Othello door William Shakespeare

Zakelijke gegevens Noord Nederlands Toneel, Othello van William Shakespeare. Stadsschouwburg Nijmegen, 10 december 2002
Regie: Koos Terpstra
Hoofdrolspelers: Othello - Eric van Sauers, Desdemona - Ricky Koole en Iago - Ludo Hoogmartens Motivatie Toen ik de lijst met toneelstukken die je mocht gaan kiezen voor mijn neus kreeg en snel de titels van de voorstellingen las, had ik nog nooit van ook maar een van de toneelstukken gehoord. Dus las ik de bij de titels horende teksten en al snel spraken twee stukken mij het meest aan: Othello en een verhaal dat over een bokser ging. Othello sprak me aan omdat er bij stond dat het een zeer grappig toneelstuk zou zijn en omdat ik al veel over de klasse van Shakespeare gehoord had, duizenden mensen hebben zijn stukken prachtig gevonden en zelf wilde ik ook wel eens een toneelstuk van shakespeare zien om zelf te ervaren wat ik ervan vond. Het verhaal over de bokser sprak me eigenlijk meer aan omdat het me een heel spannend stuk leek met de spanning die een bokser voor een wedstrijd doormaakt en hoe hij zich over alle gebeurtenissen rondom de wedstrijden, de trainingen en tegelijkertijd in zijn gewone leven heenzet (fans, pers, priveleven, druk enzovoorts). Helaas kon ik niet meer naar dit stuk omdat andere mensen mij al voor waren, de keuze viel dus op Othello Samenvatting In het begin van het verhaal is Othello nog in Venetië waar hij

juist getrouwd is met Desdemona. Haar vader heeft het huwelijk afgekeurd hoewel hij een belangrijke positie geniet in het leger, zwart is Othello wordt naar Cyprus gestuurd om het te verdedigen tegen de Turken. Desdemona gaat met hem mee, iets dat zeer bijzonder is in die tijd. Othello heeft een hulp Cassio. Iago is vreselijk kwaad en jaloers op Othello, omdat hij het baantje van Cassio wilde. daar had hij, omdat hij jarenlang op het slagveld naast Othello had gevochten, recht op, zo vond hij. Hij zint op wraak en hij maakt Cassio die de wacht moet houden zo dronken dat er een vechtpartij ontstaat. Deze vechtpartij bederft de huwelijksnacht van Othello en Desdemona. Othello is vreselijk kwaad en zet Cassio uit zijn functie. Iago adviseert Cassio vervolgens Desdemona te vragen om voor hem te bemiddelen. Ondertussen laat Iago Othello het idee krijgen dat Desdemona en Cassio iets hebben. Othello wordt uiteindelijk ontzettend jaloers en boos. In de loop van het stuk krijgt hij steeds sterkere aanwijzingen voor het vreemd gaan van Desdemona, wat overigens niet zo is. Aan het eind krijgt Iago Othello zover dat hij in staat is Desdemona te doden, hij vermoord haar en begrijpt te laat dat Iago hem bedrogen heeft, het enige dat hij nog kan doen om niet als “loser” door het leven te gaan is zelfmoord….. Iago heeft zijn wraak en de tragedie is compleet. Uitgewerkte persoonlijke reactie Onderwerp Het onderwerp van de tekst is jaloezie. Het hele toneelstuk gaat over de jaloezieen van de hoofdrolspelers. Othello is hartstikke jaloers op Cassio omdat Cassio met zijn vrouw Desdemona vreemd zou gaan. Tegelijkertijd is Iago weer jaloers op Cassio omdat Othello Cassio een hoge rang gaf, maar Iago, Iago de man waarmee Othello zij aan zij gevochten had op het slagveld, liet hij nu links liggen. Het onderwerp is best wel interessant. Je ziet in het toneelstuk goed waartoe jaloezie kan leiden en hoe erg het kan worden. Je ziet goed dat zonder dat je het zelf door hebt anderen heel erg boos op je kunnen worden, zoals Desdemona overkomt als Othello steeds bozer en bozer op haar wordt dankzij de jaloezie die bij Othello wordt opgewekt door Iago. Daardoor bedenk je jezelf dat dat ook in je gewone leven kan gebeuren, want iedereen heeft in zijn leven wel eens te maken met jaloezie. Het zal je maar gebeuren dat het zo erg wordt als in Othello…. Ik denk dan ook dat de