Het is december en dat betekent maar één ding: de romantische, Nederlandse films zijn weer te bewonderen in de bioscoop. En of zo'n film als 'leuk' wordt bestempeld, daar zijn vaak de meningen over verdeeld. De films bestaan namelijk uit ontelbaar veel clichés. De één die ergert zich hier enorm aan, de ander vindt het heerlijk. En ik moet toegeven: ik behoor tot de laatste categorie.

Ondanks het feit dat sommige mensen vinden dat Nederlandse films totaal geen inhoud hebben (en zich daaraan storen), vind ik dat namelijk juist het mooie aan een Nederlandse film. Waarom is een film pas goed als het over de zware dingen in het leven gaat? Ik geniet volop wanneer de chaotische Soof karaoke aan 't zingen is op het liedje I Will Survive (Soof 2) en ik moet enorm hard lachen wanneer Georgina Verbaan bovenop een aantal vuilniszakken op straat ligt (Hartenstraat). Het bestaat misschien niet uit onwijs veel diepgang, maar is dat dan per sé verplicht? 

De charme van een Nederlandse film ligt voor mij juist bij die luchtigheid. De verhaallijnen zijn dan wel veelal onwijs voorspelbaar, het is bijvoorbeeld vaak overduidelijk wie er verliefd op elkaar gaan worden. En wat voor vreselijks er ook gebeurt in de film, één ding staat vast: het komt hoe dan ook altijd weer goed. Ook al staat dat misschien niet altijd gelijk aan het echte leven, het is wel fijn om je af en toe onder te dompelen in zo'n fijne, vrolijke wereld.

Amsterdam en 'n tekort aan acteurs?

Want de wereld van romkoms is altijd mooi. Meestal staat Amsterdam centraal in 'n Nederlandse film: we zien mooie grachtengordels en de acteurs wonen uiteraard in de allermooiste buurt van Amsterdam. Daarnaast werken ze in de meest charmante koffietentjes, hippe restaurants en clubs in onze hoofdstad. Terwijl anderen het misschien wel helemaal gehad hebben met het moeten aanzien van Amsterdam in elke Nederlandse film, zit ik weg te zwijmelen bij de mooie beelden van deze mooie stad. Juist omdat deze films zich afspelen in onze eigen hoofdstad, kan ik me veel beter inleven in zo'n film. Het lijkt of dat mooie leven van de hoofdpersonen om de hoek ligt.

Wat veel mensen ook vervelend vinden is het een feit dat je altijd dezelfde acteurs langs ziet komen in 'n Nederlandse film. De ene keer zie je Jeroen Spitzenberger als de prins op het witte paard (Alles Is Liefde) en de andere keer zie je 'm weer als fietstaxi rijden door de straten van Amsterdam, met een gewei op z'n hoofd (Mannenharten). Maar hoe vaak ik de hoofden van Jeroen Spitzenberger en Daan Schuurmans ook heb gezien, ik kan er geen genoeg van krijgen! Want één ding weet je wel zeker als je Jeroen weer op een rood met witte poster ziet staan: je kunt weer een zelfde soort leuke romantische komedie verwachten, precies zoals je gewend bent. Heb je in ieder geval geen kaartje gekocht voor iets wat je uiteindelijk helemaal niet leuk gaat vinden, toch? 

Gewoon even genieten

Dus: je kan zeggen wat je wilt over een romantische, Nederlandse film (hoe inhoudsloos-'ie ook is volgens jou), maar ik ben allang verkocht. Ze bieden een vrolijke, fijne wereld waar ik me af en toe even lekker in kan onderdompelen. Mijn hele leven lang hoop ik nog te kunnen genieten van deze voorspelbare, romantische, humoristische en vooral ook luchtige, Nederlandse films!