Een kwart van de jongeren heeft zichzelf wel eens met opzet verwond, bleek deze week uit onderzoek. Sommigen maar voor een keertje, anderen structureel. Tamara (15, niet haar echte naam) deed het jarenlang en probeert er nu vanaf te komen. "De cirkel is heel moeilijk te doorbreken." Door Sytse Wilman / 7Days

"Op mijn zevende begon ik ermee, heel vroeg dus. Ik werd gepest en kon me niet goed uiten. Als ik een mesje op mijn pols zette en begon te krassen, kwamen de emoties wel los. Voor mij werkte het als een uitlaatklep. Maar ik deed het ook omdat ik mezelf haatte. Later, op de middelbare school, belandde ik in een emo-groepje. Daarin deed bijna iedereen het. We gaven elkaar onderling tips, over welke mesjes je moet gebruiken en hoe je het kunt verbergen. Het werd echt normaal om te doen. Ik had mijn snijspullen gewoon in het voorvakje van mijn tas zitten. Op een dag moest ik op gesprek bij mijn mentor. Een paar mensen hadden het gezien op mijn armen. Toen mocht ik geen korte mouwen meer aan. Verder kreeg ik niet echt hulp. Ze waren vooral bang dat anderen mijn voorbeeld zouden volgen."

Stemmen

"Het snijden en krassen gebeurt echt in een roes. Je denkt niet: laat ik vandaag eens een leuk vierkantje maken. Je denkt: ik moet van dat gevoel af. Het doet natuurlijk pijn, je beschadigt je lichaam, maar het is ook een opluchting. Later voel je je er slecht over, dan zie je hoe lelijk die littekens zijn. Zo kom je in een cirkel terecht die heel moeilijk te doorbreken is. Je gaat je verwonden omdat je je kut voelt en door het te doen ga je je weer kut voelen. Ik probeerde wel te stoppen en heb eens al mijn spullen weggegooid. Mijn toenmalige vriendje zei dat hij het uit zou maken als ik niet stopte. Maar ja, toen ging het alsnog uit en begon ik weer. Tijdens een toets hoorde ik soms de stemmen van mijn pesters, die zeiden dat ik het toch niet kon. Dan ging ik naar de wc en mezelf snijden om ze stil te krijgen. Daarna ging ik weer gewoon zitten en verder met de toets."

Therapie

"Het gaat nu wel een stuk beter. Ik heb therapie en daar leer ik anders om te gaan met mijn emoties. Door te schrijven bijvoorbeeld. Of door muziek te luisteren. Ik zit ook op een andere school en heb geen contact meer met dat groepje. We hadden een slechte invloed op elkaar. Je verwonden was binnen die groep normaal en het gaf op een rare manier ook een onderlinge band. Dat maakte het nog lastiger om te stoppen."

"Nu heb ik normale, vrolijke vrienden. Maar ik weet ook dat ik het weer ga doen als ik een tegenslag krijg. Als ik mijn bijbaantje kwijtraak of als er iemand overlijdt bijvoor- beeld. De laatste keer dat ik het gedaan heb, is een paar maanden geleden. Terwijl ik het op het dieptepunt wel een paar keer per week deed."

Geen grapjes

"Wat je kunt doen als iemand die je kent zichzelf verwondt? Vraag wat er aan de hand is en laat merken dat je het beste met diegene voor hebt. Ga er niet gemeen over doen of grapjes over maken want het ligt echt heel gevoelig. Tegen jongeren die het zelf doen, zou ik zeggen: zoek hulp. Ik weet nu hoe lang het duurt om er vanaf te komen."

"Het heeft geen nut je spullen in één keer weg te gooien. Je verzint toch wel wat om jezelf te pijnigen als je dat wilt. Het belangrijkste is dat het bespreekbaar wordt. Jongeren houden het vaak geheim. Dat één op de vier zichzelf wel eens heeft verwond, verbaast me wel. Ik vind het zo sneu voor die mensen. Ik gun het niemand. Mezelf ook niet meer."

Meer over automutilatie lees je op het forum van Scholieren.com.

Dit artikel komt uit jongerenkrant 7Days, die elke vrijdag in de brievenbussen en boekhandels ligt. De redacties van 7Days en Scholieren.com bundelen de krachten: een selectie van het nieuws uit 7Days en wordt doorgeplaatst op Scholieren.com en onze beste blogs verschijnen in de krant. Meer weten over onze samenwerking? Klikkerdeklik.