Feitelijke gegevens

• 1e druk, 2015
• 146 pagina's
• Uitgeverij: Cossee

Flaptekst

Eerste zin

Ik heb van je gedroomd vannacht. Ik zag je liggen, een gewond dier. Ik had je willen aanraken, je hand vastpakken, mijn hand op jouw hart leggen en het voelen kloppen.

Samenvatting

Deel I : Parijs, september 1997
De ik-vertelster van een dagboek heet Valérie. Ze is naar Parijs gegaan om kunstgeschiedenis te gaan studeren. Dat is een jaar nadat er iets in haar woonplaats in het zuiden van Frankrijk is gebeurd. Het heeft te maken met een ongeval met een jonge man Max. Tot hem richt ze de dagboekaantekeningen.
Daarin vertelt ze over:
- de keren dat ze vroeger met haar ouders Parijs bezocht.
- de keer dat ze met haar moeder in een museum in Parijs een serie wandtapijten uit de Middeleeuwen heeft bezocht. Het betreft de serie : "De dame en de eenhoorn."
- over haar kunststudie waarin die serie ook behandeld wordt.Valérie krijgt het voor elkaar om een essay in een krantenbijlage te mogen schrijven over dit door haar zo bewonderde kunstwerk.
- over haar aan kanker gestorven moeder, die daar wel dapper tegen heeft gevochten.
- over haar vader die eerst heel verdrietig was over de dood van zijn vrouw, maar haar later komt vertellen dat hij een nieuwe vriendin Bernadette heeft gevonden
- over de journalisten Eric en Jean-Michel  die ze ontmoet voor het schrijven van het essay in de krantenbijlage. Eric kraakt haar hele stuk eerst af. Jean-Michel is echter verliefd op haar en probeert haar liefde voor de wandtapijten te begrijpen. Hij gaat een keer mee met haar om ze te bekijken.
- over een brief van haar tante Clothilde die schrijft dat de mannen in het dorp een jaar na het jachtincident twee gedenkstenen op de berg hebben opgericht:  één voor Max en  één voor het everzwijn.
- over Jean-Michel die haar na de jaarwisseling van 1997 op 1998  toch benadert om een nieuwe afspraak te maken. Valérie heeft het moeilijk om relaties met mannen aan te gaan. Ze is erg mooi, maar verkrampt als ze door een man wordt aangeraakt.

deel II : Luberon, juli 1998
Jean-Michel is naar Cucuron vertrokken om er achter te komen wat er een jaar daarvoor is gebeurd. Hij doet dat om Valérie beter te kunnen begrijpen. Hij krijgt vooral informatie van Bertrand, een oude dorpsbewoner en van de tante van Valérie Clothilde. Hij schrijft wat hij te weten komt in brieven naar vooral Eric, maar ook in enkele brieven aan Valérie. Hij ziet dat er twee gedenkstenen zijn: een voor Max en een voor Camille
Jean-Michel die journalist is, gaat vooral op zoek naar de waarheid. Hij komt steeds meer te weten. Max is in de bergen opgegroeid met zijn opa Camille, want zijn moeder is bij de geboorte overleden. Daardoor is hij een natuurmens geworden: hij was de beste jager van het dorp. Hij vindt Valérie erg mooi, maar er zijn meer mannen in het dorp die dat ook vinden. Zo is er de knappe Marius, die haar ook wil hebben. 
Toeristen hebben een groot en gevaarlijk uitziend everzwijn gezien en daarop wordt de jacht geopend. Jean-Michel doet ook verslag van de dag waarop de gedenkstenen zijn geplaatst. Marius denkt dat hij Max ziet lopen en praat vanaf die dag niet meer. Jean-Michel krijgt veel uitleg van Bertrand.
Bertrand denkt dat het everzwijn nooit is neergeschoten. Nadat Max aan Valérie gevraagd had of ze bij hem in het door hem nieuw te bouwen huis zou willen wonen, had ze niet geantwoord. Daarna was hij de bergen ingetrokken en de mannen in het dorp hadden de jacht op het everzwijn geopend. Daarbij was Max getroffen. Marius had het commando gegeven. Ze hadden Max voor het everzwijn aangezien.

Deel III Luberon, september 2005
Jean-Michel schrijft een laatste brief aan Eric.  Bertrand is overleden en ze hebben hem begraven. Hij was erg betrokken bij d e geboorte van het kind van Jean-Michel en Valérie. Eric is de peetvader van deze Sophie geworden. Valérie pendelt tussen Parijs (waar haar baan is) en haar woonplaats in Luberon heen en weer. Er zullen waarschijnlijk meer kinderen komen.

