Feitelijke gegevens

• 4e druk, 2014
• 288 pagina's
• Uitgeverij: Atlas contact

Flaptekst

Eerste zin

Op de dag dat Minnie Panis voor de derde keer uit haar eigen leven verdween, stond de zon laag en de maan hoog aan de hemel.

Samenvatting

Minnie Panis is als baby veel te vroeg geboren. Omdat ze zo klein was, was het de vraag of ze het wel zou overleven. Na haar geboorte is ze wekenlang in een couveuse gelegd. In de couveuse groeide ze wat en sterkte ze wat aan. Na een lange tijd mocht ze mee naar huis, waar de zorg alleen aan haar moeder overgelaten werd. De vader van Minnie was namelijk nergens te bekennen.

Al snel valt het de moeder van Minnie op dat haar kind niet huilt. Als ze gaat nadenken, komt ze er zelfs achter dat haar dochter nog nooit gehuild heeft. Zelfs niet tijdens de geboorte. Ze begint zich onmiddellijk zorgen te maken, omdat ze zich beseft dat baby’s horen te huilen en Minnie een flinke ontwikkelingsachterstand kan hebben door haar vroege geboorte. Ze besluit terug naar het ziekenhuis te gaan, waar ze erop staat dat ze haar onderzoeken. In het ziekenhuis willen ze Minnie niet verder onderzoeken, omdat ze van mening zijn dat er niks aan de hand is. Uiteindelijk wordt Minnie naar een centrum voor huilende baby’s gestuurd. Ze wordt hier behandeld door Johnstone.

Johnstone komt er al snel achter dat Minnie erg gevoelig is voor muziek. Als hij haar met bepaalde muziek voor de televisie zet, komen al snel de eerste tranen. De tranen gaan over in een flink gehuil. Minnie huilt eindelijk voor de eerste keer na haar geboorte.

Tegenwoordig is Minnie een kunstenares. Haar relatie is net verbroken, omdat ze vreemd is gegaan met een fotograaf. Op een gegeven moment zien ze elkaar regelmatig. Ze hebben het leuk met elkaar, en elke keer als ze elkaar zien hebben ze seks met elkaar. Op een gegeven moment komt Minnie erachter dat ze zwanger is van de fotograaf.

Omdat ze benieuwd is naar haar eigen leven, huurt ze de fotograaf voor drie weken in. Ze spreekt met hem af dat hij haar drie weken lang overal volgt. Ze mogen geen contact met elkaar hebben, en als ze elkaar toevallig tegenkomen, mogen ze niks tegen elkaar zeggen. Daarnaast mag Minnie alleen nog maar met de fiets door Amsterdam reizen, omdat de fotograaf haar in het openbaar vervoer en de auto niet kan fotograferen. Na drie weken moet hij de foto’s ergens naartoe brengen. Ook op dat moment is het niet de bedoeling dat ze elkaar tegenkomen. Minnie weet niet wanneer de drie weken waarin ze achtervolgt wordt in gaan. Het is voor haar dus een verrassing om te zien wanneer ze precies gefotografeerd is.

Een aantal dagen later is Minnie wat door de stad rond aan het slenteren. Ze gaat naar een café waar ze koffie bestelt en een boek leest. Ze kan zich echter niet concentreren op het lezen van het boek, omdat haar aandacht bij haar zwangerschap zit. Ze heeft geen idee of ze het kindje moet houden of weg moet laten halen. Na het café gaat ze een stukje wandelen. Tijdens haar wandeling ziet ze dat de sloten bevroren zijn. Zo dom als ze is, loopt ze een bevroren sloot op. Het ijs is echter nog niet zo hard dat je erop kan lopen. Hierdoor valt Minnie door het ijs en belandt ze onder een wak.

Al snel komt een man haar helpen. Het is Johnstone, en hij herkent haar onmiddellijk. Minnie kent hem echter niet, omdat Johnstone haar behandeld heeft toen ze baby was. Johnstone biedt Minnie hulp aan en vertelt dat ze elkaar kennen. Minnie is meteen benieuwd naar het verhaal, en besluit mee naar het huis van Johnstone te gaan.

Thuis wil Johnstone eerst een experiment met haar doen. Hij is namelijk benieuwd of ze nog steeds zo emotioneel reageert op de muziek als toen ze baby was. Hij laat haar muziek horen en ziet dat ze geëmotioneerd raakt.

Vervolgens vertelt Johnstone alles over het centrum voor huilende baby’s en zijn therapie als behandelaar van Minnie. Minnie is onder de indruk. Ze heeft nooit geweten dat ze te vroeg geboren is, omdat haar moeder dat altijd voor haar geheim heeft gehouden. Ze weet dus ook niet dat ze ooit behandeld is omdat ze niet kon huilen.

