Auteur: Op 9 maart 1965 wordt de schrijfster Heleen van Roijen geboren ze is de jongste in een gezin van 5, ze heeft nog 2 oudere zussen. Ze is gedoopt in een Rooms - Katholieke kerk. De familie Kroon verhuist in 1976 naar een andere woning , een flat een paar straten verderop, Heleen kreeg daar d’r eigen kamer waar ze heel blij mee was als ze alleen wilde zijn sloot ze zich vaak op in de voorraadkast. In 1978 scheiden Heleen haar ouders. Een paar weken naar de scheiding maakt Heleen haar vader een einde aan zijn leven. Heleen laat zich op haar 19 de jaar uitschrijven bij de Rooms- Katholieke kerk
Tijdens haar jaren op de middelbare school schreef ze al stukken voor de schoolkrant. In 1983 doet Heleen eindexamen VWO haar laagste cijfer is een7 en haar hoogste een 9 voor engels. Later gaat ze na haar eindexamen de journalistiek in, tijdens haar studie loopt ze 3 maanden stage bij de redaktie van het Haarems Dagblad. Nadat ze afgestuurdeert was voor journalistiek heeft ze veel gedaan voor de radio en jongerentijdschriften. Daaruit volgde op 21 april 2000 de debuutromand De gelukkige huisvrouw.
Samenvatting: Lea Meyer-Cornelissen is een 31-jarige ‘kakmadam’ uit Aerdenhout, die emancipatie een vies woord vindt en wier echtgenoot Harry in het vastgoed zit. Op een kwade dag besluit Harry dat hij een kind wil. Eerst denkt Lea aan een adoptiekindje, maar Harry wil er een zelf maken bij Lea, Lea stemt toe na een overeenstemming dat Harry haar iedere avond nemen zal. Lea’s lesbische voedvrouw, Machteld, heeft de aanstaande moeder een thuisbevalling aangepraat, maar de weeen zetten niet door en na urenlang modderen moet Lea alsnog naar het ziekenhuis. De baby wordt langs de ‘natuurlijke’ weg ‘gehaald’- via schaar, pomp en tangen. Iedereen in Lea’s omgeving is in de wolken over Harry junior, bahalve Lea zelf. Ze beland in een postnatale depressie en ontspoort volledig. Ze beeld zichzelf in dat ze een belangrijke boodschap heeft, een soort tweede Jezus, en dan probeert ze Harry Junior te doden. Ze wordt opgenomen in een kliniek en uiteindelijk beland ze in de behandelkamer van de psycholoog Beau van Kooten. Hij probeert haar ervan te overtuigen dat de zelfmoord van haar vader, twintig jaar geleden, Lea was toen 13, de oorzaak is van de huidige crisis. Om dit te verwerken moet Lea gaan rouwen. Hiervoor moet zij verschillende fasen doorlopen. In de laatste fase verbeeld ze zich dat ze haar vader hoort. Ze gaat in haar bruidsjurk naar de plaats waar haar vader zichzelf had verdronken. Ook zij gaat het water in. Dit is het slot van het verhaal. Hoofdstuk 42 is het enige hoofdstuk dat niet begint met een stukje uit het babyboek van de schrijfster, maar uit het babyboek dat Lea voor Harry maakt. Hierin beschrijft Lea hoe volmaakt gelukkig het gezin is. In het verhaal wordt ook verteld hoe haar moeder min of meer de dood van haar man verwerkt zij doet d.m.v een droom dit droomt ze : De politie staat voor de deur. Uw man zit op het bureau. Hij vraagt of u wilt komen. Dat kan niet, mijn man is al tien jaar dood. Hij is niet dood, hij zit bij ons, in een cel. Hij wil dat u hem komt halen. Ik heb nu geen tijd. Zeg maar dat ik morgen langskom. De volgende dag staat de politie weer voor de deur. U hoeft niet meer te komen, mevrouw Cornelissen, uw man is vannacht overleden. Het boek eindeigt met een happy end Lea is klaar met de therapie en heeft de dood van haar verwerkt door alle therapien. Het verhaal eindeigt met een brief die ze aan haar zoontje schrijft: dit schrijft ze: Dag lieve Harry, hier is je mama. We zijn vandaag met z’n drietjes nar het concultatiebuereau geweest. Je weegt 8200 gram en je bent al 71 centimeter! Alles gaat goed met je, mannetje. Ik zit aan papa’s bureau. Jij bent buiten in de tuin met papa aan het voetballen. Papa holt achter de bal aan en jij zit op het gras. Je snapt niet goed wat papa doet, geloof ik. O… nu rol je om. Je gaat huilen. Ik ga maar gauw naar beneden. Morgen schrijf ik verder. Personages enzo: Lea is de hoofdpersoon in deze roman. Ze is egocentrisch en arrogant. Dit veranderd in de loop van het verhaal een beetje, als ze meer na gaat denken over haar verleden. Maar ze blijft vinden dat zij het belangrijkste is. Lea is een uitgewerkt karakter. Harry is de man van Lea. Harry is eerder een type van de geslaagde zakenman, dan een uitgewerkt karakter. Ook Corina, Lea’s