Amsterdam, het middelpunt van Nederland, het summum van geluk en de mooiste stad ter wereld. De miljoenen toeristen komen met een reden en iedereen die er niet zou willen wonen verklaar ik voor gek. Amsterdam is de stad waar ik geboren en getogen ben en zoals je misschien al wel een beetje doorhad heb ik soms een ietsiepietsie beetje last van hoofdstedelijke arrogantie. Want beter dan Amsterdam wordt het niet, toch? Om van deze zeer omstreden mening af te komen besloot ik de de andere kant van Nederland te ontdekken.

Op naar Arnhem dus, een stad op zo'n honderd kilometer van mijn vertrouwde Mokum vandaan. Een verlaten gat, zo stelde ik me voor, want buiten de ring is niet zo veel te bekennen leek me. Eenmaal in de trein kreeg ik bij de duizenden weilanden die voorbij kwamen een nogal beangstigend gevoel. Ruimte, leegte, dat kende ik helemaal niet. En ik vroeg me dan ook af of we ooit nog in de bewoonde wereld terecht zouden komen. Zou die trein niet gewoon doorzoeven naar de volgende metropool? Ik bedoel, zijn er überhaupt stations in het achterland van Nederland?

Dat bleek gelukkig wel het geval. Voor ik er erg in had, was ik in het rustieke Arnhem beland. Het station staat bekend als erg uniek, maar niets kan tippen aan Amsterdam Centraal natuurlijk. Dus liep ik door, richting Museum Arnhem. Wat bleek nou: die barbaren uit de Achterhoek doen tegenwoordig ook aan cultuur! Even kreeg ik het Spaans benauwd, toen het erop leek dat er ook andere musea dan het Rijks en het Stedelijk bleken te bestaan. Gelukkig werden de werken van Peter Alma op het Amstelstation grondig geprezen, zodat ik me er toch nog een beetje thuis kon voelen.

Hipsters buiten de ring

Van tevoren had ik natuurlijk al grondig onderzoek gedaan en zo kwam ik er, met dank aan collega's Jip en Bogi, achter dat ook Arnhem gewoon hipster-koffietentjes kent. Ik dacht dat veel te dure koffie die net te koud is niet bestond buiten het Venetië van het Noorden, maar niets bleek minder waar. Ook hier betaalde ik nét te veel voor mijn cappuccino, die ik kon nuttigen terwijl ik uitkeek op diverse plantenbakken en wandkleden. Nee, dat Arnhem was zo gek nog niet.

Sterker nog, toen ik rustig door park Sonsbeek wandelde, besefte ik op een onbewaakt moment dat ik die mensenmassa's alweer even was vergeten en dat ik me ook gewoon kon voortbewegen zonder de vaste metrolijn. Die gedachte probeerde ik natuurlijk snel uit mijn hoofd te schudden, want als ras-Amsterdammer kan ik niet anders dan bij mijn standpunt te blijven.

Ontwenningsverschijnselen

Alhoewel de rest van Nederland, of in ieder geval Arnhem, een iets minder groot, leeg en verlaten gat bleek dan ik had verwacht, bleef ik toch een beetje onrustig. Zweethanden, gestress en hoofdpijn bleven aanhouden, ik vreesde dat het ontwenningsverschijnselen waren. Toen ik eenmaal weer veilig binnen de ring was kon ik weer rustig ademhalen en terugdenken aan mijn dag als een geslaagd, doch beangstigend experiment. Prima hoor, die rust en ruimte, maar geef mij maar moeders met bakfietsen, de Jordaan en de drommen toeristen. Geef mij maar Amsterdam.