schrijver van het toneelstuk met zijn verhaal wil zeggen dat je jaloezie niet moet onderschatten, dat je ervoor op moet passen in je leven. Goed voorbeeld daarvoor is natuurlijk Iagi die nadat hij zijn eigenlijke doel bereikt heeft, het moment waarop Cassio wordt ontslagen en hij gepromoveerd wordt nog steeds niet voldaan is. De oude jaloezie die tot opdat moment in hem zat is verandert in een grote haat tegen Othello en Cassio, dat is namelijk ook de enige manier waarop je kunt verklaren dat Iago doorgaat met zijn dodelijke plannen. En zo ver kan het met je komen als je je blind laat lijden door jaloezie. Dat probeert hij door het onderwerp toch wel een beetje overdreven erg uitwerkt zodat het bij iedereen in de zaal extra goed overkomt. Gebeurtenissen De belangrijkste gebeurtenis is het moment dat Iago, Cassio, die op dat moment dienst heeft, probeert dronken te voeren wat hem ook lukt. Het gevolg is dat Cassio ontslagen wordt en Iago zijn baantje, waar hij al die tijd al op aasde, overneemt. Hierdoor komt Iago in de rang nog dichter bij Othello te staan en kan hij zijn plannen die van grote invloed zijn op de rest van het toneelstuk op gemakkelijke wijze uitvoeren. Hij praat Othello dingen in, hij praat Desdemona dingen in en hij praat Cassio dingen in. Op slimme wijze houdt hij ze zo te vriend terwijl hij ze toch langzaam maar zeker uit elkaar speelt en Othello steeds meer laat wantrouwen en hem jaloerzer en jaloerzer maakt op de onschuldige Cassio. De gedachtes van de personen spelen in het verhaal toch wel de belangrijkste rol, de hoofdrolspelers houden vaak lange monologen waarin ze goed afwegen wat voor beslissingen ze moeten maken. Iago begint bijvoorbeeld met een gedachtengang over hoe hij Othello boos kan laten worden op Cassio zodat hij het baantje van Cassio over kan nemen. Daarbij vraagt hij aan het publiek wat zij in zijn plaats zouden doen, hij wijst alle ideeen van het publiek af totdat iemand uit het publiek, die het verhaal natturlijk al kende, dat hij bij Othello het idee moest kweken dat Desdemona en Iago vreemdgingen. Zo worden de soms nog wel eens saaie peinssituaties en gedactengangen van de hoofdrolspelers op een leuke manier aan het publiek gepresenteerd. De belangrijkste gebeurtenissen spelen natuurlijk ook een zeer grote rol maar de acties van de spelers zijn eigenlijk producten van hun lange gedachtes, als publiek weet je dan ook vaak wel wat er ongeveer gaat gebeuren nadat een van de spelers een monoloog heeft gehouden. Helemaal precies natuurlijk niet want dan zou er te weinig spanning zij als een van de spelers weer eens actie maakt. De gebeurtenissen vloeien logisch uit elkaar voort, als de een iets doet reageert een ander daar snel op, zelf hoef je niet echt na te denken, het verhaal ontspint zichzelf. Als Cassio dronken is gevoerd door Iago, dan is het logisch dat Othello boos wordt, het is logisch dat Cassio het goed probeert te maken, het is logisch dat Desdemona verdrietig is en het is logisch dat Iago in zijn vuistje lacht. Als kijker leer je de hoofdrolspelers een beetje kennen waardoor je inzicht krijgt in hun daden. Othello wordt dus boos zijn logischerwijs degradeert hij Cassio dus ook naar een lagere rang en krijgt Iago wat hij wilde: het baantje van Cassio. De opeenvolgende gebeurtenissen zijn voor de toeschouwer dus makkelijk te verklaren. Personages Iago de hoofdpersoon is geen held, hij is een gewoon mens met normale menselijke eigenschappen. De kracht waarmee hij iedereen misleidt en gebruikt komt voort uit zijn gekrenktheid. Hij is tot diep in zijn hart gekrenkt door Othello die niet hem maar Cassio promoveerde, daardoor zit er in Iago een enorme haat die hem dingen laat doen die hij anders nooit zou doen. Hij is geen held gewoon een hoofdpersoon. Iago heeft een gluiperig karakter, hij vertelt niet