Verdorie. Het is 2016 en ik heb nog steeds vetjes. Geen broek-, cup-, shirt-, taille- of whatever-maatje geslonken. En dat terwijl ik nog zo vreselijk mijn best heb gedaan.

Kijk. Het is niet dat ik nou echt heel dik ben, dat ik echt nodig af moet vallen. Maar ik wil gewoon in vorm zijn. Helemaal floppiegezond. Me fit voelen, #healthyhappyhot, helemaal super en geslaagd in het leven, zoals alle vrouwen tegenwoordig. En dat kan niet, zo heb ik geleerd, zonder strakke hardlooplegging en een schattig paardenstaartje. En dan, hupsakee, hardlopen.

Dus ook ik heb me er het afgelopen jaar aan gewaagd. Maandenlang ben ik drie keer per week op pad gegaan om met een rood hoofd ongemakkelijk bekenden tegen te komen, ingehaald te worden door mannen van zeker vier keer mijn leeftijd en vervolgens dampend de voordeur binnen te strompelen.

Opperkneus

Het was geen geslaagd experiment. Hoe het bij mij werkte: alleen al het idee dat ik moest gaan hardlopen zorgde voor een hele dag ziekelijke stress. Ik kon aan niets anders meer denken. Ik voelde me de opperkneus van het hippe hardlooppark en er was niets wat het beter maakte.

En dan waren er ook nog de gesprekken over hardlopen. Als er iets dodelijk is aan het begin van je hardloopcarrière, is het wel om erover te praten met mensen die al veel langer bezig zijn. “Oh, wat leuk, jij rent ook! Ikzelf doe meestal de halve marathon.” *zelfgenoegzame glimlach*,“Hoe ver ga jij nu?”, zullen de rensnobs zeggen. Waarop jij dan stamelend zal moeten antwoorden dat je in dit vroege stadium met 1 kilometer per uur een afstand van 700 meter rent, met pauzes van een kwartier ertussen. Pijnlijk.

Kwel jezelf niet

Hoe vaak je superslanke moeder of je yogabuurvrouw ook tegen je zegt dat hardlopen vanzelf leuk wordt, en dat je er “alleen even doorheen moet”: laat je niet overhalen. Ze hebben namelijk geen gelijk. Als jij je hele leven al een hekel hebt aan rennen, gaat dat echt niet nu opeens veranderen. Sporten is goed voor je, dat is waar, maar er is meer in het leven.

We moeten proberen om onszelf niet zo te kwellen. Het leven is te kort om gedwongen te sporten, geen appeltaart te eten op een verjaardag en in plaats van een stukje chocola rauwe (en smerige) cacaosnippers te eten.

Dansen

En daarnaast dan af en toe bewegen, op een leuke manier. Een paar voorbeelden: wandelen in het bos op een zonnige zondagochtend, vet leuk skeeleren met vrienden, of een rondje om de stad fietsen op je omafiets. Perfect.

Wat ik tegenwoordig vooral doe: dansen. Niet op een dansschool (tjee zeg, nee) maar gewoon, thuis, in mijn kamer. En eigenlijk kun je het niet eens dansen noemen. Ik spring gewoon rond door mijn kamer op mijn chillste muziek (die ik in een lijstje heb gezet op Spotify) en blèr de teksten mee.

Twintig minuten per dag, zo gepiept, geen moeite.

En weet je, ook dat is sport, ook daar word ik fit van. Want het geluksstofje dat andere mensen halen uit hun runner’s high, dat krijg ik als ik mijn kamerlucht omarm.

En dat ik dan altijd een kneus blijf? Wie boeit dat nou. Mijn hart doet het prima.