Starend uit het raam zie ik de bladeren van de boom verkleuren. De temperatuur buiten is flink gedaald, het schemert al en ik heb last van de dagelijkse sleur van school. Ik zucht. Bizar dat de herfst alweer is begonnen. De zomervakantie was slechts een maand geleden, maar het lijkt net een eeuwigheid. Met mijn ogen gesloten ervaar ik opnieuw alle gevoelens, gedachten en gebeurtenissen van de zwoele zomer. 

In de zomer waste ik af in een restaurant, genaamd het Verlangen. Een knappe, donkerblonde jongen werkte daar ook, hij kookte. Zelfverzekerd sneed hij het vlees, zijn gezicht was een mix van baardstoppels en verdwaalde puistjes. Met zijn brede lach leek hij net op Gijs Blom, dé acteur waar alle tienermeisjes op vallen.

We raakten verwikkeld in een gesprek over muziekoptredens, toen er op de achtergrond een gaaf liedje klonk. Hij neuriede enthousiast mee en lachte levenslustig naar me. Automatisch gingen mijn mondhoeken ook omhoog. Onze ogen ontmoetten elkaar en voor even was de rest van de wereld verdwenen. Ik werd overspoeld door een tsunami van emoties, om vervolgens inwendig uiteen te spatten in een feestelijke confetti-regen. 

Sindsdien groeide mijn verlangen (ironisch, in restaurant Het Verlangen) flink tijdens de werkuren. Als aan het eind van de avond het schoonmaakritueel plaatsvond, speelde hij altijd zijn favoriete liedjes af. 

"Weet je welke artiest dit is?" vroeg hij dan mij, bezweet door het gewroet in het afvoerputje dat al voor de duizendste keer verstopt was.

"Geen idee," zei ik meestal, mijn perfectionisme op de proef stellend doordat ik elk minuscuul vlekje op het aanrecht probeerde weg te poetsen.

Vervolgens begon hij gepassioneerd te vertellen over de artiest. Aandachtig luisterde ik, als ik tenminste niet afgeleid was door de speelse twinkeling in zijn blauwe ogen. Ik probeerde elk woord dat hij zei te onthouden. Elke artiest die hij noemde zocht ik op, elk adembenemend moment sloeg ik in mijn geheugen op en ik raakte verslaafd aan dat opwindende gevoel in mijn borst. 

Het einde van de zomervakantie naderde. Bij de gedachte aan school raakte ik al in paniek maar het feit dat hij het restaurant zou verlaten was al helemaal ondragelijk. Mijn vakantiebaantje mondde uit tot een gewoon bijbaantje, maar voor hem tikten de laatste paar uren de klok. Neurotisch dacht ik na over wat ik met ermee moest, om tot de conclusie te komen dat ik actie moest ondernemen. 

Nadat alle klusjes waren afgerond, kleedden we ons om in het magazijn. Dit is je kans, Sandra. Doe het nú, zei elke vezel in mijn lichaam. 

Ik opende mijn mond. 

"Wil je met me uit? Je bent schattig."

Stilte. Oh my god, wat denkt hij wel?

Hij lachte. “Vind je mij schattig?"

"Ja."

Het was weer stil.

"Is dit een nee?" vroeg ik onzeker.

"Je bent te jong," zei hij, gevolgd door woorden die ik slechts half hoorde. Ontstemd door de afwijzing, voelde ik me dagenlang lusteloos en reageerde stoïcijns. Ik had het gevoel dat er een donkere wolk boven mij rondzwierf, die elk moment kon uitbarsten en zou leiden tot een tragisch tranendal.

Buiten vallen de herfstbladeren van de boom. Ze worden meegenomen door de windstroom, die ze mee zal voeren naar een onbekende bestemming. Ik zet het raam open. Diep uitademend focus ik me op alles wat ik heb gekoesterd. Vervolgens laat ik het los, laat het meevaren met de wind, hopend dat ik morgen een herfstliefde vind.