Megan Delfosse uit Vlaanderen won met 1334 stemmen de publieksprijs. Haar verhaal 'Heimwee' werd ook nog eens genomineerd voor de juryprijs. De jury zei: "Dit verhaal geeft stem aan wat iedereen in wezen bezighoudt: liefde en intimiteit opgeschreven in broeierige zinnen. Het zwoelere zusje van de jonge Ronald Giphart!" Laat je wangen rood kleuren door dit mooie liefdesverhaal en lees 'm hier!

Heimwee - Megan Delfosse

Toen ik voor je stond, wist ik wat je stilzwijgend zei. ‘Jij hoort bij mij’. En ja, zo was het. Ik voelde je handen woelen door mijn haar, zoeken naar een stevige houvast. Je trok me dichterbij en bevestigde hetgeen ik dacht. Je kuste me alsof mijn lippen porseleinen beeldjes waren en je handen gleden over mijn rug. Je ogen zochten naar bevestiging en ik schrok ervan hoe makkelijk het was om te verdwalen in ogen die ik maar al te goed ken. ‘Ik hou van je,’ zei je en ik voelde alles warm worden.
Ineens werd alles anders. Mijn hoofd sloeg op hol, mijn hart verlangde naar dat van jou. Ja, ik was verliefd. Ik was verliefd op je volmaaktheden en je gebreken. Je ogen, je haren en je handen. Je neus, je woorden en je sproetjes. Je hart, je gedachten en je ziel. En het liefst had ik je daar gekust. Je had mijn hart veroverd alsof het niets voor je was.

Vijf jaar later zocht ik nog steeds je lichaam af naar je sproetjes en je moedervlekjes terwijl je sliep en kuste ze één voor één. Je ademde onregelmatig in je slaap en een onherkenbaar verlangen duwde me in jouw richting. Ik weefde mijn handen in de jouwe en streelde de aderen die door je dunne huid schemerden tot je wakker werd. ‘Je huid lijkt open te barsten en je ruikt naar vanille,’ zei ik. We lagen schoot in schoot en hart naast hart. Je ademde dezelfde lucht in die ik had uitgeademd toen je zei dat je heimwee had naar de geur van het vers gewassen linnen van je moeder. Je had heimwee naar de tijd dat onze naakte lichamen elkaar net aanraakten en de resten van onze sigaretten in de overvolle asbak naast ons bed uitgedrukt werden. ‘Als jij stilstaat en de tijd verder gaat, moet je de dingen anders leren zien,’ zei ik. Je leek verloren op plaatsen die je dierbaar zijn en je botten klonken hol wanneer mijn vingers je huid raakte. ‘Je draagt je kousen binnenstebuiten,’ zei ik. Je lachte en ik lachte met je mee. Hoe kon het ook anders. Je had het soort glimlach waar lijfstraffen op zouden moeten staan. ‘Zou ik eens mogen trekken van je sigaret?’ vroeg je. ‘Ik heb maar vijf minuten meer.’ ‘Nee,’ antwoordde ik, en je lachte je droevige lach. ‘Mag ik een trekje van je sigaret?’ vroeg je met een halve glimlach. ‘Kom maar op,’ zei ik. Ik daagde je uit met mijn vurige ogen waarvan ik wist dat het weerstaan ervan onmogelijk voor je was. Een tijdlang staarde ik naar de wervelwind op je gezicht en overhandigde jou het laatste van mijn sigaret. ‘Je brengt me in verwarring,’ zei je. Ergens voelde ik me opgelucht.

En toen was je weg, naar de enige plek waar je geen heimwee hebt.

Te laat had ik ingezien dat jouw huid niet hetgeen was wat openbarstte. Je brak jezelf zoals de flessen die je uit je handen liet vallen, je scheurde jouw hoofd meermaals open op zoek naar datgene dat de steken in je hart kon stoppen. Je kon niet schuilen toen het stormde binnenin je en dat was wat je hart brak. Je ademde water in, tot je knapte zoals de ballonnen uit je kindertijd. Je was tot op het bot verdrietig en er was meer nodig dan een ribbenkast om je hart te beschermen. Je nonchalance kon de pijn die door je aderen vloeide niet meer temmen. Voor het eerst was je echt sprakeloos.

Het tweepersoonsdeken wist mijn koude voeten niet meer te verwarmen, ik had geen schouderbladen naast me om mijn vingers achter te haken en het verzilverde verdriet werd alleen maar groter. Het blootsvoets dansen op de keukenvloer verloor de waarde dat het ooit heeft gehad. Je hebt alle dagen geleefd en toch leek het niets voor te stellen. Je was al lang verdwenen en geen mens dat je zoeken kon.