rustig kunnen nadenken. Er was iets raars aan dit reisje. Ze kon niet precies zeggen wát. Nog niet. (einde citaat) Ik kan niet vinden wanneer het zich afspeelt en ook niet precies hoe lang het duurt. Het wordt in chronologische volgorde verteld. Het verhaal speelt op heel veel verschillende plaatsen, omdat ze op reis zijn van Provincetown naar Bridgeport in het noordoosten van de USA. Titel Ik denk dat het ‘Onder de blote hemel’ heet, omdat ze als het ware in de open lucht leven. Dus dat ze geen vast huis hebben. Ik vond het best een goede titel, want als je de titel leest, weet je wel ongeveer waar het boek over gaat. Mening Ik vond het boek spannend, omdat er veel dingen gebeuren waarvan je niet weet hoe ze aflopen. Daardoor kon je haast niet stoppen met lezen. Ik vond het soms ook wel zielig voor Dicey, James, Maybeth en Sammy, omdat ze wel hulp nodig hebben. Maar ze willen niemand vertellen dat hun moeder is weggelopen, omdat ze niet in pleeggezinnen willen. Want dan worden ze gescheiden. Ze hebben het eigenlijk heel moeilijk, maar toch houden ze het vol. Soms vond ik het boek wel grappig, omdat er ook wel dingen gebeuren die niet zielig zijn. Ik vind dat Dicey de goede dingen heeft gedaan, ik zou het precies zo doen als ik met mijn jongere broertjes of zusjes zonder ouders en zonder geld op reis moest gaan. Ik vond Dicey het aardigst, want ze wordt niet snel boos, alleen als het echt nodig is. En ze neemt het altijd op voor James, Maybeth en Sammy. Ik herken mezelf niet in een persoon. Ik kon wel met Dicey meevoelen, want ze is zo wanhopig over wat ze moet doen op reis en ook bij nicht Eunice.
REACTIES
:name
:name
:comment
1 seconde geleden