Na een paar dagen gaat Minnie weer naar huis. Minnie is al die tijd bij Johnstone gebleven. Ze wil even alles laten bezinken wat Johnstone tegen haar gezegd heeft. Daarnaast is ze erg teleurgesteld in haar moeder, omdat haar moeder voor haar gevoel ontzettend veel heeft achtergehouden.

Op een gegeven moment breekt het moment aan waarop Minnie en de fotograaf hebben afgesproken om de foto’s te gaan bekijken. Minnie gaat zenuwachtig naar de afgesproken plek. Ze is benieuwd wat de fotograaf voor foto’s gemaakt heeft. Het feit dat ze niet weet wanneer de foto’s gemaakt zijn, maakt haar alleen maar zenuwachtiger.

Op de afgesproken plek krijgt ze door een kunstenaar een envelop overhandigd. In deze envelop zitten de foto’s die de fotograaf gemaakt heeft. Bij de envelop zit een brief die ze eerst leest. Op deze brief staat dat hij zich niet aan de afspraak gehouden heeft. Hij heeft namelijk maar een paar uur gefotografeerd, in plaats van de afgesproken drie weken. Hij legt uit dat hij haar de dag van de val door het ijs gefotografeerd had, maar te laf was om haar te redden uit het wak. Hierdoor is hij zo van zichzelf geschrokken dat hij naar huis is gegaan. Omdat hij Minnie daarna niet meer zag was hij bang dat ze overleden was. Hij baalt van zijn eigen reactie, en excuseert zich over het feit dat hij haar niet geholpen heeft.

Een paar dagen na de val door het ijs, ziet de fotograaf dat Minnie weer thuiskomt. Hij is ontzettend blij dat ze nog in leven is. Tegelijkertijd schaamt hij zich voor het feit dat hij haar niet gered heeft, waardoor hij geen contact meer met haar zoekt. Als hij vervolgens ook nog een leuk aanbod voor een fotoreportage in het buitenland krijgt, besluit hij naar het buitenland te vertrekken. Tot zijn grote spijt heeft hij dus maar een paar uur foto’s kunnen maken van haar leven.

Personages

De fotograaf

De fotograaf die het leven van Minnie voor drie weken volgt, is de overbuurman van Minnie. Ze zien elkaar regelmatig en hebben tijdens hun afspraakjes vaak seks. Door onveilige vrijpartijen is Minnie zwanger geworden van de fotograaf. Dit weet hij niet. De fotograaf is een aardige man, die graag voor zijn eigen succes gaat. Hierdoor komt hij af en toe een beetje egoïstisch over.

Minnie

Minnie is inmiddels een volwassen kunstenares die niet blij is met haar naam. Het verhaal begint op het moment dat Minnie weken te vroeg geboren wordt. In het verhaal groeit ze uit tot een volwassen sterke vrouw die op eigen benen staat. Ondanks het feit dat Minnie een sterke vrouw is, is ze af en toe erg onzeker over de keuzes die ze moet maken. Ze vindt het lastig om te verzinnen wat ze met haar leven aan moet en welke keuzes het beste zijn voor de rest van haar leven.

Johnstone

Johnstone is de behandelaar van Minnie. Hij ontmoet Minnie voor het eerst als ze baby is. Op dat moment werkt hij als therapeut in een centrum voor kinderen met huilproblemen. Het is aan Johnstone de taak dat hij Minnie laat huilen. Uiteindelijk slaagt hij hier in met behulp van muziek. Jaren later komen Johnstone en Minnie elkaar weer tegen. Johnstone is nog steeds een hele aardige en behulpzame man met veel geduld.

De moeder van Minnie

De moeder van Minnie vertelt een deel van het verhaal door haar ogen. De moeder van Minnie vond het erg lastig om haar dochter op te voeden, zeker omdat ze er alleen voor stond. Haar ex-vriend woonde namelijk in Engeland en wist niet eens dat hij vader was geworden. De moeder van Minnie is een lieve en zorgzame vrouw, die er alles aan doet om het mensen naar hun zin te maken. Ondanks haar zorgzame en lieve eigenschap, heeft ze Minnie nooit verteld over haar vroeggeboorte.

