Afgelopen week plaatsten Hanna (18) en haar vader hun (aangepaste) Whatsapp-gesprek over de aanvallen in Parijs op Facebook. Hanna vindt namelijk dat we niet alleen moeten meeleven met Parijs, maar ook met andere door IS aangevallen landen.

Het stuk werd razendsnel opgepikt door allerlei media, waaronder De Correspondent, Knack.be en de Arabische site van Aljazeera. Speciaal voor Scholieren.com schreef Hanna een opiniestuk, waarin ze de heisa van afgelopen week bespreekt en oplossingen voor terreur probeert te bedenken.

Het Whatsapp-gesprek dat gastblogger Hanna (18) en haar vader over de aanslagen in Parijs hadden werd al snel trending topic vorige week. Op Scholieren.com schrijft ze over dat Whatsapp-gesprek en legt ze uit waarom haar profielfoto niet alleen in de Franse vlag gehuld is. 

Arrogant meisje

Toen ik besloot om het gesprek met mijn vader wat netter te herschrijven en op Facebook te plaatsen had ik geen idee wat voor een effect dat zou hebben. Het aantal likes, shares en reacties is bizar. Naast de vele goede reacties die ik gekregen heb waren er ook minder leuke. Sommige mensen vonden mij maar een irritant, naïef en arrogant meisje met een pappie bij de NRC die voor haar eigen geluk iets op het internet plaatste. Natuurlijk is een groot deel van de populariteit van het stuk te wijden aan de connecties van mijn vader. Maar doet dat er echt toe? Ik vind van niet. Het gaat namelijk helemaal niet om mij. 

Dromer

Ik heb niet gekozen om het gesprek te delen voor de likes op Facebook. Ik deed het, omdat ik een beetje een dromer ben. Ik droom van een betere wereld, hoe naïef men dat ook kan vinden. Ik vond dat als ik met het delen van mijn mening ook maar één persoon aan het denken kon zetten, het het waard was. In mijn ogen is die betere wereld een plek waar elk mensenleven even veel waard is.

Daarom wilde ik na de aanslagen in Parijs meer aandacht vragen voor andere tragische gebeurtenissen in de wereld, zoals aanslagen in Libanon de dag ervoor. Dit deed ik door mijn profielfoto niet te hullen in de Franse vlag, maar in de vlaggen van alle landen die door IS zijn aangevallen (dat kun jij trouwens ook doen, hier) Want iedereen verdient evenveel medeleven. 

Parijs is weliswaar wat dichterbij, maar ik ken de Parijzenaren net zo min als ik de Libanezen ken. En hoewel onze cultuur meer lijkt op die van Frankrijk dan op die van Libanon, maakt dat voor mij geen verschil. Het zijn allemaal mensen, net als ik. 

Oplossing

In het gesprek met mijn vader zei ik ook dat ik het bombarderen van ‘IS-steden’ niet als oplossing zie. Dit is een punt waar veel mensen het niet mee eens waren. Ik heb natuurlijk ook alle antwoorden niet, maar wel heb ik veel vragen. Bijvoorbeeld: hoe kan je het vermoorden van onschuldige mensen goedpraten? Dat is namelijk wat er gebeurt bij bombardementen: onschuldige slachtoffers die zich toevallig op de verkeerde plaats bevonden. 

Moeten we ons niet juist willen onderscheiden van IS door onszelf boven zulk bruut geweld te plaatsen? 

Samen sterk

Misschien ben ik te idealistisch en zijn een aantal bombardementen nodig. Maar daarnaast kunnen we bijvoorbeeld ook zorgen voor meer ontwikkelingshulp in probleemgebieden, omdat dat is waar IS veel rekruten vindt. We kunnen zorgen voor hulp in wederopbouw. We kunnen streven naar betere contacten met islamitische landen en met onze islamitische landgenoten.

Want door middel van terrorisme creëert IS haat en verdeeldheid. En dat moeten we tegengaan, want (even lekker cliché) samen staan we sterk. En met samen bedoel ik Jan, Francois, Achmed en Mohammed: iedereen dus. Waar je vandaan komt, naar welke God je bidt en wie je ouders zijn, dat maakt niet uit.