Nippend aan mijn koude drankje geniet ik van de zon. Op de achtergrond klinken er zomerse deuntjes, die af en toe worden onderbroken door een irritante Spotifyreclame. Ik sluit mijn ogen en droom heerlijk weg in loomheid van de zomer. Mijn moeder loopt de tuin binnen. “Ben je al klaar voor school, Sandra?” En dan lijkt het alsof ik in een groot, zwart gat val.

De alarmbelletjes rinkelen in mijn hoofd, van de schrik zit ik meteen rechtop in mijn stoel. Wekenlang had ik niet aan school gedacht. Ik miste het trage gesjok van mijn leraar door de lesstof totaal niet, evenmin als de stress die het schoolwerk me opleverde. Ik krijg verschrikkelijke dagdromen als ik aan school denk, die mijn creativiteit aan banden legt en de vrolijke, enthousiaste Sandra transformeert in een chagrijnig, gestresst wezen. School? Nee, bedankt.

Oké, oké. Ik overdrijf. Ik heb een overdosis cynisme gebruikt, want school kan af en toe nog best oké zijn. En het wordt er niet leuker op als ik naar school ga met een blik die mensen kan doden.  

Positieve herinneringen

Voorzichtig graaf ik terug naar alle positieve herinneringen aan school. De euforische momenten als ik de lastige lesstof snapte. Mijn hersencellen die jubelden als de vergaarde kennis me daadwerkelijk intrigeerde. De practicums waarbij we onze veiligheidsbrilletjes op moesten zetten, omdat er vaak iets ontplofte. Het machtige groepsgevoel met mijn klasgenoten, als we de grote boze docent ten strijde gingen. De spanning en steun tijdens projecten en presentaties, die zorgden voor nog meer saamhorigheid. Het snoep dat af en toe als beloningstrucje werd gebruikt, zodat we de stof perfect leerden. De overdreven schransbuien tijdens de tussenuren, waar de plaatselijke supermarkt veel profijt van had.

De vele kilometers die ik maakte tijdens de schoolreis in het zonovergoten Rome, waar ik herinneringen voor het leven heb gemaakt. De creatieve opdrachten, waar de mooiste creaties uit voortkwamen. Tekeningen, gedichten, verhalen, toneelstukjes, filmpjes en liedjes, het was prachtig om ze allemaal te aanschouwen. Mijn jaarlijkse optreden op de muziekavond, waar ik een oorverdovend applaus ontving.  De voorpret met mijn vriendinnen voor het schoolgala, waarop we helemaal tot in de puntjes verzorgd verschenen. En natuurlijk de vreemde inside jokes met mijn vriendinnen, die  buitenstaanders verward achterlieten.

Nog even dagdromen

Langzaam gaan beiden mondhoeken omhoog, ik glimlach bij deze gedachten. De herinneringen geven me een hartverwarmend gevoel. Net zoals een film speelt mijn afgelopen schooljaar zich af, van het ongemakkelijke kennismakingsmoment tot de gewenning van het dagelijkse schoolritme, met die kleine, maar toch waardevolle geluksmomentjes.

“Sandra? Hoor je me wel?” vraagt mijn moeder, haar rechterhand zwaaiend voor mijn gezicht. Ik ontwaak uit mijn flashback-trance. “Ehm, wat vroeg je?” zeg ik schaapachtig. “Of je al klaar bent voor school,” antwoordt mijn moeder. “Eigenlijk best wel,” zeg ik, tot mijn eigen verbazing. “Maar ik blijf liever nog eventjes dagdromen vandaag.” En voeg daad bij woord.