Het Nederlands Filmfestival is inmiddels afgelopen, maar ik woel nog even na in mijn eigen bed. De afgelopen twee weken zetelde ik namelijk in de MovieZone Jury: ik en mijn mede-juryleden bekeken tien films, bezochten masterclasses en maakten een praatje met Beroemde Nederlanders. Aan het einde van de rit bekroonden we de meest indrukwekkende film met de MovieZone-award 2015.

Voor wie de MovieZone Jury nog niet kent: dat is een jongerenjury die allerlei filmfestivals afstruint om een jongerenprijs aan films uit te delen.

In het donker schrijven

Op de eerste dag van het festival drop ik mijn reiskoffertje in een hotel in het centrum van Utrecht, voor ik kennis maak met de andere juryleden. In totaal gaan we tien films bekijken, dat is dus zo'n 800 minuten lang op je billen zitten. En dat allemaal binnen drie dagen. 

Na een kennismaking haasten we ons naar de eerste film op ons programma: Boy 7. Allemaal hebben we netjes een kladblok op schoot, want als jurylid is het natuurlijk wel de bedoeling dat je aantekeningen maakt. Helaas gaat dat nogal lastig in het donker, daarom lijken mijn notities meer op een combinatie van hiërogliefen en Japanse tekens. Veel tijd om er nog iets logisch van te maken heb ik niet, want we moeten alweer hollen naar de volgende film.

Juryberaad

En zo gaat het eigenlijk het hele festival. Tussen de filmvertoningen door hupsen we ook nog even een masterclasses van Jany Termine binnen (zij maakte de kostuums in James Bond en Harry Potter), en spotten we heel af en toe BN’ers in het wild op de Neude. Ook brengen we een bezoekje aan het Bring Your Own Beamer-evenement, waar tachtig verschillende kunstenaars hun werk op de muren van TivoliVredenburg vertonen. 

En voor ik het weet is het zondag. Tijd voor het officiële juryberaad. Het is de bedoeling om uit al die filmimpressies een top drie te vormen en de juryvoorzitter (en dat was ik) hakt uiteindelijk de knoop door. Juryberaad blijkt pittiger dan ik dacht: het kostte heel wat heftige woordwisselingen en argumenten om tot een winnaar te komen.

NFF Talkshow

In de NFF Talkshow gaan we de prijswinnaar bekend maken, in een zaaltje vol met gasten en BN’ers. Ik krijg een kleine zenuwinzinking als dé slimste mens en presentator van de talkshow Art Rooijakkers mij een hand geeft. Tijdens de talkshow legt hij de vinger op de gevoelige plaat.

“Hoeveel films kijk jij per week?” vraagt Art.

“Ja, euh, gemiddeld 0” zeg ik ietwat beschaamd.

“Oké, en jij was de juryvoorzitter?” vraagt Art grappend.

(Om me even te verantwoorden: ik heb gewoon he-le-maal geen tijd in een normale week. Maar: in de vakantie hou ik al gauw een marathon en dan praten we over twee films per dag. Dus.)

Aan het eind van de talkshow is het moment aangekomen om de winnende film bekend te maken. Door de felle spotlights heen kan ik de verwachtingsvolle blikken van het publiek zien, allemaal smachtend naar het oordeel. Als de titel “Prins” uit m’n mond rolt, hoor ik vervolgens de euforie linksachter in het publiek, waar de filmmakers zitten.

Terug naar huis

Na het uitdelen van wat ferme handdrukken pak ik mijn telefoon om snel een slaapplek te regelen. De laatste trein om naar de parel van de Flevopolder te komen haal ik niet meer, dus ik moet slapen bij m’n broer. Nou ja, van slapen komt er niet veel. Om half vijf ’s ochtends pak ik de taxi om de eerste trein te halen. Met een duf hoofd kom ik aan op Utrecht Centraal. De taxichauffeur haalt mijn koffer uit zijn auto en zwaait me uit.

“Fijne vakantie, meneer!” roept de taxichauffeur.

Ik lach. Die vakantie heb ik namelijk al gehad, tijdens het Nederlands Film Festival.