tennismaatje, is het type van de zelfbewuste vrouw in het luxe society leven. Harry junior ( haar zoontje ) is wel belangrijk in het verhaal, maar niet als persoon zelf.Om hem draait het verhaal eigenlijk door de goboorte van hem is Lea zo raar gaan doen en dacht aan de dood van haar vader. Lea’s vader is ook een uitgewerkt karakter. Hij is een vreemde man. Lea ziet hem alleen als een man die zijn gezin heeft geterroriseerd. Zij kent hem eigenlijk alleen uit de verhalen van haar moeder en denkt dat de man niet om haar heeft gegeven. Later ziet ze in dat hij zichzelf zag als een mislukking, en dat hij wel degelijk om Lea heeft gegeven. Dit inzicht is het belangrijkste in het boek. Tijd: Er worden weinig tijdsaanduidingen vermeld. Je weet alleen dat de zwangerschap meer dan negen maanden duurde en dat Lea op een gegeven moment elke week naar haar psychiater, of haar shrink zoals ze hem zelf noemt, gaat. Alleen de tijd die ze doorbrengt in de kliniek wordt vrij nauwkeurig gegeven. Ik ben er niet helemaal achter gekomen hoe de verhaallijnen precies zitten. Maar volgens mij is de samenvatting een vrij goede lijn weer. Dus is er maar een verhaallijn die zich nu afspeelt. Perspectief: Het grootste deel van het verhaal staat in de ik-vorm. Soms wordt er overgeschakeld op een alwetende verteller of een derde persoon. Berust het verhaal op de werkelijkheid?? Het verhaal dat Heleen geschreven heeft, heeft wel degelijk te maken met haar eigen leven. Op 13-jarige leeftijd heeft ze haar vader verloren, hij had zelfmoord gepleegd. 20 jaar later beviel zij van een dochtertje Olivia, dat maakte haar verdrietig er ging een grote schok door haar heen dat haar aan het denken zette: “Hoe kan je in godsnaam een gezin achterlaten met 3 kinderen die zielsveel van hun vader houdt”. Recensies: 'Beau van Kooten' mag blijven

Van een verslaggeefster
DEN HAAG - De ene Van Kooten is de andere niet. Dat oordeelde gisteren de president van de rechtbank in Amsterdam in het kort geding van arts Marcel van Kooten tegen Heleen van Royen, auteur van 'De gelukkige huisvrouw'. Volgens de president is niet gebleken dat, afgezien van achternaam en beroep, er enige gelijkenis is tussen Van Kooten en Van Royens romanpersonage Beau van Kooten. Van Royen hoeft haar roman niet aan te passen en Marcel van Kooten draait op voor de proceskosten van 1950 gulden. Van Kooten had het kort geding aangespannen omdat hij zowel in de privésfeer als in zijn werk als psychiater werd geassocieerd met Van Royens personage. De 'jetset shrink van het Gooi' werd in haar boek omschreven als een type zijden sjaaltjes, 'noncha maar toch gekleed'. "Een beetje é la Marco Bakker na het ongeluk." De ongelukkige psychiater zei hinder te ondervinden in de vorm van opmerkingen, grapjes, maar ook serieuze vragen van beroepsgenoten en vreesde dat zijn internationale carrière schade zou ondervinden. 'De gelukkige huisvrouw' is aan zes landen verkocht en inmiddels uitgegeven in Engeland en Zweden. Beroepsgeheim
Pikant was tijdens het kort geding de 'behandelrelatie' die in het echt heeft bestaan tussen Van Kooten, arts in de geestelijke gezondheidszorg, en Van Royen. De naam van de psychiater in het boek was daarom volgens Van Kooten niet toevallig gekozen, al wilde hij op grond van zijn beroepsgeheim geen verdere details verschaffen. Van Royen erkende dat zij in 1999 contact had gehad met Van Kooten, maar tekende aan dat dit beperkt was gebleven tot vijftien minuten. De president van de rechtbank constateert in zijn vonnis dat Van Kooten niet heeft weersproken dat de relatie slechts kortstondig was. Volgens de president is het 'aannemelijk' dat de keuze van Van Royen voor de achternaam van haar romanpersonage niet is ingegeven door een gelijkenis met de bestaande persoon van Kooten. De naam Van Kooten is een veel voorkomende naam, aldus de president. Bovendien is gekozen voor een afwijkende voornaam. Van schending van de persoonlijke levenssfeer van Van Kooten is daarom geen sprake. "Het is immers een veel voorkomend en moeilijk te voorkomen verschijnsel dat een romanfiguur de naam draagt van werkelijk bestaande personen en dat aldus associaties tussen die beide ontstaan, die tot grappen aanleiding geven." Van Kooten had een dwangsom van 10.000 gulden geëist op gebruik van zijn achternaam in 'De gelukkige huisvrouw' of publicaties daaruit 'in welke vorm dan ook'.