2015. 6 vwo. Bijna zes jaar geleden was ik nog een brugger met een te grote tas, nu is het eindexamen is niet langer jaren, maanden maar slechts een handvol dagen van me verwijderd. Niets bijzonders, zou je zeggen, maar in de derde had ik niet verwacht dat het zo zou gebeuren. In de derde zat ik namelijk niet op school.

Niet naar school? Gaaf! Waar kan ik me opgeven? Nou, als het kon had ik graag met je willen ruilen. Maar als je echt wanhopig bent, zou je kunnen proberen mijn turbulente schoolcarrière na te bootsen.

Acte één: de brugsmufjaren

In 2009 kwam ik als dolenthousiaste bruggerpuppy de klapdeuren van de 'grote school' binnen. Elke dag stapte ik als dwerg tussen de bovenbouwreuzen in de bus, want in mijn slaperige dorpje hadden ze geen gymnasium en na acht jaar van verveling was ik vastbesloten om het mezelf zo moeilijk mogelijk te maken. De basisschool was een hel, maar nu werd het vast beter. Eindelijk uitdaging! En misschien zelfs eindelijk mensen die me begrepen.

Dat viel een beetje tegen. School ging verder in hetzelfde dodelijk saaie tempo als op de basisschool, dus ik zette mezelf er maar toe de complete Engelstalige boekenkast van de mediatheek leeg te lezen.

Pesterijen

Niet zoals het hoort, dus het pesten waarvan ik had gehoopt dat het eindelijk zou stoppen, ging ook op de middelbare school flink door. Buitensluiten, insluiten bij de kluisjes, drinkpakjes die leeggeknepen worden in je nek: ik heb het hele arsenaal aan pesterijen voorbij zien komen. De leraren stonden erbij en keken ernaar, tot ik één van de pestkoppen eens een knal verkocht. Dat was pestgedrag, en dat mocht natuurlijk niet!

Ondertussen verveelde ik me nog steeds dood. Maar daar was de fantastische unitleidster met een topplan om beide problemen op te lossen: ze zette me uit de les. Voortaan moest ik de hele dag maar huiswerk en toetsen maken in de aula. Hét recept voor nog meer problemen, want nu kon de hele school zien dat ik een geval apart was.

Uiteindelijk weigerde ik nog meer toetsen te maken in de aula, omdat ik het te rumoerig vond. Unitleidster kwaad, moeder gebeld, unitleidster nog kwader en toen ik de volgende dag weer naar school kwam werd ik linea recta terug naar huis gestuurd. Ik was niet meer welkom.

Acte twee: een hoop gezeur

Ik zat in de tweede en was van school gestuurd. Van school gestuurd worden, dat kan toch helemaal niet? Nee, volgens de wet moet je school inderdaad een andere school voor je zoeken als je niet langer welkom bent. In de praktijk kan een school dat echter prima doen, en nog erger, iedere mogelijke nieuwe school op het hart drukken je niet aan te nemen.

Zo belandde ik via een aantal omwegen op het speciaal onderwijs, waar ik een paar maanden les zou moeten volgen, alvorens ik met een zogeheten rugzakje weer naar een normale school zou mogen. Twee psychologische onderzoeken hadden inmiddels uitgewezen dat er niets met me aan de hand was, afgezien van het feit dat mijn IQ een tikkeltje hoog was. Eigenlijk hoorde ik dus helemaal niet thuis op het speciaal onderwijs, maar wat moet, dat moet.

Acte drie: een uitgestrekt niets

Speciaal was het zeker, onderwijs was het niet. In mijn tijd thuis had ik de hele leerstof van het tweede jaar zelfstandig doorgewerkt, maar dat kon men op het speciaal onderwijs niets schelen. Ik was niet officieel overgegaan, dus volgens hen zat ik in de tweede. Er was alleen één probleem: ze hadden geen lesstof. Niet van de tweede, ook niet van de derde. Ik moest dus maar gewoon gaan lezen, vier keer in de week gaan sporten en twee keer knutselen. Een vriendin stuurde me een wiskundeboek van haar broertje uit de derde per post, zodat ik in iedergeval iets kon doen. Toen ik een klasgenoot vervolgens de ABC-formule uit ging leggen, werd mijn school kwaad, want dat was stof van de derde en hoorde ik niet te weten!

Na een paar maanden was de rugzakaanvraag rond, waarmee ik weer naar een normale school zou kunnen. Maar op het speciaal onderwijs liet men mij weten dat mijn nieuwe school me niet midden in het jaar in zou laten stromen. Ik moest dus maar blijven, werd overgeplaatst naar de anorexiaklas (terwijl mijn liefde voor eten ongeëvenaard is) en moest de hele dag eindexamens maken als bezigheidstherapie. Was ik eerst te dom voor de derde, ineens mocht ik doen alsof ik al in mijn eindexamenjaar zat.

Na lang steggelen kreeg mijn nieuwe school het uiteindelijk voor elkaar dat ik op de vrijdagen naar hen toe mocht. Ik maakte wat toetsen, hielp een beetje mee in het natuurkundelab; het leek eindelijk weer wat beter te worden. De school had het meteen door: als ze me in de derde zouden laten instromen, zouden ze in no-time weer een probleem hebben, want zelfs stof uit de vierde maakte ik zonder problemen.

Acte vier: bovenbouwreus

In de vierde was het eindelijk zover: voor het eerst in anderhalf jaar zat ik weer op school. Niet meer als dwerg in de reuzenbus, maar als reus in de forenzentrein. Het ging met vallen en opstaan. Ik was al mijn vertrouwen kwijt, bleek bij bepaalde vakken enorme achterstanden te hebben en ontwikkelde faalangst door mijn eerste echte toetsen in jaren.

Maar weet je? Wat ze zeggen is waar: na regen komt zonneschijn. Mijn middelbareschooltijd was een achtbaan waarnaast de Goliath in Walibi een saai treinritje lijkt, maar uiteindelijk is het toch goedgekomen. Mijn achterstanden heb ik weggewerkt, mijn faalangst overwonnen en op 1 juli rijd ik trots als een pauw met mijn diploma het eindstation binnen. Mevrouw de unitleidster, komt u kijken?