Lieve beste vriend,

Bijna is het zover. Als je straks klaar bent met je eindexamens ga je studeren in een ander land met andere mensen en ander onderwijs met ander eten, andere geuren en een andere cultuur. Helemaal in fucking Amerika, terwijl je mij hier in mijn uppie bestevriendloos achterlaat. Kutlul.

Ik vind dit echt zó egoïstisch van je. Studeren in een andere nieuwe wereld zal vast een ervaring zijn om niet te vergeten: veel nieuwe vrienden erbij en liedjes zingen rond het kampvuur met blije mensen. Maar heb je er ooit aan gedacht met wie ik nu in het in het groene gras van het park moet liggen, al ijs-etend de eenden dialogen geven? Of met wie ik nu op hipsterjacht moet gaan? En met wie kan ik nou al die oude taarten uitlachen die een vrijgezellenfeest vieren, omdat Tante Trien toch nog de enige levende opa heeft kunnen strikken in het bejaardentehuis?

Met wie moet ik nu verneukt Engels spreken, touwzwaaien, ’s avonds lang appen omdat je stiekem veel te grappig bent? Wie is nu mijn fietstaxi als ik voor de zoveelste keer verdwaald ben geraakt in Amsterdam? Met welke sukkel kan ik praten over wat er in de krant stond en discussiëren over het fucking basisinkomen en emissierechten? Je merkt het al: Ik waardeer je enorm als vriend.

Bij jou kan ik mijn mening toetsen. Ik wil namelijk altijd weten wat jij ergens van vindt: bootvluchtelingen, Angela Merkel, jumpsuits, fruit eten bij het ontbijt, doping bij wielrenners, Matthijs van Nieuwkerk, het vieren van Hemelvaart of jouw nieuwe knalroze hemd waar je beter over had moeten nadenken voordat je het kocht.

Facebook is dood

We kunnen straks natuurlijk mailen als je in Amerika bent. Maar ach, je weet hoe het gaat als twee mensen zo ver van elkaar zijn verwijderd. Het contact verwatert wanneer ze te veel verdiept zijn in het andere leven dat ze leven. Voor ik het weet kijk ik als 40-jarige wijf melancholisch terug op je zestienjarige bestaan en herinner ik mij jou. Jouw nummer kan ik dan niet meer vinden. Facebook is dood en op Google kan ik je niet vinden. Dit wil ik niet. Dus zullen we elkaar minimaal een keer per jaar zien? Met liefde kom ik je persoonlijk kidnappen en prop ik je in het vliegtuig naar Nederland. Want dat heb ik voor je over.

Waarom? Waarom zou ik dit doen? Tja, omdat ik je nu al mis. En missen is een onvervulde behoefte naar iemands aanwezigheid. Je maakt me vrolijk, en het wordt me steeds duidelijker wat voor rol jij speelt in mijn leven. Je bent onvervangbaar.

Hopelijk denk je ook een beetje aan mij in dat verre donkere buitenland. Ik wens je veel succes.

Liefs,

Vanessa