veel aan anderen en is alleen maar op eigen succes uit, ook al moeten anderen zijn succes met de dood bekopen. In het toneelstuk bijvoorbeeld gebruikt zijn hulp, die verliefd is op Desdemona om Cassio om te brengen. Tegelijkertijd weet Iago dat zijn hulp nooit iets met Desdemona kan krijgen en dat maakt Iago eigenlijk ook niets uit, hem gaat het erom dat zijn vuile klusjes worden opgeknapt niet hoe het zijn zogenaamde vrienden zal vergaan. Tijdens het toneelstuk weet je dat Iago niet te vertrouwen is doordat hij iedereen tegen elkaar opzet. Je ziet steeds weer dat hij mensen bedriegt en dat hij zelfs om het lot van zijn vrouw niet veel geeft. Je weet dat hij gemeen is en daardoor kun je inschatten hoe het toneelstuk verder zal gaan, voor de toeschouwers geeft dat wat extra’s, als Iago verschijnt hebben ze al een bepaalde verwachting bij zijn verschijnen. Maar ook al is Iago dan door en door slecht je vindt hem toch symphatiek, vooral in het begin. Het is allemaal zo logisch dat hij boos is omdat Cassio zijn baan inneemt en dat hij daarna wraak wil, vooral op Othello. Ondartussen spreekt hij tegen het publiek met humor en kracht, je geeft hem gelijk dat hij wraak wil dat is zeker. Met Othello en Cassio is dat heel anders, Cassio is een brave man, maar niet meer dan dat als publiek gun je hem zijn baantje niet juist omdat hij zo perfect is en niets kwaads durft te doen. Ook Othello verdient weinig respect en symphatie, hij wordt constant in de luren gelegd door de slimme Iago. Othello vernedert zijn vrouw keer op keer onterecht en met zo'’ domme dwaas wil het publiek eigenlijk niets te maken hebben. Ook al doet Iago wat van zijn respect af door aan het einde een slachtpartij aan te richten, want zover hoefde hij nou ook weer niet te gaan, hij heeft de symphatie. Het gedrag is aan het begin van het toneelstuk zeer begrijpelijk, maar op een gegeven moment heeft hij zijn doel bereikt (het baantje van Cassio) en toch blijft de haat en gaat hij door met zijn daden. Dat vind ik een beetje raar want waarom moet de onschuldige Desdemona dood? Aan de andere kant zou het verhaal zonder de haat nadat Cassio is vermoord van veel mindere kwaliteit zijn en waarschijnlijk nooit zo beroemd zijn geworden alsdat het nu is. Opbouw Het verhaal is niet echt ingewikkeld van opbouw, het verhaal begint bij een uitleg over aanleiding van alle gebeurtenissen, de aanstelling van Cassio. De rest van het verhaal is een logisch gevolg daarop. Iago is jaloers en wil zijn baantje terug, daar doet hij alles voor. De personen in het verhaal reageren niet vreemd en doen geen onverwachte dingen. Het is een aaneenschakeling van reacties op gebeurtenissen of dialogen, daar is niks vreemds aan op te merken. Als kijker zie je de gedachtes en situaties waarin de spelers verzeild raken van iedereen. Daardoor weet je van iedereen hoe ze over elkaar denken en krijg je een goed inzicht in de gebeurtenissen en gedachtengangen in het toneelstuk. Aan het eind van het toneelstuk blijf je niet met vragen zitten, alles is duidelijk. Je weet dat Othello nadat hij zijn vrouw heeft vermoord inziet dat Iago de schuld van alles is en daarom zelfmoord pleegt. Je weet dat Cassio in opdracht van Iago is vermmord door Rodrigo, het hulpje van Cassio. Je krijgt als het ware van iedereen nog een reactie op het einde. De vrouw van Iago is bedroefd en heeft een schuldgevoel omdat ze alles van Iago wist, Rodrigo is ook bedroefd omdat Desdemona bedroefd is, de enige die niet echt bedroefd is, maar ook niet echt blij, meer voldaan, is Iago. Het verhaal boeide eigenlijk vanaf het moment dat het echt begon, dus nadat er een algemene uitleg was gegeven over de situaties van de personen en Othello met zijn gezelschap naar de oorlog ging. Vanaf dat moment begint Iago met zijn streken en blijft het verhaal spannend.
