Toen ik in groep vier op de basisschool zat, mocht ik een klas overslaan. Daar had ik niet in zo veel woorden om gevraagd, maar dat werd me aangeboden en ik vond dat prima. Wonder boven wonder heb ik dit jaar 'voorsprong' op mijn leeftijdsgenoten tot het einde van de middelbare school kunnen behouden, en dus trek ik als kind van 1999 vanaf september richting de Universiteit van Amsterdam. Mijn achttiende verjaardag is tien maanden daarvandaan.

Gastblogger Lukas is 17, maar al wel eerstejaars student. En da's knap lastig, merkte hij al snel. Want als achtienminner loop je een hoop dingen mis, terwijl je juist een hoop kosten hebt.

Dat is niet bizar veel, maar het zijn wel tien maanden waarin ik mijn hoofd stoot tegen regeltjes en wetjes die mijn leven alleen maar moeilijker maken. Tot op zekere hoogte snap ik dit wel: kinderen moeten beschermd worden. Maar ben ik nou nog echt een kind? Al mijn vrienden zijn achttien, sommige tikken binnen een paar maanden de negentien aan. Van mij wordt ondertussen wel verwacht dat ik op mijn zeventiende het Bindend Studie-Advies haal, maar tegelijkertijd mag ik van alles niet dat mijn jaargenoten wel mogen.

Geen stufi

Het meest belangrijke en recente voorbeeld hiervan is mijn studiefinanciering. Die heb ik aangevraagd omdat ik dat nodig heb om rond te komen en mijn studie van te betalen. De eerste betaling krijg ik echter pas op 24 oktober 2016. Dat duurt niet bijzonder lang op het eerste gezicht, maar bekijk het eens zo: dat is twee keer ruim tweehonderd euro die ik aan de universiteit moet betalen en nog eens een maand met zeker tweehonderd euro aan uitgaven die ik, zonder baan, uit eigen zak moet betalen. Dit bedrag ligt nog vele malen hoger voor iemand met een hoge huur en eigen onderhoud.

De andere kant op, echter, wordt het nog wranger. Ik heb verschillende vrienden die nog een jaar extra middelbare school moeten doen, maar wel al eind 2015 hun achttiende verjaardag vierden. En, je raadt het misschien al: die krijgen wel gewoon tweehonderd euro per maand op hun rekening, daar is namelijk een tegemoetkoming voor scholieren voor. Vervolgens moet ik een maand op zwart zaad leven, terwijl vrienden die nog tien maanden moeten wachten op hun diploma elke zaterdagavond iets leuks kunnen gaan doen.

Op kamers

Daarbovenop maak ik bij sommige studentenwoningen niet eens een kans omdat een van de vereisten is dat ik achttien moet zijn. En komend jaar kan ik als student en vwo-afgestudeerde met een redelijk gezond stel hersens (sorry dat ik het zelf moet zeggen) niet stemmen, terwijl ik waarschijnlijk meer interesse in politiek heb dan mijn halve Facebook-lijst bij elkaar. Het levert een situatie op waarin ik dolgraag door mijn omgeving als volwassene wil worden gezien, maar nog van alles niet mag omdat dit bij wet niet zo is. Terwijl ik, en andere jonge studenten ook, juist zijn waar we zijn omdat we iets volwassener zijn dan onze leeftijdsgenoten.

Dat mijn sociale leven er al moeilijker op gemaakt wordt (ik zit twee weken met geknepen billen als ik een keertje met een vriend naar een festival wil), dat is iets waar ik me nog wel doorheen kan slaan. Maar dit is toch wel een klein beetje hypocriet. Iedereen verwacht maar van een aanstaand student met een vwo-diploma, maar aan de andere kant mag je ook weer helemaal niks, want ja, je bent nog maar zeventien. Je kan onmogelijk uitdragen dat ik als student een zelfstandige volwassene ben, maar me vervolgens wel in dezelfde regels opsluiten als iemand die naar 3 vwo gaat.

Frustraties

Ik schrijf dit niet omdat ik boos ben dat ik niet mijn eigen bier mag kopen (al is het wel irritant om met enkel achttienjarige vrienden op een terras te zitten). Daar ligt mijn probleem namelijk helemaal niet. De frustratie van mij, en vast van meer mensen die een jaar jonger zijn dan iedereen om zich heen, ligt in het feit dat wij wel hetzelfde moeten presteren als oudere studiegenoten, maar niet dezelfde voorrechten en privileges hebben.