Ik vroeg de nieuwe docent, die ons een aantal dagen les kwam geven, wat zijn droombaan vroeger was. "Geen docent, neem ik aan," voegde ik nog brutaal toe. Maar ik had het beter niet kunnen vragen, want ik had kunnen weten dat hij vervolgens aan ons zou vragen wat wij willen worden. Scheisse. Mijn meeste gehate vraag en ik vroeg er zelf om.

Natuurlijk wist bijna elke klasgenoot wat hij of zij wilde worden. Maar ik? Maandelijks hop ik van beroep naar beroep.

Fases

Als kleine ukkepuk riep ik dat ik piloot wilde worden, toen ik dat niet meer stoer genoeg vond, wilde ik brandweerman worden, vervolgens wilde ik tóch maar bij die politie gaan. Later veranderde dat weer naar chirurg, huisarts, Tweede Kamerlid en vele andere dingen.

De laatste jaren lijkt het mij erg leuk om iets met speelfilms, documentaires en verhalen te doen. Of iets met godsdienst. Of misschien wil ik wel Midden-Oosten-expert worden. Maar ach, waarschijnlijk is dit ook weer een fase. En wil ik binnenkort wel weer iets anders worden.

Doelen
Maar ik weet het dus écht niet, en het verandert telkens weer. Ik ben verdwaald in Beroepenland. Er is zó veel. Ik wil steeds weer iets anders, en na een aantal kilometer neem ik dan weer een andere weg.

"Ik weet het niet", antwoordde ik de leraar dus. "Ik heb alleen doelen die ik wil bereiken. En daarmee houdt het op," antwoordde ik twijfelend. Die doelen lopen nogal uiteen. Zo wil ik sowieso een boek schrijven (of meerdere), vele mensen uit hun struggles helpen, kennis overdragen – voor zover ik het zelf bezit – en een aantal bomen planten.

Veel vrienden denken trouwens dat dat laatste een grap is, maar dat is zeker niet het geval. En dat komt niet alleen doordat ik door mijn fotografie-hobby de laatste tijd zo geobsedeerd ben door bomen; er komt ook een stukje godsdienst bij kijken. De profeet Mohammed, vrede zij met hem, heeft gezegd: "Elke moslim die planten kweekt of grond verbouwt, waarvan een vogel, een dier of een mens eet, wordt beschouwd als iemand die een aalmoes heeft gegeven." 

Geluk

Maar ja, duizenden wegen leiden naar Rome, toch? Dus welke weg ik ook zal nemen, en hoe vaak ik ook van pad wissel, als ik er maar kom. Bij datgene dat me gelukkig maakt. Of dat nou betekent dat ik in een blauwe stoel zit en met 149 anderen nadenk over het land en haar burgers, of dat ik op een camping woon om verhalen te schrijven, of in een gesloten inrichting werk: het maakt niet uit. Als ik er maar kom, en hetgeen dat ik zal doen niet alleen mij gelukkig maakt, maar ook goed is voor de maatschappij. En als ik mijn doelen maar bereik, natuurlijk.