Het is half zes ’s ochtends en David zit op een bankje. Hij neemt een sigaret voor hij aan zijn krantenwijk begint en bladert in de krant. Op de voorpagina staat de foto van een man met tattoos op zijn gezicht.

Gastblogger Jelte (17) schreef een van de twaalf beste verhalen van onze verhalenwedstrijd. Speciaal voor Scholieren.com maakte hij nog een kort verhaal, over een krantenwijk en een moordenaar.

David zou willen dat hij de enige op aarde was. Zonder anderen zou hij nooit te laat zou komen en wanneer je de enige bent, kun je niet dom zijn, of lelijk. Davids gedachtestroom wordt onderbroken door een man die langsloopt. David kijkt hem na, kijkt dan naar de stapel kranten. Hij pakt er één op. Het is hem, David ziet het aan de tattoos. “Ontsnapt en gevaarlijk,” staat erboven. “Gisteravond is de voor doodslag veroordeelde Robert G. ontsnapt.” David haalt zijn schouders op. Hij is niet bang, het is niet zijn probleem, spreekt hij zichzelf toe. Hij is niet geïnteresseerd in de wereld, het is toch maar een puinhoop.

De zon komt op en de stad ontwaakt. De eerste mensen verschijnen op straat. David staart naar hen, maar kan ze niet laten verdwijnen. Zijn fietstassen zijn leeg en zijn zakken zitten vol met geld; einde van de maand.

Thuis staat de voordeur open. Shit, die had hij niet op slot gedaan en Robert G. liep deze kant op, bedenkt David zich. Zijn adem versnelt, zijn ouders liggen boven te slapen. Hij moet wat doen. Hij gaat voor de deur staan en schraapt zijn keel.
"Robert G. ik heb een telefoon waar 112 al op ingetoetst is. Als jij naar boven vlucht waar mijn zoontje ligt te slapen beloof ik je dat ik de politie niet bel, alleen een ambulance," bluft David. Zelfs de telefoon is een leugen, die ligt nog op zijn kamer.
Aan de andere kant is het stil. Robert G. heeft maar weinig opties:

1. Hij werkt mee.

2. Hij vermoord David en doet waar hij zin in heeft.

3. Hij gijzelt Davids ouders met een wapen.

David maakt zich vooral zorgen om het laatste. Het is lang stil binnen. Dan hoort David een klik die hij herkent van de televisie. Hij kan wel huilen, maar vermant zich.
"Ik leg hier vijfhonderd euro op de grond en dan loop ik weg. Als jij daarna ook weggaat heb ik jou niet gezien en jij mij ook niet. Er is hier niets gebeurd," zegt David.
Er klinkt nog een klik, dat is het doorlaadmechanisme. Het pistool is nu vuurklaar. Met bibberende handen haalt David het geld uit zijn broekzak.
"Deze vijfhonderd euro," zijn stem slaat over.
David legt het geld op de grond en legt er een steentje op, hij loopt weg en steekt een sigaret op. Van een afstand kijkt hij toe.
Tien seconden.
Twintig.
"Mijn god," denkt David.
Zesentwintig.
"Wat moet ik doen?"
Pas na achtendertig seconden komt Robert G. naar buiten. Als hij de hoek is omgeslagen durft David pas in beweging te komen. Het geld is weg. David sluipt terug naar zijn bed; hij hoeft pas om tien uur op school te zijn. Hij loopt op zijn tenen langs de deur van zijn ouders, want die slapen nog.