Het begin van het schooljaar betekent dat er een nieuwe lading eersteklassers door de school zwermt. Zij hebben het best lastig, want voor hen is alles nieuw. Om dit alles ietsjes leuker en gemakkelijker te maken, zijn er op mijn school speciale brugklascoaches om de brugpiepers hierbij te helpen. Daar ben ik er één van.

Een brugklascoach wordt uitgekozen op ervaring en de manier waarop hij of zij met kinderen om kan gaan. Natuurlijk moet de persoon in kwestie ook een beetje een leuk, gangbaar kind zijn. Zo werd ik, na een sollicitatiegesprek, uitgekozen tot een van de vijftien coaches (dat zijn er drie per klas).

Wat inhoudt dat ik nu een soort mentor-mama ben van een stelletje brugsmurfen. Ontzettend leuk! Want naast het feit dat we veel serieuze dingen moeten doen, mogen we ook gezellig mee op brugklaskamp.

Grote broer of zus

Voor de eersteklassertjes is het heel fijn om drie coaches te hebben aan wie ze allerlei vragen kunnen stellen. Eigenlijk kunnen ze ons als een soort grote broer of zus zien. Wij hebben alles wat zij nu doormaken natuurlijk allang gedaan, en zijn uiteraard mega-ervaren, slim en verstandig (ahum). Omdat we weten wat alle nieuwe bruggers doormaken, kunnen we erg makkelijk met ze praten. Over hun eigen problemen, of over die van ons. 

Zelf vind ik het leuk om te zien dat bruggers zo enorm tegen ons op kijken. Ze durven wel alles te vertellen. Over hoe eng ze de brugklas stiekem wel niet vinden. En of dat normaal is, dat ze het zo eng vinden. Maar ook of het raar is als je in de eerste klas nog nooit hebt gezoend. Allemaal vragen die naar mijn idee voor zich spreken, maar voor bruggers nog helemaal niet logisch zijn.

Het contact wordt soms zelfs iets té persoonlijk. Want als iemand z'n hart bij je uitstort, vertel je natuurlijk ook wel iets over jezelf. En voor ik het wist, kenden mijn brugklaskinders allerlei verhalen over mijn liefdesleven - iets wat ze natuurlijk superinteressant vonden.

Huilende kinderen

Dus om die lieve, leuke, gezellige band te verbreken mochten de brugklascoaches de laatste avond van het bruggerkamp alle smurfjes de stuipen op het lijf jagen. Wat leidde tot huilende, hysterisch rondrennende kinderen. Oeps.. Wel geweldig om te doen. En om daarna het ijs weer een beetje te laten smelten, deden we een lief samenwerkingsspel. Want het was net iets té leuk dat die kindertjes ons zo geweldig vonden. Dat willen we natuurlijk niet kwijt.