Sanne heeft diabetes. Dat niet iedereen weet wat dit is, merkt ze wel aan de opmerkingen die ze krijgt als ze hierover vertelt. Nee, ze gaat niet dood aan suiker. En ja, ze mag taart. Hoe zij hiermee omgaat? Dat lees je hier.

Ik weet nog goed hoe een klasgenoot in de eerste vertelde dat hij diabetes type 1 (T1D) had. Ik had geen idee wat het inhield en had al helemaal nooit kunnen denken dat ik 4,25 jaar later dezelfde diagnose zou krijgen. "Zoiets gebeurt mij niet", dacht ik.

Mocht jij net zo onwetend zijn als ik in de eerste klas, deze filmpjes leggen het uit:

Afijn,  ik had al wekenlang het gevoel dat ik het Gooimeer leeg zou kunnen drinken, zag de wc vaker dan de binnenkant van mijn oogleden en was zó moe dat ik met gemak een nacht van 11 uur maakte, wat voor een puber normaal gesproken een onmogelijke opgave is. Uiteindelijk belandde ik op de intensive care en vanaf dat moment veranderde er erg veel.

Opeens stond alles in het teken van naalden. Vier keer per dag spuit ik insuline en tussen de vier en de tien keer per dag prik ik in mijn vinger om het suikergehalte in mijn bloed te meten. De naaldenangst die ik had - waardoor ik als negen jarige de hele buurt bij elkaar heb gegild, omdat ik het zeer onrechtvaardig vond dat de Rijksoverheid mij wilde beschermen tegen levensbedreigende ziektes - was in één klap voorbij. Maar ik doe het met 'liefde', anders zal mijn sweet 16 nooit gevierd worden.

Vooroordelen

Toen ik hier gewend aan was besloot ik dat ik er iets mee wilde doen. Er bestaat zoveel onbegrip over T1D, zoals vooroordelen over hoe het komt en wat ik wel en niet zou mogen eten (Ja, ik mag taart. Nee, ik ga niet dood aan suiker). Mijn nieuwe missie is dit de wereld uithelpen! Daarom besloot ik  mee te doen aan een sponsorloop. Daardoor is het balletje gaan rollen en heb ik in meerdere kranten gestaan, ben ik op de radio geweest, meegedaan aan een hardloopevenement, heb ik een idee gekregen voor mijn profielwerkstuk én heb ik, onder andere dankzij een informatieavond georganiseerd door JDRF en uiterst fanatiek gegoogle, veel nieuwe dingen geleerd.

Wist je bijvoorbeeld dat je het immuunsysteem kunt resetten door met een chemokuur antistoffen te vernietigen en met een beenmergtransplantatie de productieruimte voor antistoffen te vervangen? En dat fruitvliegen op allerlei plekken ogen kunnen laten groeien door een klompje cellen erheen te sturen en dat te laten delen? En dat dit perspectief biedt voor het kweken van kunstorganen? Precies.

Ondanks diabetes ben ik trouwens nog gewoon Sanne. Ik ben nog steeds een puber die keihard schreeuwt dat ze school haat, maar het stiekem reuze interessant vindt. Ook ik houd van uitslapen en besteed de tijd die eigenlijk voor huiswerk bedoeld was aan het kijken van Amerikaanse series. Diabetes is iets wat ík heb, het heeft mij niet!

Sanne van Beem
Sanne (15) zit in de vijfde klas van het gymnasium en woont in Bussum. Vorig jaar koos ze voor een bètaprofiel en blogt daarom voor YouTech vooral over wat ze allemaal meemaakt en over wetenschap. Daarnaast zal ze ook schrijven over musea en voorstellingen.