Het is amper voor te stellen: op jonge leeftijd een van je ouders verliezen. Het is verschrikkelijk, en al helemaal als je in de pubertijd bent. Als je hormonen alle kanten opvliegen en je je ouders juist zo hard nodig hebt. Helaas overkwam het Simone en Narita. Nu, een aantal jaar later, kijken ze erop terug.

Narita's moeder overleed aan een ernstige ziekte toen Narita elf was. Nu is ze zeventien.

''Ik heb best wel moeite gehad met de rouwverwerking en daar ben ik nu, zes jaar later, eigenlijk nog steeds mee bezig. Ik blijf het gevoel hebben dat het onterecht is. 

De manier waarop het afscheid is gegaan, was niet goed. Omdat de band met de familie van mijn moeders kant slecht was, kon ik haar maar even zien en niet echt afscheid nemen. Bovendien had ik weinig vrienden die me konden steunen rond die tijd, omdat ik net verhuisd was. Achteraf hoorde ik wel dat een oude vriendin van mijn vorige school er nog bij stil had gestaan, dat vond ik lief om te horen.

Schuldig

Ik miste mijn moeder erg op de eerste dag van de middelbare school. Ook voel ik me nog steeds schuldig omdat ik in een havo-klas zit en dus niet op atheneum-niveau, zoals mijn moeder dacht dat ik zou gaan doen. 

Haar dood heeft weinig invloed gehad op mijn identiteit; haar afwezigheid was erger. Sommige dingen weet ik niet over mezelf, omdat mijn moeder me dat niet meer heeft kunnen vertellen. Ik denk wel dat het leven grotendeels hetzelfde was geweest als ze nog leefde, maar dat ik minder levenservaring en mensenkennis had gehad als nu. Positief is haar dood niet natuurlijk, maar dat heeft het me wel gebracht. "

Kanker

De moeder van Simone overleed na een lang gevecht tegen kanker toen Simone zestien was. Nu is ze eenentwintig.

"Ik miste haar vooral op mijn hoogte- en dieptepunten. Bijvoorbeeld als ik een rotdag op school had gehad en daarna alleen thuis kwam. Maar ook toen ik mijn diploma haalde of meedeed aan het schoolconcert. Ik was zo blij en trots en ik wilde zo graag dat mijn moeder erbij was.

Met de meeste van mijn vrienden praatte ik niet over mijn moeders dood; veel mensen wisten het niet eens. Ik wilde graag 'normaal' zijn en niet het stempel 'meisje met de overleden moeder' krijgen. Achteraf gezien was het toch niet zo slim om het aan niemand te vertellen, want daardoor konden vrienden er geen rekening mee houden. Dat zou ik achteraf gezien wel anders doen. Gelukkig kwamen veel goede vrienden wel naar mij toe om me een extra hart onder de riem te steken op momenten waarop ik het moeilijk zou kunnen hebben. Ze voelden dat goed aan.

Het overlijden van mijn moeder heeft mij op positieve en negatieve manier gevormd. Dat zij er niet was, maakte mij kwetsbaar en onzeker, omdat ik geen advies kon vragen of bij haar kon uithuilen. Aan de andere kant heeft het mij heel sterk en zelfstandig gemaakt. Ook ik kon me net als andere pubers druk maken over jongens en mijn uiterlijk, maar ik besefte tegelijkertijd ook dat er veel belangrijke dingen zijn in het leven, zoals onvoorwaardelijke liefde van vrienden en familie. Het is niet niks om je moeder zo vroeg te verliezen, maar door zelf gelukkig te worden of zijn, maak je je moeder ook het meest gelukkig."