Taalgebruik Over het taalebruik in het stuk valt eigenlijk weinig te zeggen, er werd gewoon modern Nederlands gesproken en het oude script was dan ook aangepast om het voor meer mensen een aantrekkelijk toneelstuk te maken. Zo is het oorspronkelijke “ik haat die Moor” dat steeds door Iago gezegd wordt veranderd in “ik haat die neger”, en zijn er een aantal bierreclames in verwerkt met bijbehorende leuzen en deuntjes: komt tijd komt Grolsch, heerlijk helder Heineken, gadverrepillekes, da’s pas lekker en nog meer van dergelijke reclamestukjes. Ik had helemaal geen moeite met het taalgebruik en dat hoort ook niet vind ik, anders ben je haast niet meer in staat het toneelstuk zelf nog behoorlijk te volgen. Opvallend was wel dat Iago tijdens het toneelstuk sprak met een Belgisch accent, maar dat was verder trouwens niet van invloed op het verhaal. Verdiepingsopdracht Het conflict Het verhaal van Othello draait duidelijk om een schijn – werkelijkheidsconflict. In het toneelstuk leven de spelers in een soort omgeving van schijn, ze weten steeds niet zeker of hun daden gerechtvaardigd zijn of niet. Ondertussen zijn de spelers op zoek naar de waarheid, de waarheid die pas aan het eind van de voorstelling voor de spelers duidelijk wordt. Bij Othello, de protagonist, de man waarop iedereen uit en is waar iedereen wel een relatie mee heeft, wordt constant de schijn gewekt dat dat zijn vrouw Desdemona vreemd gaat met Cassio, zijn trouwe rekenmeester. Die schijn wordt gewekt door Iago, de feitelijke hoofdrolspeler, de onmisbare figuur in het toneelstuk, de antagonist. Want ook al heeft Iago de hoofdrol, hij is de grote tegenspeler in het verhaal, ook al wekt hij de symphatie van het publiek, hij zorgt voor het kwaad, voor het conflict. Daardoor kan Iago en niet Othello als antagonist betiteld worden. Desdemona is de onbetwiste tritagonist, Desdemona werkt als een soort doorgeefluik voor berichten en boodschappen aan othello, in wat voor vorm dan ook. Duidelijk blijkt wie wie (protagonist, antagonist of tritagonist) is uit het voorbeeld met het zakdoekje. Het zakdoekje is een geschenk van Othello aan Desdemona, Desdemona is heel zuinig op het gekregen zakdoekje, ze zorgt er goed voor dat ze het nooit uit het oog verliest en dat het in ieder geval nooit kapot gaat of kwijtraakt. Iago ziet in dat hij met dat zakdoekje in handen zijn plannen verder uit kan werken en laat zijn vrouw, die een soort verzorgster van Desdemona, het zakdoekje stelen. Vervolgens vertelt Iago aan Othello dat hij Cassio met het zakdoekje van Desdemona had zien lopen. Othello wil dat natuurlijk niet geloven, maar als dankzij Iago meer en meer de schijn wordt gewekt dat de verhouding tussen Desdemona en Cassio te ver aan het gaan is, vraagt Desdemona het zakdoekje dat hij haar gegeven had. Desdemona kan dat uiteraard niet en een nieuwe ruzie is dankzij antagonist Iago geboren. Othello beschouwt het zakdoekje in de handen van Desdemona als een teken van grote trouw en nu ze het niet meer heeft dus als een teken van grote ontrouw en desinteresse in hem terwijl Desdemona het belachelijk vindt dat hij haar afrekent op het feit dat ze het zakdoekje niet bij zich heeft. Desdemona zegt dan ook dat ze het zakdoekje gewoon thuis heeft liggen maar bij Othello is de schijn al gewekt. duidelijk blijkt dus uit dit fragment dat Othello de protagonist is, Iago de antagonist is en Desdemona de Tritagonist is. Iago werkt via Desdemona Othello tegen. Ook blijkt duidelijk uit dit fragment dat het conflict in dit toneelstuk gebaseerd is op schijn – werkelijkheid, want zonder