Quotes

"Op de ochtend van de tweede dag vertelde Johnstone haar over de behandeling. Van juni 1991 tot januari 1992 was ze eens per week voor een uur naar het centrum gekomen. Uit die archieven had Johnstone har voortgangsverslagen opgedoken, die ze vluchtig doorbladerde. " Bladzijde 275

"De foto droeg ze bij zich in haar handbagage. Hij was genomen op het moment dat het ijs scheurde, de minieme splinter in die tijd die alles had doen kantelen. Ze stond met haar gezicht van de fotograaf afgewend, haar armen gespreid als vleugels, alsof ze op het allerlaatst nog had geprobeerd op te stijgen, te ontsnappen aan iets wat al onvermijdelijk zijn wending heeft genomen. " Bladzijde 287

"Vrijheid, dat was de werktitel die Minnie aan het project had gegeven, maar die eerste dagen van februari vroeg ze zich af of Stierlijke verveling niet passender zou zijn. Buiten die vreemde emotionele lunch met haar moeder op de eerste dag, gebeurde er niets opzienbarends. " Bladzijde 131

"Voordat haar kind in een verrijdbare couveuse was gelegd, hield de arts het even vlak bij het gezicht van Minnies moeder. De schedel, als je al van zoiets kon spreken, was in een rare vorm gedrukt en de ledematen waren onvoorstelbaar dun. " Bladzijde 163

Thematiek

Kunstwereld

De kunstwereld staat centraal in het verhaal en is dan ook het thema van het verhaal. Minnie Panis is een kunstenares. Ze houdt van fotografie, en fotografeert alles wat ze op straat tegenkomt. Hetgene dat haar het meest interesseert is afval. Ze gaat dus regelmatig de straat op om afval te fotograferen. Op een gegeven moment komt ze op het idee om met een nieuw project te beginnen. Het lijkt haar namelijk interessant om haar leven drie weken lang te laten fotograferen door een fotograaf. De fotograaf die ze op het oog heeft lijkt dit ook een tof idee, waardoor zeen contract met elkaar aangaan. De fotograaf gaat het leven van Minnie drie weken lang fotograferen. Het hele verhaal staat dus in het teken van kunst en fotografie.

Motieven

Coming of age

Bij coming of age staat het volwassen worden centraal. In dit verhaal leest de lezer hoe de hoofdpersonage Minnie Panis volwassen wordt. Het verhaal wordt verteld vanaf haar geboorte. Minnie heeft dankzij haar vroeggeboorte veel tegenslagen gehad in haar leven. Met vallen en opstaan heeft ze zichzelf kunnen ontwikkelen tot een sterke volwassen vrouw.

Moeder-dochterrelatie

De relatie tussen Minnie en haar moeder staat centraal in het verhaal. Omdat het verhaal zowel vanuit het perspectief van Minnie als haar moeder verteld wordt, komt de lezer veel te weten over beide personen. De relatie tussen Minnie en haar moeder is niet bijzonder goed. Ze hebben geen goede band. Ze zien elkaar regelmatig, maar Minnie ergert zich tijdens deze afspraken altijd aan haar moeder. Als Minnie volwassen wordt, komt ze erachter dat haar moeder een aantal belangrijke dingen uit het verleden nooit verteld heeft. Zo heeft haar moeder haar nooit verteld dat ze veel te vroeg geboren is, waardoor ze ontwikkelingsproblemen op kon lopen. De vroege geboorte hadden veel consequenties voor het leven van Minnie kunnen hebben, waardoor Minnie het kwalijk vindt dat haar moeder er nooit iets over gezegd heeft. Als Minnie er dus achter komt dat haar moeder veel dingen voor haar heeft achtergelaten, besluit ze haar eigen weg in te slaan. Ze besluit haar droom achterna te gaan en naar het buitenland te vertrekken. Dit heeft als consequentie dat ze haar moeder alleen achterlaat in Nederland.

Droom

Minnie heeft als kunstenaar meerdere dromen. Één droom van haar wordt in vervulling gebracht: ze heeft altijd al weken lang gefotografeerd willen worden in het kader van een kunstproject. Ze is namelijk benieuwd hoe haar leven als kunstenaar eruit ziet.

Motto

I really like that moment when the performance becomes life itself.
Marina Abramovic

Trivia

Deze debuutroman van Niña Weijers wordt vertaald naar het Duits en Frans.

Titelverklaring

De titel ‘De consequenties’ slaan op de keuzes die Minnie elke keer moet maken. Minnie is een volwassen vrouw die het lastig vindt om keuzes te maken. Ze beseft zich dat aan elke keuze die ze maakt, een consequentie zit. Daardoor twijfelt ze ontzettend over de keuzes die ze moet maken. In het verhaal is ze bijvoorbeeld zwanger geraakt van een fotograaf. De zwangerschap was ongepland en ze vraagt zich het hele verhaal af of ze wel of niet door wil gaan met de zwangerschap. Ze is bang voor de consequenties die een kind met zich meebrengen.