Personages

Valérie

Valérie voelt zich schuldig aan de dood van Max. Ze heeft hem geen positief antwoord gegeven op zijn vraag en de ochtend daarop was hij dood. Ze vlucht naar Parijs en gaat kunstgeschiedenis studeren. Allereerst wordt ze overspoeld met herinneringen aan haar ouders en vooral haar moeder. Die heeft haar de liefde voor een serie wandtapijten bijgebracht. Ze is er erg door gefascineerd en dan mag ze er ook nog een module kunstgeschiedenis over volgen. Af en toe voelt ze zich eenzaam en ze is ook wat terughoudend. Daarentegen is ze dol enthousiast wanneer ze het essay mag schrijver over de wandtapijten, maar ook weer erg van slag wanneer Eric haar met harde kritiek neersabelt. Ze staat wel af en toe open voor een relatie, maar zodra het lichamelijk wordt, haakt ze af. Toch vertelt ze Jean-Michel over wat er is gebeurd en hij vertrekt dan naar haar geboortedorp. Haar rol in de roman is dan uitgespeeld.

Jean-Michel

Jean-Michel is geïmponeerd door de mooie verschijning van Valérie, maar hij voelt ook wel aan dat hij eerst de barrière uit haar verleden moet hebben geslecht voordat hij iets met haar kan beginnen. Hij gaat als een journalist te werk: hij interviewt de mensen uit het dorp. Toch voelt hij het meest voor het fictieve verhaal. Tenslotte wil hij zelf ook een roman schrijven en uit de epiloog (deel III) blijkt dat hij dat waarschijnlijk wel zal gaan doen.

Andere personages

Alle andere personages komen niet erg uit de verf. Valéries vader en moeder ook maar een klein beetje. Haar moeder is lief en zorgzaam. Haar vader neemt na de dood van haar moeder te snel een andere vriendin, vindt Valérie. Ook over Max komen we nauwelijks iets te weten.

Quotes

"O ja, dat wilde ik je nog vertellen. De eerste zatyerdag van september zijn de mannen van Cucuron, dezelfde die vorig jaar mee waren met de jacht, de berg opgegaan met in hun truck twee gedenkstenen. Een voor Max, een voor het everzwijn." Bladzijde 24

"Heerlijk geslapen, alsof ik me een hele nacht omhelsd voelde. Wakker geworden uit een droom waarin ik jouw warme lijf, jouw borst voelde die ik nooit heb aangeraakt. Mijn vingers over de haartjes laten glijden. In jouw armen liggen, helemaal veilig zijn, als kinderen dicht tegen elkaar. Wat voel ik me dankbaar dat ik zo kan wakker worden." Bladzijde 43

"Ik weet niet meer hoe we van de bank in het bed belandden. Hoe zijn handen mijn rug vonden en de zijkant van mijn borsten. Het scheelde maar heel weinig of we hadden gevreeën. Ik weet niet wat me meer in paniek deed schieten. Een onverhoedse beweging misschien, zijn verlangen voelen tegen mijn onderbuik. Ik kromp ineen, ik versteende, ik rolde op tot ik zo klein m ogelijk was." Bladzijde 74

""Max was niet de enige die zijn oog op jouw Valérie had laten vallen", zei hij plots. Hij gebaarde naar Marius. "Hij is niet altijd zo geweest, weet je.Toen was hij niet zo. Iedereen verwachtte dat hij vroeg of laat met haar zou trouwen."" Bladzijde 110

"Het geluid ontsnapte aan Bertrands buik, longen, keel en wierp zich hoog nog de grijze lucht in. Voor hen, vlak voor hun voeten, lag het lichaam van Max. Max met het ruime jagersvest aan, zijn geweer nog in de hand geklemd. Er was geen bloed te zien, alleen dat hoofd dat in een rare knik lag." Bladzijde 144

Thematiek

Liefde: algemeen

De liefde in al zijn facetten is het onderwerp van deze roman. Zo komen o.a. aan bod: - de onbeantwoorde liefde van Max voor Valérie - de liefde van Valérie voor haar ouders in het algemeen - de liefde van Valérie voor haar moeder in het bijzonder - de passie van Valérie voor de wandtapijten van de vrouw met de eenhoorn; die verbindt haar namelijk met haar moeder - de passie van de dame voor de eenhoorn op het tapijt - de nieuwe liefde van de vader van Valérie voor Bernadette die leidt tot jaloeziegevoelens bij Valérie - de beginnende liefde die Valérie koestert voor Jean-Michel - de liefde die Jean-Michel koestert voor Valérie die hem aanzet tot een zoektocht naar het verleden - de liefde van de oude Bertrand voor Valérie - de wederzijdse liefde tussen Valérie en haar tante Clothilde - de liefde van Marius voor Valérie die leidt tot jaloezie en misschien tot de dood van Max - de liefde van Max voor de natuur en voor het everzwijn - de uiteindelijke liefde van Jean-Michel en Valérie die leidt tot de geboorte van Sophie. Een mooi thema dus, liefde en passie als leidraad in het leven.

