Afgelopen week was het de week van de pleegzorg, deels om pleegkinderen een gezicht te geven. Een van hen is de vijftienjarige Laila. Haar moeder verhuisde naar Angola en zij kon niet mee. Daarom woont ze sinds augustus dit jaar in een pleeggezin. Erg fijn, maar soms ook lastig: "Het voelt nog steeds alsof ik daar logeer."

De moeder en vader van Laila komen uit Angola. Zij woonde met haar moeder in Nederland, maar die had veel heimwee en wilde terug. Laila wilde en kon niet meeverhuizen: "Ik wilde in Zoetermeer blijven bij mijn vriendinnen. Wonen bij mijn broer of zus was mogelijk, maar de een woont in Groningen en de ander in Manchester. Dat was veel te ver voor mij."

Laila kwam vaak over de vloer bij een vriendin en dat bleek de oplossing te zijn: "Als het thuis niet lekker ging, zocht ik hulp bij haar en haar ouders. Zij vonden dat het te lang duurde voor ik een woonplek kreeg en stelden voor dat ik tijdelijk, voor een halfjaar, bij hen kon blijven."

Regels en nieuwe familieleden

Het pleeggezin van Laila bestaat uit haar vriendin en de vader, moeder en het broertje van haar vriendin. Zij zijn allemaal in Nederland geboren en dat was in het begin erg wennen, zo vertelt Laila: "Zij eten vegetarisch, terwijl in de Angolese cultuur vlees het belangrijkste deel van de maaltijd was. Ook had ik thuis geen regels, en die zijn er hier wel. Zo moet ik altijd aangeven hoe laat ik thuiskom als ik wegga."

Laila moest ook wennen aan het feit dat haar pleegouders veel voor haar doen: "Mijn eigen moeder had heel veel moeite met de Nederlandse taal. Daardoor regelde ik veel dingen zelf, omdat zij dat niet kon. Hier regelen mijn pleegouders mijn doktersafspraken en andere dingen. Dat is heel anders dan ik gewend ben."

De familie van haar pleegouders accepteerde haar ook meteen: "Ze geven me heel veel liefde en cadeaus bij bepaalde gelegenheden. Het voelt een beetje als echte familie."

Logeren in je eigen huis

Ondanks de liefde die Laila krijgt, vindt ze de situatie soms ook nog wel lastig: "Het is moeilijk om je echt thuis te voelen. Het voelt nog steeds alsof ik logeer bij iemand." Toch voelt ze zich wel steeds meer thuis: "Het logeergevoel wordt steeds minder: na school ben ik blij dat ik naar mijn nieuwe 'huis' kan. Ik mag 'thuis' ook gewoon eten uit de koelkast pakken als ik honger heb. Dat is fijn."

Laila is heel erg blij dat ze niet naar een jongerentehuis hoefde: "Zo'n huis geeft geen warmte, want de begeleiders kunnen je geen echte liefde geven. Je zit daar maar de hele dag op je kamer. Mijn pleegouders kunnen mij veel meer bieden."