de schijn dat Desdemona vreemd gaat met Cassio is er gewoon helemaal geen sprake van een conflict. Ook het slot van het toneelstuk is een goed voorbeeld van het conflict van schijn en werkelijkheid. Othello vermoord na alle gebeurtenissen in het verhaal, na alle misleidingen van Iago de in zijn ogen, hoer Desdemona. Pas dan komt de vrouw van Iago naar voren met het verhaal dat Desdemona geen schuld treft, maar ze komt te laat met de werkelijkheid die ze al die tijd al in haar hoofd had zitten. Othello begrijpt opeens alles, hij ziet in dat Iago de schuldige van alles is, hij ziet in dat Iago hem had misleid. Schijn bedriegt. Othello weet dat zijn leven na zo’n mislukking geen zin meer heeft en besluit er een einde aan te maken om weer samen met Desemona te kunnen zijn. De vormgeving Hier ga ik verder in op de vormgeving van het toneelstuk. Dingen zoals decor, kostuums, attributen,belichting, muziek, acteerprestaties en speelstijl worden hier behandeld. Het decor is eigenlijk heel eenvoudig. Het is namelijk gewoon één roodgekleurde wand met drie open gaten er in (openingen waar de acteurs doorheen kunnen lopen om het podium op te komen). En helemaal aan de linkerkant van het podium (aan die wand) hebben ze een best grote trap bevestigt waardoor ze boven op die wand kunnen komen. Verder staat achter die wand een grote boom die er helemaal bovenuit komt. Dat is dus eigenlijk best abstract. Het zijn dus geen realistische vormen die in het decor zijn gebruikt. Alleen dan de boom, die is wel realistisch. Ik vind eigenlijk dat dit decor wel goed bij het stuk past, want het gaat bij dit toneelstuk meer om de gedachten/gevoelens van de personages dus hoeft het decor niet zo spectaculair te zijn. De kostuums zien er eigenlijk een beetje vreemd uit vind ik. Ze zijn heel opvallend. Het zijn geen kleren die je normaal ook draagt, maar dat heeft de regisseur denk ik expres gedaan. Zo heeft Othello een wit soort marinejasje aan met daar onder een oranje(!) blouse. En op dat jasje zitten allemaal rangbuttons. Hiermee bedoelen ze denk ik dat hij de leiding heeft, vandaar al die rangbuttons. Jago heeft een legerpak aan met aan de linkerkant van zijn pak allemaal oranje driehoekjes, ook een beetje vreemd. Hij heeft denk ik zo’n donker pak aan omdat hij de schurk in het hele verhaal is. Desdemona heeft een heel fleurige jurk aan met een rose bloesje, dit waarschijnlijk omdat zij een hele vrolijke meid is. Over het algemeen zijn de kostuums dus niet echt realistisch. Dit vind ik ook goed bij het toneelstuk passen want het is ook een grappig toneelstuk, waarbij je dus niet iets, zoals kostuums, zo serieus hoeft te maken. Het belangrijkste attribuut is de zakdoek van Desdemona. Deze zakdoek heeft Desdemona gekregen van Othello en die betekent veel voor beiden. Het belangrijke van dit attribuut is dat op een gegeven moment Jago die zakdoek heeft gejat van Desdemona (Jago’s vrouw heeft het eigenlijk gejat maar in opdracht van Jago) en hem daarna heeft doorgegeven aan Cassio. Toen Othello dat zag werd hij natuurlijk laaiend want daardoor was het voor hem zeker: Desdemona gaat vreemd met Cassio (dat is natuurlijk niet zo). Dat is de druppel die de emmer doet overlopen voor Othello en daarna vermoord hij Desdemona dus. Hierbij is het voorwerp zelf niet belangrijk maar de gedachte die er voor beiden achter zit. En dat past dus wel weer bij dit toneelstuk, want het gaat hier dus met name over de gedachten. Ook vallen er in het begin van de voorstelling ineens allemaal brieven in de vorm van papieren vliegtuigjes naar beneden; dat zijn