Motieven

Kind-ouderrelatie

Met haar moeder kan Valérie goed opschieten. Ze bezoekt met haar musea bijv. dat met de wandtapijten. ze vindt het heel; erg als haar moeder kanker krijgt en sterft. Ook met haar vader kan Valérie goed opschieten. Hij heeft eerst veel verdriet om het overlijden van zijn vrouw. daarna komt hij met een nieuwe vriendin op de proppen. Valérie gunt het hem wel, maar toch kan ze gevoelens van jaloezie niet onderdrukken. ze driegt haar vader een beetje te verliezen aan die Bernadette.

Schuldgevoel

Valérie is de laatste persoon die Max in leven heeft gezien voordat hij werd doodgeschoten door de jagers van zijn dorp. Hij heeft haar kort ervoor gevraagd bij haar te komen wonen, maar ze hadden nog geen liefdesrelatie. Toch voelt ze zich schuldig aan zijn dood. Als ze "ja had gezegd ,,,,

Queestemotief

Jean-Michel gaat in deel II nar Cucuron en Luberon om er achter te komen wat er met Max is gebeurd. Hij is journalist en wil de feiten over de dood en de verhalen daarover te weten komen.

Jaloezie

Bij gevoelens van liefde horen gevoelens van jaloezie. Valérie koestert die gevoelens voor de nieuwe vrouw van haar vader, Bernadette, omdat die haar vader van haar afpakt. Marius koestert gevoelens van jaloezie ten opzichte van Max die ook op Valérie verliefd is. En waarschijnlijk koestert Eric de vriend en collega van Jean-Michel ook gevoelens van jaloezie omdat die wel de genegenheid van Valérie krijgt.

Dood

De moeder van Valérie overlijdt aan kanker. Max, een jonge man uit haar dorp, wordt doodgeschoten op de everzwijnjacht. Ook Bertrand, een aardige man uit het dorp, overlijdt. Hij is een soort peetvader voor Valérie.

Kunstwereld

Valerie voelt zich getroffen door het middeleeuwse kunstwerk "De dame en de eenhoorn"een tapijtserie. De mooie gevoelens die ze bij het bekijken van deze wandtapijten krijgt, kan ze verbinden met de gevoelens voor haar jong aan kanker overleden moeder.

Motto

Ik heb altijd gedacht dat het onmogelijk is om een goed contact te hebben met een plek of persoon zonder verbondenheid met alle verhalen over die plek en die persoon. [....]
Wanneer wij het enkele verhaal afwijzen, wanneer wij beseffen dat er nooit een enkel verhaal is over geen enkele plek, herwinnen wij een soort paradijs."
Chirimande Ngozi Adichie.

Titelverklaring

De titel is poëtisch. Hij komt letterlijk voor in de tekst op pagina 44. 
Valerie moet voor een krantenbijlage  een essay schrijven over een door haar bewonderd kunstwerk. Ze kiest  de tapijtserie "De dame en de eenhoorn". En ze voegt daarbij een tekst van de oude kerkvader Augustinus. 
"Wat bemin ik wanneer ik U bemin [.....] Dat is het wat ik bemin , als ik mijn God bemin. "
Over de tekst van de kerkvader heen, denkt Valérie hierbij waarschijnlijk aan haar liefde voor Max.

Structuur & perspectief

Er zijn drie delen in de structuur te onderscheiden:
- Parijs, september 1997 (blz. 9-86) onderverdeeld in hoofdstukken die dagen die een dagboek vormen, dat wordt geschreven door Valérie
- Luberon, juli 1998 (blz. 89-144), onderverdeeld in brieven die Jean- Michel  (vooral) aan zijn vrined Eric en (soms) aan Valérie schrijft
- Luberon, september 2003 (blz. 147-149): een brief aan Eric van Jean-Michel.

Het perspectief van deel I ligt bij Valérie: zij schrijft dagboeknotities in de ik-vorm en richt  zich daarin vooral tot  de overleden Max  Cirou.
In deel twee is de ik-schrijver Jean-Michel die op de  plek van het ongeval onderzoek doet naar de toedracht ervan en daarvan bericht stuurt aan zijn vriend Eric of aan Valérie.
Deel III heeft de functie van een epiloog in de vorm van een laatste brief aan Eric. Ook die is natuurlijk in de ik-vorm geschreven.
 

Decor

Plaats
Deel I speelt zich voornamelijk af in Parijs waar Valérie kunstgeschiedenis studeert na het ongeval dat zich een jaar ervoor heeft afgespeeld.
Deel II speelt zich af in Luberon, een Frans gebergte vlak bij de Mont Ventoux. Jean-Michel is daar op onderzoek naar de dood van Max uitgegaan.  Deel III speelt zich ook af in Luberon, maar dan vijf jaar later.

