Ik hoor een harde gil. Gelach. En nog een gil. Het is half één ’s nachts en het geluid lijkt uit de richting van het jongerenveldje te komen, een stuk gras dat vanaf de rand van de camping nog honderd meter het bos in ligt. Op het veldje ter grote van een voetbalveld staat alleen een picknicktafel. Er is niks om kapot te maken en niemand om lastig te vallen.

Oud-blogger Tjeerd (18) werkt deze zomer op een Franse camping, alwaar hij stiekem de gasten kan gadeslaan. Op Scholieren.com en in 7Days lees je wat hij zoal tegenkomt. 

Na nog een paar lachsalvo’s besluit de campingeigenaar toch polshoogte te nemen. Zonder dat aan te kondigen, loopt hij in het donker over het bospad naar het veldje. Pas als hij bijna tússen de schreeuwende jeugd staat, knipt hij een zaklamp aan. Vijfendertig paar ogen kijken hem vanuit een ravage vol lege drankflessen en sigarettenpeuken angstig aan. En terecht, zo blijkt. Als straf voor het slagveld dat de groep heeft aangericht, zal het jongerenveldje de volgende dag gesloten zijn. Niemand mag er ’s avonds rondhangen en pas als alle zooi is opgeruimd, zijn ze later deze week weer welkom.

Nu het jongerenveldje gesloten is, zullen de pubers een andere plek moeten vinden om rond te hangen. De volgende avond blijkt bij de invallende schemering dat ze een plan B hebben. In plaats van het jongerenveldje stroomt de brasserie rond een uur of tien vol met jongeren. Die, zo blijkt, maar met één ding bezig zijn: een heuse parendans. Want na tien minuten in de brasserie begrijp ik dat dat is wat er gebeurt op dat afgelegen jongerenveld. De jongens dansen om de meisjes heen en proberen koste wat kost de aandacht van de blondines en brunettes te krijgen. Zij, op hun beurt, zijn vooral bezig met zaken als oogschaduw, mascara en lippenstift.

Aan één ding hadden de jongeren alleen niet gedacht bij hun plan B. Want in plaats van in bosjes en op een donker jongerenveldje, zitten ze nu in de verlichte brasserie. Pijnlijk duidelijk wordt het hoe de coolste jongen, met petje en trainingsbroek, er niet in slaagt de aandacht van het knapste meisje vast te houden. Ik loop me intussen het schompes met glaasjes water, nadat de groep jongeren heeft ontdekt dat je die gratis kunt komen drinken. ‘Mag ik er ook een rietje bij, of kost dat geld?’ probeert er zelfs één heel voorzichtig.

De volgende avond is het jongerenveldje weer open. Midden in de nacht sta ik naar het uitgestorven terras van de brasserie te kijken. Uit de richting van het jongerenveldje komt geen geluid. Geen gelach, geen gegil. Die zijn allang blij dat ze weer in de donkere bosjes kunnen liggen. 

Dit artikel komt uit jongerenkrant 7Days, die elke vrijdag in de brievenbussen en boekhandels ligt. De redacties van 7Days en Scholieren.com bundelen de krachten: een selectie van het nieuws uit 7Days en wordt doorgeplaatst op Scholieren.com en onze beste blogs verschijnen in de krant. Meer weten over onze samenwerking? Klikkerdeklik.