Blogger Hizir sprak een meisje over haar depressieve moeder. Geïnspireerd door haar ervaringen schreef hij dit korte verhaal.

De dagen dat zij nog buiten kwam en het aantal mensen dat zij nog sprak, kon ze op haar hand tellen. Ze sprak alleen met die mensen in haar hoofd. Zij die over haar skelet kropen, samen zwommen met haar bloedcellen. Zij die haar kneedden, belichaamden en overgoten met angst. Zij waren haar enige vrienden. En soms sprak ze met mij. 

Zoals op die ene avond, waarop ze zei: “Het is niet alleen ons hart dat lijdt als wij lijden”. Vervolgens sloeg ze haar fles rode druivensap achterover. Nam haar volgende slok en sloeg het glas op tafel. Zoals ze altijd deed. “Bomen met bladeren die ruisen. Zij die geen takken hebben niet”, zei ze vervolgens. Ze nam nog een slok. En stak haar derde sigaar aan. Sigaren rookte zij, sigaretten niet. 

Toen ze nog een teug nam, was de fles leeg. Ze gooide 'm kapot op de grond, zoals vaak. Sommige van die lege flessen bewaarde ze. Daar deed ze gele, witte en rode rozen in en zette ze op het vensterbank van onze slaapkamer, naast en op de televisie, in onze glazen vitrinekast, de keukenkastjes waar geen deuren meer in zitten en op het reservoir in de wc.

Ze pakte een nieuwe fles. Maar dit keer zei ze niets. Ze keek naar de zilveren klok die ze op de eettafel had neergezet, omdat ze ‘m niet kon ophangen. Mijn moeder dronk veel gif. Elke avond.

Die avond verving ze alle rozen met nieuwe. Sinds die avond lig ik nog steeds in bed. De hele dag door spreek ik met mijn muren. We herhalen telkens wat er gebeurd is op die vrijdag met mijn moeder.

Mijn lamp heeft het opgegeven. Twee dagen geleden knipperde het ding nog. Ik ga niet naar het toilet, ik plas in bed. Naar mijn keuken hoef ik niet. Ik heb een kleine voorraad chocoladecakejes onder mijn bed. Mijn keuken is een broedplaats voor dode dieren geworden. Eerst waren het muizen die de pakken en zakken eten op het aanrecht open knaagden en aten. Toen er niets meer was, zijn ze teloorgegaan. Mijn kat had alleen maar knaagdieren, waarvan de zielen waren vertrokken, te eten. Zij was vervolgens ook heengegaan. Vogels en andere insecten vlogen naar binnen, ze haalden de huid van de gestorvenen open. Prikten in de organen. Lieten hen met gaten achter. En stierven zelf. Sommige vliegen nog rond, omdat ze de weg terug niet kennen. Anderen zoemen. Maar ook die hebben niet lang te leven. De bladeren van mijn moedersrozen druppelden met de tijd op de grond. Mijn buurvrouw Marie loopt elke dag langs. Ze kijkt door het raam, terwijl ze haar hand boven haar ogen houdt. “Laura”, schreeuwt ze dan.

Ze weet niet dat ik die vrijdagnacht mijn moeder vond in de badkamer. Dat het bloed uit haar bovenbenen en ellebogen een baan kronkelde over de witte tegels. Ze weet niet dat mijn moeder van haar zelf een boom zonder takken had gemaakt, omdat bomen zonder takken niet ruisen.