Tijd
- deel I speelt van september 1997 tot en met 3 januari 1998.
- deel II speelt zich af van 7 juli 1998 tot aan 5 november 1998
- deel III is een brief die wordt geschreven op 7 september 2003

Stijl

Eén van de kwaliteiten van het boek zit m.i. in de stijl van de schrijfster. Er zijn twee grote delen in de roman die zich ook kenmerken met twee verschillende stijlen. In deel I die van de jonge vrouw Valérie, in deel II die van de man die op haar verliefd is.  Jean-Marie z'n stijl is die van een journalist, maar dan één die zich zelf een doel gesteld heeft om een fictief verhaal te schrijven. Daardoor doet zijn stijl literairder aan dan je van een nieuwsjager mag verwachten. 
De stijl van Valérie is wat poëtischer en romantischer.

Slotzin

Valérie pendelt nog altijd heen en weer tussen Parijs en hier. Ze heeft haar werk daar, maar wil het kind hier opvoeden. Ons kind. Onze kinderen. Ik werk aan een boek, je weet dat ik dat altijd heb willen doen. Ik heb hier het ritme gevonden dat ik nodig had, de traagheid van de Luberon. Jullie zijn altijd welkom, dat weet je.

Beoordeling

De buutroman van Rossaert is de moeite waard qua structuur en stijl. Maar echte spanning ontbreekt in het verhaal, waardoor de inhoud niet echt doordringt bij de lezer en ook niet lang blijft hangen. Ik denk dat middelbare scholieren daar in een boek wel behoefte aan hebben. Ik verwacht dan ook niet dat het boek veel op literatuurlijsten zal verschijnen

Qua thematiek (de gestorven geliefde en de schuld die daaraan vaak  kleeft) is het boek te combineren met een groot aantal andere (en klassieke)  werken uit de Nederlandse literatuur:
Vergelijk: 
- Jan Wolkers - Turks Fruit
- Hugo Claus - Het jaar van de kreeft
- Harry Mulisch - Twee vrouwen
- Kluun - Komt een vrouw bij de dokter
- Gustaaf Peek - Godin held
- Ad Fransen - Het meisje met de mooiste heupen 

Recensies

"Isabelle Rossaert is een zéér veelbelovende schrijver, net zo fijnbesnaard als een andere Vlaming: Bart Stouten. Zomaar uit de slushpile gevist, de berg van manuscripten die bij een uitgeverij binnenkomen. Een unicum, al schijnt dat bij uitgeverij Cossee ook al het geval te zijn geweest met Bregje Hofstede en Lodewijk van Oord. Dat is wat ik bemin is een ontroerende, troostrijke roman in een ragfijne taal, gebruikmakend van de mystiek van het rurale en de samensmedende kracht van mond-tot-mond verhalen. " http://www.tzum.info/2015...-ik-bemin/

" 'Dat is wat ik bemin' is een indrukwekkend boek, van een schrijfster die geduldig haar tijd heeft genomen om haar pen te verfijnen, en daardoor meteen een debuut van jewelste heeft afgeleverd. "Je moet de feiten zo brengen dat ze weerhaakjes krijgen in de geest van de lezer", zegt Jean-Michel over zijn werk bij de krant. Precies dat doet Isabelle Rossaert met haar boek. Een kunstwerk dat, gezien haar achtergrond (ze is redacteur en docente journalistieke schrijftechnieken), misschien wel onafwendbaar was. En waar we de komende maanden nog veel buzz rond (hopen te) verwachten." http://www.cuttingedge.nl...um=twitter

"Rossaert probeert door de brieven de lezer mee te nemen in het mysterie en het genezingsproces van Valérie. Dit lukt echter niet, omdat Valérie als karakter vrij onsymphatiek is. Ze sluit zichzelf af en komt angstig en onbereikbaar over.Wat niet helpt is het feit dat het moeilijk is om te begrijpen waarom het jachtongeluk zo’n traumatische gebeurtenis voor haar is geweest, terwijl ze geen intieme relatie had met het slachtoffer. Valérie lijkt er niet over na te willen denken en Rossaert gaat er weinig op in. En hoewel Valéries herinneringen aan haar overleden moeder en haar relatie met haar vader de lezer de mogelijkheid bieden om meer met haar mee te leven, worden deze onvolledig door Rossaert uitgediept. " https://www.cleeft.nl/boe...netjes-aan

"Dat is wat ik bemin is een compacte, perfect gepolijste vertelling die zich met een grote vanzelfsprekendheid presenteert. Isabelle Rossaert switcht moeiteloos tussen Parijs en de Luberon, tussen haar mannelijke en vrouwelijke verteller, tussen literaire beschrijving en levendige dialoog." http://thisishowweread.be...ar-parijs/