Tania Sarkis Azkanaz heet ze. Ze is negentien jaar. En slaagde deze zomer voor haar atheneumexamen op CSG Reggesteyn. Met een eindlijst waarop cijfers pronken van gemiddeld een acht. Of hoger. Een hele prestatie als je bedenkt dat Tania in 2011 geen woord Nederlands sprak toen zij vanuit Irak naar Nederland kwam. 

De scholiere vertelde haar bijzondere verhaal aan haar school, lees het hier helemaal.

​Tekst: CSG Reggesteyn/N. Rombout

Hoe was dat eerste begin? Hoe heb je Nederlands geleerd?
“We zijn in 2011 naar Nederland gekomen. Mijn vader, moeder en mijn twee jaar oudere zus. Eerst hebben we kort in Heerlen gewoond maar eigenlijk kwamen we al snel in Nijverdal terecht. Van daaruit ging ik met de trein naar Almelo naar de ISK, de internationale schakelklas. Dat is een speciale school om de taal te leren als je uit het buitenland hier naartoe komt. Ik leerde er de taal en kreeg les uit boeken op vmbo-niveau. Het is de bedoeling dat je doorgaat naar een reguliere school. De docent daar schatte in dat ik havo zou kunnen doen en zorgde dat ik in een havo-klas geplaatst werd. Daar was ik heel blij mee.”

Hoe vond je de eerste schooldag?
“Ik ging op de fiets naar school. Ik kende helemaal niemand. Die eerste dag zat ik in de klas met allemaal nieuwe gezichten. Het was een spannende dag. De andere leerlingen kenden elkaar, ik kende nog niemand. Zelf wist ik natuurlijk dat ik als enige de taal nog niet goed kende. De mentor vroeg wel hoe het met me ging. Verder richtte ik me vooral op mijn boeken en lette ik goed op om alles te begrijpen.”

Tania vertelt hoe het verder ging en ze beetje bij beetje gewend raakte aan het schoolleven op Reggesteyn:
"Ik leerde de leraren kennen en focuste me op de schoolboeken en de lesstof. Het niveau op het ISK was lager. Nou was dat qua taal moeilijk genoeg, maar nu wilde ik ervoor zorgen dat ik op havo niveau meekwam. Daarom hield ik alles goed bij en zorgde ik ervoor dat ik elke dag mijn huiswerk af had. Ik begon gewoon gelijk. Al snel volgden de eerste overhoringen en toetsen. Gelukkig waren mijn cijfers goed. Daar was ik blij mee, ik hoopte dat ik dit kon volhouden en de havo zou halen. Dat was al heel mooi."

Hoe ging de overstap naar het atheneum?
“Mijn doel was dat ik 3 havo met goede cijfers zou afronden. Ik was bang dat ik zou moeten afstromen en heb heel hard gewerkt. Na twee maanden havo stelde mijn mentor voor dat ik vwo zou gaan doen. Hij vond het anders te gemakkelijk voor me worden en wilde niet dat ik onder mijn niveau zou werken. Ik wist niet wat me overkwam! Eigenlijk schrok ik er een beetje van. Mijn ouders kon ik niet om raad vragen; zij kenden het schoolsysteem in Nederland niet. Natuurlijk heb ik het er met hen en met mijn zus – die het systeem inmiddels kende – over gehad. Zij zeiden: ‘Als jij dat wil doen, mag je vwo gaan doen’.

De overstap naar vwo ging niet vanzelf, zeker niet, ik moest er wel wat voor doen. Over het Nederlands moest ik nog nadenken en bij toetsen goed opletten wat ik zou zeggen of schrijven. Ik kon de stof niet moeiteloos doorlezen en vertaalde, zeker in het begin, alles. Op die manier leerde ik telkens nieuwe woorden."

Eind leerjaar 3 koos Tania haar vakkenpakket. Ze bleek een echte bèta, net als haar ouders en haar zus.
“In de derde wist ik al welke vakken ik wilde kiezen, dat was niet moeilijk. Ik heb de profielen 3 (Natuur & Gezondheid) en 4 (Natuur & Techniek) gekozen. Het zit in de familie inderdaad. Mijn moeder is afgestudeerd biologe, mijn vader wiskundige. En mijn zus studeert medische biologie.

Ook ik doe straks een exacte vervolgopleiding. Ik ga tandheelkunde studeren. De plaatsing is op basis van je cijfers en een psychomotorische toets. Dat is belangrijk voor het tandartsvak, waarbij het gaat om fijne bewegingen en een vaste hand. De ranking was gunstig en met dit resultaat ben ik zeker van een plaats. Ik zoek nog een kamer in Nijmegen…”

En toen volgde het examenjaar. Hoe vond je de examens?
“De eerste dag van het landelijk examen was spannend, dat was voor iedereen zo! Je weet niet hoe het gaat, je kent de normering niet, de toetsen zijn door ene commissie gemaakt in plaats van door je eigen leraren. Als ik begon aan een examen, had ik steeds even last van de spanning. Als je eenmaal bezig bent en in het examen zit, dan gaat het ook weer vanzelf en is het zo voorbij.

En het moment van de uitslag?
“De dag waarop de examenuitslagen bekend zouden worden, ben ik van alles gaan doen. Gewone dingen om me af te leiden. Ik ging boodschappen doen, met vriendinnen appen. Vanaf drie uur lukte het trouwens niet meer hoor, om met wat anders bezig te zijn. Toen zat ik steeds met de telefoon op schoot want vanaf vier uur gingen ze bellen. En ja hoor, na drie minuten belde meneer Löwik, mijn mentor van klas 4 tot nu. Hij zei: ‘Je bent geslaagd, maar dat wist je zeker wel’. Ik was zo blij! En toen bleek ook nog dat ik cum laude geslaagd was.

Met het cum laude geslaagd zijn, was ik vooraf niet zo bezig. Anderen, docenten en ook mijn vriendinnen, zeiden vooraf dat ik cum laude zou kunnen slagen. Ik wist dat de kans erin zat, de cijfers van mijn schoolexamens waren gunstig, maar ik wilde vooral slagen met goede cijfers. Dat het nu cum laude is, is voor mij de kers op de taart!”