Dit jaar heb ik hele bijzondere mensen leren kennen. Ze zijn afkomstig uit elders in Europa en laten mij met hun verhalen een heel ander stukje van de wereld zien. Dat vind ik geweldig, want zo betreed ik een leven dat ik niet ken en word ik wijzer. En ondertussen maak ik hen ook gelukkig. Win-win.

Want kijk, aan het begin van dit schooljaar liepen er een paar verloren zielen door de school. Ze spraken de taal niet, wisten de weg niet, snapten de lunch niet, begrepen de bel niet. Het waren uitwisselingsstudenten, voor een jaar in Nederland gedumpt, door, jawel, zichzelf. 

Omdat ik ze eigenlijk wel een beetje sneu vond, zo alleen in de les, naar hun lege tafels starend, zocht ik al snel contact. Met twee van hen raakte ik goed bevriend: Mathilde uit Frankrijk en Carolina uit Italië. Ze bleken in gastgezinnen bij mij in de buurt te wonen en ik liet ze Utrecht zien. 

Schelden

Samen aten we stroopwafels, wandelden langs de grachten, bivakkeerden in elkaars huizen, fietsten naar feestjes en praatten over van alles. Ik leerde hun gewoontes kennen (ik weet tegenwoordig alles over de kersttradities in Frankrijk en het alcoholbeleid in Italië) en wees ze in ruil daarvoor de weg.  

Ik hielp hen met Nederlands, zij leerden mij schelden in het Italiaans. Ik legde uit hoe het rooster werkt, zij vertelden me dat we hier in Nederland ongeveer dertigduizend keer minder uren school hebben dan in Frankrijk en Italië.

Tranen

Nu zijn we een paar maanden verder en zijn ze niet meer weg te denken uit mijn leven. We zijn hele hechte vrienden geworden. Als Carolina en Mathilde aan het einde van dit jaar weer opstappen zal ik zonder twijfel een waterval van druppels over mijn gezicht laten stromen. Want in korte tijd ben ik veel van ze gaan houden. Zelfs al ken ik ze nog maar kort, ik mis ze nu al. 

Maar hé, dat is niet erg! Want kijk, al die weetjes zijn leuk natuurlijk, maar er is nog iets veel leukers. Deze zomer ga ik bij ze langs, dat weet ik zeker. Afgezien van wat transport kan ik gratis in het buitenland vakantie vieren met mensen die ik ken en die ik leuk vind. 

Ik hoef niet als stompzinnige toerist met de tourbus mee, maar kan echt op pad met insiders. Ik ken straks elke kroeg in een stad ergens bij Venetië.

Niet iedereen

Toch merk ik dat niet iedereen er zo over denkt. Veel mensen vinden die vreemdelingen maar raar. Toen de nieuwe leerlingen bij mij op school binnenkwamen, werd er vooral veel gestaard en genegeerd. 

Dat vind ik jammer, want ik hou van alle mensen. En alle mensen kunnen vrienden worden, daar ben ik heilig van overtuigd. Er zijn al veel te veel eenzame aardbewoners. Daarom sta ik vanaf heden open voor iedereen, en proost ik op alle uitwisselingen. Opdat we die hele wicked wereld door de ogen van nieuwe vrienden mogen bekijken, totdat geen vreemde meer vreemd is.