allemaal dezelfde brieven met de melding dat Othello moet gaan vechten op Cuprus. Dit is dus ook niet realistisch want normaal wordt er gewoon een brief gestuurd, maar hier dus een hele lading brieven. Dit past ook wel weer bij het toneelstuk want dit is natuurlijk veel grappiger dan gewoon een saaie gestuurde brief. Het licht speelt in deze voorstelling niet zo’n grote rol eigenlijk. Het hele podium is eigenlijk gedurende de hele voorstelling geheel verlicht. Behalve op het laatst als Cassio vermoord wordt. Dan is de gehele zaal pikkedonker. Dan hoor je even niks en dan ineens hoor je een schot en geschreeuw en dan gaan op het podium wel een paar kleine lampjes (zoals aanstekers) aan die van Jago etc. zijn die op het geluid afkomen. Hiervan is de functie wel duidelijk: een open plek creëren. Want zo zie je natuurlijk niet wie de moordenaar van Cassio is. Verder komen er niet veel functies van het licht voor. Wel zijn er tijdens een feestje (ter ere van de overwinning op de Turken) allerlei discolichten te zien. Dat hoort natuurlijk bij een feestje dus dat is eigenlijk niets speciaals. De muziek heeft niet echt zo’n belangrijke rol. Er komt niet zo veel muziek in voor. Er worden af en toe wat liedjes gezongen door de acteurs maar dat is ook alles. Zo zingt Desdemona het lied: ‘laat me niet alleen’ van Jacques Brels. De functie hiervan is natuurlijk wel duidelijk. Desdemona wil gewoon haar gevoelens uiten/benadrukken. En doormiddel van zo’n liedje komt dat waarschijnlijk beter over op het publiek en dat vindt het publiek waarschijnlijk ook wel mooier. Tijdens dat feestje waar ik het al eerder over had wordt ook nog wel muziek (Eminem) gedraaid op de achtergrond maar dat heeft niet echt een speciale functie, want muziek dat hoort gewoon nou eenmaal bij een feestje. Er wordt ook nog gezongen door de meeste acteurs als Jago Cassio dronken wil voeren. Dat doen ze door alle bierreclames voorbij te laten komen en de muziek die daarbij hoort ook mee te zingen, dat is wel grappig. Het praktische doel hiervan is Cassio over te halen om te gaan drinken, maar het heeft natuurlijk ook als doel het publiek extra te vermaken. De acteurs spelen goed. Ze leven zich heel goed in in hun rol waardoor het niet zo nep overkomt en dat is natuurlijk wel belangrijk. De speler die ik het best vind is Ludo Hoogmartens. Hij speelt heel goed zijn rol als Jago, de man die de liefde tussen Othello en Desdemona kapot wil maken en zelf de leiding wil nemen. Maar tussendoor bespeelt hij ook nog eens het publiek; hij maakt hele leuke grappen en betrekt het publiek ook bij het toneelstuk, zo vraagt hij op een gegeven moment aan het publiek: “wat moet ik doen om die neger(Othello) weg te ruimen?”, waarop hij het publiek laat reageren, en dat vind ik wel knap. Van Eric van Sauers(Othello) is het vooral knap dat hij niet eens alles wat hij zegt tijdens het stuk van tevoren heeft voorbereid. Hij kent de belangrijkste dingen uit de tekst en de rest improviseert hij op het toneel, dat is toch wel heel knap. De speelstijl is denk ik gewoon realistisch. Ik zat eerst te twijfelen tussen realistisch en melodramatisch en aangezien ik de definitie van melodramatisch zoals die in het protocol staat een beetje vaag vind had ik het opgezocht in een woordenboek en daar stond dat er dan zeer overdreven sentimenteel gespeeld wordt. Nou dat vind ik niet in dit toneelstuk. Het is wel een toneelstuk waar de gevoelens centraal staan, maar dat wordt niet zo overdreven. Dus is de speelstijl realistisch. Zoals er in dit toneelstuk gehandeld/ gedacht wordt zou ook makkelijk