Er is een tijd van dromen over de toekomst en er is een tijd van verlangen naar je jonge jaren. Blogger Hizir moedigt ons aan om in het nu te leven en niets meer uit te stellen tot morgen.

Het pad des levens belopen we eenzaam. Alleen. Verlaten. Euforisch. Slenterend. Ambitieus. Speurend, naar de zin van het lopen op dat pad. De zin van het bestaan. Het leven. Het slenteren. Soms bewandelen we dat pad bedroefd. Betreurend. Melancholisch. Liefdevol. Inhumaan. En soms begaan we het pad met mensen, die na een tijdje weer gaan. Vergaan. Op een ander afgaan. Opgaan. Teloorgaan. Maar toch blijven we lopen. Tot we daar zullen zitten.

Daar voor het raam. Alleen. Eenzaam. Geleefd. Beleefd. Bijna voltooid. Dan zullen wij naar buiten kijken. Naar de mensen die voorbij passeren. Wij zullen op een houten wipstoel heen en weer bewegen. Wij zullen kijken naar de ingelijste foto die op de vensterbank rust. Een kleine wij die sabbelt aan de duim van de hand, die de konijnenknuffel niet bij haar oor vast heeft. Een jonge blik zal ons confronteren. We zullen verlangen naar toen. Toen we nog jong waren, alles nog konden. We zullen verlangen naar toen, toen we verlangden naar later. Wij zullen verlangen naar de persoon die ouder wilde worden.

Wij zullen een hijs nemen van ons sigaar. En nog één. Wij zullen ons afvragen waarnaartoe de tijd is vertrokken. Waar wij heen zijn gegaan. Wat de tijd met ons heeft gedaan. Waar het bestaan ons heeft gebracht. Wij zullen ons realiseren dat we vooruitgingen, ouder werden. En tegelijkertijd achteruit gingen. Mentaal verzwakten, lichamelijk beschadigden.

Wij zullen zuchten. En nog een hijs nemen. En nog één.

We zullen spijt hebben, want terwijl we liepen, verlangden we al die tijd naar dat wat ons gelukkig zou maken. We hadden plannen, dromen en wensen. Dingen die we wilden doen, maar niet deden omdat we het morgen zouden doen. Vandaag hadden we geen tijd, we waren te druk. Maar de morgen is nooit gekomen. Want nu zitten we daar. We hebben niet gedaan wat we morgen zouden doen. We stelden het telkens uit, maar toen moesten we werken, geld verdienen, onze maandelijkse lasten betalen, luiers verschonen, voetballen met een plastic bal met onze zoon, we werden ziek, we dachten niet aan onszelf en we gingen achteruit.

Wij zullen ons afvragen of alles voor niets is geweest. Waar wij zullen heengaan. Want het gaan komt nu erg dichtbij. Wij zullen vertrekken. Naar onze echtgenote en alle andere mensen die ooit zijn heengegaan.

Wij zullen een hijs nemen. Nog één. Wij zullen blijven schommelen op ons stoel. Zuchten. Wij zullen spijt hebben, omdat wij niet deden wat wij wilden doen toen het nog kon. Wij stelden ons geluk uit.

We zullen zuchten.