Ik schrok. Inmiddels was het buiten erg donker. Ik zag hem samen met een man, die onlangs in de buurt betrokken was bij een schietpartij, staan tegenover twee jongens. Ze schreeuwden allerlei dingen over geld en betalen. Ik baalde. Mijn vriend, die net pas volwassen is geworden, is inmiddels een crimineel.

Terwijl we nu langs elkaar lopen en alleen maar naar elkaar knikken, was het vroeger anders. Vroeger waren we vrienden. Goede vrienden. Wij, Emre en ik, waren elke dag samen. We zaten op de zelfde basisschool. Hij een klas hoger. Wij vonden beiden juf Dorien de leukste en liefste. Na school spraken Emre en ik altijd af. We voetbalden dagelijks op het pleintje bij ons in de buurt. Hij kon zeer goed voetballen. Haast elke jongere uit de buurt had bewondering voor zijn voetenwerk, alleen zat zijn mentaliteit een beetje tegen. Hij was agressief. Als je hem een panna gaf, trapte hij je na. En soms vloekte hij. Andere keren spuugte hij zelfs op je.

Emre leerde mij keepen. Wij besloten later zelfs naar dezelfde voetbalclub te gaan en zo fietsten we wekelijks drie keer samen naar de voetbalclub.

Maar nu voetbalt hij niet meer, noch gaat hij naar school of heeft hij een studie afgemaakt. Ik weet nog dat we drie jaar geleden tijdens de ramadan ’s nachts samen naar de moskee gingen. Volgens mij was hij niet echt moslim, maar hij bad en vastte wél. 

Vroeger waren wij echte kameraden. We deden alles samen. Maar nu niet meer. Nu is hij ’s avonds laat buiten met enge mensen. Nu is hij fietssloten aan het openbreken zodat hij de fietsen kan verkopen. Nu wacht hij in steegjes op gebruikers terwijl hij angstig om zich heen kijkt, zodat hij weer een tientje kan verdienen met de grammen in een plastic zakje. Nu is de straat zijn huis en thuis geworden. Nu breekt hij samen met anderen in bij ouderen. Nu overvalt hij mensen op straat. Hij draagt zijn capuchon en bedekt zijn gezicht, duwt de mensen een nauw straatje in en ontneemt hen hun telefoon, portemonnee, schoenen en andere waardevolle spullen. Nu blowt hij in kelders en op hoeken van straten die haast niet bezocht worden. Nu gooit hij geld in machines. Dit allemaal zodat hij meer geld kan maken.

Want geld is inmiddels zijn levensdoel geworden. Zijn liefde. Zijn passie voor het leven. Omdat hij gelooft dat geld hetgeen is dat hem het gelukkigst kan maken. Hij jaagt op geld, elke dag. Omdat hij de groene, gele en paarse brieven zo is gaan waarderen, is hij de waarde in anderen dingen verloren; in de mensen om hem heen en het afmaken van zijn school bijvoorbeeld. 

Hij had wereldberoemd kunnen worden met een voetbal aan zijn voeten, maar blijkbaar loopt hij liever rond met balletjes in zijn zakken, sokken en ondergoed, om ze te kunnen verkopen. Ik heb een vriend verloren in de waanzin dat geld het motto is.

Die gedachte deed me pijn. Ik liep verder. Met mijn ogen telde ik het aantal stoeptegels. Zijn geschreeuw en dat van zijn drie nieuwe maten werd steeds minder verstaanbaar.