in het echt kunnen, dus realistisch. Dat is misschien ook wel de reden dat je je goed in de personages kunt inleven. Want dat is zo in dit toneelstuk, je kunt je goed inleven in de personages. Dat komt ook omdat de acteurs relatief veel monologen gebruiken, waarbij ze dus hard op ‘denken’; dan zeggen ze tegen het publiek wat ze dan voelen, dus dan kun je je goed inleven. Genre Dit toneelstuk is een tragedie. Het loopt namelijk slecht af; Desdemona wordt ten onrechte vermoord en Othello pleegt zelfmoord. Koos Terpstra (regisseur) heeft het wel een komisch tintje gegeven. Het originele stuk van Shakespeare is namelijk alleen maar tragisch en bij dit toneelstuk heeft Terpstra vele grappen verwerkt. Daarom ligt dit toneelstuk niet zo goed bij de echte fanatieke Shakespeare-fans want die vinden dat Terpstra. Daarom zeggen veel mensen ook dat dit eigenlijk twee voorstellingen zijn: een tragedie en een cabareteske, en daar ben ik het dan ook wel mee eens. Voor de pauze is het vooral maar lachen en dan na de pauze komt de tragedie tot leven en loopt het uiteindelijk dus ook slecht af zoals bij een tragedie. Koos Terpstra heeft het toneelstuk duidelijk aangepast aan de moderne tijd. Zo is Othello in dit stuk een neger terwijl Othello in het echte stuk van Shakespeare gewoon een blanke man is. Terpstra heeft ook vele komische dingen in het toneelstuk verwerkt. Zo laat hij het dronken voeren van Cassio wel op een hele aparte manier zien: namelijk door alle bierreclames aan de orde te laten komen. Dat geeft toch weer een komischere kijk op die scène en dat is nog wel de grootste aanpassing aan de moderne tijd. Hij heeft het hele toneelstuk komischer gemaakt. En dat maakt het voor een hoop mensen weer een stuk aantrekkelijker om naar te kijken. Om dit effect te versterken heeft hij daarom ook twee cabaretiers in dit stuk laten meespelen, namelijk Eric van Sauers (Othello) en Ludo Hoogmartens (Jago) en dat was in het originele stuk van Shakespeare niet. Het toneelstuk is gebaseerd op algemeen menselijke karakters, relaties en gevoelens. Politieke, maatschappelijke en morele ideeen hebben er eigenlijk niks mee te maken. Het gaat dan wel over de politieke problemen tussen de Venetiaanse macht en de Turkse macht, maar dat gegeven speelt slechts een bijrol. De twee machten hadden net zo goed Nederland en Duitsland kunnen zijn, dat had voor het verhaal eigenlijk geen verschil gemaakt. Ook behandelt het toneelstuk geen maatschappelijk vraagstuk uit die tijd, er komen geen problemen uit de tijd dat het Venetiaanse leger een van de grootste legers van de wereld had in het stuk voor het toneelstuk is gemakkelijk aan welke tijd dan ook aan te passen doordat het eigenlijk alleen maar gaat over de relaties en gevoelens van de personen. De omgeving of de gebeurtenissen van buitenaf hebben geen invloed. De voorstelling gaat over de karakters en gevoelens van de personen, over hoe de een de ander kapot maakt en hoe de personen reageren op elkaar. Eindoordeel Uiteindelijk kan ik van Oyhello zeggen dat het wel de moeite waard was om er heen te gaan, ook al was ik liever op een dag gegaan dat Ajax niet speelde, het viel me allemaal erg mee. Het taalgebruik was makkelijk en het decor was overzichtelijk en modern, de opbouw was goed te volgen en wekte tegelijkertijd spanning op. De boodschap van de schrijver, “kijk wat jaloezie met je kan doen”, kwam schokkend maar ook heel goed over en zette je aan het denken over je eigen omgeving. Het vleugje humor dat er soms doorheen kwam was een aangename afwisseling van de toch droevige en harde tragedie.