De Vlaamse Megan won de publieksprijs van Mijn Kort Verhaal met maarliefst 1334 stemmen. Speciaal voor Scholieren.com heeft ze nog een prachtig verhaal geschreven.

Ik slurpte van mijn koffie terwijl de ochtenddauw stilletjes neerdwarrelde. Het liefst dronk ik mijn koffie zwart met één klontje suiker. Hoewel ik het vermoeden had dat deze ochtend allesbehalve dezelfde zou zijn aan de ochtenden van de voorbije jaren, bleef ik dit ochtendritueel trouw. Ik slikte, slaakte een vermoeide zucht en sloeg de krant open. Mijn ogen dwaalden, zonder enige aarzeling, af naar het kleinste artikel. “Uit een onderzoek van de universiteit blijkt dat 1 op de 10 kinderen zijn biologische vader niet kent." Mijn adem stokte. Ik keek mijn moeder aan. Het lukte ook haar de identiteit van mijn biologische vader voor me verborgen te houden. Ik ben één van de tien, dacht ik. Ik stond op, gooide de krant op tafel en ging zwijgend zitten. Na enige twijfel besloot mijn moeder recht tegenover me te zitten. Ze keek me aan, glimlachte en plofte neer op de, voor haar, veel te grote sofa. ‘Goedemorgen,' zei ze. Ik antwoordde niet.

Natuurlijk had ik er al met haar over gesproken. Meermaals zelfs, maar het enige wat ze me toen zei is dat ze hem miste. ‘De kleine dingen, weet je wel?’ fluisterde ze. Ze miste het dansen op de toppen van zijn tenen met haar handen in de zijne. Het wakker worden met haar hoofd op zijn borstkas, zijn benen rond de hare. De gemorste koffie bij het ontbijt, de scheve kaders aan de wand. Meer zei ze niet. Ik vroeg er ook niet om.

Onoplettend bewoog ze zich, maakte aanstalten weg te gaan. ‘Mam, waarom vertelde je papa niet gewoon hoe je je voelde?’ vroeg ik. Mijn stem trilde. Ze keek me aan, struikelde. ‘Zo makkelijk was het niet,' zei ze, maar ik begreep het niet. Ze keek weg, alsof mijn ogen doornen waren en zij de wonden opliep. ‘Ik ben geen kind meer, mam.'

Ze verbrak de stilte. ‘Wanneer je kind bent, proberen ze de dood zo simplistisch voor te stellen. En dat lukt, natuurlijk. Het is God die ze uitkiest. De besten, want zij horen eerst te vertrekken. Maar naarmate je ouder wordt, besef je dat de dood niet zo simpel is als ze je doen geloven. Het zijn gescheurde harten en diepe putten waar je invalt, maar niet meteen uitgeraakt. Je leven is erna nooit meer hetzelfde. Maar dat hebben ze mij als kind nooit gezegd.' Ik richtte me op, probeerde te begrijpen wat ze bedoelde. ‘Mam, is papa,' mijn woorden bleven steken. ‘Gestorven?’ 

Ze zei geen woord meer. Ik evenmin.