Gearchiveerd. Op het beeldscherm van mijn telefoon komt deze zakelijke, doch bevrijdende boodschap tevoorschijn. Ik ben weer eens bezig mijn oude Instagra foto's te verwijderen. 'Hoe kan het toch dat ik deze foto geplaatst heb?' vraag ik mij licht beschaamd af terwijl ik een vage selfie verwijder.

Dat komt hierdoor: als nieuweling vond ik dat mijn foto's onderscheidend en hilarisch moesten worden. Gewoon een mooie foto plaatsen met een degelijke tekst was niet genoeg. De digitale wereld moest veroverd worden. Daarom experimenteerde ik erop los, probeerde alle mogelijkheden van Insta uit. Kwantiteit ging daarbij vóór kwaliteit. Dat heeft ertoe geleid dat ik uit schaamte meer foto's verwijder, dan dat ik ze plaats. Dit zijn de dingen waar ik het meest spijt van heb.

Eten

 Stel: je hebt na stevig aandringen van je vrienden ein-de-lijk Instagram gedownload. Je wil zo snel mogelijk een foto plaatsen, maar het enige wat je vandaag 'speciaal' kan noemen is de patat van cafetaria Friet Uur om de hoek. Dus wat doe je dan? Je bestelt een frietje, schuift je stoel naar achteren, pakt je smartphone, gaat met de rug lichtjes gebogen boven het dampende frietje hangen, en click. Je eerste post is een feit.

Dat is de enige manier waarop ik het onevenredig grote aantal etensfoto's dat ik plaatste als beginner kan verklaren: een gebrek aan inspiratie. Dus maakte ik foto's van het avondeten. Of de lunch. Dit heeft echter niet bepaald eeuwigheidswaarde, dus ik leerde al snel dat je etensfoto’s het best in je stories kunt zetten. 

Filters

Op hele zeldzame momenten kreeg ik het voor elkaar een foto te maken waar ik volledig tevreden over was. De compositie klopte helemaal. Maar wáárom moest ik er in godsnaam eerst nog vijfendertig filters overheen doen? Ik dacht tenminste altijd dat een foto pas af was als ik er een vage filter met een roze gloed overheen smeet, de ‘warmte’ van de foto aanpaste en het centrum scherp stelde. Achteraf kun je zeggen dat menig foto verpest is door al die overbodige aanpassingen. De les die ik pas laat leerde: een filter mág, maar is geen verplichting!

Volgverzoeken accepteren

Een van de belangrijkste keuzes die je tegenwoordig als tiener moet maken, is ‘neem ik een privé- of een openbaar Instagramaccount?’ Ik koos voor het eerste. Heel verstandig, vond ik zelf. Dan kon ík bepalen wie mij volgde.

Maar aan de andere kant wilde ik eigenlijk wel zo snel mogelijk een groot aantal volgers. Dit leidde ertoe dat ik alle volgverzoeken accepteerde. Het privé account was een semi-openbaar account geworden. Hierdoor werd ik opeens gevolgd door curieuze accounts met namen als michelarodriquez, gratisfifacoins en dickdestroyer123. Na een paar maanden had ik spijt, maar ja, je kan volgers niet verwijderen. Sindsdien ben ik dus kieskeuriger geworden met het accepteren van volgverzoeken.

Humor?

 Het was een doodgewone woensdagmiddag in de vroege lente van 2015. Ik voelde opeens de niet te onderdrukken behoefte om een foto van mijn eigen hoofd te maken. Voor de sier pakte ik een pilotenbril uit mijn brillenkoker en zette hem op mijn neus, keek in de camera en nam een foto.

Deel 1 was geslaagd.

Deel 2: een leuk onderschrift bedenken. Na lang wikken en wegen was ik eruit. Zelfvoldaan typte ik: Sunglasses are back in tuin

Vooral in mijn beginnersfase was ik minuten bezig met het bedenken van 'hilarische' onderschriften. Jammer genoeg is er nog nooit een positieve reactie op gekomen. Ik ben mijn 'grappige' onderschriften dus maar aan het afbouwen. Maar ach, misschien heeft dickdestroyer123 er wel hard om gelachen.

Neem het niet te serieus

Het is me niet gelukt, ik heb Instagram niet veroverd. Godzijdank. Ik gebruik het medium nu heel anders. Heb ik een leuke foto, dan plaats ik het. Maak ik wekenlang niets bijzonders mee, dan post ik niks. Ik voel geen plaatsingsdruk meer, waardoor ik me kan focussen op de écht belangrijke zaken zoals omgaan met vrienden. Of zoveel mogelijk likes verzamelen op Facebook natuurlijk...