Structuur & perspectief

Het verhaal is vanuit het hij/zij-perspectief geschreven. Het verhaal wordt vanuit twee verschillende personages verteld, namelijk vanuit het perspectief van Minnie en Minnie's moeder.

Onderstaand twee quotes, die de gebruikte perspectieven illustreren:
‘Als de zomer Matisse was, dacht Minnie, dan was de winter van de jonge Mondriaan.
Toen ze haar lang weggeborgen Vikings uit de zwarte doos haalde, ze uit hun theedoeken wikkelde, met een doek langs de ingevette ijzers ging, het soepele leer, de zwart-wit gestreept veters, voelde ze zich een kind dat een kerstcadeau uitpakt.’ – bladzijde 115

‘Ik ook, dacht Minnies moeder, ik ben behoorlijk in de war.
Voor het eerst in lange tijd verlangde ze naar een sigaret. Vergif in haar longen, diepe teugen. Destijds, haar adem inhoudend naar die couveuse elke keer wanneer de adem van het kind stokte, had ze zichzelf wijsgemaakt dat niets hierna haar nog zou overdonderen.’ – bladzijde 249

Decor

Het verhaal speelt zich in en rondom Amsterdam af. Minnie Panis is in Amsterdam geboren en opgegroeid. Nadat ze op zichzelf is gaan wonen, is ze in Amsterdam blijven wonen.

Stijl

Wat ten eerste erg opvalt aan de schrijfstijl van Niña Weijers, is het gebruik van beeldspraak. In het verhaal komt ontzettend veel beeldspraak voor. Hieronder is een voorbeeld van de gebruikte beeldspraak:
‘De rij was al tien minuten niet meer in beweging gekomen. De mensen om haar heen werden onrustig, ze wilden vooruit, vooruit, maar konden alleen nog maar opzij. Armen en benen staken uit de rij, koffers, rugzakken en kleine kinderen. Ze zochten naar de randen van hun kooi en beukten ertegen, net zo hard tot ze vrij waren, de illusie koesterend dat hun gebeuk daartoe had bijgedragen.’ – bladzijde 287

Slotzin

Ze zochten naar de randen van hun kooi en beukten ertegen, net zo hard tot ze vrij waren, de illusie koesterend dat hun gebeuk ertoe had bijgedragen.

Beoordeling

Ik vond het aan het begin moeilijk om in het verhaal te komen. De schrijfstijl trok me niet, waardoor ik elke keer afgeleid was tijdens het lezen van het boek. Het verhaal is af en toe erg langdradig geschreven, waardoor het lastig om je aandacht erbij te houden.
Hoe verder je echter vordert in het boek, hoe leuker het wordt. Het verhaal begint steeds meer vorm te krijgen, waardoor je je in kan leven in de personages. Uiteindelijk vond ik het verhaal leuk om te lezen, maar niet zo heel erg bijzonder.

Persoonlijk vind ik het vervelend als het verhaal op een niet-chronologische manier geschreven is. In dit verhaal worden ontzettend veel tijdssprongen gemaakt. Omdat de tijden in het verhaal goed zijn aangegeven, is het voor de lezer niet verwarrend wanneer het verhaal zich afspeelt. Dit vind ik persoonlijk erg fijn. Ondanks het feit dat ik van een chronologische opbouw houd, heeft de niet-chronologische opbouw in dit verhaal me niet gestoord. Ik vind zelfs dat de niet-chronologische opbouw een meerwaarde heeft in het boek.

Recensies

"Met andere woorden: deze roman bijt terug. De scherpe en soms zelfs extreme vragen die erin worden opgeroepen, laten ook bij de lezer hun sporen na. De performance die een fictief verhaal in essentie is, zorgt in dit boek ook bij de lezer voor zeer levensechte vermoedens en existentiële ongerustheden." http://www.athenaeum.nl/r...sequenties

"De wijze waarop Niña Weijers haar hoofdpersoon neerzet als een gevoelige vrouw die voornamelijk op intuïtie koerst, is indrukwekkend te noemen. Het is de structuur van de roman, met goed gedoseerde flashbacks, die laat zien hoe deze kunstenaar langzaam transformeert in haar eigen kunstwerk." http://www.8weekly.nl/art...leven.html

Bronnen

Marina Abramovic

http://en.wikipedia.org/w...movi%C4%87

Quote motto

http://books.google.nl/bo...20when%20t