De Syrische Omar (16) is sinds drie maanden in Nederland. Hij heeft een opmerkelijke droom: hij wil handelen in oud ijzer, omdat zijn vader dit deed. Omar vertelt dat het dorp van zijn ouders is omsingeld door IS. Hij is zenuwachtig, dat valt duidelijk te zien. 
 

Nieuw: een korte interviewreeks met jonge vluchtelingen. Blogger Oscar interviewde drie jongens op een dependance van ISK (Internationale Schakelklassen) voor vluchtelingen van 18 jaar of jonger. 

Stel je voor dat je familie in Syrië woont. Je weet dat er een plek is waar je weer kunt leven zonder bang te zijn voor de dood. Dan wil je daarnaartoe, toch? Maar wat nou wanneer je moeder net bevallen is van je babybroertje, je vader een slechte knie heeft en dat jij als jonge jongen van 16 jaar de sterkste bent van je gezin? Dan word jij er op uitgestuurd om die gevaarlijke reis te ondernemen door de bossen en over zee.

Nooit en altijd alleen

Nu is Omar hier. Ook al mist hij zijn familie, Omar zou best wat vaker alleen willen zijn. In een kamer met drie andere jonge vluchtelingen wordt hij wakker, dan loopt hij vergezeld door zijn medeleerlingen naar school waar gezamenlijk ontbeten wordt. Lessen met elkaar, pauzes met elkaar, huiswaarts met elkaar. En eenmaal terug in het AZC is er ook weinig sprake van privacy. Ja, die paar minuten per dag dat hij op de wc zit. Altijd en overal mensen om je heen, ik kan het me niet voorstellen. Mijn ouders tijdens het avondeten zijn al meer dan genoeg.

Tegelijkertijd voelt Omar zich eenzaam tussen al die stoere jongens. Gelukkig heeft elke jongere een mentor toegewezen gekregen en dat helpt wel. Omar kan z'n ei bij haar kwijt. Hij verwondert zich over de vriendelijkheid van de juffen en mensen die hem begeleiden. Hij vertelt dat wanneer hij iets niet snapte op school in Syrië, de docent echt geen moeite deed om het op een andere manier uit te leggen. Dan had je gewoon pech.

Blij met regen

De gespreksstof werkt niet bepaald op de lachspieren, en ook de setting wordt meer deprimerend. Door het raam zie ik dat donkere wolken zich boven Utrecht verzameld hebben, al snel volgen de regendruppels. Omar vindt die Nederlandse moessons wel lekker. "Heerlijk die regen. In Syrië was de lucht vaak erg droog, te droog als je het mij vraagt." We blijven naar buiten kijken. "Utrecht lijkt eigenlijk best op Aleppo (Syrische stad). De hoge bakstenen gebouwen en de gemoedelijkheid van de mensen, het voelt vertrouwd." Er zijn (gelukkig) ook verschillen tussen Utrecht en Aleppo. Zo werd in 2012 de binnenstad van laatstgenoemde volledig verwoest in het kader van de Syrische burgeroorlog.

Een t-shirt van hoop

Op weg naar buiten valt mijn oog op een vitrinekast waarin een rood, ietwat gekreukt, Syrisch voetbaltricot is uitgestald. Omar ziet wat ik zie. Een lerares vertelt: "Tijdens een inloopdag bracht een buurtbewoner dit shirt. Al die stoere jongens emotioneel natuurlijk. Mooi om te zien." Ik vraag Omar te poseren met het t-shirt. "Alsof je net je contract hebt getekend!", roep ik. Hij lacht voorzichtig. Na de foto legt hij het t-shirt uiterst voorzichtig terug in de vitrine.

Ik schud Omar de hand, en weg is hij. Of liever gezegd, weg ben ik: mijn bezoek aan de pop-up school zit erop. Beschermd door een paraplu kijk ik van een afstandje nog eens naar het bakstenen gebouw. Daar binnen zitten dus vluchtelingen, dat is bekend. Maar met ‘vluchteling’ alleen doe je deze jongens tekort. Het zijn voetballers en architecten van geluk, gevlucht van een plek waar dromen niet meer kon.

Laat je nachtmerries het niet winnen van je dromen.